การทับศัพท์ภาษาอาหรับ

การทับศัพท์ภาษาอาหรับ ที่ใช้ในปัจจุบันมีสองแบบ คือ แบบราชบัณฑิตยสถาน ซึ่งมีประกาศสำนักนายกรัฐมนตรีให้ใช้เป็นบรรทัดฐานเมื่อวันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2554 และแบบที่กำหนดขึ้นโดย อิสรอฟีล ซึ่งเป็นมาตรฐานการสะกดที่ใช้ในมหาวิทยาลัยอิสลามยะลาและงานเขียนของนักวิชาการมุสลิมส่วนใหญ่เป็นหลัก

หลักเกณฑ์ของราชบัณฑิตยสถาน

ข้อมูลในหน้านี้อาจมีการดัดแปลงหลายครั้งตามนโยบายวิกิพีเดีย สำหรับข้อมูลต้นฉบับสามารถดูได้ที่ เว็บไซต์ราชกิจจานุเบกษา

การทับศัพท์ภาษาอาหรับนี้เป็นหลักการที่กำหนดตามราชบัณฑิตยสถาน (ปัจจุบันคือสำนักงานราชบัณฑิตยสภา)

หลักเกณฑ์การทับศัพท์ตามอักษรอาหรับ

หลักทั่วไป

1. การทับศัพท์ภาษาอาหรับตามหลักเกณฑ์นี้ยึดการออกเสียงภาษาอาหรับแบบที่ใช้ในการสื่อสารทั่วไป ไม่ได้ออกเสียงตามการอ่านพระคัมภีร์อัลกุรอาน หลักเกณฑ์นี้มีตารางเทียบอักษรอาหรับ เสียงของพยัญชนะอาหรับ (ในรูปสัทอักษร) อักษรไทยที่ใช้ในการทับศัพท์ อักษรโรมัน และมีตัวอย่างประกอบพร้อมความหมาย

2. ตัวอย่างของคำที่นำมาใช้ในหลักเกณฑ์นี้เป็นคำเดี่ยว คือคำที่ยังไม่ผันไวยากรณ์ และใช้วิธีการอ่านแบบหยุดคือไม่ออกเสียงท้าย ได้แก่ เสียงอุ ـُـ และเสียงอุน ـٌـ เช่น อัลมัสญิดุ อ่านเป็น อัลมัสญิด, อะบุน อ่านเป็น อับ

3. การออกเสียงที่แสดงไว้ในตาราง ได้ให้สัทอักษรในระบบสัทอักษรสากล (International Phonetic Alphabet หรือ IPA) ซึ่งแสดงประเภทของเสียง ลักษณะการออกเสียง และฐานที่เกิดของเสียง เช่น

พยัญชนะ ب (บาอ์) เทียบสัทอักษร /b/ แสดงว่าเป็นเสียงหยุด ก้อง มีฐานที่เกิดที่ริมฝีปาก

พยัญชนะ س (ซีน) เทียบสัทอักษร /s/ แสดงว่าเป็นเสียงเสียดแทรก ไม่ก้อง มีฐานที่เกิดที่ฐานฟันหรือปุ่มเหงือก

4. การเขียนภาษาอาหรับ จะเขียนพยัญชนะจากขวาไปซ้าย และมีรูปสระที่อาจอยู่ข้างบนหรือข้างล่าง

5. พยัญชนะในภาษาอาหรับหลายตัวไม่มีเสียงในภาษาไทย จำเป็นจะต้องเลือกอักษรไทยที่มีรูปต่างกันมาเทียบเพื่อแสดงให้เห็นว่าพยัญชนะในภาษาอาหรับเหล่านั้นมีเสียงต่างกัน ดังนี้

5.1 5.2 5.2 5.4 5.5 5.6

ด ฎ ต ฏ ค ฆ ซ ส ศ ษ ห ฮ ย ญ

= = = = = = = = = = = = = =

ดาล /d/ ฎ๊อด /dˤ/ ตาอ์ /t/ ฏออ์ /tˤ/ คออ์ /x/ ฆอยน์, เฆน /ɣ/ ซัย /z/ ซออ์ /ðˤ/ และซีน /s/ ในตำแหน่งพยัญชนะต้น ซีน /s/ ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย ศ้อด /sˤ/ ษาอ์ /θ/ และษาล /ð/ หาอ์ /ħ/ ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย หาอ์ /ħ/ ในตำแหน่งพยัญชนะต้น และฮาอ์ /h/ ยาอ์ /j/ ญีม /d͡ʒ/, /ɡ/ ในตำแหน่งพยัญชนะต้น

6. สระเอาะในพยางค์แรกให้ออกเสียงเบา เป็นเสียงสามัญ เช่น ضَلاَلْ ḍalāl เฎาะลาล = หลงผิด

7. การใช้เครื่องหมายทัณฑฆาตมีหลักเกณฑ์ดังนี้

7.1 คำที่มีเสียงพยัญชนะท้าย 2 เสียงหรือมากกว่า ให้ใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตไว้ที่พยัญชนะตัวสุดท้าย เช่น

بَرْد تَمْر حَبْل فَجْر

bard tamr ḥabl fajr

บัรด์ ตัมร์ ฮับล์ ฟัจญร์

"เย็น" "อินทผลัม" "เชือก" "รุ่งอรุณ"

7.2 คำที่มีเสียงพยัญชนะอัยน์อยู่ในตำแหน่งพยัญชนะสะกด ซึ่งกำหนดให้ทับศัพท์เป็น อ์ หากมีพยัญชนะอื่นตามมา ให้เลื่อนเครื่องหมายทัณฑฆาตไปไว้บนพยัญชนะตัวสุดท้าย เช่น

كَعْب لَعْب

kaab laab

กะอบ์ ละอบ์

"ส้นเท้า" "การเล่น"

8. สระ ـَـ (a) ในภาษาอาหรับออกเสียงได้ 2 แบบคือ –ะ, –า หรือ เ–าะ, –อ ดังนี้

8.1 ออกเสียงเป็น –ะ เมื่ออยู่บนพยัญชนะ 20 ตัว ได้แก่

ا (อลิฟ)	ب (บาอ์); b	ي (ยาอ์); y	ه (ฮาอ์); h
و (วาว); w	ن (นูน); n	م (มีม); m	ل (ลาม); l
ك (ก๊าฟ); k	ف (ฟาอ์); f	ع (อัยน์)	ش (ชีน, เชน); sh, š
س (ซีน); s	ز (ซัย); z	ذ (ษาล); dh, z, ḏ	د (ดาล); d
ح (หาอ์); ḥ	ج (ญีม); j, dj, ǧ	ث (ษาอ์); th, ṯ	ت (ตาอ์); t

เช่น وَحْدَة waḥdah วะห์ดะฮ์ = เอกภาพ, عَدْل adl อัดล์ = ความยุติธรรม

และจะออกเสียงเป็น –า เมื่อตามด้วยอลิฟ เช่น وَاجِبْ wājib วาญิบ = สิ่งจำเป็น

8.2 ออกเสียงเป็น เ–าะ เมื่ออยู่บนพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่

ض (ฎ๊อด); ḍ	غ (ฆอยน์, เฆน); gh, ġ	خ (คออ์); kh, ḵ, ẖ	ق (ก๊อฟ); q
ر (รออ์); r	ص (ศ้อด); ṣ	ط (ฏออ์); ṭ	ظ (ซออ์); ẓ, dh

เช่น خَلِيْفَة khalīfah เคาะลีฟะฮ์ = ตัวแทน

และจะออกเสียงเป็น –อ เมื่อตามด้วยอลิฟ เช่น قَاعِدَة qāidah กออิดะฮ์ = หลักการ

9. การเขียนคำทับศัพท์ที่มี أَلْ (al) อยู่ข้างหน้า แม้ในอักษรโรมันจะเขียนโดยมีเครื่องหมายยัติภังค์คั่น เมื่อเขียนทับศัพท์ให้เขียนติดกัน เช่น

اَلْفَتْح اَلْحَج

al-fatḥ al-ḥaj

อัลฟัตห์ อัลฮัจญ์

"ชัยชนะ" "การทำฮัจญ์"

10. การทับศัพท์คำที่มีการออกเสียงเชื่อมคำในภาษาอาหรับมีหลักดังนี้

10.1 การทับศัพท์คำ أَلْ ที่นำหน้าคำนาม

คำว่า أَلْ ในภาษาอาหรับเป็นคำนำหน้านามเหมือนกับ the ในภาษาอังกฤษ เมื่อเติม أَلْ จะทำให้คำนามทั่วไป (نَكِرَة) กลายเป็นคำนามชี้เฉพาะ (مَعْرِفَة) ทันที ในการทับศัพท์มีหลักการดังนี้

