อุบัติเหตุนิวเคลียร์เกาะทรีไมล์

อุบัติเหตุนิวเคลียร์เกาะทรีไมล์ (อังกฤษ: Three Mile Island accident) เป็นการหลอมละลายทางนิวเคลียร์บางส่วนที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 1979 ในเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์หนึ่งในสองเครื่องของโรงไฟฟ้านิวเคลียร์เกาะทรีไมล์ ที่ตั้งอยู่บนเกาะกลางแม่น้ำซัสควีฮานนา ดาวฟินเคาน์ตี ใกล้เมืองแฮริสเบิร์ก เมืองหลวงของรัฐเพนซิลเวเนีย สหรัฐอเมริกา อุบัติเหตุครั้งนี้ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ที่ใช้ในทางพานิชย์ของสหรัฐ และได้รับการจัดความรุนแรงไว้ที่ระดับ 5 จาก 7 ตามมาตราระหว่างประเทศว่าด้วยเหตุการณ์ทางนิวเคลียร์ (INES) แปลว่า อุบัติเหตุนี้'มีผลกระทบในวงกว้างมาก'

อุบัติเหตุนิวเคลียร์เกาะทรีไมล์

ประธานาธิบดีจิมมี คาร์เตอร์ ขณะเยี่ยมชมห้องควบคุมเตาปฏิกรณ์ TMI-2 เมื่อวันที่ 1 เมษายน 1979 กับผู้อำนวยการของ NRR นายแฮโรลด์ เดนตัน ผู้ว่าการรัฐเพนซิลเวเนีย นายดิก ทอร์นเบิร์ก และผู้ควบคุมห้องปฏิบัติการ TMI-2 นาย เจมส์ ฟลอยด์
วัน	28 มีนาคม 1979 (42 ปีก่อน) (1979-03-28)
เวลา	04:00 (Eastern Time Zone UTC−5)
สถานที่	เขตเมืองลอนดอนเดอร์บี, เคาน์ตีเดาฟิน, รัฐเพนซิลวาเนีย
ผล	มาตราระหว่างประเทศว่าด้วยเหตุการณ์ทางนิวเคลียร์ระดับ 5 (อุบัติเหตุที่มีผลกระทบเป็นวงกว้าง)
Pennsylvania Historical Marker
ขึ้นเมื่อ	March 25, 1999

ภาพถ่ายทางอากาศในปี 2010 แสดงปล่องระบายไอน้ำของเตาปฏิกรณ์หมายเลข 2 (ซ้าย) ที่เลิกใช้งานแล้ว ในขณะที่เตาปฏิกรณ์หมายเลข 1 (ขวา) ยังคงปฏิบัติงานอยู่ในปัจจุบัน

อุบัติเหตุเริ่มต้นด้วยความล้มเหลวในระบบรอง (อังกฤษ: secondary system) ที่ไม่ใช่นิวเคลียร์ ตามติดด้วยวาล์วระบายที่ทำงานด้วยการนำร่อง (อังกฤษ: Pilot-Operated Relief Valve (PORV)) ที่ติดขัดและเปิดค้างในระบบหลัก (อังกฤษ: primary system) ทำให้น้ำหล่อเย็นจำนวนมากของเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์รั่วไหลออกมา ความล้มเหลวทางกลไก (อังกฤษ: mechanical failure) ถูกผสมเข้ากับความล้มเหลวแต่แรกของผู้ควบคุมเครื่องโรงไฟฟ้าที่รับรู้สถานการณ์ที่คิดว่าเป็นอุบัติเหตุจากการสูญเสียน้ำหล่อเย็นเนื่องจากการฝึกอบรมที่ไม่เพียงพอและปัจจัยของมนุษย์ (อังกฤษ: human factor) เช่นการมองข้ามการออกแบบที่ให้คอมพิวเตอร์มีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์ที่เกี่ยวข้องกับตัวชี้วัดในห้องควบคุมที่ไม่ชัดเจนใน user interface ของโรงไฟฟ้​​า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไฟแสดงสถานะที่ถูกซ่อนไว้ได้นำผู้ควบคุมเครื่องคนหนึ่งดำเนินการยกเลิกด้วยมือ (อังกฤษ: manually overriding) ของระบบระบายความร้อนฉุกเฉินอัตโนมัติของเครื่องปฏิกรณ์ เพราะผู้ควบคุมเครื่องคนนั้นเข้าใจผิดว่ามีน้ำหล่อเย็นมากเกินไปอยู่ในเครื่องปฏิกรณ์และเป็นสาเหตุให้ความดันไอน้ำถูกปล่อยออกมา

อุบัติเหตุได้ตกผลึกความกังวลด้านความปลอดภัยในการต่อต้านนิวเคลียร์ในหมู่นักเคลื่อนไหวและประชาชนทั่วไป ส่งผลให้เกิดกฎระเบียบใหม่สำหรับอุตสาหกรรมนิวเคลียร์และได้รับการยกฐานะให้เป็นผู้สนับสนุนในการลดลงของโครงการก่อสร้างเครื่องปฏิกรณ์ใหม่ที่อยู่ระหว่างการดำเนินการในช่วงทศวรรษที่ 1970 การหลอมละลายบางส่วนส่งผลให้มีการปลดปล่อยปริมาณที่ไม่ทราบจำนวนของก๊าซกัมมันตรังสีและสารกัมมันตรังสีไอโอดีน (iodine-131) เข้าสู่สภาพแวดล้อม การคาดการณ์ที่เลวร้ายถูกจัดทำโดยนักกิจกรรมเคลื่อนไหวต่อต้านนิวเคลียร์ แต่การศึกษาด้านระบาดวิทยาที่ทำการวิเคราะห์อัตราการเกิดโรคมะเร็งในพื้นที่และรอบ ๆ พื้นที่ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ ได้พิจารณาว่าการมีเพิ่มขึ้นขนาดเล็กที่ไม่ได้มีนัยสำคัญทางสถิติในอัตราการเกิดโรคมะเร็ง จึงไม่สามารถเชื่อมโยงสาเหตุของการเกิดโรคมะเร็งเหล่านี้กับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นได้ การทำความสะอาดได้เริ่มต้นในเดือนสิงหาคมปี 1979 และจบลงอย่างเป็นทางการในเดือนธันวาคมปี 1993 ด้วยค่าใช้จ่ายในการทำความสะอาดรวมประมาณ $ 1 พันล้าน

อุบัติเหตุ

วาล์วติด

 

ภาพตัดขวางของวาวล์ระบายที่ทำงานด้วยนำร่อง (PORV) ถูกใช้สำหรับการระบายฉุกเฉินเมื่อเกิดความดันสูงเกิน (เช่น ถังถูกความร้อนมากเกินไป ทำให้ของเหลวภายในเกิดการขยายตัว เพิ่มความดันเข้าสู่ระดับที่เป็นอันตราย) วาวล์แบบนี้ใช้ความดันในการปิดผนึก ในขณะที่วาวล์ระบายความดันทั่วไปใช้สปริงเพื่อยึดจานหรือลูกสูบไว้กับฐาน

 

แผนภาพอย่างง่ายของโรงไฟฟ้า TMI-2

หลายชั่วโมงในเวลากลางคืนก่อ​​นเหตุการณ์จะเกิดขึ้น เครื่องปฏิกรณ์ TMI-2 กำลังทำงานที่ 97% ของกำลังเต็ม ในขณะที่สหายของมัน เครื่องปฏิกรณ์ TMI-1 ถูกปิดเพื่อเติมเชื้อเพลิง ห่วงโซ่หลักของเหตุการณ์ที่นำไปสู่​​การหลอมละลายล่มสลายของแกนบางส่วนเริ่มขี้นเมื่อเวลา 04:37 EST ของวันที่ 28 มีนาคม 1979 ในวงน้ำรอบที่สองของ TMI-2 ซึ่งเป็นหนึ่งในสามวงรอบ (อังกฤษ: loop) ของน้ำ/ไอน้ำในเครื่องปฏิกรณ์น้ำแรงดันสูง (PWR)

สาเหตุแต่แรกของอุบัติเหตุเกิดขึ้นเมื่อสิบเอ็ดชั่วโมงก่อนหน้านี้ ในระหว่างความพยายามของผู้ควบคุมเครื่องในการแก้ไขปัญหาการอุดตันของตัวขัดคอนเดนเสท (อังกฤษ: condensate polisher) (อุปกรณ์สำหรับกรองน้ำที่ถูกควบแน่นจากไอน้ำ) ตัวหนึ่งในแปดตัวที่มีอยู่ ซึ่งถูกใช้เป็นตัวกรองที่มีความซับซ้อนเพื่อทำความสะอาดวงรอบน้ำที่สอง (อังกฤษ: secondary water loop) ตัวกรองเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อป้องกันการสะสมของแร่ธาตุและสิ่งสกปรกในน้ำในเครื่องกำเนิดไอน้ำซึ่งไปเพิ่มอัตราการกัดกร่อนในด้านที่สอง

การอุดตันเป็นเรื่องธรรมดากับตัวกรองเรซินเหล่านี้และมักจะได้รับการแก้ไขได้อย่างง่ายดาย แต่ในกรณีนี้วิธีการปกติของการบังคับให้เรซินที่ติดอยู่ออกมาด้วยอากาศอัดไม่ประสบความสำเร็จ ผู้ควบคุมเครื่องตัดสินใจที่จะระเบิดอากาศอัดเข้าไปในน้ำและปล่อยให้แรงของน้ำล้างเรซินออก เมื่อพวกเขาบังคับให้เรซินออก จำนวนเล็ก ๆ ของน้ำได้บังคับให้มันไหลผ่านเช็ควาล์วที่ติดขัดและเปิดค้างอยู่ และไหลผ่านเข้าไปในสายอากาศเครื่องมือ ซึ่งในที่สุดจะทำให้เครื่องสูบน้ำป้อน (อังกฤษ: feedwater pump) ปั๊มเพิ่มแรงดันคอนเดนเสท และปั๊มคอนเดนเสทที่จะหยุดการทำงานเมื่อประมาณ 04:00 ซึ่งทำให้ไม่สามารถควบคุมความเร็วของกังหันได้ที่เรียกว่า turbine trip

เมื่อเครื่องกำเนิดไอน้ำไม่ได้รับน้ำป้อนอีกต่อไป ความร้อนและความดันก็เพิ่มขึ้นในระบบน้ำหล่อเย็นของเตาปฏิกรณ์ ทำให้เครื่องปฏิกรณ์ทำการปิดฉุกเฉิน (SCRAM) ภายในแปดวินาที แท่งควบคุมถูกสอดเข้าไปในแกนกลางเพื่อหยุดปฏิกิริยาลูกโซ่นิวเคลียร์ เครื่องปฏิกรณ์ยังคงสร้างความร้อนจากการสลายกัมมันตรังสี (อังกฤษ: decay heat) ต่อไป และเนื่องจากไอน้ำไม่ถูกนำมาใช้โดยกังหันอีกแล้ว ความร้อนก็ไม่ได้ถูกกำจัดออกจากวงรอบน้ำหลักของเครื่องปฏิกรณ์

เมื่อใดก็ตามที่ปั๊มน้ำป้อนที่สองหยุดทำงาน ปั๊มเสริมสามตัวจะเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ แต่เนื่องจากวาล์วถูกปิดเพื่อซ่อมบำรุงประจำ ระบบก็ไม่สามารถที่จะสูบน้ำใด ๆ ได้ การปิดของวาล์วเหล่านี้เป็นการละเมิดกฏที่สำคัญของคณะกรรมการกำกับกิจการนิวเคลียร์ (NRC) ตามกฏดังกล่าว เครื่องปฏิกรณ์จะต้องปิดตัวลงทันทีหากทุกปั๊มฟีดเสริมถูกปิดเพื่อซ่อมบำรุง ซึ่งต่อมาเหตุการณ์นี้ถูกแยกออกมาโดยเจ้าหน้าที่ NRC ว่าเป็นความล้มเหลวที่สำคัญ

