การอนุรักษ์ทางทะเล

การอนุรักษ์ทางทะเล หมายถึงการศึกษาการอนุรักษ์ทรัพยากรทางทะเลทางกายภาพ และทรัพยากรทางทะเลทางชีวภาพตลอดจนระบบนิเวศ โดยเป็นการป้องกันและรักษาระบบนิเวศในมหาสมุทรและทะเลผ่านการจัดการตามแผนเพื่อป้องกันการแสวงประโยชน์จากทรัพยากรเหล่านี้ การอนุรักษ์ทางทะเลเป็นผลมาจากผลกระทบที่เกิดขึ้นในสิ่งแวดล้อมของเรา เช่น การสูญพันธุ์, การทำลายถิ่นฐานธรรมชาติ และการเปลี่ยนแปลงของระบบนิเวศ รวมถึงมุ่งเน้นไปที่การจำกัดความเสียหายของมนุษย์ต่อระบบนิเวศทางทะเล, การฟื้นฟูระบบนิเวศทางทะเลที่เสียหาย และรักษาสายพันธุ์ที่อ่อนแอ ตลอดจนระบบนิเวศของสิ่งมีชีวิตทางทะเล การอนุรักษ์ทางทะเลเป็นระเบียบวินัยที่ค่อนข้างใหม่ซึ่งได้พัฒนาขึ้นเพื่อตอบสนองต่อประเด็นทางชีววิทยา เช่น การสูญพันธุ์ และที่อยู่อาศัยใต้ทะเลที่เปลี่ยนไป

พืดหินปะการังมีความหลากหลายทางชีวภาพเป็นจำนวนมาก

นักอนุรักษ์ทางทะเลพึ่งพาหลักการทางวิทยาศาสตร์ที่ได้จากชีววิทยาทางทะเล, สมุทรศาสตร์ และวิทยาศาสตร์การประมง ตลอดจนปัจจัยต่าง ๆ ของมนุษย์ เช่น ความต้องการทรัพยากรทางทะเลและกฎหมายทางทะเล, เศรษฐศาสตร์และนโยบาย เพื่อกำหนดวิธีการที่ดีที่สุดในการปกป้องและอนุรักษ์สายพันธุ์รวมถึงระบบนิเวศทางทะเล การอนุรักษ์ทางทะเลอาจอธิบายได้ว่าเป็นสาขาย่อยของชีววิทยาเชิงอนุรักษ์ การอนุรักษ์ทางทะเลได้รับการกล่าวถึงในเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนที่ 14 เพื่อให้แน่ใจว่ามีการใช้ทรัพยากรทางทะเลอย่างยั่งยืนเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน

ถ้ามหาสมุทรตาย เราทุกคนก็ตาย – พอล วัตสัน

พืดหินปะการัง

ดูบทความหลักที่: พืดหินปะการัง

พืดหินปะการังเป็นศูนย์กลางของความหลากหลายทางชีวภาพ และเป็นนักแสดงหลักในการอยู่รอดของระบบนิเวศทั้งหมด พวกมันให้อาหารสัตว์ทะเลต่าง ๆ, ป้องกัน และที่พักพิงซึ่งทำให้สายพันธุ์ดำรงอยู่หลายชั่วอายุ ยิ่งกว่านั้น พืดหินปะการังยังเป็นส่วนสำคัญของการดำรงชีวิตของมนุษย์ผ่านการใช้เป็นแหล่งอาหาร (เช่น ปลา และหอย) เช่นเดียวกับพื้นที่ทางทะเลสำหรับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่ให้ประโยชน์ทางเศรษฐกิจ นอกจากนี้ มนุษย์กำลังทำการวิจัยเกี่ยวกับการใช้ปะการังเป็นแหล่งศักยภาพใหม่สำหรับยา (เช่น สเตอรอยด์ และยาแก้อักเสบ)