10.1.1 เมื่อ أَلْ ตามด้วยพยัญชนะจันทรา (حروف قمرية) ซึ่งมี 14 ตัว ให้ทับศัพท์เป็น อัล ดังตัวอย่างต่อไปนี้

ลำดับ	อักษรอาหรับ	ตัวอย่าง
		อักษรอาหรับ	อักษรโรมัน	คำทับศัพท์	ความหมาย
1	(ﺃ (همزة	الْأَمِين	al-amīn	อัลอะมีน	ผู้ซื่อสัตย์
2	ﺏ	اَلْبَلَد	al-balad	อัลบะลัด	เมือง
3	ﺡ	اَلْحِكْمَة	al-ḥikmah	อัลฮิกมะฮ์	วิทยปัญญา
4	ﺝ	اَلْجَزِيْرَة	al-jazīrah	อัลญะซีเราะฮ์	เกาะ
5	ﺥ	اَلْخَلِيْفَة	al-khalīfah	อัลเคาะลีฟะฮ์	ตัวแทน, ผู้สืบทอด
6	ﻉ	اَلْعِلْم	al-ilm	อัลอิลม์	ความรู้
7	ﻍ	اَلْغُلَام	al-ghulām	อัลฆุลาม	เด็กหนุ่ม
8	ﻑ	اَلْفَتْح	al-fatḥ	อัลฟัตห์	ชัยชนะ
9	ﻕ	اَلْقُرْآن	al-Qurān	อัลกุรอาน	คัมภีร์อัลกุรอาน
10	ﻙ	اَلْكَلَام	al-kalām	อัลกะลาม	คำพูด
11	ﻡ	اَلْمَلِك	al-malik	อัลมะลิก	กษัตริย์
12	ﻭ	اَلْوَزِيْر	al-wazīr	อัลวะซีร	รัฐมนตรี
13	ـﻫ	اَلْهِلَال	al-hilāl	อัลฮิลาล	จันทร์เสี้ยว
14	ﻱ	اَلْيَتِيْم	al-yatīm	อัลยะตีม	เด็กกำพร้า

10.1.2 เมื่อ أَلْ ตามด้วยพยัญชนะสุริยัน (حروف شمسية) ซึ่งมี 14 ตัว ให้ทับศัพท์พยัญชนะต้นของคำที่ตามมาให้เป็นตัวสะกดแทน ดังตัวอย่างต่อไปนี้

ลำดับ	อักษรอาหรับ	ตัวอย่าง
		อักษรอาหรับ	อักษรโรมัน	คำทับศัพท์	ความหมาย
1	ﺕ	اَلتَمْرِيْن	at-tamrīn	อัตตัมรีน	แบบฝึกหัด
2	ﺙ	اَلثَّلْج	ath-thalj	อัษษัลจญ์	น้ำแข็ง, หิมะ
3	ﺩ	اَلدَّفْتَر	ad-daftar	อัดดัฟตัร	สมุด
4	ﺫ	اَلذَّهَب	adh-dhahab	อัษษะฮับ	ทองคำ
5	ﺭ	اَلرَّئِيْس	ar-raīs	อัรเราะอีส	หัวหน้า, ผู้นำ
6	ﺯ	اَلزُّجَاج	az-zujāj	อัซซุญาจญ์	แก้ว, กระจก
7	ﺱ	اَلسُّرُوْر	as-surūr	อัสซุรูร	ความปลื้มปีติ
8	ﺵ	اَلشَّجَاعَة	ash-shajāah	อัชชะญาอะฮ์	ความกล้าหาญ
9	ﺹ	اَلصِّيَام	aṣ-ṣiyām	อัศศิยาม	การถือศีลอด
10	ﺽ	اَلضَّعِيْف	aḍ-ḍaīf	อัฎเฎาะอีฟ	ผู้อ่อนแอ
11	ﻁ	اَلطَّهَارَة	aṭ-ṭahārah	อัฏเฏาะฮาเราะฮ์	ความสะอาด
12	ﻅ	اَلظَّلَام	aẓ-ẓalām	อัซเซาะลาม	ความมืด
13	ﻝ	اَللَّيْل	al-layl	อัลลัยล์	กลางคืน
14	ﻥ	اَلنَّيْل	an-nail	อันนัยล์	แม่น้ำไนล์

10.2 การทับศัพท์คำ أَلْ ที่มีคำนำมาข้างหน้า

คำนามที่มีคำ أَلْ ประกอบข้างหน้า หากมีคำอื่นนำหน้า เมื่อทับศัพท์จะไม่ทับศัพท์สระ a ต้นพยางค์ของคำที่มี أَلْ อยู่ข้างหน้า แต่จะทับศัพท์สระของพยางค์ท้ายของคำที่นำมาข้างหน้าให้เชื่อมเสียงกับคำที่ตามมา เช่น คำว่า عَبْدُ الرَّحْمن Abdurrahmān ประกอบด้วยคำ 2 คำ คือ عَبْدُ abdu (อับดุ) และ الرَّحْمن arrahmān (อัรเราะห์มาน) คำ arrahmān (อัรเราะห์มาน) ประกอบขึ้นจาก อัล กับ เราะห์มาน จึงทับศัพท์เป็น อับดุรเราะห์มาน, คำว่า عَبْدُ الْكَرِيْم Abdulkarīm ประกอบด้วยคำ 2 คำคือ عَبْدُ abdu (อับดุ) และ الْكَرِيْم alkarīm (อัลกะรีม) คำ alkarīm (อัลกะรีม) ประกอบขึ้นจาก อัล กับ กะรีม จึงทับศัพท์เป็น อับดุลกะรีม

11. พยัญชนะอาหรับโดยทั่วไปมี 28 ตัว ถ้ารวมฮัมซะฮ์จะเป็น 29 ตัว มีชื่อดังนี้

อักษรอาหรับ	ชื่อพยัญชนะ	เสียง	เทียบอักษร
			โรมัน	ไทย
ا	อลิฟ (alif)	-	-	อ
ء	ฮัมซะฮ์ (hamzah)	ʔ	-	อ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น),  อ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)
ب	บาอ์ (bā)	b	b	บ
ت	ตาอ์ (tā)	t	t	ต
ة	a, at	ah	–ะฮ์, เ–าะฮ์
ث‎	ษาอ์ (thā)	θ	th, ṯ	ษ
ج	ญีม (jīm)	d͡ʒ, ɡ	j, dj, ǧ	ญ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น),  จญ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)
ح	หาอ์ (ḥā)	ħ	ḥ	ฮ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น),  ห์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)
خ	คออ์ (khā)	x	kh, ḵ, ẖ	ค
د	ดาล (dāl)	d	d	ด
ذ	ษาล (dhāl)	ð	dh, z, ḏ	ษ
ر	รออ์ (rā)	r	r	ร
ز	ซัย (zai)	z	z	ซ
س	ซีน (sīn)	s	s	ซ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น),  ส (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)
ش	ชีน, เชน (shīn)	ʃ	sh, š	ช
ص	ศ้อด (ṣād)	sˤ	ṣ	ศ
ض	ฎ๊อด (ḍād)	dˤ	ḍ	ฎ
ط	ฏออ์ (ṭā)	tˤ	ṭ	ฏ
ظ	ซออ์ (ẓā)	ðˤ	ẓ, dh	ซ
ع	อัยน์ (ayn)	ʕ	-	อ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น),  อ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)
غ	ฆอยน์, เฆน (ghayn)	ɣ	gh, ġ	ฆ
ف	ฟาอ์ (fā)	f	f	ฟ
ق	ก๊อฟ (qāf)	q	q	ก
ك	ก๊าฟ (kāf)	k	k	ก
ل	ลาม (lām)	l	l	ล
م	มีม (mīm)	m	m	ม
ن	นูน (nūn)	n	n	น
و	วาว (wāw)	w	w	ว
ه	ฮาอ์ (hā)	h	h	ฮ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น),  ฮ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)
ي	ยาอ์ (yā)	j	y	ย

12. คำทับศัพท์ที่เป็นชื่อเฉพาะ ได้แก่ วัน เดือน ปี วันสำคัญทางศาสนาอิสลาม เวลาปฏิบัติละหมาด ชื่อคน ชื่อสถานที่ และคำอาหรับในปฏิทินหลวงได้จัดทำไว้เป็นภาคผนวก