การสูญเสียในการกำจัดความร้อนจากวงรอบหลักและความล้มเหลวของการเปิดใช้งานระบบเสริมทำให้ความดันวงรอบหลักสูงขึ้น เป็นการสั่งให้วาล์วระบายที่ทำงานโดยการนำร่องที่ด้านบนของถังควบคุมแรงดัน (อังกฤษ: pressurizer) ให้เปิดโดยอัตโนมัติ วาล์วระบายควรจะปิดเมื่อแรงดันส่วนเกินถูกปล่อยออก และกระแสไฟฟ้าที่จ่ายให้กับขดลวดแม่เหล็กไฟฟ้าของตัวนำร่องจะถูกตัดออกโดยอัตโนมัติ แต่วาล์วระบายเกิดการติดขัดและเปิดค้างเพราะความผิดทางกลไก วาล์วที่เปิดจึงยอมให้น้ำหล่อเย็นหลุดลอดออกจากระบบหลัก และเป็นสาเหตุทางกลหลัก (อังกฤษ: principal mechanical cause) ของการหลอมละลายบางส่วนที่ตามมา

ปัจจัยมนุษย์: ความสับสนในสถานะของวาล์ว

ปัจจัยมนุษย์ที่สำคัญและปัญหาทาง'วิศวกรรมส่วนติดต่อผู้ใช้' (อังกฤษ: user interface engineering) ถูกเปิดเผยในการสอบสวนของส่วนติดต่อผู้ใช้ของระบบการควบคุมการทำงานเครื่องปฏิกรณ์ฯ แม้ว่าวาล์วจะกำลังติดขัดและเปิดค้างอยู่ ไฟบนแผงควบคุมก็ยังแสดงให้เห็นอย่างเห็นได้ชัดว่าวาล์วอยู่ในสถานะ ปิด ในความเป็นจริงไฟไม่ได้ระบุสถานะของวาล์ว มันเพียงแค่บอกสถานะของขดลวดแม่เหล็กไฟฟ้าว่าที่มีกระแสไฟฟ้ามาขับเคลื่อนมันหรือไม่เท่านั้น จึงเป็นการให้หลักฐานที่ผิดพลาดของวาล์วว่ามันปิดอยู่ เป็นผลให้ผู้ควบคุมเครื่องวินิจฉัยปัญหาไม่ถูกต้องเป็นเวลาหลายชั่วโมง

การออกแบบของไฟแสดงสถานะของวาล์วระบายที่ทำงานด้วยการนำร่องเป็นข้อบกพร่องขั้นพื้นฐาน หลอดไฟมีการเชื่อมต่อเพียงแค่ขนานกับขดลวดแม่เหล็กไฟฟ้าของวาล์วเท่านั้น นั่นหมายความว่าวาล์วระบายถูกปิดอยู่เมื่อไฟไม่ติด โดยไม่ได้มีการตรวจสอบสถานะที่แท้จริงของวาล์ว เมื่อทุกอย่างมีการทำงานอย่างถูกต้อง ไฟบอกสถานะจะเป็นความจริงและผู้ควบคุมเครื่องมีความเคยชินที่จะพึ่งพามันได้ แต่เมื่อมีสิ่งผิดพลาดเกิดขึ้นและวาล์วระบายหลักติดขัดและเปิดค้างอยู่ การที่ไฟไม่ติดทำให้ผู้ควบคุมเครื่องเข้าใจผิดโดยคิดว่าวาล์วถูกปิดอยู่ เรื่องนี้ทำให้ผู้ควบคุมเครื่องเกิดความสับสนมาก เพราะความดันและอุณหภูมิอีกทั้งระดับน้ำหล่อเย็นในวงจรหลัก เท่าที่พวกเขาจะสังเกตเห็นได้ผ่านทางเครื่องมือของพวกเขา ไม่ได้มีพฤติกรรมอย่างที่พวกมันควรจะมีถ้าวาล์วระบายถูกปิด ความสับสนนี้มีส่วนทำให้อุบัติเหตุมีความรุนแรงขึ้นเพราะผู้ควบคุมเครื่องไม่สามารถออกจากวงจรของสมมติฐานที่ขัดแย้งกับสิ่งที่เครื่องมือของพวกเขาได้บอก พวกเขาไม่อาจก้าวข้ามจนกระทั่งกะใหม่เดินเข้ามา กลุ่มใหม่นี้ไม่ได้มีแนวคิดเหมือนกับผู้ควบคุมเครื่องกะก่อนหน้านี้ ที่มีการวินิจฉัยปัญหาได้อย่างถูกต้อง ในตอนนั้นความเสียหายใหญ่ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

ผู้ควบคุมเครื่องไม่ได้รับการฝึกอบรมที่จะเข้าใจธรรมชาติที่คลุมเครือของไฟบอกสถานะของวาล์วระบายที่ทำงานด้วยการนำร่องและการมองหาทางเลือกเพื่อยืนยันว่าวาล์วระบายหลักถูกปิดหรือไม่ มีไฟบอกสถานะของอุณหภูมิที่ส่วนปลายของวาล์วระบายที่ทำงานด้วยการนำร่องในท่อหางระหว่างวาล์วระบายและตัวสร้างความดัน (อังกฤษ: pressurizer) ที่อาจจะได้บอกพวกเขาแล้วว่าวาล์วยังติดขัดและเปิดอยู่ โดยแสดงให้เห็นว่าอุณหภูมิในท่อหางยังคงสูงกว่าที่มันควรจะเป็นถ้าวาล์วระบายที่ทำงานด้วยการนำร่องถูกปิด อย่างไรก็ตามไฟบอกสถานะของอุณหภูมินี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชุด "เกรดที่ปลอดภัย" ที่ออกแบบมาเพื่อนำมาใช้หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และผู้ควบคุมเครื่องไม่ได้รับการฝึกอบรมการใช้งาน ที่ติดตั้งของมันก็อยู่ด้านหลังของโต๊ะ ซึ่งหมายความว่ามันต้องการให้อยู่นอกสายตาของผู้ควบคุมเครื่อง^{[ต้องการอ้างอิง]}

ผลที่ตามมาของวาล์วติด

ในขณะที่ความดันในระบบหลักยังคงลดลงต่อเนื่อง น้ำหล่อเย็นในเตาปฏิกรณ์ก็ยังคงไหลอยู่ แต่มันกำลังเดือดอยู่ภายในแกนกลาง ตอนแรกฟองอากาศขนาดเล็กของไอน้ำก่อตัวขึ้นและยุบตัวลงทันที เรียกว่าการเดือดแบบนิวเคลียร์ (อังกฤษ: nucleate boiling) เมื่อความดันของระบบลดลงต่อไป กระเป๋าไอน้ำเริ่มก่อตัวในน้ำหล่อเย็นเตาปฏิกรณ์ 'การออกจากการเดือดแบบนิวเคลียร์' (DNB) ไปเป็นรูปแบบของ "การเดือดของฟิล์ม" (อังกฤษ: film boiling) นี้ทำให้เกิด'การโมฆะของไอน้ำ' (อังกฤษ: steam voids) ในช่องน้ำหล่อเย็น ที่ปิดกั้นการไหลของน้ำหล่อเย็นและเพิ่มอุณหภูมิของเปลือกหุ้มเชื้อเพลิงอย่างมหาศาล ระดับน้ำโดยรวมภายในตัว pressurizer กำลังสูงขึ้น แม้จะมีการสูญเสียของน้ำหล่อเย็นที่ไหลผ่านวาล์วระบายนำร่องที่เปิดค้างอยู่ เนื่องจากปริมาณของโมฆะไอน้ำเหล่านี้เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วมากกว่าน้ำหล่อเย็นที่สูญเสียไป เพราะขาดเครื่องมือที่ใช้เฉพาะการวัดระดับของน้ำในแกนกลาง ผู้ควบคุมเครื่องตัดสินระดับของน้ำในแกนกลางด้วยระดับในตัว pressurizer แต่เพียงอย่างเดียว พอเห็นว่าระดับมันสูง พวกเขาจึงคิดว่าแกนกลางถูกปกคลุมด้วยน้ำหล่อเย็นอย่างถูกต้องแล้ว ไม่ได้ระแวงเลยว่าเป็นเพราะไอน้ำก่อตัวขึ้นในอ่างเครื่องปฏิกรณ์ ไฟบอกสถานะทำให้เข้าใจผิด การบอกสถานะว่าน้ำมีระดับสูงมีส่วนทำให้เกิดความสับสน เนื่องจากผู้ควบคุมเครื่องมีความกังวลเกี่ยวกับวงรอบน้ำหลัก "จะกลายเป็นของแข็ง" (คือไม่มีกระเป๋าไอน้ำเป็นบัฟเฟอร์อยู่ในตัว pressurizer) ซึ่งในระหว่างการฝึกอบรม พวกเขาได้รับคำสั่งที่จะไม่อนุญาตให้เกิดขึ้น ความสับสนนี้เป็นสาเหตุที่สำคัญของความล้มเหลวแต่แรกในการรับรู้ถึงอุบัติเหตุว่าเกิดจากความสูญเสียของน้ำหล่อเย็น (อังกฤษ: loss-of-coolant accident) และนำผู้ควบคุมเครื่องไปสู่การปิดปั๊มระบายความร้อนหลักฉุกเฉิน ซึ่งได้ถูกสตาร์ตเครื่องโดยอัตโนมัติหลังจากที่วาล์วระบายนำร่องติดขัดและเปิดค้างและเริ่มต้นสูญเสียน้ำหล่อเย็น เนื่องจากกลัวว่าระบบจะถูกเติมด้วยน้ำจนล้น

ด้วยวาล์วระบายนำร่องยังคงเปิดอยู่ ถังระบายของตัวสร้างความดัน (อังกฤษ: pressurizer) ที่ใช้เก็บรวบรวมสิ่งปล่อยออกจากวาล์วระบายนำร่องจะถูกเติมจนล้น มีผลทำให้บ่อกักเก็บของอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ (อังกฤษ: Containment building) เต็มและส่งสัญญาณเตือนภัยที่เวลา 04:11 ในตอนเช้า เสียงเตือนนี้ พร้อมกับอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติในสายการปล่อยของวาล์วระบายนำร่องและการสูงขึ้นอย่างผิดปกติของอุณหภูมิและความกดดันของอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์เป็นข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนว่ามีอุบัติเหตุจากการสูญเสียของน้ำหล่อเย็นเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ไฟบอกสถานะเหล่านี้ถูกละเลยแต่แรกโดยผู้ควบคุมเครื่อง เมื่อเวลา 04:15 ในตอนเช้า ไดอะแฟรมระบายของถังระบายในตัว pressurizer ก็แตก และน้ำหล่อเย็นที่มีกัมมันตรังสีก็เริ่มที่จะรั่วไหลออกมาเข้าไปในอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ทั่วไป น้ำหล่อเย็นที่มีกัมมันตรังสีนี้ถูกสูบจากบ่อกักเก็บในอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ไปยังอาคารเสริมที่อยู่นอกอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์หลัก จนกระทั่งปั๊มของบ่อเก็บกักหยุดการทำงานเมื่อเวลา 04:39 ในตอนเช้า

