พรรคเสรีประชาธิปไตย (ญี่ปุ่น)

พรรคเสรีประชาธิปไตย (Liberal Democratic Party; ญี่ปุ่น: 自由民主党 โรมาจิ: Jiyū-Minshutō) มักนิยมย่อว่า พรรคแอลดีพี (LDP) หรือ พรรคจิมินโต (ญี่ปุ่น: 自民党 โรมาจิ: Jimintō) เป็นพรรคการเมืองหลักฝ่ายอนุรักษนิยมของญี่ปุ่น เป็นหนึ่งในพรรคที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดพรรคหนึ่งของโลก โดยพรรคเสรีประชาธิปไตยครองเสียงข้างมากในรัฐสภาญี่ปุ่นมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 2498 ยกเว้นช่วงเวลาสั้น ๆ ตั้งแต่ปี 2536 ถึง 2537 และช่วงปี 2552 ถึง 2555 พรรคเสรีประชาธิปไตยกลับมาครองเสียงข้างมากในรัฐสภาภายหลังการเลือกตั้งทั่วไปในญี่ปุ่น พ.ศ. 2557 และครองเสียงข้างมากทั้งในวุฒิสภาและในสภาผู้แทนราษฎร

พรรคเสรีประชาธิปไตย 自由民主党 หรือ 自民党 Jiyū-Minshutō หรือ Jimintō
หัวหน้าพรรค	โยชิฮิเดะ ซูงะ
รองหัวหน้าพรรค	มาซาฮิโกะ โคมูระ
เลขาธิการพรรค	โทชิฮิโระ นิไคย
ประธานวุฒิสภา	มาซาคาซุ เซกิงุจี
ที่ทำการ	11-23, Nagata-cho 1-chome, ชิโยะดะ, โตเกียว 100-8910, Japan
หนังสือพิมพ์	จิยู มินชู
จำนวนสมาชิก  (ปี 2019)	1,086,298 (ณ วันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 2019)
อุดมการณ์	อนุรักษนิยม ชาตินิยมญี่ปุ่น ประชานิยมฝ่ายขวา
จุดยืน	ขวา
กลุ่มระดับสากล	ไม่มี
สี	สีเขียว และ      สีแดง
วุฒิสมาชิก	113 / 245
สภาชิกสภาผู้แทนราษฎร	285 / 465
สมาชิกสภาจังหวัดทั่วประเทศ	1,301 / 2,668
สภาชิกสภาเทศบาลทั่วประเทศ	2,180 / 29,762
เว็บไซต์
jimin.jp
สัญลักษณ์การเลือกตั้ง
การเมืองญี่ปุ่น รายชื่อพรรคการเมือง การเลือกตั้ง

ประวัติของพรรค

พรรคเสรีประชาธิปไตยของญี่ปุ่นถือกำเนิดขึ้นเมื่อพ.ศ. 2498 จากการรวมตัวของสองพรรคได้แก่ พรรคเสรีนิยม (Liberal Party; ญี่ปุ่น: 自由党 โรมาจิ: Jiyutō) ซึ่งนำโดยนายโยะชิดะ ชิเงะรุ (ญี่ปุ่น: 吉田茂 โรมาจิ: Yoshida Shigeru) และพรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่น (Japan Democratic Party; ญี่ปุ่น: 日本民主党 โรมาจิ: Nihon Minshutō) ของนายฮะโตะยะมะ อิชิโร่ (ญี่ปุ่น: 鳩山一郎 โรมาจิ: Hatoyama Ichirō) ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง อันเป็นการรวมตัวกันของพรรคอนุรักษนิยมฝ่ายขวาขนาดใหญ่ทั้งสองพรรค เพื่อเป็นการต่อต้านพรรคฝ่ายซ้ายอื่นๆในญี่ปุ่นขณะนั้นเช่น พรรคสังคมนิยมญี่ปุ่น (Japan Socialist Party; ญี่ปุ่น: 日本社会党 โรมาจิ: Nihon Shakaitō) หรือ พรรคคอมมิวนิสต์ญี่ปุ่น (Japan Communist Party; ญี่ปุ่น: 日本共産党 โรมาจิ: Nihon Kyōsantō) ในสมัยต่อมาหนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทมส์ของสหรัฐอเมริกาได้เปิดเผยว่า ในช่วงสงครามเย็น สำนักข่าวกรองกลางหรือ CIA ของสหรัฐอเมริกาได้ใช้เงินจำนวนหลายล้านดอลลาร์ในการทำให้พรรคเสรีนิยมประชาธิปไตยชนะการเลือกตั้ง เพื่อเป็นการป้องกันมิให้ลัทธิคอมมิวนิสต์รุ่งเรืองขึ้นในญี่ปุ่น