หมายเหตุ

1. ตัวพยัญชนะไทยที่มีอยู่ 44 ตัวนั้น เป็นตัวอักษรที่ใช้ร่วมกับอักษรที่ใช้เขียนภาษาบาลีสันสกฤต 34 ตัว อีก 10 ตัว เป็นพยัญชนะที่ไทยสร้างขึ้นเพื่อรองรับเสียงในภาษาไทย แต่ในระบบเสียงของภาษาไทยนั้นมีหน่วยเสียงพยัญชนะอยู่เพียง 21 หน่วยเสียง ดังนั้น จึงมีตัวพยัญชนะหลายตัวที่ใช้แทนเสียงเดียวกันเมื่อเป็นพยัญชนะต้น เช่น ข ฃ ค ฅ ฆ แทนเสียง /kʰ/ ฐ ฑ ฒ ถ ท ธ แทนเสียง /tʰ/ ซ ศ ษ ส แทนเสียง /s/ เป็นต้น
   อนึ่ง เนื่องจากภาษาไทยเป็นภาษาที่มีหน่วยเสียงวรรณยุกต์ ตัวพยัญชนะจึงจัดเป็นอักษรสูง อักษรกลาง อักษรต่ำ ซึ่งมีผลต่อการออกเสียงตามระบบวรรณยุกต์ด้วย ในการทับศัพท์คำที่ไม่มีวรรณยุกต์ ให้ถือว่าอักษรสูง อักษรต่ำนั้นมิได้มีอิทธิพลต่อการออกเสียงวรรณยุกต์ของพยางค์ เช่น คำที่เขียนว่า ษะฮับ หรือ ซะมาอ์ พยางค์หน้าใช้อักษรต่างกันเพราะเป็นเสียงพยัญชนะต่างกันในภาษาอาหรับ แต่ไม่ได้ต่างกันที่วรรณยุกต์
2. สัญลักษณ์ /ˤ/ ใช้แทนเสียงที่มีลักษณะโคนลิ้นสู่ผนังคอ (pharyngealization) หมายความว่า การออกเสียงนี้ต้องถอยโคนลิ้นลงไปใกล้ที่ผนังคอส่วนที่อยู่เหนือกล่องเสียงตรงลูกกระเดือก เสียง /d/ กับเสียง /dˤ/ ต่างกันที่เสียง /d/ ออกเสียงคล้ายกับ ด ในภาษาไทย นั่นคือ ใช้ปลายลิ้นแตะที่โคนฟันเท่านั้น แต่เสียง /dˤ/ ต้องถอยโคนลิ้นลงไปใกล้ที่ผนังคอด้วย
3. ในบางถิ่นออกเสียงคล้าย s

ตารางเทียบพยัญชนะ

อักษรอาหรับ	ชื่อเรียก	เสียง	เทียบอักษร		ตัวอย่าง
โรมัน	ไทย	อักษรอาหรับ	อักษรโรมัน	คำทับศัพท์	ความหมาย
ا‎	อลิฟ (alif)	-	-	อ	إِسْلَام	Islām	อิสลาม	ชื่อศาสนา
					أَنْصَارِيْ	Anṣārī	อันศอรี	แห่งชาวอันศอร (ชื่อบุคคลชาย)
					أُسَامَة	Usāmah	อุซามะฮ์	ผู้กล้าหาญ (ชื่อบุคคลชาย)
ء	ฮัมซะฮ์ (hamzah)	ʔ	a	อ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	أَبْ	ab	อับ	พ่อ
				อ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)	فَأْلٌ	faalun	ฟะอ์ลุน	ฤกษ์
					نَبَأْ	nabaa	นะบะอ์	ข่าว
					سَمَاء	samāa	ซะมาอ์	ฟ้า
			i	อ	إِبِلْ	ibil	อิบิล	อูฐ
			u		أُسْتَاذ	ustādh	อุสตาษ	ศาสตราจารย์
ب	บาอ์ (bā)	b	b	บ	بَرْد	bard	บัรด์	เย็น
					مَبْرُوْك	mabrūk	มับรูก	ขอแสดงความยินดี
					مَكْتَبْ	maktab	มักตับ	สำนักงาน, โต๊ะเขียนหนังสือ
ت	ตาอ์ (tā)	t	t	ต	تَمْر	tamr	ตัมร์	อินทผลัม
					مَتْحَفْ	matḥaf	มัตฮัฟ	พิพิธภัณฑ์
					بَيْت	bayt	บัยต์	บ้าน
ة		a, at	ah	–ะฮ์ [เมื่ออยู่ท้ายคำและตามหลังพยัญชนะ 20 ตัว ได้แก่ ا (a), ب (b), ي (y), ه (h), و (w), ن (n), م (m), ل (l), ك (k), ف (f), ع (a), ش (sh), س (s), ز (z), ذ (dh), د (d), ﺡ (ḥ), ﺝ (j), ﺙ (th) และ ت (t)]	مَكَّة‎	Makkah	มักกะฮ์	ชื่อเมือง
					مَدِيْنَة	Madīnah	มะดีนะฮ์	ชื่อเมือง
					اَلْقَاعِدَة	Al-qāidah	อัลกออิดะฮ์	หลักการ, ชื่อขบวนการ
					مَرْوَة	Marwah	มัรวะฮ์	ชื่อสถานที่
				เ–าะฮ์ [เมื่ออยู่ท้ายคำและตามหลังพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่ ض (ḍ), غ (gh), خ (kh), ق (q), ر (r), ص (ṣ), ط (ṭ) และ ظ (ẓ)]	اَلْجَزِيْرَة	al-jazīrah	อัลญะซีเราะฮ์	เกาะ
					رَابِطَة	rābiṭah	รอบิเฏาะฮ์	สายสัมพันธ์
					حَفْصَة	Ḥafṣah	ฮัฟเศาะฮ์	ชื่อผู้หญิง
					وَثِيْقَة	wathīqah	วะษีเกาะฮ์	เอกสาร
ث‎	ษาอ์ (thā)	θ	th, ṯ	ษ	ثَوْب	thaob, ṯaob	เษาบ์	เสื้อผ้า
					مُثْمِرْ	muthmir, muṯmir	มุษมิร	ให้ผล
					حَدِيْثْ	ḥadīth, ḥadīṯ	ฮะดีษ	คำพูด
ج	ญีม (jīm)	d͡ʒ, ɡ	dj, j, ǧ	ญ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	جِهَاد	Jihād, Djihād, Ǧihād	ญิฮาด	การต่อสู้
				จญ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)	فَجْر	fajr, fadjr, faǧr	ฟัจญร์	รุ่งอรุณ
					اَلْحَج	Al-ḥaj, Al-ḥadj, Al-ḥaǧ	อัลฮัจญ์	การประกอบพิธีฮัจญ์
ح	หาอ์ (ā)	ħ	ḥ	ฮ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	حَبْل	ḥabl	ฮับล์	เชือก
				ห์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)	أَحْمَد	Aḥmad	อะห์มัด	ผู้น่ายกย่อง, ผู้น่าสรรเสริญ (ชื่อบุคคลชาย)
					بَلَح	balaḥ	บะละห์	อินทผลัมดิบ
خ	คออ์ (khā)	x	kh, ḵ, ẖ	ค	خِدْمَة	khidmah, ḵidmah, ẖidmah	คิดมะฮ์	การบริการ