หลังจากผ่านไปเกือบ 80 นาทีของอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ปั๊มน้ำหล่อเย็นของเครื่องปฏิกรณ์หลักสี่เครื่องของวงน้ำหลักเริ่มที่จะเป็นโพรงอากาศ (อังกฤษ: cavitation) เนื่องจากการผสมกันของฟองไอน้ำกับน้ำ แทนที่จะเป็นน้ำอย่างเดียวที่ไหลผ่านพวกมันไป เครื่องสูบน้ำถูกปิดลง และก็เชื่อว่าการไหลเวียนโดยธรรมชาติจะทำให้น้ำยังคงหมุนเวียนต่อไป ไอน้ำที่อยู่ในระบบป้องกันไม่ให้น้ำไหลผ่านแกนกลางและเมื่อน้ำหยุดการไหลเวียน มันขะถูกแปลงให้เป็นไอน้ำในปริมาณที่เพิ่มขึ้น ประมาณ 130 นาทีหลังจากการทำงานที่ผิดพลาดครั้งแรก ด้านบนของแกนเครื่องปฏิกรณ์ได้เปิดออกและความร้อนเข้มข้นได้ทำให้ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นระหว่างการก่อตัวของไอน้ำในแกนเครื่องปฏิกรณ์กับปลอกหุ้มแท่งเชื้อเพลิงนิวเคลียร์ที่เป็นสาร Zircaloy ได้ผลผลิตออกมาก๊าซเซอร์โคเนียมไดอ๊อกไซด์, ไฮโดรเจนและความร้อนเพิ่มขึ้น ปฏิกิริยานี้ได้ละลายปลอกหุ้มแท่งเชื้อเพลิงนิวเคลียร์และทำความเสียหายให้กับเม็ดเชื้อเพลิง ซึ่งได้ปล่อยไอโซโทปกัมมันตรังสีออกมาให้กับสารหล่อเย็นเตาปฏิกรณ์ และผลิตก๊าซไฮโดรเจนที่เชื่อว่าได้ทำให้เกิดการระเบิดขนาดเล็กในอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ต่อมาในบ่ายวันนั้น

 

กราฟิกของ NRC แสดงรูปแบบการทำงานในช่วง end-state ของ TMI-2

เมื่อเวลา 06:00 มีการเปลี่ยนกะในห้องควบคุม กลุ่มที่มาใหม่สังเกตเห็นว่าอุณหภูมิในท่อหางของวาล์วระบายนำร่องและถังที่ถืออยู่มีค่าสูงเกินไปและมีการใช้วาล์วสำรองที่เรียกว่า "วาล์วกั้น" เพื่อปิดการระบายของน้ำหล่อเย็นผ่านทางวาล์วระบายนำร่อง แต่ประมาณ 32,000 แกลลอน (120,000 ลิตร) ของน้ำหล่อเย็นได้รั่วไหลออกมาเรียบร้อยแล้วจากวงรอบน้ำหลัก การรั่วไหลยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่ง 165 นาทีหลังจากการเริ่มต้นของปัญหาที่มีการเตือนภัยรังสีเมื่อน้ำที่ปนเปื้อนไหลเข้าไปถึงเครื่องตรวจจับ โดยเวลานั้นระดับรังสีในน้ำหล่อเย็นหลักอยู่ที่ประมาณ 300 เท่าของระดับที่คาดไว้และโรงไฟฟ้ามีการปนเปื้อนอย่างจริงจัง

การประกาศภาวะฉุกเฉิน

เมื่อเวลา 06:56 หัวหน้าโรงไฟฟ้าประกาศภาวะฉุกเฉินในพื้นที่และน้อยกว่า 30 นาทีต่อมาผู้จัดการโรงไฟฟ้าแกรี่ มิลเลอร์ประกาศภาวะฉุกเฉินทั่วไป หมายถึงการมี "ศักยภาพสำหรับผลกระทบที่ร้ายแรงเกี่ยวกับรังสี" ที่มีต่อประชาชนโดยทั่วไป และปริมณฑล เอดิสันได้แจ้งต่อสำนักงานจัดการเหตุฉุกเฉินเพนซิลเวเนีย (PEMA) ซึ่งจากนั้นก็ติดต่อกับหน่วยงานของรัฐและท้องถิ่น ได้แก่ ผู้ว่าการรัฐเพนซิลเวเนียนายริชาร์ด แอล Thornburgh และรองผู้ว่านายวิลเลียม สแครนตันที่สาม ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบจาก Thornburgh สำหรับการเก็บรวบรวมและรายงานข้อมูลเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ความไม่แน่นอนของผู้ควบคุมเครื่องที่โรงไฟฟ้าได้ถูกสะท้อนให้เห็นในคำกล่าวที่เป็นชิ้น ๆ คลุมเครือหรือขัดแย้งที่กล่าวโดย Met Ed (บริษัทเมโทรโพลิตันเอดิสันซึ่งเป็นหนึ่งในบริษัทที่ดำเนินงานยูทิลิตี้ในภูมิภาค) ที่กล่าวกับหน่วยงานภาครัฐและกับสื่อมวลชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความเป็นไปได้และความรุนแรงของการปลดปล่อยกัมมันตภาพรังสีนอกเขตโรงงาน นายสแครนตันได้จัดงานแถลงข่าวที่เขามั่นใจ แต่ก็ยังสับสน เกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้ เขาระบุว่าแม้ว่าจะได้มีการ "ปล่อยขนาดเล็กของรังสี ... ไม่มีการเพิ่มขึ้นของระดับรังสีปกติ" ได้รับการตรวจพบ คำกล่าวเหล่านี้ขัดแย้งกับเจ้าหน้าที่คนอื่นและกับคำกล่าวของ Met Ed ซึ่งทั้งสองคนอ้างว่าไม่มีกัมมันตภาพรังสีถูกปล่อยตัวออกมา ในความเป็นจริงการอ่านจากเครื่องมือที่โรงไฟฟ้าและเครื่องตรวจจับนอกสถานที่ได้ตรวจพบการเผยแพร่กัมมันตภาพรังสี ถึงแม้ว่าจะอยู่ในระดับที่ไม่น่าที่จะเป็นภัยคุกคามต่อสุขภาพของประชาชนตราบเท่าที่พวกมันอยู่ชั่วคราว และภายใต้เงื่อนไขที่ว่าบรรจุภัณฑ์ของเครื่องปฏิกรณ์ที่ปนเปื้อนอย่างสูงในตอนนั้นจะถูกเก็บรักษาอย่างดี

ด้วยความโกรธที่ Met Ed ไม่ได้แจ้งให้ทราบก่อนที่จะดำเนินการระบายไอน้ำทิ้งจากโรงไฟฟ้า และเชื่อใจว่าบริษัทได้เล่นเบา ๆ กับความรุนแรงของการเกิดอุบัติเหตุ เจ้าหน้าที่ของรัฐหันไปหา NRC หลังจากที่ได้รับรายงานของอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจาก Met Ed, NRC ได้เปิดใช้งานสำนักงานใหญ่เพื่อตอบสนองฉุกเฉินในเมือง Bethesda รัฐ Maryland และส่งเจ้าหน้าที่ไปเกาะทรีไมล์ ประธานของ NRC นายโจเซฟ Hendrie และผู้ตรวจราชการ นายวิกเตอร์ Gilinsky ในตอนแรกได้มองไปที่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ในคำพูดของนักประวัติศาสตร์ NRC นายซามูเอล วอล์คเกอร์ ว่าเป็น "สาเหตุสำหรับความกังวล แต่ไม่น่าตกใจ" Gilinsky ได้บรรยายสรุปให้ผู้สื่อข่าวและสมาชิกของสภาคองเกรสเกี่ยวกับสถานการณ์และ แจ้งต่อเจ้าหน้าที่ทำเนียบขาว และในเวลา 10.00 น ได้พบกับสองคณะกรรมาธิการอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม NRC ต้องเผชิญกับปัญหาที่เหมือนกันในการได้รับข้อมูลที่ถูกต้องในฐานะที่เป็นรัฐ และถูกขัดขวางต่อไปโดยการเป็นองค์กรที่มีการเตรียมพร้อมที่ไม่ดีในการจัดการกับเหตุฉุกเฉิน เนื่องจากมันขาดโครงสร้างคำสั่งที่ชัดเจนและอำนาจตามฏหมายที่จะบอกหน่วยงานสาธารณูปโภคว่าจะควรจะต้องทำอย่างไร หรือในการสั่งการอพยพออกจากพื้นที่ท้องถิ่น

ในบทความปี 2009 Gilinsky เขียนว่าต้องใช้เวลาห้าสัปดาห์ที่จะเรียนรู้ว่า "ผู้ควบคุมเครื่องปฏิกรณ์ได้วัดอุณหภูมิเชื้อเพลิงมีค่าใกล้จุดหลอมละลาย" เขายังเขียนต่ออีกว่า: "เราไม่ได้เรียนรู้มานานหลายปี - จนกระทั่งอ่างเครื่องปฏิกรณ์ได้เปิดร่างกายของมันออกมา - ว่า เมื่อตอนที่ผู้ควบคุมเครื่องโรงไฟฟ้าโทรฯมาที่ NRC เมื่อเวลาประมาณ 08:00 ในตอนเช้า ประมาณครึ่งหนึ่งของเชื้อเพลิงยูเรเนียมได้หลอมละลายไปเรียบร้อยแล้ว"

มันก็ยังไม่ชัดเจนกับเจ้าหน้าที่ห้องควบคุมว่าระดับน้ำในวงจรหลักอยู่ในระดับต่ำและว่ามากกว่าครึ่งหนึ่งของแกนโผล่ออกมาหรือไม่ กลุ่มของคนงานได้เข้าไปอ่านจากตัวเลขบนเครื่องวัดอุณหภูมิ (อังกฤษ: thermocouple) และเก็บตัวอย่างวงจรน้ำหลัก เจ็ดชั่วโมงในระหว่างฉุกเฉิน น้ำใหม่ถูกสูบเข้าไปในวงจรน้ำหลักและวาล์วระบายสำรองถูกเปิดเพื่อลดความดันเพื่อให้วงจรสามารถถูกเติมด้วยน้ำ หลังจาก 16 ชั่วโมงปั๊มวงจรหลักถูกเปิดขึ้นอีกครั้งและอุณหภูมิของแกนกลางเริ่มตกลง ส่วนใหญ่ของแกนถูกหลอมละลายและระบบยังคงเป็นอันตรายจากกัมมันตรังสี

ในวันที่สามหลังจากอุบัติเหตุ ฟองไฮโดรเจนถูกพบในโดมของอ่างความดัน และกลายเป็นจุดสนใจของความกังวล การระเบิดของก๊าซไฮโดรเจนอาจไม่เพียงแต่ทำลายอ่างความดันเท่านั้น แต่(ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับขนาดของมัน)อาจจะประนีประนอมความสมบูรณ์ของอ่างบรรจุที่นำไปสู่การปลดปล่อยขนาดใหญ่ของสารกัมมันตรังสี อย่างไรก็ตามมันถูกกำหนดว่าไม่มีออกซิเจนในอ่างความดัน ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นเบื้องต้นสำหรับไฮโดรเจนที่จะเผาไหม้หรือระเบิด ขั้นตอนในทันทีคือการลดฟองไฮโดรเจน และจนถึงวันรุ่งขึ้น มันก็มีขนาดเล็กลงอย่างมีนัยสำคัญ ในช่วงสัปดาห์ถัดไป ไอน้ำและไฮโดรเจนถูกกำจัดออกจากเครื่องปฏิกรณ์โดยใช้ recombiner แบบเร่งปฏิกิริยาและก่อให้เกิดความโต้แย้งโดยระบายตรงไปยังชั้นบรรยากาศ