น่าเสียดาย เนื่องจากผลกระทบของมนุษย์ต่อพืดหินปะการัง, ระบบนิเวศเหล่านี้กำลังเสื่อมโทรมมากขึ้นเรื่อย ๆ และต้องการการอนุรักษ์ ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด ได้แก่ การประมงเกินขีดจำกัด, การทำประมงแบบทำลายล้าง, การตกตะกอน และมลพิษจากแหล่งที่ดิน นอกจากนี้ เมื่อร่วมกับคาร์บอนที่เพิ่มขึ้นในมหาสมุทร, ปรากฏการณ์ปะการังฟอกขาว และเชื้อโรค นั่นหมายความว่าไม่มีแนวปะการังอันบริสุทธิ์ในโลกนี้ ขณะนี้มีแนวปะการังมากถึง 88 เปอร์เซนต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ถูกคุกคาม กับ 50 เปอร์เซนต์ของแนวปะการังเหล่านั้นที่ความเสี่ยง "สูง" หรือ "สูงมาก" ที่สูญหายไป ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อความหลากหลายทางชีวภาพและการอยู่รอดของสิ่งมีชีวิตอาศัยที่ต้องพึ่งพาปะการัง

สิ่งนี้เป็นอันตรายอย่างยิ่งต่อประเทศที่เป็นเกาะ เช่น ประเทศซามัว, อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ เพราะคนจำนวนมากพึ่งพาอาศัยระบบนิเวศพืดหินปะการังเพื่อเลี้ยงครอบครัวและทำมาหากิน อย่างไรก็ตาม ชาวประมงจำนวนมากไม่สามารถจับปลาได้มากเท่าที่เคยเป็นมา ดังนั้นพวกเขาจึงใช้ไซยาไนด์และไดนาไมต์ในการจับปลามากขึ้น ซึ่งจะทำลายระบบนิเวศของแนวปะการังขยายออกไปอีก ลักษณะวิสัยที่ไม่ดีนี้นำไปสู่การลดลงของพืดหินปะการังและทำให้ปัญหานี้ยาวนานขึ้น วิธีหนึ่งในการหยุดวงจรนี้ คือการให้ความรู้แก่ชุมชนท้องถิ่นว่าเหตุใดการอนุรักษ์พื้นที่ทางทะเลที่มีแนวปะการังจึงมีความสำคัญ

ผลกระทบของมนุษย์

การเพิ่มประชากรมนุษย์ส่งผลให้มนุษย์มีผลกระทบต่อระบบนิเวศมากขึ้น กิจกรรมของมนุษย์ส่งผลให้อัตราการสูญพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตเพิ่มสูงขึ้น ซึ่งทำให้ความหลากหลายทางชีวภาพของพืชและสัตว์ลดลงอย่างมากในสิ่งแวดล้อมของเรา ผลกระทบเหล่านี้รวมถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นจากการประมง ตลอดจนความเสื่อมโทรมของแนวปะการัง และการประมงเกินขีดจำกัด รวมถึงแรงกดดันจากอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา การเสื่อมสภาพของพืดหินปะการังส่วนใหญ่เชื่อมโยงกับกิจกรรมของมนุษย์ – 88 เปอร์เซนต์ของแนวปะการังถูกคุกคามด้วยเหตุผลต่าง ๆ ที่ระบุไว้ข้างต้น รวมถึงการปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ (CO₂) ในปริมาณที่มากเกินไป มหาสมุทรดูดกลืนคาร์บอนไดออกไซต์ประมาณ 1 ใน 3 ของที่เกิดจากการกระทำของมนุษย์ ซึ่งมีผลกระทบที่เป็นอันตรายต่อสภาพแวดล้อมทางทะเล ระดับที่เพิ่มขึ้นของคาร์บอนไดออกไซด์ในมหาสมุทรเปลี่ยนเคมีของน้ำทะเลโดยการลดค่าพีเอช ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในฐานะการกลายเป็นกรดของมหาสมุทร

 

ส่วนที่เหลือจากการรั่วไหลของน้ำมันเอ็กซอนวัลเดซหลังจากการทำให้คืนสภาพโดยพนักงานน้ำมันรั่วไหลในรัฐอะแลสกา