					نَخْلَة	nakhlah, naḵlah, naẖlah	นัคละฮ์	ต้นอินทผลัม
					أَخْ	akh, aḵ, aẖ	อัค	น้องชาย, พี่ชาย
د	ดาล (dāl)	d	d	ด	دَار	dār	ดาร	บ้าน
					مَدْرَسَة	madrasah	มัดเราะซะฮ์	โรงเรียน
					وَلَدْ	walad	วะลัด	เด็กผู้ชาย
ذ	ษาล (dhāl)	ð	dh, ḏ, z	ษ	ذَهَبْ	dhahab, ḏahab, zahab	ษะฮับ	ทองคำ
					مَذْهَبْ	madhhab, maḏhab, mazhab	มัษฮับ	แนวทาง, นิกาย
					رَذَاذْ	radhādh, raḏāḏ, razāz	เราะษาษ	ฝนปรอย ๆ
ر	รออ์ (rā)	r	r	ร	رَسُوْل	rasūl	เราะซูล	ทูต
					أَرْكَان	arkān	อัรกาน	หลักสำคัญ, มุม
					أَحْمَرْ	aḥmar	อะห์มัร	สีแดง
ز	ซัย (zai)	z	z	ซ	زَبِيْب	zabīb	ซะบีบ	ลูกเกด
					أَزْرَقْ	azraq	อัซร็อก	สีน้ำเงิน
					عَزِيْز	Azīz	อะซีซ	ยิ่งใหญ่ (ชื่อบุคคลชาย)
س	ซีน (sīn)	s	s	ซ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	سَلْمَى	Salmā	ซัลมา	ผู้มีความสุข, ผู้มีความปลอดภัย (ชื่อบุคคลหญิง)
					مُوْسَى	Mūsā	มูซา	ชื่อศาสดาท่านหนึ่ง (ชื่อบุคคลชาย)
				ส (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)	حُسْنِىْ	Ḥusnī	ฮุสนี	ดี, สวย (ชื่อบุคคลชาย)
					قِيَاسْ	qiyās	กิยาส	การเทียบเคียง
ش	ชีน, เชน (shīn)	ʃ	sh, š	ช	شَمَالْ	shamāl, šamāl	ชะมาล	ทิศเหนือ
					مِشْمِشْ	mishmish, mišmiš	มิชมิช	ลูกท้อ
ص	ศ้อด (ṣād)	sˤ	ṣ	ศ	صَلَاة	ṣalāh	เศาะลาฮ์	การละหมาด
					مِصْبَاح	miṣbāḥ	มิศบาห์	ดวงประทีป
					قِصَاصْ	qiṣāṣ	กิศอศ	การประหารชีวิตให้ตายตามกัน
ض	ฎ๊อด (ḍād)	dˤ	ḍ	ฎ	ضَلَالْ	ḍalāl	เฎาะลาล	หลงผิด
					أَضْحَى	Aḍḥā	อัฎฮา	(วันตรุษ) อัฎฮา
					إِجْهَاضْ	ijhāḍ	อิจญ์ฮาฎ	การทำแท้ง
ط	ฏออ์ (ṭā)	tˤ	ṭ	ฏ	طَلَاق	ṭalāq	เฏาะลาก	การหย่า
					مَطْعَمْ	maṭam	มัฏอัม	ร้านอาหาร
					نَشَاط	nashāṭ	นะชาฏ	ความกระตือรือร้น
ظ	ซออ์ (ẓā)	ðˤ	ẓ, dh	ซ	ظَلَام	ẓalām, dhalām	เซาะลาม	ความมืด
					مَظْلُوْم	maẓlūm, madhlūm	มัซลูม	ผู้ไม่ได้รับความเป็นธรรม
					حَافِظْ	Ḥāfiẓ, Ḥāfidh	ฮาฟิซ	ผู้รักษา, ผู้ท่องจำ (ชื่อบุคคลชาย)
ع	อัยน์ (ayn)	ʕ	a	อ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	عَذَاب	adhāb	อะษาบ	การทรมาน
				อ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)	شَعْبَان	shaabān	ชะอ์บาน	เดือนชะอ์บาน (เดือนที่ 8 ของปฏิทินอิสลาม)
					نَافِعْ	nāfia	นาเฟียะอ์	มีประโยชน์
			i	อ	عِبَادَة	ibādah	อิบาดะฮ์	ศาสนกิจ
			u		عُمُوْم	umūm	อุมูม	ทั่วไป
غ	ฆอยน์, เฆน (ghayn)	ɣ	gh, ġ	ฆ	غُلَام	Ghulām, Ġulām	ฆุลาม	เด็กหนุ่ม, ทาส (ชื่อบุคคลชาย)
					مَغْرِب	maghrib, maġrib	มัฆริบ	เวลาพลบค่ำ
					تَبْلِيْغ	tablīgh, tablīġ	ตับลีฆ	การเผยแผ่
ف	ฟาอ์ (fā)	f	f	ฟ	فَسَاد	fasād	ฟะซาด	ความเสื่อมเสีย
					تَفْسِيْر	tafsīr	ตัฟซีร	การอธิบาย
					خُسُوْف	khusūf	คุซูฟ	จันทรคราส
ق	ก๊อฟ (qāf)	q	q	ก	قُرْآن	Qurān	กุรอาน	คัมภีร์กุรอาน
					مَقْصُوْد	maqṣūd	มักศูด	จุดมุ่งหมาย
					رَحِيْق	raḥīq	เราะฮีก	น้ำทิพย์
ك	ก๊าฟ (kāf)	k	k	ก	كَعْبَة	Kabah	กะอ์บะฮ์	วิหารกะอ์บะฮ์
					مَكْتَب	maktab	มักตับ	สำนักงาน
					مُبَارَك	mubārak	มุบาร็อก	เป็นสิริมงคล
ل	ลาม (lām)	l	l	ล	لَيْلَى	Laylā	ลัยลา	ราตรี, สดใส, ร่าเริง, รัตติกาล (ชื่อบุคคลหญิง)
					كَلْب	kalb	กัลบ์	สุนัข
					جَبَل	jabal	ญะบัล	ภูเขา
م	มีม (mīm)	m	m	ม	مَسْجِد	masjid	มัสญิด	มัสยิด, สุเหร่า
					أَمْثَال	amthāl	อัมษาล	อุทาหรณ์
					عَالِم	Ālim	อาลิม	ผู้รู้, ปราชญ์ (ชื่อบุคคลชาย)
ن	นูน (nūn)	n	n	น	نَبِي	nabī	นะบี	ผู้แจ้งข่าวจากพระเจ้า
					دُنْيَا	dunyā	ดุนยา	โลกนี้
					لَبَن	laban	ละบัน	นมเปรี้ยว
و	วาว (wāw)	w	w	ว	وَاجِب	wājib	วายิบ	สิ่งจำเป็น, หน้าที่
					فَوْزِيْ	Fawzī	เฟาซี	ผู้พิชิต, ผู้ชนะ (ชื่อบุคคลชาย)
ه	ฮาอ์ (hā)	h	h	ฮ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	هِجْرَة	hijrah	ฮิจญ์เราะฮ์	การอพยพ
				ฮ์ (ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย)	أَهْلِي	ahlī	อะฮ์ลี	ครอบครัวของฉัน
					لِمَهْ	limah	ลิมะฮ์	เพราะเหตุใด
ي	ยาอ์ (yā)	j	y	ย	يَتِيْم	yatīm	ยะตีม	เด็กกำพร้า
					أَيْمَان	aymān	อัยมาน	คำสาบาน