การปล่อยสารกัมมันตรังสี

เมื่อแถวแรกของการจำกัดวงปัญหาถูกทำลายในช่วงที่เกิดอุบัติเหตุโรงไฟฟ้าที่ใช้เครื่องปฏิกรณ์ มีความเป็นไปว่าเชื้อเพลิงหรือผลผลิตจากฟิชชัน (อังกฤษ: Fission product) ที่อยู่ภายในอาจจะหลุดลอดเข้าไปในสิ่งแวดล้อม แม้ว่าปลอกหุ้มเชื้อเพลิงเซอร์โคเนียมได้ถูกทำลายในเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์อื่นโดยไม่ได้ปลดปล่อยกัมมันตรังสีออกสู่สิ่งแวดล้อมก็ตาม ที่ TMI-2 (Three Miles Island 2) ผู้ควบคุมเครื่องได้อนุญาตให้ปล่อยผลผลิตจากฟิชชั่นออกจากอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ที่มีเครื่องกั้นอื่น ๆ^{[ต้องการอ้างอิง]} นอกจากนั้นยังค้นพบในภายหลังด้วยว่าไม่เพียงแต่ผู้ที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบ แต่ผู้ควบคุมเครื่องเกาะสามไมล์ยังสั่งทิ้งน้ำกัมมันตรังสีลงไปในแม่น้ำ Susquehanna จึงส่งผลกระทบต่อผู้ที่อยู่ปลายน้ำอีกด้วย

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปลอกหุ้มได้รับความเสียหายในขณะที่วาล์วระบายที่ทำงานด้วยนำร่องยังคงติดขัดและเปิดค้างอยู่ ผลผลิตจากฟิชชั่นได้ถูกปลดปล่อยลงไปในน้ำหล่อเย็นของเตาปฏิกรณ์ เนื่องจากวาล์วระบายดังกล่าวยังติดขัดอยู่และอุบัติเหตุการสูญเสียน้ำหล่อเย็นยังคงคืบหน้าต่อไป น้ำหล่อเย็นในวงจรหลักที่มีผลผลิตจากฟิชชันและ/หรือเชื้อเพลิงได้ถูกปล่อยออกมาและในที่สุดก็จบลงในอาคารเสริม ซึ่งอาคารเสริมนี้อยู่นอกขอบเขตอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์

หลักฐานเกิดขึ้นจากการเตือนภัยรังสีที่ดังขึ้นในที่สุด อย่างไรก็ตามเนื่องจากผลผลิตจากฟิชชันที่ถูกปล่อยออกมามีปริมาณน้อยมากและกลายเป็นของแข็งที่อุณหภูมิห้อง จึงมีรายงานการปนเปื้อนรังสีน้อยมากในสภาพแวดล้อม ไม่มีระดับของรังสีที่มีนัยสำคัญกับอุบัติเหตุของ TMI-2 ด้านนอกของ TMI-2 ตามรายงาน Rogovin ส่วนใหญ่ของไอโซโทปรังสีที่ปล่อยออกมาเป็นก๊าซมีตระกูลพวกซีนอนและคริปทอน รายงานกล่าวว่า "ในช่วงของการเกิดอุบัติเหตุ ประมาณ 2.5 MCi (93 PBq) ก๊าซกัมมันตรังสีมีตระกูลและ 15 Ci (560 GBq) ของรังสีไอโอดีนถูกปล่อยออกมา" ส่งผลให้ปริมาณเฉลี่ย (อังกฤษ: average dose) ขนาด 1.4 มิลลิเรม (14 μSv) ไปให้กับคนที่อยู่ใกล้โรงไฟฟ้าสองล้านคน รายงานได้เปรียบเทียบกับการปลดปล่อยนี้กับ 80 มิลลิเรม (800 μSv) ต่อปีเพิ่มเติมจากที่ได้รับจากการใช้ชีวิตในเมืองที่อยู่สูงเช่นเดนเวอร์ ในขณะที่การเปรียบเทียบเพิ่มเติม ผู้ป่วยจะได้รับ 3.2 มิลลิเรม (32 μSv) จากการเอกซเรย์หน้าอกหนึ่งครั้ง - มากกว่าสองเท่าของปริมาณเฉลี่ยของผู้ที่ได้รับใกล้โรงไฟฟ้า การวัดรังสีเบต้าไม่ได้รวมอยู่ในรายงาน

ภายในไม่กี่ชั่วโมงของการเกิดอุบัติเหตุ สำนักงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมของสหรัฐอเมริกา (EPA) เริ่มการสุ่มตัวอย่างรายวันของสภาพแวดล้อมที่สามสถานีใกล้ที่สุดกับโรงไฟฟ้า การตรวจเฝ้าอย่างต่อเนื่องที่ 11 สถานีไม่ได้มีการจัดทำจนถึงวันที่ 1 เมษายนและไม่ได้ขยายไปที่ 31 สถานีจนถึงวันที่ 3 เมษายน การวิเคราะห์ระหว่างหน่วยงานได้ข้อสรุปว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นไม่ได้ยกระดับกัมมันตภาพรังสีให้ไปสูงกว่าระดับพื้นหลังมากพอที่จะทำให้เกิดการเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเพิ่มเติมแม้แต่คนเดียวในหมู่คนที่อยู่ในพื้นที่ แต่การวัดรังสีเบต้าไม่ได้รวมอยู่ด้วย EPA ไม่พบการปนเปื้อนในน้ำ ดิน ตะกอนหรือในตัวอย่างพืช

นักวิจัยที่วิทยาลัยดิกคินสันที่อยู่ใกล้เคียง - ซึ่งมีอุปกรณ์การตรวจสอบรังสีที่มีความไวมากพอที่จะตรวจจับการทดสอบอาวุธปรมาณูในบรรยากาศของจีนได้ - ได้เก็บตัวอย่างดินจากพื้นที่ปลอดภัยสองสัปดาห์และตรวจไม่พบระดับที่สูงมากขึ้นของกัมมันตภาพรังสี ยกเว้นหลังจากฝนตก (น่าจะเกิดจากเรดอนธรรมชาติ ไม่ใช่เกิดจากอุบัติเหตุ) นอกจากนี้ กวางหางขาวที่หากินในระยะ 50 ไมล์ (80 กิโลเมตร) จากเครื่องปฏิกรณ์ภายหลังจากที่เกิดเหตุถูกพบว่ามีระดับที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของซีเซียม-137 มากกว่าในกวางในมณฑลที่อยู่โดยรอบโรงไฟฟ้าอีกด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น ระดับที่สูงขึ้นยังคงต่ำกว่ากวางที่พบเห็นในส่วนอื่น ๆ ของประเทศในช่วงสูงสุดของการทดสอบอาวุธในบรรยากาศ ถ้าหากมีการปลดปล่อยของกัมมันตภาพรังสีในระดับที่สูงขึ้นจริง ระดับที่เพิ่มขึ้นของไอโอดีน-131 และซีเซียม-137 น่าจะมีการคาดหวังว่าจะถูกตรวจพบในนมตัวอย่างจากวัวและแพะ ระดับที่สูงยังตรวจไม่พบ การศึกษาทางวิทยาศาสตร์ต่อมาตั้งข้อสังเกตว่าตัวเลขการปล่อยรังสีอย่างเป็นทางการมีความสอดคล้องกับข้อมูลที่มีอยู่ในเครื่องวัดปริมาณรังสี (อังกฤษ: dosimeter) แม้ว่าคนอื่นจะสังเกตเห็นความไม่สมบูรณ์ของข้อมูลนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการปลดปล่อยในช่วงต้น

ตามตัวเลขอย่างเป็นทางการ, จากการรวบรวมโดยคณะกรรมการ Kemeny ในปี 1979 จากเมโทรโพลิตันเอดิสันและข้อมูลของ NRC, ปริมาณสูงสุดที่ 480 PBq (13 MCI) ของก๊าซกัมมันตรังสีมีตระกูล (ส่วนใหญ่เป็นซีนอน) ถูกปลดปล่อยโดยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม ก๊าซมีตระกูลเหล่านี้ได้รับการพิจารณาว่าค่อนข้างไม่เป็นอันตราย และมีเพียง 481-629 GBq (13.0-17.0 Ci) ของไอโอดีน-131 ที่เป็นตัวก่อให้เกิดมะเร็งต่อมไทรอยด์เท่านั้นที่ถูกปล่อยออกมา ปริมาณรวมที่ปล่อยออกมาตามตัวเลขเหล่านี้เป็นสัดส่วนที่ค่อนข้างน้อยของประมาณ 370 EBQ (10 GCI) ในเครื่องปฏิกรณ์ มันถูกพบในภายหลังว่าประมาณครึ่งหนึ่งของแกนกลางถูกหลอมละลายและปลอกหุ้มประมาณ 90% ของแท่งเชื้อเพลิงเกิดความเสียหาย กับ 5 ฟุต (1.5 เมตร) ของแกนหายไป และประมาณ 20 ตัน (18 t) ของยูเรเนียมกำลังไหลลงไปที่ด้านล่างของอ่างความดัน ก่อตัวเป็นก้อน Corium อ่างเครื่องปฏิกรณ์ - ระดับที่สองของภาชนะบรรจุหลังจากปลอกหุ้ม - ได้รักษาความสมบูรณ์เอาไว้ และเก็บเชื้อเพลิงที่ได้รับความเสียหายที่มีเกือบทั้งหมดของไอโซโทปกัมมันตรังสีไว้ในแกนกลาง

กลุ่มการเมืองต่อต้านนิวเคลียร์ได้โต้แย้งผลการวิจัยของคณะกรรมการ Kemeny โดยอ้างว่าการวัดอย่างอิสระได้ให้หลักฐานของระดับรังสีที่สูงกว่าปกติถึงห้าเท่าในสถานที่หลายร้อยไมล์ใต้ลมจากเกาะทรีไมล์ แรนดัล ธอมป์สันช่างเทคนิคด้นสุขภาพร่างกายที่ถูกจ้างมาให้ทำการตรวจสอบการปล่อยกัมมันตรังสีที่เกาะทรีไมล์หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุกล่าวว่า "ผมคิดว่าตัวเลขที่อยู่บนเว็บไซต์ของ NRC จะผิดไปในหลัก 100 ถึงหลัก 1000"

คนในอื่น ๆ บางคนรวมทั้ง อาร์นี Gundersen อดีตผู้บริหารอุตสาหกรรมนิวเคลียร์ซึ่งตอนนี้เป็นพยานผู้เชี่ยวชาญในประเด็นด้านความปลอดภัยนิวเคลียร์ ทำการเรียกร้องแบบเดียวกัน นั่นคือ Gundersen เสนอหลักฐานบนพื้นฐานของข้อมูลการตรวจสอบความดัน สำหรับการระเบิดของไฮโดรเจนไม่นานก่อน 2 โมงเย็นของวันที่ 28 มีนาคม 1979 ซึ่งอาจจะมีการระบุวิธีการสำหรับปริมาณที่สูงของรังสีที่จะเกิดขึ้น Gundersen อ้างถึงคำให้การเป็นลายลักษณ์อักษรจากผู้ควบคุมเครื่องปฏิกรณ์ทั้งสี่เครื่อง ว่าผู้จัดการโรงไฟฟ้าได้ตระหนักถึงการพุ่งขึ้นสูงของความดันอย่างมาก และหลังจากนั้นความดันภายในได้ลดลงสู่แรงดันภายนอก Gundersen ยังตั้งข้อสังเกตด้วยว่าห้องควบคุมก็สั่นสะเทือนและประตูถูกลมพัดปลิวหลุดจากบานพับ อย่างไรก็ตามรายงานของ NRC อย่างเป็นทางการพูดถึงเพียงแค่เป็น "การเผาไหม้ไฮโดรเจน" คณะกรรมการ Kemeny อ้างถึง "การเผาไหม้หรือการระเบิดที่ทำให้เกิดความกดดันเพิ่มขึ้นไปที่ 28 ปอนด์ต่อตารางนิ้วในอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์" นสพ. วอชิงตันโพสต์ รายงานว่า "เมื่อเวลาประมาณ 14:00 ด้วยความดันเกือบจะลงไปยังจุดที่เครื่องสูบน้ำระบายความร้อนขนาดใหญ่จะถูกนำเข้าสู่การเล่น การระเบิดไฮโดรเจนขนาดเล็กก็เขย่าเครื่องปฏิกรณ์"

