มหาสงครามซู ค.ศ. 1876

มหาสงครามซู ค.ศ. 1876 หรือสงครามแบล็กฮิลส์ เป็นชุดยุทธการและการเจรจาซึ่งเกิดระหว่าง ค.ศ. 1876 ถึง 1877 ระหว่างฝ่ายซูลาโคตาและไชแอนเหนือกับสหรัฐอเมริกา เมื่อมีการค้นพบทองในแบล็กฮิลส์ ผู้อพยพเริ่มเข้าเบียดเบียนพื้นที่ของอินเดียนแดง และรัฐบาลกลางสหรัฐกดดันชาวอินเดียนแดงให้อยู่ในเขตสงวนซู เดิมกองทัพและนักประวัติศาสตร์สหรัฐกำหนดลาโคตาเป็นหัวใจของเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดูจากตัวเลข แต่ชาวอินเดียนแดงบางคนเชื่อว่าไชแอนเป็นเป้าหมายหลักของการทัพสหรัฐ การตีความอีกอย่างหนึ่งนี้แนะว่า ชาวอินเดียนจะเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "มหาสงครามไชแอน"

มหาสงครามซู ค.ศ. 1876
เป็นส่วนหนึ่งของ สงครามซู, สงครามอินเดียนแดง
การยืดหยัดครั้งสุดท้ายของคัสเตอร์ที่ลิตเติลบิกฮอร์น
วันที่ 1876–1877 สถานที่ ดินแดนมอนทานา, ดินแดนดาโกตา, ดินแดนไวโอมิง ผลลัพธ์ สหรัฐอเมริกาชนะ
คู่ขัดแย้ง
สหรัฐ โชชอน คราว ปาวนี	ลาโกตา ไชแอน อาปาโฮ
ผู้บัญชาการหรือผู้นำ
เนลสัน เอ ไมล์ จอร์จ อาร์มสตรอง คัสเตอร์ † จอร์จ ครูก เวสลีย์ เมอร์ริตต์	เครซี ฮอร์ส # ซิตติง บูล # ลิตเติลวูฟล์ ชาวมีดดัลล์
กำลังพลสูญเสีย
~500	~250-280

หนึ่งในบรรดายุทธการและการรบปะทะในสงครามนี้ คือ ยุทธการที่ลิตเติลบิกฮอร์น ซึ่งมักรู้จักกันในนาม "การยืนหยัดครั้งสุดท้ายของคัสเตอร์" เป็นที่กล่าวขานกันมากที่สุดระหว่างกองทัพสหรัฐและชาวอินเดียนแดงพื้นราบที่ขี่ม้า แม้ชัยชนะของอินเดียนแดงดังกล่าว แต่สหรัฐอเมริกาที่มีทรัพยากรเหนือกว่าก็สามารถบีบอินเดียนแดงให้ยอมจำนนได้ในเวลาไม่นาน โดยการเข้าตีและทำลายค่ายและทรัพย์สินของพวกเขาเป็นหลัก มหาสงครามซูเกิดขึ้นในสมัยประธานาธิบดียูลิสซิส เอส. แกรนท์และรัทเทอร์ฟอร์ด บี. เฮส์

พลรบ

 

พันโท จอร์จ อาร์มสตรอง คัสเตอร์ ซึ่งถูกสังหารในยุทธการที่ลิตเติลบิกฮอร์นพร้อมกับทหาร 268 นาย

นักรบชาวอินเดียนประมาณการว่ามีอยู่ระหว่าง 900 ถึง 4,000 คน

 

ซิตติง บูล ชาวฮังปาคา หนึ่งในผู้นำที่สำคัญของชาวซู

นักรบของดาโกตาซูจำนวน 7 กองในทศวรรษ 1870 อยู่ที่ประมาณ 15,000 นาย ซึ่งมีทั้งชาย หญิง และเด็ก ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในบริเวณสงวนให้ซูและเป็นพลเรือน สายข่าวชาวอินเดียนกล่าวในเดือนพฤศจิกายน 1875 ว่า มีชาวอินเดียนอาศัยในพื้นที่ดังกล่าว "ที่เป็นนักรบมีไม่กี่ร้อยคน" นายพลครูกประเมินว่าเขาอาจเผชิญกับนักรบมากถึง 2,000 คน ชาวซูที่ยังคงอยู่ในพื้นที่นั้นในช่วงที่เกิดสงครามเป็นชาวโอกลาลาและฮันค์ปาปา มีจำนวนทั้งหมดประมาณ 5,500 คน ในจำนวนนี้เมื่อรวมชาวไชแอนเหนือประมาณ 1,500 คนและชาวอาปาโฮแล้ว ชาวอินเดียนที่ไม่เป็นมิตรต่ออเมริกันจากทั้งหมด 7,000 คนโดยประมาณจึงมีนักรบได้มากถึง 2,000 นาย ส่งผลให้มีนักรบชาวอินเดียนเข้าร่วมการต่อสู้ในยุทธการที่ลิตเติลบิกฮอร์นระหว่าง 900 ถึง 2,000 คน