หมายเหตุ

1. ในการถอดฮัมซะฮ์เป็นอักษรโรมัน จะถอดตามรูปสระที่ตามมา
2. ในการถอดฮัมซะฮ์เป็นอักษรโรมัน จะถอดตามรูปสระที่ตามมา
3. ในการถอดฮัมซะฮ์เป็นอักษรโรมัน จะถอดตามรูปสระที่ตามมา
4. ในบางถิ่นออกเสียงคล้าย s
5. ในการถอดอัยน์เป็นอักษรโรมัน จะถอดตามรูปสระที่ตามมา
6. ในการถอดอัยน์เป็นอักษรโรมัน จะถอดตามรูปสระที่ตามมา
7. ในการถอดอัยน์เป็นอักษรโรมัน จะถอดตามรูปสระที่ตามมา

ตารางเทียบสระ

อักษรอาหรับ	เทียบอักษร		ตัวอย่าง
โรมัน	ไทย	อักษรอาหรับ	อักษรโรมัน	คำทับศัพท์	ความหมาย
ـَـ	a	–ะ	أَدَبْ	adab	อะดับ	มารยาท
			أَحْمَدْ	Aḥmad	อะห์มัด	ผู้น่ายกย่อง, ผู้น่าสรรเสริญ (ชื่อบุคคลชาย)
	a (เมื่อมีตัวสะกด)	–ั	شَتْم	shatm	ชัตม์	ด่าว่า, กล่าวให้ร้าย
			عَدْل	adl	อัดล์	ความยุติธรรม
			آدَمْ	Ādam	อาดัม	มนุษย์ (ชื่อบุคคลชาย)
			تَمْر	tamr	ตัมร์	อินทผลัม
	a [เมื่ออยู่บนพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่ ض (ḍ), غ (gh), خ (kh), ق (q), ر (r), ص (ṣ), ط (ṭ) และ ظ (ẓ)]	เ–าะ	خَبَرْ	khabar	เคาะบัร	ข่าว
			رَسُوْل	rasūl	เราะซูล	ทูต
			مُصْطَفَى	Muṣṭafā	มุศเฏาะฟา	ผู้ถูกคัดเลือก (ชื่อบุคคลชาย)
	ā, aa	–า	سَالِمْ	Sālim	ซาลิม	ผู้มีความปลอดภัย (ชื่อบุคคลชาย)
			وَاجِبْ	wājib	วาญิบ	สิ่งจำเป็น
	ā [เมื่ออยู่บนพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่ ض (ḍ), غ (gh), خ (kh), ق (q), ر (r), ص (ṣ), ط (ṭ) และ ظ (ẓ)]	–อ	خَالِدْ	Khālid	คอลิด	ผู้คงอยู่ (ชื่อบุคคลชาย)
			صَادِق	Ṣādiq	ศอดิก	ผู้มีสัจจะ, มีความซื่อตรง (ชื่อบุคคลชาย)
			قَاعِدَة	qāidah	กออิดะฮ์	หลักการ
	ai, ay	–ัย	سُلَيْمَانْ	Sulaymān	ซุลัยมาน	ผู้มีความสงบสุข (ชื่อบุคคลชาย)
			فَيْصَل	Fayṣal	ฟัยศ็อล	ผู้พูดเก่ง, ผู้ตัดสิน (ชื่อบุคคลชาย)
	au, aw	เ–า	تَوْفِيقْ	taufīq	เตาฟีก	ความสำเร็จ
			مَوْلِدْ	maulid	เมาลิด	สถานที่เกิด, วันเกิด
ـِـ	i	–ิ	عِبَادَة	ibādah	อิบาดะฮ์	ความเคารพภักดี
			مِفْتَاح	miftāḥ	มิฟตาห์	ลูกกุญแจ
	i(a)a	เ–ียะอ์ [เมื่อตามด้วยพยัญชนะอัยน์ (ayn)]	نَافِعْ	Nāfia	นาเฟียะอ์	มีประโยชน์ (ชื่อบุคคลชาย)
		เ–ียอ์ [เมื่อตามด้วยพยัญชนะยาอ์ (yā) และพยัญชนะอัยน์ (ayn)]	سَمِيْع	Samiaa	ซะเมียอ์	ผู้ได้ยิน (ชื่อบุคคลชาย)
	i(a)ḥ	เ–ียะห์ [เมื่อตามด้วยพยัญชนะหาอ์ (ḥā)]	صاَلِحْ	Ṣāliḥ	ศอเลียะห์	ผู้มีคุณธรรม (ชื่อบุคคลชาย)
		เ–ียห์ [(เมื่อตามด้วยพยัญชนะยาอ์ (yā) และพยัญชนะหาอ์ (ḥā)]	صَرِيْح	Ṣariaḥ	เศาะเรียห์	ชัดเจน (ชื่อบุคคลชาย)
	ī	–ี	إِيْمَان	īmān	อีมาน	การศรัทธา
			دِيْن	dīn	ดีน	ศาสนา
ـُـ	u	–ุ	مُحَمَّد	Muḥammad	มุฮัมมัด	ผู้ที่ได้รับการสรรเสริญ (ชื่อบุคคลชาย)
			حُسْنِيْ	Ḥusnī	ฮุสนี	ดี, สวย (ชื่อบุคคลชาย)
	uaa	–ัวะอ์	مُعْجِزَة	muaajizah	มัวะอ์ญิซะฮ์	สิ่งมหัศจรรย์
	uaḥ	–ัวะห์	مُحْسِن	muaḥsin	มัวะห์ซิน	ผู้ทำความดี
	uwa	–ุวา	مُوَافَقَة	muwāfaqah	มุวาฟะเกาะฮ์	การเห็นชอบ
	ū	–ู	سُوْدَان	Sūdan	ซูดาน	ชื่อประเทศ
			كُوْفَة	Kūfah	กูฟะฮ์	ชื่อเมือง
ـًـ	an [เมื่ออยู่บนพยัญชนะ 20 ตัว ได้แก่ ا (a), ب (b), ي (y), ه (h), و (w), ن (n), م (m), ل (l), ك (k), ف (f), ع (a), ش (sh), س (s), ز (z), ذ (dh), د (d), ﺡ (ḥ), ﺝ (j), ﺙ (th) และ ت (t)]	–ัน	أَدَباً	adaban	อะดะบัน	มารยาท
			سَلَفاً	salafan	ซะละฟัน	ก่อน
	an [เมื่ออยู่บนพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่ ض (ḍ), غ (gh), خ (kh), ق (q), ر (r), ص (ṣ), ط (ṭ) และ ظ (ẓ)]	–็อน	خَيْرًا	khairan	ค็อยร็อน	ความดี
			رِزْقًا	rizqan	ริซก็อน	ปัจจัยยังชีพ
ـٍـ	in	–ิน	هَادٍ	hādin	ฮาดิน	ผู้ให้แนวทาง
			عَالٍ	ālin	อาลิน	สูง
ـٌـ	un	–ุน	بَابٌ	bābun	บาบุน	ประตู
			وَلَدٌ	waladun	วะละดุน	เด็กชาย

หลักเกณฑ์การทับศัพท์ตามอักษรโรมัน

การเขียนคำทับศัพท์ภาษาอาหรับนี้เป็นหลักการที่กำหนดตามราชบัณฑิตยสถาน

หลักทั่วไป

1. การทับศัพท์ภาษาอาหรับตามหลักเกณฑ์นี้เป็นการถ่ายเสียงจากภาษาอาหรับที่เขียนด้วยอักษรโรมัน โดยเทียบเคียงกับหลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาอาหรับที่เขียนด้วยอักษรอาหรับ

2. เนื่องจากในปัจจุบันการถ่ายเสียงคำและชื่อเฉพาะจากภาษาอาหรับด้วยอักษรโรมันมีวิธีเขียนที่หลากหลาย แม้ว่าองค์การมาตรฐานสากล (International Organization for Standardization หรือ ISO) จะได้จัดทำมาตรฐานการถ่ายเสียงภาษาอาหรับเป็นอักษรโรมันไว้แล้ว แต่ก็ยังมิได้ใช้กันทั่วไป ในตารางการถ่ายเสียงสระและพยัญชนะภาษาอาหรับตามหลักเกณฑ์นี้จึงได้รวบรวมอักษรโรมันที่เทียบเสียงสระและพยัญชนะภาษาอาหรับแบบต่าง ๆ มาแสดงไว้เท่าที่จะทำได้ รวมทั้งแบบขององค์การมาตรฐานสากลด้วย โดยใส่ไว้ท้ายสุด เช่น

th, ṯ kh, ḵ, ẖ

เทียบอักษรไทย ษ เทียบอักษรไทย ค

3. ในตารางเทียบเสียงสระและพยัญชนะอาหรับ ได้ให้สัทอักษรสากล (IPA) ไว้ด้วย เพื่อแสดงประเภทของเสียง ลักษณะการออกเสียง และฐานที่เกิดของเสียงของสระหรือพยัญชนะนั้น ๆ เช่น

dh, z, ḏ kh, ḵ, ẖ sh, š

/ð/ /x/ /ʃ/

4. เสียงพยัญชนะในภาษาอาหรับหลายเสียงไม่มีในภาษาไทย ในการทับศัพท์จึงได้เลือกพยัญชนะไทยที่มีเสียงใกล้เคียงและปรกติใช้เขียนคำที่รับจากภาษาบาลีสันสกฤตมาใช้แสดงเสียงเหล่านั้น เช่น

ฎ ฆ ศ ษ

ใช้แทนพยัญชนะ ḍ /dˤ/ ใช้แทนพยัญชนะ gh, ġ /ɣ/ ใช้แทนพยัญชนะ ṣ /sˤ/ ใช้แทนพยัญชนะ th, ṯ /θ/ และ dh, z, ḏ /ð/

อนึ่ง พยัญชนะไทยที่เป็นอักษรสูง เช่น ศ ษ ซึ่งนำมาใช้แทนเสียงพยัญชนะอาหรับ เป็นการนำมาใช้เพื่อแสดงว่าพยัญชนะนั้นแทนเสียงที่แตกต่างกับพยัญชนะอื่นเท่านั้น ไม่ได้แสดงว่าพยัญชนะดังกล่าวออกเสียงสูงอย่างในภาษาไทย

5. เสียงสระในภาษาอาหรับแยกเป็นเสียงสระสั้นและเสียงสระยาว ซึ่งทำให้คำมีความหมายต่างกัน ในการกำหนดหลักเกณฑ์การทับศัพท์จึงได้ใช้สระเสียงสั้นและสระเสียงยาวในภาษาไทยมาใช้แยกเสียง ดังกล่าว เช่น

Alī Abbās Al-Kūfah Āminah

= = = =

อะลี อับบาส อัลกูฟะฮ์ อามินะฮ์

อย่างไรก็ดี ในทางปฏิบัติ คำและชื่อภาษาอาหรับที่เขียนด้วยอักษรโรมันตามที่ปรากฏในเอกสารต่าง ๆ มักไม่แสดงเครื่องหมายที่บ่งบอกว่าเป็นเสียงยาว ฉะนั้นในการทับศัพท์ ผู้ใช้อาจถอดเสียงสระเป็นเสียงสั้นหรือยาวตามความเหมาะสมในการออกเสียง