ตลอดช่วงเวลาเกือบหกสิบปีในการบริหารประเทศของพรรคเสรีประชาธิปไตย พรรคเสรีประชาธิปไตยได้นำพาญี่ปุ่นผ่านความรุ่งเรืองและวิกฤตการต่างๆ ในช่วงสงครามเย็นเศรษฐกิจญี่ปุ่นเติบโตอย่างรวดเร็ว เรียกว่า ปาฏิหาริย์ทางเศรษฐกิจ (Economic Miracle) โดยมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างฝ่ายนักการเมืองในรัฐบาลและฝ่ายบริษัทขนาดใหญ่ ความสอดคล้องระหว่างนโยบายของรัฐกับความต้องการของเอกชน และการแทรกแซงของรัฐเป็นปัจจัยที่สำคัญ นอกจากนี้พรรคเสรีประชาธิปไตยนโยบายส่งเสริมช่วยเหลือสวัสดิการแก่คนยากจน ทำให้พรรคเสรีประชาธิปไตยได้รับการสนับสนุนจากทุกส่วนของสังคมญี่ปุ่น

อย่างไรก็ตาม เศรษฐกิจญี่ปุ่นเผชิญปัญหาหยุดนิ่งและตกต่ำในช่วงทศวรรษที่ 1990 อันเนื่องมาจากการกีดกันทางการค้าจากสหรัฐอเมริกา และการแข็งตัวของค่าเงินเย็นเมื่อเทียบกับเงินดอลลาร์ ทำให้ญี่ปุ่นเข้าสู่ช่วงเวลา "สิบปีแห่งความสูญเปล่า" (Lost Decade) ความนิยมในพรรคเสรีประชาธิปไตยลดลงอย่างมาก ทำให้พรรคญี่ปุ่นใหม่ (Japan New Party; ญี่ปุ่น: 日本新党 โรมาจิ: Nihon Shintō) ซึ่งแยกตัวออกมาจากพรรคเสรีประชาธิปไตยสามารถเอาชนะพรรคเสรีประชาธิปไตยในการเลือกตั้งปี 2536 ได้ เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์หลังสงครามโลกครั้งที่สองที่พรรคเสรีประชาธิปไตยสูญเสียเสียงข้างมากในรัฐสภาให้แก่พรรคอื่นและกลายเป็นพรรคฝ่ายค้าน อย่างไรก็ตามเหตุการณ์เป็นอยู่ในช่วงเวลาเพียงแค่ 11 เดือนเท่านั้น การเลือกตั้งในปี 2537 พรรคเสรีประชาธิปไตยสามารถกอบกู้เสียงข้างมากกลับมาเป็นรัฐบาลได้อีกครั้ง

สมัยของนายกรัฐมนตรีจุงอิชิโร โคะอิซุมิ (ญี่ปุ่น: 小泉 純一郎 โรมาจิ: Koizumi Jun'ichirō) ตั้งแต่ปี 2544 ถึง 2549 สร้างปรากฏการณ์ใหม่ให้แก่ญี่ปุ่นและพรรคเสรีประชาธิปไตย โดยการเปลี่ยนนโยบายเศรษฐกิจของพรรคจากที่เน้นการแทรกแซงของรัฐบาลมาเป็นการเน้นการค้าเสรีและกลไกตลาด อันเป็นผลทำให้ญี่ปุ่นสามารถฟื้นตัวจากความตกต่ำทางเศรษฐกิจได้ และนายกรัฐมนตรีโคะอิซุมิยังมีนโยบายชาตินิยมโดยมีความพยายามที่จะฟื้นฟูอำนาจทางการทหารของญี่ปุ่นขึ้นมาใหม่ และการเดินทางไปยังศาลเจ้ายะซุกุนิซึ่งได้รับการประท้วงจากประเทศต่างๆในเอเชีย อย่างไรก็ตามด้วยนโยบายทางเศรษฐกิจของนายโคะอิซุมิทำให้พรรคเสรีประชาธิปไตยได้รับความนิยมอย่างกว้างขวางอีกครั้ง

