ภัยพิบัติกระสวยอวกาศแชลเลนเจอร์

ภัยพิบัติกระสวยอวกาศแชลเลนเจอร์เกิดเมื่อวันที่ 28 มกราคม ค.ศ. 1986 โดยกระสวยอวกาศส่วนโคจรแชลเลนเจอร์ (โอวี-099) (ภารกิจเอสทีเอส-51-แอล) ของนาซา แตกเป็นเสี่ยง ๆ 73 วินาทีหลังออกบิน ทำให้สมาชิกลูกเรือทั้งเจ็ดคนเสียชีวิต เป็นนักบินอวกาศของนาซาห้าคนและผู้ชำนาญพิเศษน้ำหนักบรรทุก (Payload Specialist) สองคน ยานอวกาศนั้นแตกทลายเหนือมหาสมุทรแอตแลนติก นอกชายฝั่งแหลมคะแนเวอรัล รัฐฟลอริดา เมื่อเวลา 11.39 เวลามาตรฐานตะวันออก (16:39 UTC) การแตกทลายของยานเริ่มหลังผนึกโอริงในเครื่องเร่งความเร็วจรวด (solid rocket booster, SRB) ด้านขวาหลุดออกเมื่อปล่อยจรวด ความล้มเหลวของโอริงทำให้มีรอยแตกตามข้อของ SRB ที่มันผนึกไว้ ทำให้แก๊สเผาไหม้แรงดันสูงจากในมอเตอร์จรวดแข็งรั่วออกมาภายนอกและมีผลต่อฮาร์ดแวร์ยึดข้อสนามท้ายเครื่อง SRB และถังเชื้อเพลิงภายนอกติดกัน ทำให้มีการแยกการยึดข้อสนามท้ายจรวดของ SRB ด้านขวามือและการล้มเหลวทางโครงสร้างของถังภายนอก แรงทางอากาศพลศาสตร์พังส่วนโคจรนั้น

ภัยพิบัติกระสวยอวกาศแชลเลนเจอร์

ภาพของภัยพิบัติ กระสวยอวกาศ ชาเลนเจอร์
วันที่	28 มกราคม 1986; 35 ปีก่อน (1986-01-28)
เวลา	11:39:13 EST (16:39:13 UTC)
สถานที่	มหาสมุทรแอตแลนติก, ใกล้ชายฝั่งของฟลอริดา
ผล	หยุดส่งหน่วยกระสวยอวกาศเกือบสามปี
เสียชีวิต	ฟรานซิส อาร์. สโคบี, ผู้บังคับบัญชา ไมเคิล เจ. สมิธ, นักบิน โรนัลด์ แมคแนร์, ผู้เชี่ยวชาญพิเศษประจำภารกิจ แอลลิสัน โอนิซุกะ, ผู้เชี่ยวชาญพิเศษประจำภารกิจ จูดิธ เรสนิค, ผู้เชี่ยวชาญพิเศษประจำภารกิจ เกรกอรี จาร์วิส, ผู้เชี่ยวชาญพิเศพประจำน้ำหนักบรรทุก คริสตา แมคออลิฟ, ผู้เชี่ยวชาญพิเศพประจำน้ำหนักบรรทุก, ครู
ไต่สวน	Rogers Commission

กลุ่มควันพวยพุ่งบนท้องฟ้า หลังจากกระสวยอวกาศ ชาเลนเจอร์ระเบิด คร่าชีวิตลูกเรือทั้งหมด 7 คน

ลูกเรือในเที่ยวบิน STS-51-L: (แถวหน้า) ไมเคิล เจ. สมิท, ดิก สโคบี, โรนัลด์ แมคแนร์; (แถวหลัง) เอลลิสัน โอนิซึกะ, คริสตา แมคออลิฟ, เกรกอรี จาร์วิส, จูดิธ เรสนิค

สุดท้ายมีการกู้ส่วนลูกเรือและอีกหลายส่วนของยานจากพื้นมหาสมุทรหลังปฏิบัติการค้นหาและกู้ภัยอันยาวนาน ไม่ทราบเวลาตายของลูกเรือที่แน่ชัด ทราบว่าลูกเรือหลายคนรอดชีวิตการพังทลายขั้นต้นของยานอวกาศ กระสวยอวกาศนี้ไม่มีระบบหนี และแรงกระทกของส่วนลูกเรือกับผิวมหาสมุทรนั้นรุนแรงเกินกว่าจะรอดชีวิตได้

ภัยพิบัตินี้ทำให้โครงการกระสวยอวกาศหยุดชะงักไป 32 เดือน ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกนมีคำสั่งแต่งตั้งคณะกรรมการโรเจอร์ส (Rogers Commission) เป็นคณะกรรมการพิเศษสอบสวนอุบัติเหตุนี้ คณะกรรมการพบว่าวัฒนธรรมองค์การของนาซาและกระบวนการในการตัดสินใจ เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น ผู้จัดการของนาซาทราบตั้งแต่ ค.ศ. 1977 ว่าการออกแบบ SRB ของผู้รับเหมามอร์ตัน ทิโอโคล มีข้อบกพร่องที่อาจเป็นภัยร้ายแรงที่โอริง แต่พวกเขาไม่สามารถจัดการปัญหานี้อย่างเหมาะสม พวกเขายังละเลยคำเตือนจากวิศวกรเกี่ยวกับอันตรายในการปล่อยยานในวันที่มีอากาศเย็นในเช้านั้น และยังไม่รายงานความกังวลทางเทคนิคเหล่านี้แก่ผู้บังคับบัญชาได้

ชาวอเมริกันประมาณร้อยละ 17 เป็นพยานการปล่อยสดเพราะมีผู้ชำนัญพิเศษน้ำหนักบรรทุกคนหนึ่งคือ คริสตา แมคออลีฟ ซึ่งจะเป็นครูคนแรกในอวกาศ มีการรายงานอุบัติเหตุนี้ในสื่ออย่างกว้างขวาง มีการศึกษาหนึ่งรายงานว่า ชาวอเมริกันร้อยละ 85 ที่สำรวจทราบข่าวภายในหนึ่งชั่วโมง ภัยพิบัติแชลเลนเจอร์ยังใช้เป็นกรณีศึกษาในการอภิปรายความปลอดภัยทางวิศวกรรมและจริยธรรมในที่ทำงานหลายครั้ง

อ้างอิง

1. Outer Space Universe. "Remembering the Challenger Shuttle Explosion: A Disaster 25 Years Ago". สืบค้นเมื่อ January 28, 2011.
2. "On January 28, 1986, Space Shuttle Challenger Exploded 76 Seconds After Launch (VIDEO)". Viral Video Box. สืบค้นเมื่อ January 28, 2014.