ควันหลง

การอพยพโดยสมัครใจ

 

ป้ายประกาศในปี 1999 ในเมืองมิดเดิลทาวน์ รัฐเพนซิลเวเนียที่อยู่ใกล้กับโรงไฟฟ้าที่อธิบายถึงการเกิดอุบัติเหตุและการอพยพของผู้อยู่อาศัยในพื้นที่

ยี่สิบแปดชั่วโมงหลังจากที่อุบัติเหตุเริ่ม นายวิลเลียม สแครนตัน ที่สาม รองผู้ว่าได้ปรากฏตัวขึ้นที่การบรรยายสรุปข่าวเพื่อที่จะบอกว่าเมโทรโพลิตันเอดิสัน เจ้าของโรงไฟฟ้า ได้ให้ความมั่นใจกับรัฐว่า "ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม" ต่อมาในวันนั้น สแครนตันก็เปลี่ยนคำพูดของเขา เขาบอกว่าสถานการณ์มี "ความซับซ้อนมากกว่าที่บริษัทนำเราไปสู่ความเชื่อแต่แรก" มีคำกล่าวที่ขัดแย้งกันเกี่ยวกับการปล่อยกัมมันตภาพรังสี หลายโรงเรียนถูกปิดและชาวบ้านได้รับแนะนำให้อยู่ในบ้าน เกษตรกรถูกบอกให้เก็บสัตว์ของพวกเขาภายใต้หลังคาและเก็บรักษาอาหารสัตว์

ผู้ว่าการ ดิ๊ก Thornburgh ภายใต้คำแนะนำของประธาน NRC นายโจเซฟ Hendrie แนะนำให้มีการอพยพ "หญิงตั้งครรภ์และเด็กก่อนวัยเรียน ... ภายในรัศมีห้าไมล์ของโรงไฟฟ้าเกาะทรีไมล์" เขตอพยพได้มีการขยายไปที่รัศมี 20 ไมล์ในวันศุกร์ที่ 30 มีนาคม ภายในหลายวัน ประชาชน 140,000 คนก็ออกจากพื้นที่ มากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งหมด 663,500 คน ภายในรัศมี 20 ไมล์ยังคงอยู่ในพื้นที่ ตามการสำรวจที่ดำเนินการในเดือนเมษายนปี 1979, 98% ของผู้อพยพได้กลับไปที่บ้านของพวกเขาภายในสามสัปดาห์

การสำรวจหลังอุบัติเหตุได้แสดงให้เห็นว่าน้อยกว่า 50% ของประชาชนชาวอเมริกันมีความพึงพอใจกับวิธีที่อุบัติเหตุได้รับการจัดการโดยเจ้าหน้าที่รัฐเพนซิลวาเนียและ NRC และประชานที่ถูกสำรวจมีความยินดีน้อยกับยูทิลิตี้ (บริษัทสาธารณูปโภคทั่วไป) และผู้ออกแบบโรงไฟฟ้า

การสืบสวน

หลายหน่วยงานของรัฐและรัฐบาลกลางได้เข้ามาสอบสวนสถานการณ์วิกฤตนี้ หน่วยงานที่โดดเด่นที่สุดเป็นคณะกรรมการเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกาะสามไมล์ของประธานาธิบดี ที่ตั้งขึ้นโดยนายจิมมี่ คาร์เตอร์ในเดือนเมษายนปี 1979 คณะกรรมการประกอบด้วยลูกขุนสิบสองคน ได้รับการแต่งตั้งโดยเฉพาะสำหรับพวกเขาที่ขาดมุมมองที่แข็งแกร่งแบบเห็นด้วยหรือต่อต้านนิวเคลียร์ และนำโดยประธานนายจอห์น จี Kemeny ประธานของวิทยาลัยดาร์ตมัธ คณะกรรมการได้รับคำสั่งให้ผลิตรายงานขั้นสุดท้ายภายในหกเดือน และหลังจากทำประชาพิจารณ์ รวบรวม และเก็บเอกสาร จากนั้นก็เผยแพร่การศึกษาที่แล้วเสร็จในวันที่ 31 ตุลาคม 1979 การสืบสวนได้วิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงต่อแบ็บค็อกซ์และวิลค็อกซ์, Met Ed, GPU และ NRC สำหรับความผิดพลาดในการประกันคุณภาพและการบำรุงรักษา, การฝึกอบรมผู้ควบคุมเครื่องทีไม่เพียงพอ ขาดการสื่อสารในข้อมูลความปลอดภัยที่สำคัญ การจัดการที่ไม่ดีและความลำพองใจ แต่หลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงข้อสรุปเกี่ยวกับอนาคตของอุตสาหกรรมนิวเคลียร์ การวิจารณ์หนักที่สุดจากคณะกรรมการของ Kemeny สรุปว่า "การเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานเป็นสิ่งจำเป็นในองค์กร ขั้นตอนต่าง ๆ การปฏิบัติ 'และเหนือสิ่งใด ในทัศนคติของ NRC' [และอุตสาหกรรมนิวเคลียร์]" Kemeny กล่าวว่าการปฏิบัติต่อสถาณการณ์โดยผู้ควบคุมเครื่อง "ไม่เหมาะสม" แต่กล่าวว่าเหล่าคนงาน "ได้ดำเนินงานภายใต้วิธีการที่พวกเขาต้องปฏิบัติตาม และการทบทวนและการศึกษาของเราเกี่ยวกับประเด็นดังกล่าวแสดงให้เห็นว่าวิธีการเหล่านั้นไม่เพียงพอ" และกล่าวอีกว่าห้องควบคุม "ไม่เพียงพอเป็นอย่างมากสำหรับการจัดการกับอุบัติเหตุ"

คณะกรรมาธิการ Kemeny ตั้งข้อสังเกตว่าวาล์วระบายที่ทำงานด้วยนำร่องของแบ็บค็อกซ์และวิลค็อกซ์มีการล้มเหลวก่อนหน้านี้ถึง 11 ครั้ง เก้าครั้งมีปัญหาด้านติดขัดและเปิดค้างที่ปล่อยให้น้ำหล่อเย็นรั่วไหลออกไป แต่ที่น่ารำคาญมากกว่านั้น คือความจริงที่ว่าลำดับของสาเหตุแต่แรกของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เกาะทรีไมล์นั้นซ้ำกับเหตุการณ์เมื่อ 18 เดือนก่อนหน้านี้ที่เครื่องปฏิกรณ์ของแบ็บค็อกซ์และวิลค็อกซ์อีกที่หนึ่ง คือที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์เดวิส-Besse ที่บริษัท Toledo เอดิสัน เป็นเจ้าของ ที่แตกต่างกันก็คือผู้ควบคุมเครื่องที่เดวิส-Besse สามารถระบุได้ว่าเป็นความล้มเหลวของวาล์วหลังจาก 20 นาที ในขณะที่ TMI ต้องใช้เวลาถึง 80 นาที และที่เดวิส-Besse ปฏิบัติการที่กำลังงาน 9% เทียบกับ 97% ของ TMI ถึงแม้ว่าวิศวกรของแบ็บค็อกซ์จะรับรู้ถึงปัญหาที่เกิดขึ้น แต่บริษัทก็ล้มเหลวที่จะแจ้งให้ลูกค้าทราบอย่างชัดเจนว่าปัญหาเกิดจากวาล์ว

เมื่อเขากลับมาที่ดาร์ทเมาท์ Kemeny ได้พูดคุยกับนักศึกษาของวิทยาลัยดาร์ทเมาท์ เมื่อถูกถามว่าอะไรเป็นสาเหตุของการหลอมละลาย เขาตอบว่า "มูลเหตุใกล้ชิด" อาจจะไม่เคยรู้จักมาก่อน รองประธานาธิบดีฝ่ายกิจการรัฐบาลยืนยันว่าบริษัทเมโทรโพลิตันเอดิสันซึ่งเป็นผู้ดำเนินการโรงไฟฟ้า ไม่นานก่อนหน้านี้ได้รับการเตือนจากคณะกรรมการกำกับดูแลนิวเคลียร์ (NRC) ว่าวาล์วแบ็บค็อกซ์และวิลค็อกซ์ของเครื่องปฏิกรณ์มีความเสี่ยงที่จะล้มเหลวภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง เขาบอกว่าเขาได้ส่งมันไปยังรองประธานฝ่ายวิศวกรรม ผู้ซึ่งยืนยันว่าเขาได้อ่านมันแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นทั้งสองคนพบกันที่เครื่องน้ำเย็นที่รองประธานาธิบดีฝ่ายกิจกรรมรัฐบาลได้ถามรองประธานฝ่ายวิศวกรรมคำถามหนึ่ง รองประธานาธิบดีจำคำถามได้ว่า "มีปัญหาที่นี่หรือ?" รองประธานฝ่ายวิศวกรรมคิดว่าคำถามคือ "คุณแก้ปัญหาแล้วหรือยัง?" รองประธานทั้งสองเห็นด้วยว่าคำตอบคือ "ไม่" รองคนหนึ่งเดินออกไปเชื่อว่าปัญหาถูกแก้ไขแล้ว รองอีกคนหนึ่งเชื่อว่าเขาได้แจ้งผู้บังคับบัญชาของเขาแล้วว่ายังมีปัญหา ปัญหาก็ไม่เคยได้รับการแก้ไข Kemeny บอกนักศึกษาว่าเขาเชื่อว่ามันไม่เคยจะเป็น มูลเหตุใกล้ชิดของการหลอมละลายยังไม่ทราบและไม่มีหลักฐานของความประมาทไม่เคยถูกค้นพบ

สภาผู้แทนราษฎรของรัฐเพนซิลเวเนียได้ดำเนินการสืบสวนของสภาเองซึ่งมุ่งเน้นไปที่ความจำเป็นที่ต้องปรับปรุงขั้นตอนการอพยพ

ในปี 1985 กล้องโทรทัศน์ถูกใช้ในการดูลักษณะภายในของเครื่องปฏิกรณ์ที่เสียหาย ในปี 1986 กลุ่มตัวอย่างของแกนกลางและของเศษซากได้รับจากชั้นของ Corium ที่ด้านล่างของอ่างเครื่องปฏิกรณ์และมีการวิเคราะห์

ผลกระทบต่ออุตสาหกรรมพลังงานนิวเคลียร์

 

ประวัติศาสตร์การใช้พลังงานนิวเคลียร์ของโลก อุบัติเหตุที่เกาะทรีไมล์เป็นหนึ่งในปัจจัยที่อ้างถึงของการลดลงของการก่อสร้างเครื่องปฏิกรณ์ใหม่

ตามที่ IAEA การเกิดอุบัติเหตุที่เกาะทรีไมล์เป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญในการพัฒนาของพลังงานนิวเคลียร์ระดับโลก จากปี 1963 ถึงปี 1979 จำนวนของเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ระหว่างการก่อสร้างทั่วโลกเพิ่มขึ้นทุกปียกเว้นปี 1971 และปี 1978 แต่หลังจากเหตุการณ์ จำนวนของเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ระหว่างการก่อสร้างในสหรัฐลดลงทุกปีตั้งแต่ 1980 ถึง 1998^{[ต้องการอ้างอิง]} หลายเครื่องปฏิกรณ์ที่คล้ายกันของแบ็บค็อกซ์และวิลค๊อกซ์ที่อยูระหว่างการสั่งซื้อถูกยกเลิก โดยรวม 51 เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ของสหรัฐฯถูกยกเลิกช่วงปี 1980-1984