ชาวอินเดียนมีข้อได้เปรียบในด้านการเคลื่อนที่ที่รวดเร็วและความชำนาญภูมิประเทศ แต่ชาวอินเดียนทั้งหมดล้วนเป็นนักรบเฉพาะกาล ในฤดูใบไม้ผลิ พวกเขามักอยู่กับที่กับเหล่าม้าเพื่อความอยู่รอดตลอดฤดูหนาวอันยาวนาน ในขณะที่ฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงก็ใช้เวลาไปกับการล่ากระบือเพื่อเลี้ยงชีพครอบครัว นักรบชาวอินเดียนกึ่งหนึ่งติดอาวุธปืนคาบศิลาที่ค่อนข้างเก่า ที่เหลือติดธนูและหอก ซึ่งหอกของชาวอินเดียนถูกออกแบบมาเพื่อการต้อนฝูงม้าและสังหารในระยะใกล้ แต่แทบจะใช้ประโยชน์ไม่ได้เมื่อใช้สังหารศัตรูที่อยู่ไกลหรือมีการป้องกันเป็นอย่างดี นักรบอินเดียนใช้การต่อสู้แบบดั้งเดิมเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของแต่ละคนเองมากกว่าการต่อสู้ต่อเป้าหมายอย่างมียุทะศาสตร์ ถึงแม้ว่าเครซีฮอร์สจะปลูกฝังความคิดในการสมานฉันท์กันระหว่างชาวซูด้วยกันก็ตาม ในขณะที่ไชแอนมีความเป็นเอกภาพและมีการจัดการที่ดีที่สุดในเหล่าอินเดียนราบด้วยกัน ทำให้ทั้งชาวซูและไชแอนอยู่ในสงครามอย่างยาวนาน โดยมีคู่สงครามที่มีความแค้นฝังลึกอย่างยาวนานอย่างชาวคราวและโชชอนคอยตัดเสบียงอยู่เรื่อยๆ

ในการต่อสู้กับซู กองทัพอเมริกันล้อมรอบพื้นที่สงวนซูและพื้นที่ใกล้เคียง กองทัพที่ใหญ่ที่สุดในการประจัญหน้ากับชาวอินเดียนที่เกิดขึ้นในฤดูร้อน ค.ศ.1876 บริเวณพื้นที่สงวนดังกล่าว ประกอบด้วยทหารประมาณ 2,500 นาย เหล่าแมวเซาและพลเรือนอีกนับร้อยคน ทหารส่วนมากเดิมเป็นผู้อพยพและไร้ประสบการในการสู้รบตามแนวชายแดน ทั้งยังใช้การรบในรูปแบบอินเดียนดั้งเดิม ในขณะที่กองทัพทหารม้าของสหรัฐอเมริกาติดอาวุธปืนคาลิเบอร์ .45 รีวอลเวอร์จังหวะเดียวและสปริงฟิลด์แบบ 1873 ซึ่งเป็นปืนไรเฟิลจังหวะเดียวและโหลดกระสุนจากพานท้ายปืน ซึ่งช่วยให้ทหารอเมริกาได้เปรียบอย่างมากจากระยะการยิงที่เหนือกว่าอาวุธของชาวอินเดียน

อ้างอิง

1. Liberty, Margot (2549). "Cheyenne Primacy: The Tribes' Perspective As Opposed To That Of The United States Army; A Possible Alternative To "The Great Sioux War Of 1876". Friends of the Little Bighorn. สืบค้นเมื่อ 13 มกราคม 2551.
2. Ambrose, Stephen E. Crazy Horse and Custer New York: Anchor Books, 2539, หน้า 415
3. Textor, Lucy E. Official Relations between the United States and the Sioux Indians, Palo Alto: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, 2439, หน้า 120
4. Hatch, Thom The Custer Companion Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 2545, หน้า 218.
5. Bray, Kingsley, "Teton Sioux: Population History, 1655-1881" Nebraska History, Summer 2537, หน้า 175
6. "By the Numbers: Little Bighorn Battlefield National Monument", เข้าถึงเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2556
7. "Map 17" Atlas of the Sioux Wars, สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2556
8. Barnard, Sandy, Digging into Custer's Last Stand. Huntington Beach, California: Ventana Graphics, 2540. ISBN 0-9618087-5-6, หน้า121-136