6. สระ a และ ā ในภาษาอาหรับออกเสียงได้ 2 แบบ โดยมีหลักเกณฑ์ดังนี้

6.1 ออกเสียงเป็น –ะ และ –า เมื่อตามหลังพยัญชนะ b, d, dh, f, h, ḥ, j, k, l, m, n, s, sh, t, th, w, y และ z รวมทั้งเมื่ออยู่ต้นคำ เช่น

Alī batūl laṭīf Salmā ṣalāh

= = = = =

อะลี บะตูล ละฏีฟ ซัลมา เศาะลาฮ์

ยกเว้นพระนาม Allah ออกเสียงเป็น อัลเลาะฮ์ หรือ อัลลอฮ์ ทั้งนี้รวมทั้งคำนามที่เชื่อมกับพระนามนี้ด้วย เช่น Abdullah ออกเสียงเป็น อับดุลเลาะฮ์ หรือ อับดุลลอฮ์

6.2 ออกเสียงเป็น เ–าะ และ –อ เมื่อตามหลังพยัญชนะ ḍ, gh, kh, q, r, ṣ, ṭ และ ẓ เช่น

Muṣṭafā Rahmān Khālid Qāsim Ghālīyah

= = = = =

มุศเฏาะฟา เราะห์มาน คอลิด กอซิม ฆอลียะฮ์

7. เครื่องหมายทัณฑฆาตในภาษาไทยใช้ฆ่าอักษรที่ไม่ต้องการออกเสียง เช่น "ศัพท์" ในภาษาอาหรับจะออกเสียงพยัญชนะท้ายทุกเสียง เมื่อเป็นคำทับศัพท์ใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตกำกับไว้เพื่อแสดงว่าเป็นเสียงพยัญชนะท้ายของพยางค์ ไม่ได้ฆ่าเสียงทั้งหมด มีหลักเกณฑ์ดังนี้

7.1 เสียงพยัญชนะท้ายที่ไม่สามารถออกเสียงตามอักขรวิธีไทยได้ให้ใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตกำกับไว้ เช่น

Fitnah Aḥmad

= =

ฟัตนะฮ์ อะห์มัด

7.2 คำที่มีเสียงพยัญชนะท้าย 2 เสียงหรือมากกว่า ให้ใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตไว้ที่พยัญชนะตัวสุดท้าย เช่น

ibn bint

= =

อิบน์ บินต์

8. คำที่มีคำ al อยู่ข้างหน้า แม้เมื่อเขียนด้วยอักษรโรมันจะมีเครื่องหมายยัติภังค์คั่น เมื่อเขียนทับศัพท์เป็นภาษาไทยให้เขียนติดกัน เช่น

Al-Muwahhidūn Al-Kūfah

= =

อัลมุวะฮ์ฮิดูน อัลกูฟะฮ์

9. คำทับศัพท์ที่มีประกาศในราชกิจจานุเบกษา เช่น คำในพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, ชื่อประเทศ ดินแดน เขตการปกครอง และเมืองหลวง ใช้ตามนั้นได้ เช่น มะหะหมัด ฮิจเราะห์ ริยาด ราบัต กาตาร์

10. คำภาษาอาหรับที่รับมาใช้ในภาษาไทยเป็นเวลานานแล้ว และได้มีการเขียนคำไทยจนเป็นที่ยอมรับกันทั่วไป อาจใช้ตามรูปคำที่เขียนกัน เช่น มัสยิด เมกกะ อิหม่าม คอเต็บ บิหลั่น

ตารางเทียบพยัญชนะ

อักษรโรมัน	เสียง	เทียบอักษร		ตัวอย่าง
อาหรับ	ไทย	คำอาหรับ (อักษรโรมัน)	คำทับศัพท์	ความหมาย
b	b	ﺏ (บาอ์)	บ	Badrī	บัดรี	จันทร์เพ็ญ, รัชนีกร (ชื่อบุคคลหญิง)
				ibn	อิบน์	ลูก
d	d	ﺩ (ดาล)	ด	Dāwūd	ดาวูด	ชื่อนะบีท่านหนึ่ง (ชื่อบุคคลชาย)
				Saūd	ซะอูด	ความสุขทั้งหลาย, ความโชคดีทั้งหลาย (ชื่อบุคคลชาย)
ḍ	dˤ	ﺽ (ฎ๊อด)	ฎ	Ḍiyāa	ฎิยาอ์	รังสี, รัศมี (ชื่อบุคคลชาย)
				Iyāḍ	อิยาฎ	ผู้มาทดแทน, ที่ทดแทน (ชื่อบุคคลชาย)
dh, z, ḏ	ð	ﺫ (ษาล)	ษ	Dhikrī, Zikrī, Ḏikrī	ษิกรี	การระลึกถึงของฉัน, ความจำของฉัน (ชื่อบุคคลชาย)
				Shadhwān, Shazwān, Šaḏwān	ชัษวาน	ที่มีกลิ่นหอมหลากหลาย, หอมหวล (ชื่อบุคคลหญิง)
f	f	ﻑ (ฟาอ์)	ฟ	Fayṣal	ฟัยศ็อล	ผู้พูดเก่ง, ผู้ตัดสิน, สุพจน์ (ชื่อบุคคลชาย)
				Hafṣah	ฮัฟเศาะฮ์	คนที่อยูในวัยหนุ่มสาว (ชื่อบุคคลหญิง)
gh, ġ	ɣ	ﻍ (ฆอยน์, เฆน)	ฆ	Ghulām, Ġulām	ฆุลาม	เด็กชาย, ดนัย (ชื่อบุคคลชาย)
				Maghrib, Maġrib	มัฆริบ	ตะวันลับฟ้า (ชื่อประเทศโมร็อกโก)
h	h	ﻩ (ฮาอ์)	ฮ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	hijrah	ฮิจญ์เราะฮ์	การอพยพ, ชื่อศักราชตามปฏิทินอิสลาม
			ฮ์ (ในตำแหน่งท้ายพยางค์)	Abdullah	อับดุลเลาะฮ์, อับดุลลอฮ์	บ่าวของพระเจ้า (ชื่อบุคคลชาย)
	Ø, t	ة (ตาอ์)		Āishah	อาอิชะฮ์	ผู้มีชีวิตอย่างผาสุก (ชื่อบุคคลหญิง)
				Shīah	ชีอะฮ์	ชื่อนิกาย
ḥ	ħ	ﺡ (หาอ์)	ฮ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	Ḥanīfah	ฮะนีฟะฮ์	ผู้ซื่อตรง (ชื่อบุคคลชาย, หญิง)
			ห์ (ในตำแหน่งท้ายพยางค์)	Aḥmad	อะห์มัด	ผู้น่ายกย่อง, ผู้น่าสรรเสริญ (ชื่อบุคคลชาย)
j, dj, ǧ	d͡ʒ, ɡ	ﺝ (ญีม)	ญ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	Jihād, Djihād, Ǧihād	ญิฮาด	การต่อสู้ (ชื่อบุคคลชาย)
			จญ์ (ในตำแหน่งท้ายพยางค์)	Al-ḥaj, Al-ḥadj, Al-ḥaǧ	อัลฮัจญ์	การประกอบพิธีฮัจญ์
k	k	ﻙ (ก๊าฟ)	ก	Karīm	กะรีม	ผู้มีใจเอื้ออารี (ชื่อบุคคลชาย)
				Mālik	มาลิก	ผู้ทรงสิทธิ์ (ชื่อบุคคลชาย)
kh, ḵ, ẖ	x	ﺥ (คออ์)	ค	Khālid, Ḵālid, H̱ālid	คอลิด	ผู้คงอยู่, ธำรง (ชื่อบุคคลชาย)
				Mukhtār, Muḵtār, Muẖtār	มุคตาร	ผู้ที่ถูกเลือกสรรมา (ชื่อบุคคลชาย)
l	l	ﻝ (ลาม)	ล	Laṭīf	ละฏีฟ	ผู้อ่อนน้อม, สุภาพ (ชื่อบุคคลชาย)
				Amal	อะมัล	ความหวัง, ความปรารถนา (ชื่อบุคคลหญิง)
m	m	ﻡ (มีม)	ม	Muḥammad	มุฮัมมัด	ผู้ที่ได้รับการสรรเสริญ (ชื่อศาสดา)
				Hakīm	ฮะกีม	ผู้ทรงความรู้, ปรีชา (ชื่อบุคคลชาย)
n	n	ﻥ (นูน)	น	Nabī	นะบี	ผู้แจ้งข่าวจากพระเจ้า
				Imrān	อิมรอน	ความรุ่งเรือง (ชื่อบุคคลชาย)
q	q	ﻕ (ก๊อฟ)	ก	Qurān	กุรอาน	คัมภีร์กุรอาน
				Ṣādiq	ศอดิก	ผู้มีสัจจะ, มีความซื่อตรง (ชื่อบุคคลชาย)
r	r	ﺭ (รออ์)	ร	Rāshid	รอชิด	ผู้ชี้นำ, ผู้ฉลาดล้ำ (ชื่อบุคคลชาย)
				Samīr	ซะมีร	เพื่อนที่สนิท (ชื่อบุคคลชาย)
s	s	ﺱ (ซีน)	ซ (ในตำแหน่งพยัญชนะต้น)	Salmā	ซัลมา	ผู้มีความสุข, มีความปลอดภัย (ชื่อบุคคลหญิง)
			ส (ในตำแหน่งท้ายพยางค์)	Abbās	อับบาส	ผู้กล้าหาญ, สิงโต (ชื่อบุคคลชาย)
sh, š	ʃ	ﺵ (ชีน, เชน)	ช	Sharīf, Šarīf	ชะรีฟ	ผู้มีเกียรติ, ตระกูลสูง (ชื่อบุคคลชาย)
				Dānish, Dāniš	ดานิช	ความรู้, ปัญญา, ความฉลาด (ชื่อบุคคลชาย)
ṣ	sˤ	ﺹ (ศ้อด)	ศ	Ṣālihīn	ศอลิฮีน	ผู้มีคุณธรรม (ชื่อบุคคลชาย)
				Khāliṣ	คอลิศ	บริสุทธิ์ใจ, มีใจบริสุทธิ์ (ชื่อบุคคลชาย)
t	t	ﺕ (ตาอ์)	ต	Tasnīm	ตัสนีม	ตาน้ำที่อยูในสวรรค์ (ชื่อบุคคลหญิง)
				Nafaḥāt	นะฟะฮาต	ที่มีความขยัน, ส่วนที่ดี (ชื่อบุคคลหญิง)
ṭ	tˤ	ﻁ (ฏออ์)	ฏ	Ṭāah	ฏออะฮ์	การภักดี, การนอบน้อม, สวามิภักดิ์ (ชื่อบุคคลหญิง)
				Nishāṭ	นิชาฏ	ชีวิตชีวา, เต็มไปด้วยพลังในชีวิต (ชื่อบุคคลชาย)
th, ṯ	θ	ﺙ (ษาอ์)	ษ	Tharīyah, Ṯarīyah	ษะรียะฮ์	ที่มีความร่ำรวย, ที่มีความสมบูรณ์ (ชื่อบุคคลหญิง)
				Uthmān, Uṯmān	อุษมาน	ผู้เพียรพยายาม (ชื่อบุคคลชาย)
w	w	ﻭ (วาว)	ว	Wāhid	วาฮิด	ผู้เป็นหนึ่ง (ชื่อบุคคลชาย)
				Wardah	วัรดะห์	ดอกกุหลาบ (ชื่อบุคคลหญิง)
y	j	ﻱ (ยาอ์)	ย	Yazīd	ยะซีด	ที่เพิ่มพูน, ที่มีสิริมงคล (ชื่อบุคคลชาย)
				Suhayl	ซุฮัยล์	ความสะดวก, ความง่ายดาย (ชื่อบุคคลชาย)
z	z	ﺯ (ซัย)	ซ	Ziyād	ซิยาด	ความมั่งคั่ง (ชื่อบุคคลชาย)
				Azīzah	อะซีซะฮ์	มีอำนาจ (ชื่อบุคคลหญิง)
ẓ, dh	ðˤ	ﻅ (ซออ์)	ซ	Ẓahīr, Dhahīr	เซาะฮีร	ปรากฏให้เห็น, ชัดเจน (ชื่อบุคคลชาย)
				Ḥāfiẓ, Ḥāfidh	ฮาฟิซ	ผู้จดจำ (ชื่อบุคคลชาย)