การรั่วไหลของน้ำมันก็ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมทางทะเลเช่นกัน ซึ่งมีส่วนทำให้เกิดมลพิษทางทะเลอันเป็นผลมาจากกิจกรรมของมนุษย์ โดยผลกระทบของน้ำมันต่อปลาทะเลได้รับการศึกษาตามการรั่วไหลที่สำคัญในสหรัฐ

การขนส่งทางเรือเป็นตัวนำโรคที่สำคัญสำหรับการการนำสู่ของสายพันธุ์สัตว์ทะเลต่างถิ่น ซึ่งบางส่วนสามารถกลายเป็นระบบนิเวศที่มากเกินไปและเปลี่ยนแปลง การชนกันกับเรืออาจเป็นอันตรายถึงชีวิตสำหรับวาฬ และสามารถส่งผลกระทบต่อความมีชีวิตของกลุ่มพืชและสัตว์ที่อาศัยอยู่ในบริเวณหนึ่งทั้งหมด รวมถึงประชากรวาฬไรท์นอกชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐ

การประมงเกินขีดจำกัด

การประมงเกินขีดจำกัดเป็นหนึ่งในสาเหตุหลักที่ทำให้กลุ่มพืชและสัตว์ในมหาสมุทรลดลงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา องค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติรายงานว่าอัตราร้อยละของสายพันธุ์ปลาของโลกที่อยู่ในระดับยั่งยืนทางชีวภาพได้ลดลงจาก 90 เปอร์เซ็นต์ในปี ค.ศ. 1974 เป็น 65.8 เปอร์เซ็นต์ในปี ค.ศ. 2017 การประมงเกินขีดจำกัดของการประมงขนาดใหญ่เหล่านี้ทำลายสภาพแวดล้อมทางทะเลและคุกคามการดำรงชีวิตของหลายพันล้านคน ที่อาศัยปลาในฐานะโปรตีนหรือเป็นแหล่งรายได้สำหรับการจับและขาย

ตามที่องค์การกองทุนสัตว์ป่าโลกระบุ การประมงที่ผิดกฎหมาย, ไม่ได้รับรายงาน และไม่มีการควบคุม เป็นปัจจัยหลักในการประมงเกินขีดจำกัด การประมงที่ผิดกฎหมายคาดว่าจะมีสัดส่วนมากถึง 30 เปอร์เซ็นต์ของการจับสัตว์น้ำบางชนิดที่มีมูลค่าสูง และอุตสาหกรรมนี้คาดว่าจะมีมูลค่า 36,000 ล้านดอลลาร์ต่อปี

ความมากเกินไป

ความมากเกินไปอาจเกิดขึ้นได้เมื่อไม่สามารถควบคุมจำนวนประชากรของสัตว์บางชนิดได้ตามธรรมชาติ หรือโดยการแทรกแซงของมนุษย์ การครอบงำของสปีชีส์หนึ่งสามารถสร้างความไม่สมดุลในระบบนิเวศ ซึ่งอาจนำไปสู่การตายของสปีชีส์อื่นและแหล่งที่อยู่ ทั้งนี้ ความมากเกินไปเกิดขึ้นอย่างเด่นชัดในหมู่ชนิดพันธุ์ต่างถิ่นรุกราน

เทคนิค

กลยุทธ์และเทคนิคการอนุรักษ์ทางทะเลมีแนวโน้มที่จะรวมสาขาวิชาทางทฤษฎี เช่น ชีววิทยาประชากร เข้ากับกลยุทธ์การอนุรักษ์เชิงปฏิบัติ เช่น การจัดตั้งพื้นที่คุ้มครอง เช่นเดียวกับพื้นที่คุ้มครองทางทะเล (เอ็มพีเอ) หรือพื้นที่อนุรักษ์ทางทะเลโดยสมัครใจ พื้นที่คุ้มครองเหล่านี้อาจได้รับการจัดตั้งขึ้นด้วยเหตุผลหลายประการ และมุ่งที่จะจำกัดผลกระทบจากกิจกรรมของมนุษย์ พื้นที่คุ้มครองเหล่านี้ปฏิบัติการแตกต่างกัน ซึ่งรวมถึงอาเรสที่มีการปิดตามฤดูกาล และ/หรือ การปิดถาวร เช่นเดียวกับการแบ่งเขตหลายระดับที่อนุญาตให้ราษฎรดำเนินกิจกรรมต่าง ๆ ในพื้นที่แยกต่างหาก ตลอดจนโซนส่งเสริม, ไม่มีการใช้ และที่ใช้งานได้หลากหลาย