การเกิดอุบัติเหตุที่เกาะทรีไมล์เมื่อปี 1979 ไม่ได้เริ่มต้นการตายของอุตสาหกรรมพลังงานนิวเคลียร์สหรัฐ แต่ก็ได้หยุดยั้งการเจริญเติบโตของประวัติศาสตร์ของมัน นอกจากนี้ เนื่องจากผลของวิกฤตการณ์น้ำมันปี 1973 ก่อนหน้านี้และการวิเคราะห์หลังวิกฤติด้วยข้อสรุปว่าศักยภาพการผลิตในโหลดฐานมีมากจนล้น โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ที่อยู่ในแผนสี่สิบตัวจึงได้ถูกยกเลิกไปเรียบร้อยแล้วก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุที่ TMI ในช่วงเวลาของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ TMI โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ 129 โรงได้รับการอนุมัติ แต่ในจำนวนนั้น มีเพียง 53 โรงเท่านั้นที่เสร็จสมบูรณ์ (ซึ่งก็ไม่ได้อยู่ในการดำเนินงาน) ในระหว่างกระบวนการตรวจสอบที่ยาวนาน ด้วยความยุ่งยากจากภัยพิบัติเชอร์โนบิลในเจ็ดปีต่อมา ความต้องการมากมายของรัฐบาลกลางในการแก้ไขปัญหาด้านความปลอดภัยและข้อผิดพลาดของการออกแบบทำให้มีความเข้มงวดมากขึ้น ความขัดแย้งด้านนิวเคลียร์ในท้องถิ่นก็รุนแรงมากขึ้น เวลาในการก่อสร้างก็ยาวนานขึ้นอย่างมีนัยสำคัญและค่าใช้จ่ายก็พุ่งสูงขึ้นเป็นจรวด จนกระทั่งปี 2012 สหรัฐไม่มีโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ที่ได้รับอนุญาตให้เริ่มการก่อสร้างตั้งแต่ปีก่อนอุบัติเหตุที่ TMI

ทั่วโลก จุดจบของการเพิ่มขึ้นในการก่อสร้างโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ก็มาถึงพร้อมกับภัยพิบัติที่เชอร์โนบิลที่หายนะมากขึ้นในปี 1986 (ดูกราฟ)

การชำระล้าง

 

คนงานทำความสะอาดกำลังทำงานเพื่อชำระล้างการปนเปื้อนของกัมมันตรังสีที่เกาะทรีไมล์

เครื่องปฏิกรณ์เกาะทรีไมล์หน่วยที่ 2 ได้รับความเสียหายและการปนเปื้อนมากเกินกว่าจะกลับมาดำเนินงานใหม่ได้ เครื่องปฏิกรณ์จึงค่อยๆปิดการใช้งานและถูกปิดอย่างถาวร TMI-2 ถูกใช้งานออนไลน์เพียง 13 เดือนเท่านั้น แต่ตอนนี้มีอ่างเครื่องปฏิกรณ์ที่เสียหายและอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ที่ไม่ปลอดภัยที่จะเดินเข้าไป การชำระล้างเริ่มต้นในเดือนสิงหาคม 1979 และสิ้นสุดอย่างเป็นทางการในเดือนธันวาคมปี 1993 ด้วยค่าใช้จ่ายในการทำความสะอาดรวมประมาณ $ 1 พันล้าน นายเบนจามิน เค Sovacool ซึ่งในการประเมินเบื้องต้นของเขาในปี 2007 เกี่ยวกับการเกิดอุบัติเหตุพลังงานที่สำคัญ คาดว่าอุบัติเหตุที่ TMI ทำความเสียหายให้กับทรัพย์สินรวมเป็น $ 2.4 พันล้าน

ในตอนแรก ความพยายามมุ่งเน้นไปที่การทำความสะอาดและการลบล้างการปนเปื้อนของโรงไฟฟ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งการปล่อยทิ้งเชื้อเพลิงของเครื่องปฏิกรณ์ที่ได้รับความเสียหาย เริ่มต้นในปี 1985 เกือบ 100 ตัน (91 t) ของเชื้อเพลิงกัมมันตรังสีถูกย้ายออกจากโรงไฟฟ้า เฟสแรกที่สำคัญของการทำความสะอาดได้เสร็จสมบูรณ์ในปี 1990 เมื่อคนงานได้เสร็จสิ้นการจัดส่ง 150 ตัน (140 t) ของซากปรักหักพังที่ปนเปื้อนกัมมันตรังสีไปยังรัฐไอดาโฮเพื่อการจัดเก็บที่ห้องปฏิบัติการวิศวกรรมพลังงานแห่งชาติ อย่างไรก็ตาม น้ำระบายความร้อนที่ปนเปื้อนได้รั่วไหลเข้าไปในอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์ มันได้ซึมเข้าไปในคอนกรีตของอาคาร เหลือไว้แต่กากกัมมันตรังสีที่กำจัดไม่ได้ในทางปฏิบัติ ในปี 1988 คณะกรรมาธิการกำกับกิจการพลังงานประกาศว่า แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ที่จะลบล้างการปนเปื้อนในสถานที่ของหน่วยที่ 2 กัมมันตภาพรังสีที่เหลือได้ถูกจำกัดวงให้เพียงพอที่จะไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อสุขภาพของประชาชนและความปลอดภัย ดังนั้นความพยายามในการทำความสะอาดเพิ่มเติมถูกเลื่อนออกไปเพื่อยอมให้มีการสลายตัวของระดับรังสีและเพื่อการใช้ประโยชน์จากผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่อาจเกิดขึ้นจากการปลดระวางทั้งหน่วยที่ 1 และหน่วยที่ 2 พร้อมกัน

ผลกระทบต่อสุขภาพและระบาดวิทยา

บทความหลัก: ผลกระทบต่อสุขภาพจากอุบัติเหตุเกาะทรีไมล์

ในควันหลงของอุบัติเหตุ การสืบสวนมุ่งเน้นไปที่ปริมาณของรังสีที่ปล่อยออกมาจากอุบัติเหตุ ทั้งหมดประมาณ 2.5 megacuries (93 PBq) ของก๊าซกัมมันตรังสีและประมาณ 15 คูรี (560 GBq) ของไอโอดีน-131 ถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อม ตามที่สมาคมนิวเคลียร์อเมริกัน โดยใช้ตัวเลขการปล่อยกัมมันตภาพรังสีอย่างเป็นทางการ "ปริมาณรังสีเฉลี่ยสำหรับคนที่อาศัยอยู่ภายในสิบไมล์ของโรงไฟฟ้าคือ 8 millirem และไม่เกิน 100 millirem สำหรับบุคคลคนเดียว 8 millirem มีค่าเท่ากับ X-ray หน้าอกและ 100 millirem มีค่าเท่ากับหนึ่งในสามของระดับของรังสีพื้นหลังเฉลี่ยที่ได้รับโดยผู้อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาในหนึ่งปี"

จากตัวเลขการปล่อยก๊าซเหล่านี้ สิ่งพิมพ์ทางวิทยาศาสตร์ในช่วงต้น อ้างอิงตาม Mangano เกี่ยวกับผลกระทบต่อสุขภาพของฝุ่นผง (อังกฤษ: fallout) คาดว่าจะไม่มีการเสียชีวิตจากโรคมะเร็งที่เพิ่มขึ้นในพื้นที่รัศมี 10 ไมล์ (16 กิโลเมตร) รอบโรงไฟฟ้า อัตราของโรคในพื้นที่ไกลกว่า 10 ไมล์จากโรงไฟฟ้าไม่เคยถูกตรวจสอบ การเคลื่อนไหวท้องถิ่นในปี 1980s ที่ขึ้นอยู่กับการรายงานประวัติของผลกระทบต่อสุขภาพ นำไปสู่การศึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่กำลังสรุป ความหลากหลายของการศึกษาด้านระบาดวิทยาได้ข้อสรุปว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นไม่ได้มีผลกระทบต่อสุขภาพที่สังเกตได้ในระยะยาว

โครงการสาธารณสุขและรังสี เป็นองค์กรหนึ่งที่มีความน่าเชื่อถือน้อยในหมู่นักระบาดวิทยา ได้อ้างถึงการคำนวณโดยสมาชิกของมัน นายโจเซฟ มังกาโน - ผู้ประพันธ์ 19 บทความในวารสารทางการแพทย์และหนังสือเรื่อง ระดับรังสีและโรคภูมิคุ้มกันที่ต่ำ - ที่รายงานยอดแหลมของอัตราการตายในทารกในชุมชนใต้ลมสองปีหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ หลักฐานที่เล่าเรื่องราวยังบันทึกผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตในป่าของภูมิภาค ตัวอย่างเช่น อ้างถึงนักกิจกรรมต่อต้านนิวเคลียร์ นายฮาร์วีย์ Wasserman ฝุ่นละออง Fallout ทำให้เกิด "โรคระบาดแห่งความตายและการเกิดโรคในหมู่ของสัตว์ป่าและฟาร์มปศุสัตว์ในพื้นที่" รวมถึงการลดลงอย่างรวดเร็วของอัตราการเจริญพันธุ์ของม้าและวัวในภูมิภาคที่สะท้อนให้เห็นในสถิติจากกรมการเกษตรร้ฐเพนซิลเวเนีย แม้ว่าทางกรมจะปฏิเสธการเชื่อมโยงกับอุบัติเหตุก็ตาม

นายจอห์น Gofman ใช้โมเดลสุขภาพรังสีระดับต่ำของเขาเองที่ไม่ได้ทบทวนจากเพื่อนในการคาดการณ์การเสียชีวิตจากโรคมะเร็งหรือโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวส่วนเกิน 333 กรณีจาก อุบัติเหตุเกาะทรีไมล์ปี 1979 บทความวิจัยที่ผ่านการทบทวนโดยเพื่อนที่เขียนโดยดร. สตีเฟน วิง พบการเพิ่มขึ้นอย่างมากของโรคมะเร็งจากปี 1979-1985 ในหมู่ผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในรัศมีสิบไมล์จากเกาะทรีไมล์ ในปี 2009 ดร. วิง ระบุว่าการปลดปล่อยรังสีในช่วงที่เกิดอุบัติเหตุอาจจะ "ยิ่งใหญ่นับพันเท่า" มากกว่าที่ประมาณการของ NRC การศึกษาย้อนหลังของระบบทะเบียนมะเร็งของรัฐเพนซิลเวเนีย พบว่ามีอุบัติการณ์ที่เพิ่มขึ้นของมะเร็งต่อมไทรอยด์ในมณฑลทางตอนใต้ของเกาะทรีไมล์และในกลุ่มอายุที่มีความเสี่ยงสูง แต่ไม่ได้เชื่อมโยงสาเหตุที่มีกับอุบัติการณ์เหล่านี้และกับการเกิดอุบัติเหตุ ห้องปฏิบัติการ Talbott ที่มหาวิทยาลัยพิตส์เบิร์กรายงานการพบความเสี่ยงของโรคมะเร็งที่เพิ่มขึ้นในประชากรของเกาะทรีไมล์ไม่มาก มีขนาดเล็ก ส่วนใหญ่ไม่ได้มีนัยสำคัญในทางสถิติ เช่นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวส่วนเกินไม่มีนัยสำคัญในหมู่เพศชายที่ถูกสังเกต การวิจัยทางระบาดวิทยาอย่างต่อเนื่องได้ทำพร้อมกับการอภิปรายของปัญหาในประมาณการของปริมาณรังสีเนื่องจากการขาดข้อมูลที่ถูกต้อง เช่นเดียวกับการจำแนกประเภทการเจ็บป่วย

