การเดินมรณะบาตาอาน

การเดินมรณะบาตาอาน (อังกฤษ: Bataan Death March, ฟิลิปีโน: Martsa ng Kamatayan sa Bataan, ญี่ปุ่น: バターン死の行進 Batān Shi no Kōshin) เป็นการที่กองทัพจักรรวรรดิญี่ปุ่นเคลื่อนย้ายเชลยศึกชาวฟิลิปปินส์และอเมริกัน 60,000–80,000 คนโดยใช้กำลังหลังยุทธการที่บาตาอานนานสามเดือนในประเทศฟิลิปปินส์ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง เชลยศึกชาวฟิลิปปินส์ 2,500–10,000 คน และชาวอเมริกัน 100–650 คนเสียชีวิตก่อนไปถึงที่หมายที่ค่ายโอดอนเนล (Camp O'Donnell) ยอดผู้เสียชีวิตรายงานไม่ตรงกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งยอดของเชลยศึกชาวฟิลิปปินส์ เพราะนักประวัติศาสตร์ไม่สามารถกำหนดได้ว่าเชลยศึกกลมกลืนไปกับประชากรพลเรือนและหลบหนีไปได้มากเท่าใด การเดินดังกล่าวตั้งต้นจากเทศบาลมาริวีลีส จังหวัดบาตาอาน ไปยังนครซันเฟอร์นันโด จังหวัดปัมปังกา ผู้รอดชีวิตถูกบรรทุกโดยรถไฟกล่อง (box train) จากซันเฟอร์นันโด และถูกนำตัวไปยังค่ายโอดอนเนลในกาปัส จังหวัดตาร์เลช

เส้นทางของการเดินมรณะ ส่วนตั้งแต่ซันเฟอร์นันโดถึงกาปัสเป็นรถราง

การเดินยาว 128 กิโลเมตรนี้มีการละเมิดทางกายและการฆ่าอย่างกว้างขวาง และส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตสูงมากทั้งต่อเชลยและพลเรือน และภายหลังคณะกรรมาธิการทหารฝ่ายสัมพันธมิตรตัดสินให้เป็นอาชญากรรมสงครามของญี่ปุ่น

อ้างอิง

1. Hubbard, Preston John (1990). Apocalypse Undone: My Survival of Japanese Imprisonment During World War II. Vanderbilt University Press. p. 87. ISBN 978-0-8265-1401-1.
2. Bilek, Anton (Tony) (2003). No Uncle Sam: The Forgotten of Bataan. Kent State University Press. p. 51. ISBN 0-87338-768-6.
3. "Bataan Death March. Britannica Encyclopedia Online". Britannica.com. 1942-04-09. สืบค้นเมื่อ 2012-12-17.
4. Stanley L. Falk, Bataan: The March of Death (NY: Norton, 1962).
5. Norman, Michael and Norman, Elizabeth. Tears in the Darkness (revised ed.). Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0374272609.CS1 maint: multiple names: authors list (link)