เทคนิคอื่น ๆ รวมถึงการพัฒนาการทำประมงอย่างยั่งยืน และฟื้นฟูประชากรสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ด้วยวิธีการเทียม

จุดสนใจของนักอนุรักษ์อีกประการหนึ่งอยู่ในการกำจัดกิจกรรมของมนุษย์ที่เป็นอันตรายต่อทั้งระบบนิเวศทางทะเลหรือสปีชีส์ผ่านนโยบาย เทคนิคต่าง ๆ เช่น โควตาการจับปลา เช่นเดียวกับที่ตั้งขึ้นโดยองค์การประมงแอตแลนติกตะวันตกเฉียงเหนือ หรือกฎหมายเช่นที่ระบุไว้ด้านล่าง การตระหนักถึงเศรษฐศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับการใช้ระบบนิเวศทางทะเลของมนุษย์เป็นสิ่งสำคัญเช่นเดียวกับการให้ความรู้แก่สาธารณชนเกี่ยวกับปัญหาการอนุรักษ์ ซึ่งรวมถึงการให้ความรู้แก่นักท่องเที่ยวที่มาในพื้นที่ที่อาจไม่คุ้นเคยกับกฎระเบียบบางประการเกี่ยวกับแหล่งที่อยู่ทางทะเล ตัวอย่างหนึ่งของโครงการนี้คือโครงการที่เรียกว่ากรีนฟินส์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ใช้อุตสาหกรรมการดำน้ำสกูบาเพื่อให้ความรู้แก่ประชาชน โครงการนี้ดำเนินการโดยยูเนป ซึ่งสนับสนุนผู้ดำเนินงานการดำน้ำสกูบา เพื่อให้ความรู้แก่นักเรียนเกี่ยวกับความสำคัญของการอนุรักษ์ทางทะเล และส่งเสริมให้พวกเขาดำน้ำในลักษณะที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมที่ไม่ทำลายพืดหินปะการัง หรือระบบนิเวศทางทะเลที่เกี่ยวข้อง

เทคโนโลยีและเทคโนโลยีครึ่งทาง

เทคโนโลยีการอนุรักษ์ทางทะเลถูกนำมาใช้เพื่อปกป้องสิ่งมีชีวิต และ/หรือแหล่งที่อยู่อาศัยที่ถูกคุกคาม เทคโนโลยีเหล่านี้เป็นนวัตกรรมและการปฏิวัติเพราะลดการดักจับ, เพิ่มการรอดชีวิตและสุขภาพของสิ่งมีชีวิตในทะเลรวมถึงที่อยู่อาศัย ตลอดจนให้ประโยชน์แก่ชาวประมงที่ต้องพึ่งพาทรัพยากรเพื่อผลกำไร ตัวอย่างของเทคโนโลยีประกอบด้วยพื้นที่คุ้มครองทางทะเล (MPAs), เครื่องมือแยกเต่าทะเล (TED), หน่วยบันทึกอิสระ, แท็กจดหมายเหตุดาวเทียมแบบป๊อปอัพ และระบบระบุลักษณะของวัตถุด้วยคลื่นความถี่วิทยุ (RFID) การปฏิบัติจริงในเชิงพาณิชย์มีบทบาทสำคัญในความสำเร็จของการอนุรักษ์ทางทะเล เพราะมันเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อตอบสนองความต้องการของชาวประมงในขณะที่ยังปกป้องชีวิตทางทะเล