การเคลื่อนไหวและดำเนินการตามกฎหมาย

ดูเพิ่มเติม: รายชื่อของกลุ่มต่อต้านนิวเคลียร์ในประเทศสหรัฐอเมริกา§การแจ้งเตือนเกาะทรีไมล์

 

การประท้วงต่อต้านนิวเคลียร์หลังจากการเกิดอุบัติเหตุเกาะทรีไมล์, แฮร์ริสเบอร์ก, 1979

อุบัติเหตุที่ TMI เพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับกลุ่มต่อต้านนิวเคลียร์ ผู้ที่เคยคาดการณ์ว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นสักวัน และกระตุ้นให้มีการประท้วงทั่วโลก (ประธานาธิบดีคาร์เตอร์-ผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการใช้พลังงานนิวเคลียร์ในขณะที่อยู่ในกองทัพเรือสหรัฐฯ-บอกคณะรัฐมนตรีของเขาหลังจากการเยี่ยมชมโรงไฟฟ้าว่าอุบัติเหตุที่เกิดเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ตามรายงานเขาปฏิเสธที่จะพูดอย่างนั้นในที่สาธารณะเพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้เกิดความขุ่นเคืองใจต่อพรรคฝ่ายซ้ายเดโมแครตที่ต่อต้านพลังงานนิวเคลียร์)

สมาชิกของประชาชนชาวอเมริกันมีความกังวลกับการปลดปล่อยก๊าซกัมมันตรังสีจากอุบัติเหตุ พวกเขาเปิดฉากประท้วงต่อต้านนิวเคลียร์จำนวนมากทั่วประเทศในหลายเดือนต่อมา การเดินขบวนที่ใหญ่ที่สุดได้จัดขึ้นในนครนิวยอร์กในเดือนกันยายนปี 1979 และมีผู้เข้าร่วม 200,000 คนที่มีการกล่าวสุนทรพจน์โดยเจน ฟอนดาและราล์ฟ Nader การชุมนุมที่นิวยอร์กถูกจัดขึ้นร่วมกับชุดกลางคืนของคอนเสิร์ต "ไม่เอานิวเคลียร์" ที่เมดิสันสแควร์การ์เด้นจากวันที่ 19-23 กันยายนโดย 'สหพันธ์นักดนตรีเพื่อพลังงานที่ปลอดภัย' ในเดือนพฤษภาคมก่อนหน้านี้ประมาณ 65,000 คน - รวมทั้งผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย นายเจอร์รี่ บราวน์ - ได้เข้าร่วมการเดินขบวนและการชุมนุมต่อต้านพลังงานนิวเคลียร์ในกรุงวอชิงตันดีซี

ในปี 1981 กลุ่มประชาชนประสบความสำเร็จในการฟ้องร้องต่อ TMI พวกเขาชนะได้เงิน $ 25 ล้านในการประนอมหนี้นอกศาล ส่วนหนึ่งของเงินจำนวนนี้ถูกใช้ในการจัดตั้ง กองทุนสาธารณสุข TMI ในปี 1983 คณะลูกขุนใหญ่ของรัฐบาลกลางฟ้องร้องบริษัท Metropolitan Edison ในข้อหาทางอาญาสำหรับการสร้างความเท็จในผลการทดสอบความปลอดภัยก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ภายใต้ข้อตกลงการต่อรองถ้ารับสารภาพ Met Ed รับสารภาพกับศาลว่ามีการบันทึกเท็จและไม่ต่อสู้ในหกข้อหาอื่น ๆ ในจำนวนนั้นสี่ข้อหาถูกยกฟ้องและตกลงที่จะจ่ายค่าปรับ $ 45,000 และจัดตั้งกองทุนมูลค่า $ 1 ล้าน เพื่อช่วยการวางแผนฉุกเฉินในพื้นที่โดยรอบโรงไฟฟ้า

อ้างถึงนายเอริค Epstein ประธานของการแจ้งเตือนเกาะทรีไมล์ ผู้ประกอบการโรงไฟฟ้า TMI และ บริษัทประกันได้จ่ายไปแล้วอย่างน้อย $ 82 ล้านเพื่อชดเชยให้กับผู้อยู่อาศัยเป็นค่า "สูญเสียรายได้ทางธุรกิจและค่าใช้จ่ายในการอพยพและการเรียกร้องเพื่อสุขภาพ" กับนาย ฮาร์วีย์ Wasserman ก็เช่นกัน หลายร้อยกรณีของการประนอมหนี้นอกศาล (อังกฤษ: out-of-court settlement) ได้มาถึงผู้ที่ตกเป็นเหยื่อจาก fallout ที่มีจำนวนโดยรวมที่ $15 ล้าน ถูกจ่ายออกไปยังผู้ปกครองของเด็กที่เกิดมาพร้อมกับข้อบกพร่อง อย่างไรก็ตามการดำเนินคดีจากตัวแทนกลุ่ม (อังกฤษ: class action lawsuit) ได้กล่าวหาว่าอุบัติเหตุทำให้เกิดผลกระทบต่อสุขภาพที่เป็นอันตราย ผู้พิพากษาศาลแขวงสหรัฐแห่งแฮร์ริสเบอร์ก นายซิลเวีย แรมโบ้ ได้ยกฟ้องข้อกล่าวหานี้ การอุทธรณ์คำตัดสินต่อศาลอุทธรณ์วงจรที่สามของสหรัฐก็ล้มเหลวเช่นกัน

บทเรียนที่ได้รับ

อุบัติเหตุที่เกาะทรีไมล์สร้างแรงบันดาลใจให้กับ 'ทฤษฎีอุบัติเหตุปกติ' ของนายชาร์ลส์ Perrow ในทฤษฎีนี้อุบัติเหตุได้เกิดขึ้นเป็นผลมาจากความล้มเหลวที่มีปฏิสัมพันธ์หลายชั้นที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนของระบบที่ซับซ้อนระบบเดียว TMI เป็นตัวอย่างหนึ่งของอุบัติเหตุประเภทนี้เพราะมันเป็นสิ่งที่ "ไม่คาดคิด ไม่สามารถเข้าใจได้ ไม่สามารถควบคุมได้ และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้"

นาย Perrow สรุปว่าความล้มเหลวที่เกาะทรีไมล์เป็นผลที่ตามมาจากความซับซ้อนของระบบอันยิ่งใหญ่ ระบบทั้งหลายที่ทันสมัยและมีความเสี่ยงสูง​​ดังกล่าวเขาตระหนักว่ามีแนวโน้มที่จะเกิดความล้มเหลว แต่ดีที่ว่าพวกมันได้รับการจัดการที่ดี แต่ก็หนีไม่พ้นที่ว่าในที่สุดแล้วพวกมันจะได้รับความทุกข์ทรมาณในสิ่งที่เขาเรียกว่า 'อุบัติเหตุปกติ' ดังนั้นเขาแนะนำว่าเราอาจจะทำได้ดีกว่าโดยพิจารณาการออกแบบใหม่ที่ถึงรากถึงโคน หรือถ้าทำอย่างนั้นไม่ได้ก็ควรที่จะละทิ้งเทคโนโลยีดังกล่าวอย่างสิ้นเชิง

อุบัติเหตุ "ปกติ" หรือ 'อุบัติเหตุระบบ' จะถูกเรียกโดยนาย Perrow เพราะการเกิดอุบัติเหตุดังกล่าวเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในระบบที่ซับซ้อนมาก ๆ ถ้านำคุณลักษณะของระบบมาเกี่ยวข้อง ความล้มเหลวซ้ำซ้อนที่มีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันก็จะเกิดขึ้น แม้จะมีความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงพวกมัน เหตุการณ์ดังกล่าวอาจปรากฏขึ้นเล็กน้อยในช่วงเริ่มต้นก่อนที่จะเลื่อนไหลลงไปอย่างคาดเดาไม่ได้เป็นชั้น ๆ ผ่านระบบเพื่อสร้างเหตุการณ์ขนาดใหญ่กว่าและมีผลกระทบรุนแรงกว่า

อุบัติเหตุปกติ อุดหนุนแนวคิดที่สำคัญให้กับชุดของการพัฒนาทางปัญญาในปี 1980s ที่ปฏิวัติแนวความคิดของความปลอดภัยและความเสี่ยง มันสร้างกรณีสำหรับการตรวจสอบความล้มเหลวทางเทคโนโลยีในฐานะที่เป็นผลิตภัณฑ์ของระบบที่มีปฏิสัมพันธ์สูง และมันได้เน้นให้เห็นอย่างชัดเจนถึงปัจจัยของการจัดการและการจัดองค์กรว่าเป็นสาเหตุหลักของความล้มเหลว ภัยพิบัติทางเทคโนโลยีไม่สามารถอีกต่อไปที่จะถูกกำหนดให้เป็นเพราะความผิดปกติของอุปกรณ์ที่แยกส่วนหรือข้อผิดพลาดของผู้ประกอบการหรือการกระทำของพระเจ้า

สถานะปัจจุบัน

 

ภาพที่มองจากทางทิศตะวันออก เกาะทรีไมล์ในขณะนี้ใช้สถานีผลิตนิวเคลียร์แค่เพียงหนึ่งสถานีเท่านั้น คือ TMI-1 ซึ่งอยู่ทางด้านขวา ส่วน TMI-2 ที่อยู่ด้านซ้ายยังไม่ได้ถูกนำมาใช้นับตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ

 

ภาพแสดง TMI-2 ณ เดือนกุมภาพันธ์ 2014 หอระบายความร้อนอยู่ด้านซ้าย บ่อเชื้อเพลิงใช้แล้วกับอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์อยู่ทางขวา

หน่วยที่ 1 มีใบอนุญาตถูกแขวนชั่วคราวหลังจากดังต่อไปนี้เหตุการณ์เกิดขึ้นที่หน่วยที่ 2 แม้ว่าประชาชนในสามมณฑลรอบโรงไฟฟ้าได้โหวตด้วยเสียง 3:1 ให้ปลดระวางหน่วยที่ 1 อย่างถาวรก็ตาม^{[ต้องการอ้างอิง]} มันก็ยังได้รับอนุญาตให้ดำเนินการต่อในปี 1985 บรรษัทสาธารณูปโภคทั่วไปที่เป็นเจ้าของโรงไฟฟ้าได้ก่อตั้งบรรษัทสาธารณูปโภคนิวเคลียร์ทั่วไปคอร์ปอเรชั่น (GPUN) ให้เป็นบริษัทย่อยแห่งใหม่ที่จะเป็นเจ้าของและดำเนินการโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ของบริษัท รวมทั้งที่เกาะทรีไมล์ โรงไฟฟ้าเคยถูกดำเนินการก่อนหน้านี้โดยบริษัทเมโทรโพลิตันเอดิสัน (Met-ED) ซึ่งเป็นหนึ่งใน บริษัทที่ดำเนินงานยูทิลิตี้ในภูมิภาคของ GPU ในปี 1996 บริษัทสาธารณูปโภคทั่วไปเปลี่ยนชื่อให้สั้นลงเป็น GPU อินค์ เกาาะทรีไมล์หน่วยที่ 1 ถูกขายให้กับบริษัทพลังงาน AmerGen ซึ่งเป็นบริษัทร่วมทุนระหว่างบริษัทไฟฟ้าฟิลาเดลเฟีย (PECO) และบริษัทพลังงานอังกฤษในปี 1998 ในปี 2000 PECO ได้ควบรวมกับ Unicom คอร์ปอเรชั่น ตั้งขึ้นเป็นบริษัท Exelon คอร์ปอเรชั่น ซึ่งซี้อกรรมสิทธิ์มาจากหุ้นของบริษัทพลังงานอังกฤษของ AmerGen ในปี 2003 วันนี้ AmerGen LLC เป็นบริษัทย่อยที่ถือหุ้นเต็มของ Exelon Generation และเป็นเจ้าของ TMI หน่วยที่ 1 และโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ Oyster Creek และโรงไฟฟ้านิวเคลียร์คลินตัน ทั้งสามหน่วยนี้รวมกับหน่วยนิวเคลียร์อื่น ๆ ของ Exelon ถูกดำเนินการโดย Exelon นิวเคลียร์อินค์ซึ่งเป็นบริษัทย่อยของ Exelon^{[ต้องการอ้างอิง]}