หมายเหตุ

1. ในบางถิ่นออกเสียงคล้าย s

ตารางเทียบสระ

อักษรโรมัน	เทียบอักษร		ตัวอย่าง
อาหรับ	ไทย	คำอาหรับ (อักษรโรมัน)	คำทับศัพท์	ความหมาย
a	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	–ะ	adab	อะดับ	มารยาท
			Farīdah	ฟะรีดะฮ์	มารยาทที่พิเศษสุด, ลูกสาวคนเดียว (ชื่อบุคคลหญิง)
a (เมื่อมีตัวสะกด)	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	–ั	Amr	อัมร์	รุ่งเรือง, เจริญ (ชื่อบุคคลชาย)
			Halwā	ฮัลวา	ความหวาน, ความดีงาม (ชื่อบุคคลหญิง)
a (เมื่อตามหลังพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่ ḍ, gh, kh, q, r, ṣ, ṭ และ ẓ)	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	เ–าะ	Rashīd	เราะชีด	ผู้ชี้นำ, ผู้ฉลาดล้ำ (ชื่อบุคคลชาย)
			Hafṣah	ฮัฟเศาะฮ์	คนที่อยู่ในวัยหนุ่มสาว (ชื่อบุคคลหญิง)
ā, aa	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	–า	Sālim	ซาลิม	ผู้มีความปลอดภัย, สงบ-สันติ, ไม่เจ็บไข้ (ชื่อบุคคลชาย)
			Salmān	ซัลมาน	ผู้มีความสงบสุข, ปลอดภัย (ชื่อบุคคลชาย)
ā (เมื่อตามหลังพยัญชนะ 8 ตัว ได้แก่ ḍ, gh, kh, q, r, ṣ, ṭ และ ẓ)	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	–อ	Khālidah	คอลิดะฮ์	ที่มีอายุยืน (ชื่อบุคคลหญิง)
			Qāḍī	กอฎี	ผู้ตัดสินพิพากษา, ตุลาการ (ชื่อบุคคลชาย)
ai, ay	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	–ัย	Sulaymān	ซุลัยมาน	ผู้มีความสุข, ปลอดภัย (ชื่อบุคคลชาย)
			Fayrūz	ฟัยรูซ	เพชรพลอย, อัญมณี (ชื่อบุคคลชาย, หญิง)
au, aw	ـَـ (ฟัตฮะฮ์)	เ–า	Sawdah	เซาดะฮ์	ผู้มีอำนาจ, นักปกครอง, มีอิทธิพล (ชื่อบุคคลหญิง)
			Nawfal	เนาฟัล	ผู้เกื้อกูล (ชื่อบุคคลชาย)
i	ـِـ (กัสเราะฮ์)	–ิ	Iyād	อิยาด	ผู้ช่วยเหลือ (ชื่อบุคคลชาย)
			Sihām	ซิฮาม	ลูกศร, หุ้นส่วน (ชื่อบุคคลหญิง)
i(a)a	ـِـ (กัสเราะฮ์)	เ–ียะอ์	Iaatimād	เอียะอ์ติมาด	การพึ่งพิง (ชื่อบุคคลชาย)
			Iaajāz	เอียะอ์ญาซ	ความอัศจรรย์ (ชื่อบุคคลชาย)
i(a)h	ـِـ (กัสเราะฮ์)	เ–ียะห์ (ในตำแหน่งต้นคำ)	Iaḥsān	เอียะห์ซาน	ความดีงาม (ชื่อบุคคลชาย)
		–ียะห์ (ในตำแหน่งท้ายคำ)	Taqīah	ตะกียะห์	ระวัง, รักษา (ชื่อบุคคลหญิง)
			Zāwīah	ซาวียะห์	คม, หลักแหลม (ชื่อบุคคลหญิง)
ī	ـِـ (กัสเราะฮ์)	–ี	Īmān	อีมาน	การศรัทธา (ชื่อบุคคลหญิง)
			Nūruddīn	นูรุดดีน	รัศมีแห่งศาสนา (ชื่อบุคคลชาย)
u	ـُـ (ฎ็อมมะฮ์)	–ุ	Muḥammad	มุฮัมมัด	ผู้ได้รับการสรรเสริญ (ชื่อบุคคลชาย)
			Hindun	ฮินดุน	ความรัก, ความผูกพัน (ชื่อบุคคลหญิง)
ua(a)	ـُـ (ฎ็อมมะฮ์)	–ัวะอ์	Nuamān	นัวะอ์มาน	ความโปรดปราน, ที่โปรดปราน (ชื่อบุคคลชาย)
			Luabah	ลัวะอ์บะห์	เกม, ของเล่น
uah	ـُـ (ฎ็อมมะฮ์)	–ัวะห์	Muahsin	มัวะห์ซิน	ผู้ทำความดี (ชื่อบุคคลชาย)
			Tuahfah	ตัวะห์ฟะห์	ของขวัญ, ของมีค่า (ชื่อบุคคลหญิง)
ū	ـُـ (ฎ็อมมะฮ์)	–ู	Ṣūfī	ศูฟี	ผู้บำเพ็ญตนให้บริสุทธิ์ (ชื่อบุคคลชาย)
			Aynūn	อัยนูน	ผู้มีตาโตและหวานซึ้ง (ชื่อบุคคลหญิง)