อุดมการณ์ของพรรค

พรรคเสรีประชาธิปไตยของญี่ปุ่นมิได้มีหลักปรัชญาทางการเมืองหรืออุดมการณ์ที่ชัดเจน อันเนื่องมากจากระยะเวลาอันยาวนานในการบริหารประเทศทำให้พรรคเสรีประชาธิปไตยมีความหลากหลายทางด้านนโยบาย อย่างไรก็ตามตลอดระยะเวลาเกือบหกสิบปีที่ผ่านมาทำให้อาจสรุปได้ว่า นับตั้งแต่สมัยของนายกรัฐมนตรีจุงอิชิโร โคะอิซุมิเป็นต้นมา พรรคเสรีประชาธิปไตยมีนโยบายเน้นการค้าเสรีเป็นหลัก ส่งเสริมกลไลตลาดโดยมีการแทรกแซงของรัฐบาลให้น้อยที่สุด และมีนโยบายสานสัมพันธ์อันดีกับสหรัฐอเมริกา รวมทั้งพึ่งพิงสหรัฐอเมริกาในด้านการทหารและการต่างประเทศ และมีนโยบายชาตินิยมขวาจัด เน้นเชิดชูสถานะทางจิตวิญญาณของสมเด็จพระจักรพรรดิ์ กับการฟื้นฟูสถานะและขีดความสามารถในทางการทหาร ซึ่งแสดงออกโดยการเยือนศาลเจ้ายะซุกุนิของนายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นเป็นประจำทุกปี และการเสนอแก้ไขรัฐธรรมนูญ มาตรา 9 (ซึ่งจำกัดบทบาททางการทหารของกองกำลังป้องกันตนเอง) จนเป็นสาเหตุของความไม่พอใจแก่ประเทศต่างๆในเอเชียตะวันออก

สถานการณ์ของพรรคในปัจจุบัน

หลังจากที่ได้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีจนครบสองวาระในพ.ศ. 2549 นายกรัฐมนตรีจุงอิชิโร โคะอิซุมิ ตัดสินใจที่จะยุติบทบาททางการเมืองและส่งนายชินโซ อะเบะ (ญี่ปุ่น: 安倍晋三 โรมาจิ: Abe Shinzō) เข้าชิงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในการเลือกตั้งเดือนกันยายนปี 2549 นายชินโซ อะเบะ ได้รับการเลือกตั้งด้วยความนิยมในพรรคเสรีประชาธิปไตยอันเนื่องมาจากความสำเร็จของอดีตนายกรัฐมนตรีโคะอิซุมิ แต่ทว่าหลังจากที่ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีได้เพียงหนึ่งปี นายชินโซ อะเบะ ก็ต้องลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรีและหัวหน้าพรรค อันเนื่องมาจากประเด็นการคอรัปชั่นที่นำไปสู่การอัตวินิบาตกรรมของรัฐมนตรีกระทรวงเกษตร และการเลือกตั้งวุฒิสมาชิกปี 2550 พรรคเสรีประชาธิปไตยสูญเสียเสียงข้างมากในวุฒิสภาให้แก่พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่น (Japan Democratic Party)

ในเดือนกันยายน 2550 นายยะซุโอะ ฟุกุดะ (ญี่ปุ่น: 福田康夫 โรมาจิ: Fukuda Yasuo) เข้าดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีแทนนายอะเบะ แต่นายกรัฐมนตรีฟุกุดะต้องประสบกับปัญหาความขัดแย้งระหว่างสภาผู้แทนราษฎร ซึ่งมีพรรคเสรีประชาธิปไตยเป็นเสียงส่วนใหญ่ และวุฒิสภาซึ่งมีพรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นเป็นเสียงส่วนใหญ่ อีกหนึ่งปีต่อมาเดือนกันยายน 2551 นายฟุกุดะจึงลาออกจากตำแหน่งไปอีกคนหนึ่ง นายทะโร อะโซ (ญี่ปุ่น: 麻生太郎 โรมาจิ: Asō Tarō) เข้าดำรงตำแหน่งแทน ก็ประสบกับปัญหาเดียวกัน จนกระทั่งนายกรัฐมนตรีอะโซตัดสินใจยุบสภาในเดือนกันยายนพ.ศ. 2552