แท็กจดหมายเหตุดาวเทียมแบบป๊อปอัพ (PSAT หรือ PAT) มีบทบาทสำคัญในการอนุรักษ์ทางทะเล โดยให้นักชีววิทยาทางทะเลมีโอกาสศึกษาสัตว์ในสภาพแวดล้อมตามธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้ถูกใช้เพื่อติดตามการเคลื่อนไหวของสัตว์ทะเล (ปกติสำหรับขนาดใหญ่ ซึ่งย้ายถิ่น) แท็กจดหมายเหตุดาวเทียมแบบป๊อปอัพเป็นแท็กจดหมายเหตุ (หรือเครื่องบันทึกข้อมูล) ที่ติดตั้งด้วยวิธีการในการส่งข้อมูลที่รวบรวมผ่านดาวเทียม แม้ว่าข้อมูลจะได้รับการเก็บไว้ในแท็ก ข้อได้เปรียบที่สำคัญของมันคือมันไม่จำเป็นต้องดึงข้อมูลทางกายภาพเหมือนแท็กจดหมายเหตุสำหรับข้อมูลเพื่อให้พร้อมใช้งาน ทำให้มันเป็นเครื่องมืออิสระที่ทำงานได้สำหรับการศึกษาพฤติกรรมสัตว์ แท็กเหล่านี้ใช้เพื่อติดตามการเคลื่อนไหวของปลาแสงอาทิตย์, วงศ์ปลากระโทง, ปลาฉลามสีน้ำเงิน, ปลาทูน่าครีบน้ำเงิน, ปลากระโทงดาบ และเต่าทะเล ข้อมูลตำแหน่ง, ความลึก, อุณหภูมิ และการเคลื่อนไหวของร่างกายใช้เพื่อตอบคำถามเกี่ยวกับรูปแบบการย้ายถิ่น, การเคลื่อนที่ของอาหารการกินตามฤดูกาล, กิจวัตรประจำวัน รวมถึงความอยู่รอดหลังจากการจับและปล่อย

อุปกรณ์แยกเต่าทะเล (TEDs) กำจัดภัยคุกคามที่สำคัญต่อเต่าในสภาพแวดล้อมทางทะเล เต่าทะเลหลายตัวถูกจับโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งบาดเจ็บหรือเสียชีวิตจากการตกปลา ในการตอบสนองต่อภัยคุกคามนี้ องค์การบริหารสมุทรศาสตร์และบรรยากาศแห่งชาติสหรัฐอเมริกา (NOAA) ได้ทำงานร่วมกับอุตสาหกรรมการวางอวนกุ้งเพื่อสร้างอุปกรณ์แยกเต่าทะเล โดยการทำงานกับอุตสาหกรรมพวกเขาประกันความมีชีวิตเชิงพาณิชย์โดยอุปกรณ์ อุปกรณ์แยกเต่าทะเลเป็นชุดของแถบที่วางไว้ที่ด้านบนหรือด้านล่างของตาข่ายอวนลาก โดยติดตั้งราวขวางไว้ใน "คอ" ของอวนลากกุ้ง และทำหน้าที่เป็นตัวกรองเพื่อให้แน่ใจว่ามีเพียงสัตว์ตัวเล็ก ๆ เท่านั้นที่สามารถผ่านได้ กุ้งจะถูกจับ แต่สัตว์ที่มีขนาดใหญ่กว่า เช่น เต่าทะเลที่ถูกดักจับโดยอวนลากจะถูกถ่ายออกโดยบทบาทการกรองของราว

ในทำนองเดียวกัน เทคโนโลยีครึ่งทางจะช่วยเพิ่มจำนวนประชากรสิ่งมีชีวิตในทะเล อย่างไรก็ตาม พวกเขาทำเช่นนั้นโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม และจัดการกับอาการ แต่ไม่ใช่สาเหตุของการลดลง ตัวอย่างของเทคโนโลยีครึ่งทาง ได้แก่ สถานที่ฟักไข่และบันไดปลา