หลักเกณฑ์ของอิสรอฟีล

พยัญชนะ

ข้อ	อักษร	ชื่ออักษร	ภาษาไทย	หมายเหตุ
1	ﺀ/ ا	ฮัมซะฮฺ/อะลิฟ	อ, สระ อา	*ถ้าฮัมซะฮฺเป็นสุกูน จะเขียนเป็น <อ์> ในภาษาไทย เช่น <มะอ์มูร>
2	ﺏ	บาอุ	บ	.
3	ﺕ	ตาอุ	ต	.
4	ﺙ	ษาอุ	ษ	.
5	ﺝ	ญีม	ญ, จญ์	ญะวาด, หัจญ์, ฮิจญ์เราะฮฺ, หิญิร
6	ﺡ	ฮาอุ	ฮ	.
7	ﺥ	คออุ	ค	.
8	ﺩ	ดาล	ด	.
9	ﺫ	ซาล	ซ	.
10	ﺭ	รออุ	ร	*ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ร่อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะ ฮัมซะฮฺ, ฮาอุ และ หาอุ ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <เราะ>, <เราะหฺ> และ <เราะฮฺ> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะอื่น ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ร่อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <รอ>
11	ﺯ	ซาย	ซ	ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ซะ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ซา>
12	ﺱ	ซีน	ซ, ส	. ถ้าเป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ส> เช่น <อับบาส> ถ้าเป็นที่รู้จักกันแล้วว่าเขียนด้วย ซ ก็จะเขียนตามแบบที่มีอยู่แล้ว เช่น หะซัน หุเซน และ ร่อซูล
13	ﺵ	ชีน	ช	.
14	ﺹ	ศอด	ศ	. ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ศ็อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะ ฮัมซะฮฺ, หาอุ และ ฮาอุ ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <เศาะ>, <เศาะหฺ> และ <เศาะฮฺ> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะอื่น ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ศ็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ศอ>
15	ﺽ	ฎอด	ฎ	ถ้าสะกดด้วยฎ็อมมะฮฺ หรือฎ็อมมะฮฺ+วาว ใช้ ด เป็น <ดุ> และ <ดู> เนื่องจากถ้าเขียนด้วย ฎ และ สระอุหรือสระอูแล้ว สระทั้งสอง จะไม่ปรากฏออกมา ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ฎ็อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะ ฮัมซะฮฺ, หาอุ และ ฮาอุ ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <เฎาะ>, <เฎาะหฺ> และ <เฎาะฮฺ> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะอื่น ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ฎ็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ฎอ>
16	ﻁ	ฏออุ	ฏ	. ถ้าสะกดด้วยฎ็อมมะฮฺ หรือฎ็อมมะฮฺ+วาว ใช้ ต เป็น <ตุ> และ <ตู> เนื่องจากถ้าเขียนด้วย ฏ และ สระอุหรือสระอูแล้ว สระทั้งสอง จะไม่ปรากฏออกมา ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ฏ็อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะ ฮัมซะฮฺ, หาอุ และ ฮาอุ ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <เฏาะ>, <เฏาะหฺ> และ <เฏาะฮฺ> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะอื่น ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ฏ็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ฏอ>
17	ﻅ	ซออุ	ซ	. ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ซ่อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะ ฮัมซะฮฺ, หาอุ และ ฮาอุ ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <เซาะ>, <เซาะฮฺ> และ <เซาะหฺ> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะอื่น ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ซ่อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ซอ>
18	ﻉ	อัยนฺ	อ	. ถ้าเป็นสุกูน จะเขียน <อฺ> ในภาษาไทย เช่น <มะอฺมูร>
19	ﻍ	ฆีน	ฆ	. ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ฆ็อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ฆอ>
20	ﻑ	ฟาอุ	ฟ	.
21	ﻕ	กอฟ	ก	.
22	ﻙ	กาฟ	ก	. ฏ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ในภาษาไทยเป็น <ก็อ> ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะ ฮัมซะฮฺ, หาอุ และ ฮาอุ ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <เฏาะ>, <เกาะหฺ> และ<เกาะฮฺ> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ ตามด้วยพยัญชนะอื่น ที่เป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ก็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วย ฟัตหะฮฺ+อะลิฟ ในภาษาไทยเป็น <กอ>
23	ﻝ	ลาม	ล	.
24	ﻡ	มีม	ม	.
25	ﻥ	นูน	น	.
26	ﻭ	วาว	ว	.
27	ﻩ	ฮาอุ	ห, ฮ	เป็น <ห> หมด ยกเว้นคำที่เป็นที่รู้จักกันแล้วว่า ฮะซัน และ หุเซน ถ้าเป็นสุกูน ในภาษาไทยเป็น <ฮฺ> เช่น <มะดีนะฮฺ>
28	ﻯ	ยาอุ	ย	. ถ้า ยาอุ มีสัญลักษณ์ตัชดีด ในภาษาไทยจะสะกดเป็น ย และ การันต์ เช่น <อะลีย์>

สระ

ข้อ	ชื่อสระ	เทียบกับสระไทย	หมายเหตุ
1	ฟัตหะฮฺ	สระอะ
2	กัสเราะฮฺ	สระอิ
3	ฎ็อมมะฮฺ	สระอุ
4	ฟัตหะฮฺ + อะลิฟ	สระอา
5	กัสเราะฮฺ + ยาอุ	สระอี
6	ฎ็อมมะฮฺ + วาว	สระอู
7	ฟัตหะฮฺ + ยาอุ	อัย,เอ	ถ้าพยางค์นั้น ลงท้ายด้วยพยัญชนะ ที่เป็นสุกูน จะเป็น สระเอ เช่น <ฮุเซน> และ <กุเรช> จากเดิม <ฮุสอยนฺ> และ <กุรอยชฺ> เพื่อความสะดวกในการออกเสียง
8	ฟัตหะฮฺ + วาว	เอา เช่น <เลา>

หมายเหตุ

1. ไม้ไต่คู้และสระออ <-็อ> ใช้กับ <ฎ>, <ฏ>, <ศ> เมื่อถอดรูป ฟัตหะห เช่น <ฎ็อ>, <ฏ็อ> <ศ็อ> และ <ก็อ> แต่อาจจะละ ไม้ไต่คู้ ไว้ในฐานที่เข้าใจ เช่น <ฎอ>, <ฏอ> และ <ศอ>
2. ไม้เอกและสระออ< -่อ> ใช้กับ <ร> เมื่อถอดรูปฟัตหะฮฺ เช่น <ร่อซูล> แต่อาจจะละไว้ในฐานที่เข้าใจ เช่น <รอซูล>
3. จะไม่มีการใช้ <ห> นำหน้าพยัญชนะเสียงต่ำ หรือ วรรณยุกต์ เช่น <อิหม่าม>, <อะมีรุ้ลมุมินีน> หรือ <อ๊าด> ที่ถูกต้องคือ <อิมาม>, <อะมีรุลมุมินีน> และ <อาด>
4. ไม่มีการตัดสระอะเมื่อถอดรูปฟัตหะฮฺ นอกจากคำว่า นบี เท่านั้น เช่น <อบูบักรฺ> จะต้องเป็น <อะบูบักรฺ>
5. จะไม่ใช้ การันต์ ในการถอดรูปสุกูน นอกจากกับ <ย์> สำหรับ ยาอุ ที่มีสัญลักษณ์ตัชดีด เช่น <อัลบุคอรีย์>, และ <อ์> ที่แสดงให้เห็นว่าเป็น ฮัมซะฮฺ เช่น <มะอ์มูน>

อ้างอิง

• การเขียนคำทับศัพท์ภาษาอาหรับ

ดูเพิ่ม

• ภาษาอาหรับ
• การทับศัพท์

แหล่งข้อมูลอื่น

• ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาอาหรับ (พ.ศ. 2554)
• หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาอาหรับ ตามประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาฝรั่งเศส เยอรมัน อิตาลี สเปน รัสเซีย ญี่ปุ่น อาหรับ และมลายู (พ.ศ. 2535)
• การถอดรูปอักษรอาหรับเป็นอักษรไทยแบบสยามิค