การเลือกตั้งทั่วไปปี 2552 ปรากฏว่าพรรคประชาธิปไตยที่เป็นพรรคคู่แข่งได้รับเสียงข้างมากในสภาผู้แทนราษฎร ทำให้เป็นครั้งที่สองในประวัติศาสตร์ที่พรรคเสรีประชาธิปไตยต้องกลายเป็นพรรคฝ่ายค้าน หลังจากที่สูญเสียอำนาจให้แก่พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นเป็นเวลาสามปี การเลือกตั้งทั่วไปปี 2555 พรรคเสรีประชาธิปไตยกลับมาได้รับความนิยมคะแนนเสียงข้างมากอีกครั้ง โดยมีนายชินโซ อะเบะ ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีครั้งที่สอง

อ้างอิง

1. Karan, Pradyumna P. (2005), Japan in the 21st century: environment, economy, and society, University Press of Kentucky
2. http://bigstory.ap.org/article/japans-abe-may-push-nationalism-after-election "Liberal Democratic Party (LDP) to push their nationalist agenda"
3. http://www.philstar.com/world/2013/07/21/995641/japan-upper-house-vote-set-ruling-blocs-power "power to push through his party's nationalist platform"
4. Neo-Liberal Populism in Japan--Koizumi's Success in the LDP Presidential Election in Comparative Perspective (in Japanese), Okumi H.
5. http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract;jsessionid=F4C1DFFC93B6FEEB769C932AAC674A97.tomcat1?fromPage=online&aid=942948 How Junichiro Koizumi seized the leadership of Japan's Liberal Democratic Party, IKUO KABASHIMA and GILL STEEL, Japanese Journal of Political Science, Cambridge Journals Online
6. http://www.nytimes.com/2008/09/17/world/asia/17japan.html Memo From Tokyo - Populist Appeals in Election, and Claims of Political Theater , MARTIN FACKLER, New York Times, September 16, 2008
7. Roger Blanpain; Michele Tiraboschi (2008). The Global Labour Market: From Globalization to Flexicurity. Kluwer Law International. pp. 268–. ISBN 978-90-411-2722-8.
8. Ludger Helms (18 October 2013). Parliamentary Opposition in Old and New Democracies. Routledge. pp. 97–. ISBN 978-1-317-97031-6.
9. Jeffrey Henderson; William Goodwin Aurelio Professor of Greek Language and Literature Jeffrey Henderson (11 February 2011). East Asian Transformation: On the Political Economy of Dynamism, Governance and Crisis. Taylor & Francis. pp. 54–. ISBN 978-1-136-84113-2.
10. Peter Davies; Derek Lynch (16 August 2005). The Routledge Companion to Fascism and the Far Right. Routledge. pp. 236–. ISBN 978-1-134-60952-9.
11. Ministry of Internal Affairs and Communications: Prefectural and local assembly members and governors/mayors by political party as of December 31, 2011
12. Jeff Kingston (26 November 2013). Japan in Transformation, 1945-2010. Routledge. pp. 19–. ISBN 978-1-317-86192-8.
13. Larry Diamond; Richard Gunther (26 December 2001). Political Parties and Democracy. JHU Press. pp. 145–. ISBN 978-0-8018-6863-4.
14. Paul W. Zagorski (10 September 2012). Comparative Politics: Continuity and Breakdown in the Contemporary World. Routledge. pp. 111–. ISBN 978-1-135-96979-0.
15. Christensen, Ray (2000), Ending the LDP Hegemony: Party Cooperation in Japan, University of Hawaii Press, p. 232
16. Johnson, Chalmers (1995). "The 1955 System and the American Connection: A Bibliographic Introduction". JPRI Working Paper No. 11.
17. Weiner, Tim (1994-10-09). "C.I.A. Spent Millions to Support Japanese Right in 50's and 60's". New York Times. สืบค้นเมื่อ 2007-12-29.
18. "Foreign Relations of the United States, 1964-1968, Vol. XXIX, Part 2, Japan". United States Department of State. 2006-07-18. สืบค้นเมื่อ 2007-12-29.