กฎหมายและสนธิสัญญา

กฎหมายและสนธิสัญญาระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์ทางทะเล ได้แก่ อนุสัญญาว่าด้วยการทำประมงและการอนุรักษ์ทรัพยากรที่มีชีวิตในทะเลหลวง ค.ศ. 1966 ส่วนกฎหมายของสหรัฐที่เกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์ทางทะเล ได้แก่ รัฐบัญญัติคุ้มครองสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล ค.ศ. 1972 ตลอดจนรัฐบัญญัติการคุ้มครอง, การวิจัย และเขตรักษาพันธุ์ทางทะเล ค.ศ. 1972 ซึ่งได้จัดตั้งโครงการเขตอนุรักษ์ทางทะเลแห่งชาติ

อ้างอิง

1. Carleton., Ray, G. (2014). Marine conservation : science, policy, and management. McCormick-Ray, Jerry. Hoboken, NJ: Wiley-Blackwell. ISBN 9781118714430. OCLC 841199230.
2. "Goal 14 life below water".
3. Capt. Paul Watson docking in the city ahead of documentary premiere amNewYorkMetro, April 2019.
4. "IMPORTANCE OF CORAL REEFS – Coral Reefs – Ocean World". tamu.edu.
5. Trist, Carolyn. "Recreating Ocean Space: Recreational Consumption and Representation of the Caribbean Marine." Professional Geographer. 51.3 (1999). Print.
6. Ngoc, Ninh Thi; Huong, Pham Thi Mai; Thanh, Nguyen Van; Cuong, Nguyen Xuan; Nam, Nguyen Hoai; Thung, Do Cong; Kiem, Phan Van; Minh, Chau Van (1 September 2016). "Steroid Constituents from the Soft Coral Sinularia nanolobata". Chemical & Pharmaceutical Bulletin. 64 (9): 1417–1419. doi:10.1248/cpb.c16-00385. PMID 27321426.
7. Yin, Chen-Ting; Wen, Zhi-Hong; Lan, Yu-Hsuan; Chang, Yu-Chia; Wu, Yang-Chang; Sung, Ping-Jyun (1 January 2015). "New Anti-inflammatory Norcembranoids from the Soft Coral Sinularia numerosa". Chemical & Pharmaceutical Bulletin. 63 (9): 752–756. doi:10.1248/cpb.c15-00414. PMID 26329871.
8. Burke, Lauretta, Liz Selig, and Mark Spalding (2001). "Reefs At Risk in Southeast Asia." World Resources Institute, p. 72.
9. Pandolfi, J. M.; Bradbury, R. H.; Sala, E; Hughes, T. P.; Bjorndal, K. A.; Cooke, R. G.; McArdle, D; McClenachan, L; Newman, M. J.; Paredes, G; Warner, R. R.; Jackson, J. B. (2003). "Global trajectories of the long-term decline of coral reef ecosystems". Science. 301 (5635): 955–8. doi:10.1126/science.1085706. PMID 12920296.
10. "Coral reef destruction and conservation". tamu.edu (18 May 2011).
11. Rodrigo, Raul (1998). Resource at Risk: Philippine Coral Reefs.
12. Derraik, José G.B (2002-09-01). "The pollution of the marine environment by plastic debris: a review". Marine Pollution Bulletin (ภาษาอังกฤษ). 44 (9): 842–852. doi:10.1016/S0025-326X(02)00220-5. ISSN 0025-326X.
13. Lloret, Josep; Riera, Victòria (2008-12-01). "Evolution of a Mediterranean Coastal Zone: Human Impacts on the Marine Environment of Cape Creus". Environmental Management (ภาษาอังกฤษ). 42 (6): 977–988. doi:10.1007/s00267-008-9196-1. ISSN 0364-152X. PMID 18800202.
14. "The State of World Fisheries and Aquaculture 2020". Food and Agriculture Organization of the United Nations. สืบค้นเมื่อ 13 October 2020.
15. "Overfishing". World Wildlife Fund (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-04-15.
16. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Ray, G. Carleton 2004
17. "IUCN, the International Union for Conservation of Nature." 19 กุมภาพันธ์ 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน IUCN. 12 February 2015.
18. "Marine Protected Areas".
19. Jenkins, Lekeliad (2010). "Profile and influence of the successful fisher-Inventor of marine conservation technology". Conservation and Society. 8: 44. doi:10.4103/0972-4923.62677.
20. Thys, Tierney (30 November 2003). "Tracking Ocean Sunfish, Mola mola with Pop-Up Satellite Archival Tags in California Waters". OceanSunfish.org. สืบค้นเมื่อ 14 June 2007.
21. Block, Barbara A.; Dewar, Heidi; Farwell, Charles; Prince, Eric D. (4 August 1998). "A new satellite technology for tracking the movements of Atlantic bluefin tuna". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 95 (16): 9384–9389. doi:10.1073/pnas.95.16.9384. PMC 21347. PMID 9689089.
22. Hoolihan, John P. (16 November 2004). "Horizontal and vertical movements of sailfish (Istiophorus platypterus) in the Arabian Gulf, determined by ultrasonic and pop-up satellite tagging". Marine Biology. 146 (5): 1015–1029. doi:10.1007/s00227-004-1488-2.
23. Stokesbury, Michael J. W.; Harvey-Clark, Chris; Gallant, Jeffrey; Block, Barbara A.; Myers, Ransom A. (21 July 2005). "Movement and environmental preferences of Greenland sharks (Somniosus microcephalus) electronically tagged in the St. Lawrence Estuary, Canada". Marine Biology. 148 (1): 159–165. doi:10.1007/s00227-005-0061-y.
24. "Turtle Excluder Devices". noaa.gov.
25. Turtle Excluder Device ที่ยูทูบ
26. Meffe, Gary K. (1992). (PDF). Conservation Biology. 6 (3): 350–354. doi:10.1046/j.1523-1739.1992.06030350.x. Archived from the original on 3 March 2016.CS1 maint: BOT: original-url status unknown (link)

