มอนเตตีตาโน

มอนเตตีตาโน (อิตาลี: Monte Titano; แปลว่า ภูเขาไททัน) เป็นภูเขาของเทือกเขาแอเพนไนน์และเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในประเทศซานมารีโน มีความสูง 739 m (2,425 ft) เหนือระดับน้ำทะเล และตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมืองหลวงซานมารีโน ได้รับการลงทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกของยูเนสโกใน ค.ศ. 2008 ภายใต้ชื่อที่รวมกันว่า "ศูนย์กลางประวัติศาสตร์ซานมารีโนและเขาตีตาโน" ภายใต้หมายเลขอ้างอิง 1245 เกณฑ์ iii ทั้งสองรวมกันมีพื้นที่ 55 เฮกแตร์ โดยมีเขตกันชน 167 เฮกแตร์ ครอบคลุมมอนเตตีตาโนและโครงสร้างอื่น ๆ เช่น หอคอย กำแพง ประตู มุขป้อม ตลอดจนมหาวิหารนีโอคลาสสิกที่ตั้งอยู่บนเนินเขาซึ่งก่อให้เกิดกลุ่มเมืองขนาดเล็กที่มีเอกลักษณ์

มอนเตตีตาโน
มอนเตตีตาโนและป้อมปราการสามแห่งที่อยู่ด้านบนสามารถมองเห็นได้จากระยะทางหลายกิโลเมตร
จุดสูงสุด
ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล	739 เมตร (2,425 ฟุต)
ความสูง ส่วนยื่นจากฐาน	189 เมตร (620 ฟุต)
รายชื่อ	จุดสูงสุดของประเทศ
พิกัด	43°55′42″N 12°27′08″E / 43.92833°N 12.45222°E / 43.92833; 12.45222พิกัดภูมิศาสตร์: 43°55′42″N 12°27′08″E / 43.92833°N 12.45222°E / 43.92833; 12.45222
ข้อมูลทางภูมิศาสตร์
ที่ตั้ง	ซานมารีโน
เทือกเขา	เทือกเขาแอเพนไนน์

ศูนย์กลางประวัติศาสตร์ซานมารีโนและเขาตีตาโน *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
ประเทศ	ซานมารีโน
ภูมิภาค **	ยุโรปและอเมริกาเหนือ
ประเภท	มรดกทางวัฒนธรรม
เกณฑ์พิจารณา	(iii)
อ้างอิง	1245
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	2551 (คณะกรรมการสมัยที่ 32)
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

เมืองซานมารีโนของประเทศซานมารีโนตั้งอยู่บนสันมอนเตตีตาโนซึ่งมีประวัติศาสตร์ย้อนไปถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 4 ตามตำนานที่เกี่ยวข้องกับภูเขาและบริเวณนั้น มีอารามเล็ก ๆ ตั้งอยู่บนยอดเขาในคริสต์ศตวรรษที่ 8 ภูมิประเทศที่เป็นภูเขาให้ทัศนียภาพที่สวยงามของสภาพแวดล้อม และสถานที่ตั้งที่โดดเดี่ยวทำให้ซานมารีโนอยู่รอดในฐานะสาธารณรัฐตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา

อ้างอิง

1. "Mount Titano" on Peakbagger.com Retrieved 30 September 2011
2. Official Italian 1:25,000 mapping; other sources give slightly higher figures.
3. "San Marino Historic Centre and Mount Titano". UNESCO.org. สืบค้นเมื่อ 2010-11-03.
4. "San Marino" (PDF). UNESCO.org. สืบค้นเมื่อ 2010-11-03.
5. "Travel & Geography: Mount Titano". Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ 2010-11-03.