String Quartet (Fauré)

String Quartet in E minor Op 121 ของ กาเบรียล โฟเร เป็นผลงานชิ้นสุดท้ายของเขาซึ่งเสร็จสมบูรณ์ในปีค.ศ. 1924 ไม่นานก่อนที่เขาจะเสียชีวิตเมื่ออายุ 79 ปี ลูกศิษย์ของเขา มอริส ราเวล ได้อุทิศเพลง String Quartet in F major ของเขาให้กับโฟเรในปีค.ศ.1903 ราเวลและคนอื่น ๆ ต่างก็ชวนให้โฟเรเขียนบทเพลงของเขาเอง แต่เขาปฏิเสธเพราะมันยากเกินไป แต่อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะตัดสินใจจะประพันธืไปแล้ว โฟเรก็ยังคงมีความกังวลอยู่

บทเพลงนี้มีทั้งหมดสามท่อน โดยท่อนสุดท้ายนั้นมีการรวมรูปแบบการประพันธ์ระหว่าง scherzo และตอนจบเข้าด้วยกัน ผลงานการประพันธ์ชิ้นนี้ได้ถูกอธิบายว่าเป็นผลงานที่มีความละเอียดตั้งแต่ต้นจนจบ และเป็นผลงานที่โดดเด่นออกมามากกว่าบทเพลงมาตรฐานทั่วไป

ประวัติ

เมื่อโฟเรเป็นผู้อำนวยการที่ วิทยาลัยดนตรีในปารีส (ตั้งแต่ปี 1905 ถึง 1920) เขาออกจากปารีสไม่กี่สัปดาห์ก่อนจะจบการศึกษาเพื่อหลบออกไปแต่งเพลงเงียบๆที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง หลังจากเกษียณอายุเขาก็ยังคงไม่กลับไปที่ปารีสเพื่อแต่งเพลงต่อ ผลงานควอเต็ทเหล่านี้ถูกเขียนขึ้นที่เมืองAnnecy-le-Vieux และเมืองDivonne-les-Bains ที่ปารีสระหว่างกันยายน ค.ศ.1923 และกันยายน ค.ศ.1924

ตลอดระยะเวลาการทำงานในฐานะนักดนตรีของโฟเร เขาได้แต่งเพลงประเภทแชมเบอร์มิวสิคเป็นจำนวนมาก ผลงานของเขาในปี ค.ศ. 1923 ประกอบด้วยเปียโนควอเต็ท2เพลง เปียโนควินเต็ท2เพลง เปียโนทริโอ ไวโอลินโซนาต้าสองเพลง และโซนาต้าเชลโล2เพลง อย่างไรก็ตามเขาพยายามที่จะไม่แต่งเพลงประเภทสตริงควอเต็ทเสมอ ลูกศิษย์ของเขา มอริส ราเวล ได้อุทิศ String Quartet in F major ของเขาให้กับโฟเรในปีค.ศ. 1903 ทั้งราเวลและคนอื่น ๆ ได้โน้มน้าวให้โฟเรแต่งเพลงสตริงควอเต็มของเขา แต่โฟเรปฏิเสธและบอกว่ามันยากเกินไปสำหรับเขา เมื่อวันที่ 9 กันยายน ค.ศ.1923 เขาเขียนจดหมายจากเมืองAnnecy ไปให้ภรรยาของเขาซึ่งยังคงอยู่ในปารีสโดยมีเนื้อความว่า "ฉันเริ่มเขียนQuartet สำหรับเครื่องสายแล้วนะ แต่ไม่มีเปียโน เนื่องจากบีโธเฟ่นเป็นนักประพันธ์เพลงที่เชี่ยวชาญในการแต่งสตริงควอเต็ทมากเลยทำให้มีจำนวนคนไม่น้อยหวาดกลัวที่จะแต่งออกมาเพราะกลัวการถูกเปรียบเทียบ " หลังจากนั้นไม่นาโฟเรก็ลงมือทำงานกับชิ้นนี้ร่วมปีและเสร็จในวันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 1924 เห็นได้ชัดว่าโฟฟเรทุ่มเทเวลานานมากเพื่อที่จะทำให้บทเพลงสตริงควอเต็ทชิ้นนี้เสร็จสมบูรณ์

โดยท่อนแรกของบทเพลงนี้เสร็จสมบูรณ์ ในตอนที่เขาเขียนที่เมืองAnnecy ระหว่างวันที่ 9 และ 13 กันยายน ค.ศ. 1923 นักวิจารณ์เพลงโรเจอร์ นิโคลส์ ได้แสดงความคิดเห็นว่าเป็นบทเพลงที่มีเสียงดนตรีที่เงียบขรึมของAndante ได้สะท้อนอยู่ในสองท่อนอื่ยที่โฟเรได้แต่งขึ้นในภายหลัง หลังจากกลับมาถึงที่เมืองปารีส โฟเรเริ่มแต่งท่อนแรกโดยเขากลับมาใช้ทำนองสองทำนองเก่าที่เคยแต่งทิ้งกลับมาใส่ในบทเพลงนี้ ซึ่งทำนองนั้นเคยอยู่ในบทเพลงไวโอลินคอนแชร์โต้ที่แต่งไม่เสร็จแล้วปล่อยทิ้งไว้ในปีค.ศ. 1878 เขากลับมาแต่งบทเพลงนี้ต่อในช่วงฤดูร้อนของปีถัดมา โดยแต่งที่เมืองDivonne-les-Bains และที่เมืองAnnecy เป็นที่สุดท้ายก่อนจะแต่งเสร็จสมบูรณ์ เมื่อแต่งบทเพลงทั้งสามท่อนเสร็จสิ้น เขาไตร่ตรองว่าควรจะเพิ่ม scherzo แยกต่างหาก แต่ตัดสินใจและบอกภรรยาของเขาว่า "บทเพลงสตริงควอเต็ทนั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ทว่าเขายังคงกำลังตัดสินใจอยู่ว่าท่อนที่สี่แทรกเข้ามาระหว่างท่อนแรกและท่อนที่สอง แต่เนื่องจากมันไม่มีความจำเป็น อย่างน้อยแค่ช่วงเวลานี้ฉันจะไม่ฝืนโดยใช่เหตุ "