บรรณานุกรม

 

หมีขั้วโลกเหนือทะเลน้ำแข็ง ในมหาสมุทรอาร์กติกใกล้ขั้วโลกเหนือ

• McCauley, Douglas; และคณะ (16 January 2015). "Marine defaunation: Animal loss in the global ocean". Science. Science. 347 (6219): 1255641. doi:10.1126/science.1255641. PMID 25593191. Explicit use of et al. in: |author= (help) Ocean Life Faces Mass Extinction, Broad Study Says – review of the Science article in the New York Times
• Koslow, Tony; Koslow, Julian Anthony (2009). The Silent Deep: The Discovery, Ecology, and Conservation of the Deep Sea. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-45126-8.
• Lang, Michael A., Ian G. Macintyre, and Klaus Rützler, eds.Proceedings of the Smithsonian Marine Science Symposium. Smithsonian Contributions to the Marine Sciences, no. 38. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Scholarly Press, 2009.
• Marine Conservation Institute bibliography of resources
• Norse, Elliott A.
• Soulé, Michael E. (9 May 2005). Marine Conservation Biology: The Science of Maintaining the Sea's Biodiversity. Island Press. ISBN 978-1-59726-771-7.
• Ray, G. Carleton; McCormick-Ray, Jerry (1 April 2009). Coastal-Marine Conservation: Science and Policy. John Wiley Sons. ISBN 978-1-4443-1124-2.
• Primack, Richard B. (2014). Essentials of Conservation Biology. Sinauer Associates, Incorporated. ISBN 978-1-60535-289-3.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Marine conservation ที่เว็บไซต์ Curlie
• IUCN Global Marine and Polar Programme
• Advancing Marine Conservation in Cambodia
• Marine Conservation Organisation in the Philippines
• Marine Conservation Society UK
• The Reef-World Foundation^{[ลิงก์เสีย]}
• Deep Sea Conservation Coalition
• Sea Shepherd Conservation Society
• Zoox Marine Conservation