ธนูยาวอังกฤษ

ธนูยาวอังกฤษ หรือเรียก ธนูยาวเวลส์ เป็นธนูยาวสมัยกลางประเภททรงพลัง ยาวประมาณ 1.83 เมตร ซึ่งชาวอังกฤษและชาวเวลส์ใช้ในการล่าสัตว์และเป็นอาวุธในสงครามสมัยกลาง การใช้ธนูยาวของอังกฤษมีประสิทธิภาพต่อฝรั่งเศสระหว่างสงครามร้อยปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงต้นของสงคราม ในยุทธการเครซี (ค.ศ. 1346) และปัวตีเย (ค.ศ. 1356) และที่มีชื่อเสียงที่สุดที่ยุทธการอาแฌงคูร์ต (ค.ศ. 1415) แต่เริ่มประสบความสำเร็จน้อยลงหลังจากนั้น พลธนูยาวได้รับความสูญเสียที่ยุทธการแวร์เนย (ค.ศ. 1424) และถูกตีแตกพ่ายที่ยุทธการพาเทย์ (ค.ศ. 1429) เมื่อถูกเข้าตีก่อนที่พวกเขาจะจัดตั้งตำแหน่งตั้งรับ คำว่า ธนูยาว "อังกฤษ" หรือ "เวลส์" เป็นคำสร้างใหม่เพื่อแยกแยะธนูเหล่านี้จากธนูยาวอื่น แม้ธนูยาวแบบเดียวกันนี้จะถูกใช้อย่างแพร่หลายในยุโรปเหนือและยุโรปตะวันตก แต่ที่จริงแล้ว ก้านธนูยิวส่วนมากถูกนำเข้าจากสเปนตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 14 เป็นต้นมา

ธนูยาวอังกฤษ ยาว 2 เมตร แรงต้าน (draw force) 470 นิวตัน

ธนูยาวที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จักมาจากอังกฤษ ซึ่งถูกพบที่แอสคอทท์ฮีท (Ashcott Heath) มณฑลซอมเมอร์เซ็ท ซึ่งมีอายุถึง 2665 ปีก่อนคริสตกาล แต่ไม่มีธนูยาวเหลือรอดในช่วงที่ธนูยาวใช้กันอย่างแพร่หลาย (ระหว่าง ค.ศ. 1250-1450) ซึ่งอาจเป็นเพราะ เป็นธรรมชาติของธนูที่จะอ่อนแอลง หัก และถูกเปลี่ยน มากกว่าที่จะส่งต่อกันรุ่นสู่รุ่น อย่างไรก็ตาม มีธนูยาวมากกว่า 130 คันเหลือรอดจากยุคเรเนซ็องส์ มีลูกศรกว่า 3,500 ดอก และธนูยาวทั้งคัน 137 คัน ถูกกู้ขึ้นจากเรือแมรีโรส เรือของกองทัพเรือในสมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่ 8 ซึ่งจมในพอร์ตสมัธ ใน ค.ศ. 1545

ธนูยาวจะต้องยาวพอจะให้ผู้ใช้น้าว (draw) สายธนูถึงจุดบนใบหน้าหรือร่างกาย และดังนั้น ความยาวจึงแตกต่างกันไปขึ้นกับผู้ใช้ ในยุโรปภาคพื้นทวีป โดยทั่วไปมักพบธนูยาวกว่า 1.2 เมตร สมาคมนักสะสมของเก่าระบุว่า ยาว 1.5-1.83 เมตร ริชาร์ด บาร์เทล็อต (Richard Bartelot) แห่งสถาบันปืนใหญ่หลวง ระบุว่า ธนูเป็นไม้ยิว ยาว 1.83 เมตร และใช้ธนูยาว 91.4 เซนติเมตร แกสตัน โฟบัส (Gaston Phoebus) ใน ค.ศ. 1388 เขียนว่าธนูยาวควรจะ "ทำจากไม้ยิวหรือไม้เนื้อแข็ง ยาวเจ็ดสิบนิ้ว [1.78 เมตร] ระหว่างจุดผูกสาย" นักประวัติศาสตร์ จิม แบรดบูรี (Jim Bradbury) ว่า ธนูเหล่านี้ยาวเฉลี่ย 5 ฟุต 8 นิ้ว การประเมินทั้งหมดยกเว้นอันสุดท้าย มีขึ้นก่อนการกู้เรือแมรีโรส ซึ่งพบธนูความยาวระหว่าง 1.87 ถึง 2.11 เมตร ยาวเฉลี่ย 1.98 เมตร

อ้างอิง

1. Bacon 1971, p. 16
2. Kaiser 1980
3. Levick 1992
4. Kaiser 1980 footnote 5, citing "The Berkhamsted Bow", Antiquaries Journal 11 (London), p. 423
5. Kaiser 1980 footnote 6, citing Major Richard G. Bartelot, Assistant Historical Secretary, Royal Artillery Institution, Old Military Academy, Woolwich, England. Letter, 16 February 1976
6. Longman Walrond, p. 132
7. Bradbury 1985^{[ต้องการหน้า]}
8. Staff (2007). "The Ship - Armament - Page 6 of 10 - Bows". The Mary Rose Trust.CS1 maint: ref=harv (link)

บรรณานุกรม

• Bradbury, Jim (1985). The Medieval Archer. The Boydell Press. ISBN 0851151949.CS1 maint: ref=harv (link)
• Bacon, Edward (1971). Archaeology: Discoveries in the 1960's. New York: Praeger. ISBN 0304936359.CS1 maint: ref=harv (link)
• Kaiser, Robert E. (1980). "The Medieval English Longbow". Journal of the Society of Archer-Antiquaries. 23.CS1 maint: ref=harv (link)
• Levick, Ben (1992). "They Didn't Have Bows, Did They?". Regia Anglorum Publications 2002. External link in |publisher= (help)CS1 maint: ref=harv (link)
• Longman, C.J.; Walrond, H. (1967). Archery. New York: Fiederick Ungar Publishing Co.CS1 maint: ref=harv (link)