บทเพลงนี้ถูกนำไปแสดงครั้งแรกหลังจากที่โฟเรเสียชีวิต เขาปฏิเสธข้อเสนอที่จะแสดงเป็นการส่วนตัวสำหรับเขาในวันสุดท้ายของชีวิตของเขา เนื่องจากความสามารถในการได้ยินของเขาเสื่อมลง จนถึงจุดที่เสียงดนตรีนั้นไม่ไพเราะอีกต่อไป

โครงสร้าง

1 Allegro moderato

ท่อนแรกนั้นจะบรรเลงในจังหวะ 2/2 และอยู่ใน รูปแบบโซนาตา มีการเปิดตัวเพลงบรรเลงด้วยวิโอล่าและตอบกลับด้วยไวโอลิน ตามมาด้วยรูปแบบโซนาต้าธรรมดา กับด้วยวิโอล่าเล่นทำนองหลักวนไปมา

2 Andante

ท่อนที่สอง บรรเลงในจังหวะ 4/4 ไม่อยู่ในรูปแบบดั้งเดิมที่สามารถสังเกตได้ ไอเดียของทำนองแรกซํ้าไปครึ่งนึงของท่อน ในอีกแง่นึง Andante ใช้บันไดเสียงซึ่งวนไปวนมาและมีการกระโดดข้ามคู่แปดเป็นช่วงๆ ความเข้มของเสียงเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาโดยมีการดังขึ้น (crescendos) หรือ การเบาเสียงลง (diminuendos) ในห้องส่วนใหญ่ นักวิชาการโฟเร Jean-Michel Nectoux กล่าวถึงท่อน "Andante เป็นหนึ่งในผลงานการเขียนสตริงควอเต็ตที่ดีที่สุดชิ้นหนึ่ง ตั้งแต่ต้นจนจบมันอาบในแสงที่เหนือจินตนาการ ไม่มีสิ่งใดที่ไม่สวยงามในท่อนนี้ ด้วยความหลากหลายของการเล่นแสงสีขาวบนพื้นขาว เพลงสูงส่งจมออกไปจากมุมมอง มันดูเหมือนจะมาถึงจุดจบแล้ว"

3 Allegro

เช่นเดียวกับไอเดียของทำนองแรก ท่อนจบอยู่ในรูปแบบโซนาต้าและเหมือน Andante ซึ่งอยู่ในจังหวะ 4/4 ได้รวมฟังก์ชั่นของ scherzo เช่นเดียวกับตอนจบ ตัวทำนองที่เชลโล่บรรเลงได้นำเสนอและพัฒนาชุดรูปแบบ scherzo มากกว่าที่จะเป็นแนวประสาน ส่วนการพัฒนาแนวทำนองส่วนกลางซึ่งมีความยาวผิดปกติซึ่งเกี่ยวข้องกับส่วนที่เหลือของการท่อนนี้ รวมใจความสำคัญที่ได้ยินของจุดเริ่มต้นของท่อน ท่อนนี้สิ้นสุดลงอย่างสว่างไสวในบันไดเสียง E เมเจอร์

ในแง่ของการปฏิบัติ สตริงควอเต็ตมีการเปลี่ยนแปลงอย่างกว้างขวางในรูปแบบของจังหวะ (tempi) จากการบันทึกในแคตตาล็อกซีดีในปี 2011 ตัวอย่างของการแสดงที่รวดเร็วโดย Amati Quartet เป็นผลงานในปี 1993 บนฉลากของ Divox ซึ่งเล่นได้ทั้งหมด 22 นาทีและ 18 วินาที ในท่ามกลางเวอร์ชั่นที่ช้ากว่านั้นบรรเลงโดย Medici Quartet (Nimbus, 1989) ซึ่งเกือบเจ็ดนาทีนานกว่าเวลา 29:10 น

1. Nichols, Roger. "Fauré and Ravel", Error in Webarchive template: Empty url. Gramophone, August 2000, p. 69
2. แวนส์ร็อบ "Debussy, Fauré, Ravel", Gramophone , ธันวาคม 2008, p. 97
3. โจนส์, หน้า 202–205
4. โจนส์หน้า 32, 60, 112, 190, 200, 32, 164, 164 และ 191
5. Nectoux, p. 86
6. โจนส์, p.202
7. Perreau , p. 3
8. Nectoux, p. 466
9. โจนส์, หน้า 202–203
10. Nichols, p. 4
11. Nectoux, p. 253
12. โจนส์, p. 205
13. โจนส์, p. 192
14. Nectoux, p. 292
15. Nectoux อ้าง โดย Stéphan Perreau

อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "n" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="n"/> ที่สอดคล้องกัน หรือไม่มีการปิด </ref>