สาธารณูปโภคทั่วไป (GPU) ถูกบังคับตามกฎหมายให้ยังคงรักษาและตรวจสอบไซต์ ดังนั้นจึงยังคงไว้ซึ่งความเป็นเจ้าของของหน่วยที่ 2 เมื่อหน่วยที่ 1 ถูกขายให้กับ AmerGen ในปี 1998 GPU อินค์ถูกซื้อกิจการโดย FirstEnergy Corporation ในปี 2001 และต่อมาก็สลายตัว จากนั้น FirstEnergy ได้ว่าจ้างการบำรุงรักษาและการบริหารงานของหน่วยที่ 2 ให้กับ AmerGen หน่วยที่ 2 ถูกบริหารงานโดย Exelon นิวเคลียร์ตั้งแต่ปี 2003 เมื่อบริษัทแม่ของ Exelon นิวเคลียร์, บริษัท Exelon, ซื้อหุ้นที่เหลือของ AmerGen รับมรดกสัญญาการบำรุงรักษาของ FirstEnergy หน่วยที่ 2 ยังคงได้รับใบอนุญาตและถูกควบคุมโดยคณะกรรมการกำกับดูแลนิวเคลียร์ในเงื่อนไขที่เรียกว่า Post Defueling Monitored Storage (PDMS).

วันนี้ เครื่องปฏิกรณ์ TMI-2 ถูกปิดลงอย่างถาวร โดยที่ระบบน้ำหล่อเย็นเตาปฏิกรณ์ถูกระบายทิ้ง น้ำกัมมันตรังสีถูกลบล้างการปนเปื้อนและปล่อยให้ระเหยทิ้งออกไป กากกัมมันตรังสีถูกจัดส่งออกนอกสถานที่ เชื้อเพลิงและเศษแกนกลางของเครื่องปฏิกรณ์ถูกจัดส่งออกนอกสถานที่ไปยังกรมโรงงานพลังงานและส่วนที่เหลือของโรงไฟฟ้ากำลังถูกเฝ้าตรวจสอบ เจ้าของบอกว่าจะจัดเก็บสิ่งอำนวยความสะดวกไว้ในที่เก็บระยะยาวที่มีการตรวจสอบจนกว่าใบอนุญาตการดำเนินงานสำหรับโรงงาน TMI-1 หมดอายุ ณ เวลานั้น โรงไฟฟ้าทั้งสองจะถูกรื้อถอน ในปี 2009 NRC ได้ขยายเวลาใบอนุญาตซึ่งจะยอมให้เครื่องปฏิกรณ์ TMI-1 ดำเนินงานได้จนถึงวันที่ 19 เมษายน 2034

เส้นเวลา

วันที่	เหตุการณ์
1968–1970	ก่อสร้าง
April 1974	เคริ่องปฏิกรณ์-1 online
Feb 1978	เคริ่องปฏิกรณ์-2 online
มีนาคม 1979	เกิดอุบัติเหตุกับ TMI-2 น้ำหล่อเย็นถังบรรจุและปริมาณที่ไม่ทราบจำนวนของก๊าซปนเปื้อนกัมมันตรังสีได้รั่วไหลเข้าสู่สิ่งแวดล้อม
เมษายน 1979	ไอน้ำถังบรรจุถูกปล่อยเข้าสู่ชั้นบรรยากาศเพื่อคงสภาพแกนกลาง
กรกฎาคม 1980	ประมาณ 1,591 TBq (43,000 curies) ของ krypton ถูกระบายออกจากอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์
กรกฎาคม 1980	มีบุคคลแรกเข้าไปในอาคารคลุมเครื่องปฏิกรณ์
พฤศจิกายน 1980	คณะลูกขุนที่ปรึกษาสำหรับการชำระล้างการปนเปื้อนของ TMI-2 ประกอบก้วยประชาชน นักวิทยาศาสตร์และเจ้าหน้าที่ของรัฐและของท้องถิ่น ได้มีการประชุมร่วมกันครั้งแรกในเมืองแฮริสเบอร์กรัฐเพนซิลเวเนีย
ธันวาคม 1980	การประชุมสภาคองเกรสของสหรัฐครั้งที่ 96 ได้ผ่านกฎหมายในการจัดตั้งโครงการห้าปีสำหรับการพัฒนา การสาธิต การวิจัยและความปลอดภัยด้านนิวเคลียร์
กรกฎาคม 1984	หัว (ยอด) ของอ่างเครื่องปฏิกรณ์ถูกถอดออก
ตุลาคม 1985	เริ่มต้นการถ่ายเชื้อเพลิงออก
กรกฎาคม 1986	เริ่มต้นการขนส่งเศษซากของแกนกลางเครื่องปฏิกรณ์ออกไปนอกสถานที่
สิงหาคม 1988	GPU ยื่นคำร้องขอการอนุมัติเพื่อแกัไขใบอนุญาตของ TMI-2 ให้เป็น "เพื่อการครอบครองเท่านั้น" และอนุญาตให้โรงไฟฟ้าเข้าสู่การจัดเก็บแบบเฝ้าดูระยะยาว
มกราคม 1990	การถ่ายเชื้อเพลิงเสร็จสิ้น
กรกฎาคม 1990	GPU ยื่นแผนการค้นหาสำหรับการวาง $229 ล้านในศูนย์รับฝากทรัพย์สินสำหรับการรื้อถอนกัมมันตรังสีของโรงไฟฟ้า
มกราคม 1991	เริ่มต้นการปล่อยให้ระเหยของน้ำที่เกิดจากอุบัติเหตุ
เมษายน 1991	NRC จัดพิมพ์ข้อสังเกตของโอกาศสำหรับการรับฟังต่อคำร้องของ GPU สำหรับการแก้ไขใบอนุญาต
กุมภาพันธ์ 1992	NRC เสนอรายงานการประเมินความปลอดภัยและอนุมัติการแก้ไขใบอนุญาต
สิงหาคม 1993	การแปรรูปน้ำ 2.3 ล้านแกลลอนที่เกิดจากอุบัติเหตุเสร็จสิ้น
กันยายน 1993	NRC ออกใบอนุญาตประเภทครอบครองเท่านั้น
กันยายน 1993	คณะลูกขุนที่ปรึกษาสำหรับการชำระล้างการปนเปื้อนของหน่วย TMI-2 ได้มีการประชุมครั้งสุดท้าย
ธันวาคม 1993	เริ่มต้นการจัดเก็บหลังการถ่ายเชื้อเพลิงที่มีการเฝ้าดู
ตุลาคม 2009	ใบอนุญาตของ TMI-1 ถูกขยายจากเมษายน 2014 ไปจนถึง 2034

อ้างอิง

1. "PHMC Historical Markers Search". Pennsylvania Historical and Museum Commission. สืบค้นเมื่อ January 25, 2014.
2. Nuclear Regulatory Commission – Backgrounder on the Three Mile Island Accident
3. Spiegelberg-Planer, Rejane. "A Matter of Degree: A revised International Nuclear and Radiological Event Scale (INES) extends its reach". IAEA.org. สืบค้นเมื่อ March 19, 2011.
4. King, Laura; Kenji Hall and Mark Magnier (March 18, 2011). "In Japan, workers struggling to hook up power to Fukushima reactor". Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ March 19, 2011.
5. Minutes to Meltdown: Three Mile Island – National Geographic Archived มกราคม 11, 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
6. Michael Levi on Nuclear Policy, in video "Tea with the Economist", 1:55–2:10, on http://audiovideo.economist.com/, retrieved April 6, 2011, 3.24pm.
7. Gofman John W., Tamplin, Arthur R. (December 1, 1979). Poisoned power: the case against nuclear power plants before and after Three Mile Island (updated edition of Poisoned Power (1971) ed.). Emmaus, PA: Rodale Press. p. xvii. สืบค้นเมื่อ October 1, 2013. (In 1979 Foreword:) "...we arrive at 333 fatal cancers or leukemias."
8. Maureen C. Hatch; และคณะ (1990). "Cancer near the Three Mile Island Nuclear Plant: Radiation Emissions". American Journal of Epidemiology. Oxford Journals. 132 (3): 397–412. PMID 2389745. Explicit use of et al. in: |author2= (help)
9. Levin, RJ (2008). "Incidence of thyroid cancer in residents surrounding the three-mile island nuclear facility". Laryngoscope. 118 (4): 618–628. doi:10.1097/MLG.0b013e3181613ad2. PMID 18300710. Thyroid cancer incidence has not increased in Dauphin County, the county in which TMI is located. York County demonstrated a trend toward increasing thyroid cancer incidence beginning in 1995, approximately 15 years after the TMI accident. Lancaster County showed a significant increase in thyroid cancer incidence beginning in 1990. These findings, however, do not provide a causal link to the TMI accident.
10. Levin RJ; De Simone NF; Slotkin JF; Henson BL., Roger J.; De Simone, N. F.; Slotkin, J. F.; Henson, B. L. (August 2013). "Incidence of thyroid cancer surrounding Three Mile Island nuclear facility: the 30-year follow-up". Laryngoscope. 123 (8): 2064–71. doi:10.1002/lary.23953. PMID 23371046.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
11. Han YY; Youk AO; Sasser H; Talbott EO.; Youk, A. O.; Sasser, H; Talbott, E. O. (November 2011). "Cancer incidence among residents of the Three Mile Island accident area: 1982–1995". Environ Res. 111 (8): 1230–5. Bibcode:2011ER....111.1230H. doi:10.1016/j.envres.2011.08.005. PMID 21855866. สืบค้นเมื่อ October 1, 2013.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
12. Hatch MC, Wallenstein S, Beyea J, Nieves JW, Susser M; Wallenstein; Beyea; Nieves; Susser (June 1991). "Cancer rates after the Three Mile Island nuclear accident and proximity of residence to the plant". American Journal of Public Health. 81 (6): 719–724. doi:10.2105/AJPH.81.6.719. PMC 1405170. PMID 2029040.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
13. http://www.uvm.edu/~vlrs/Energy/NuclearPower.pdf
14. "14-Year Cleanup at Three Mile Island Concludes". New York Times. August 15, 1993. สืบค้นเมื่อ March 28, 2011.
15. "Fact Sheet on the Three Mile Island Accident". U.S. Nuclear Regulatory Commission. สืบค้นเมื่อ November 25, 2008.
16. Walker, p. 71
17. INPO ICES Report #4810 (Three Mile Island Unit 2) Small Break LOCA Results in Core Damage
18. Walker, pp. 72–73
19. The Washington Post, A Pump Failure and Claxon Alert
20. Walker, pp. 73–74
21. Norman, Donald (1988). The Design of Everyday Things. New York: Basic Books. pp. 43–44. ISBN 978-0-465-06710-7.
22. Rogovin, pp. 14–15.
23. Kemeny, p. 94
24. Rogovin, p. 16, Walker, pp. 76–77
25. Kemeny, p. 96; Rogovin, pp. 17–18
26. Kemeny, p. 96
27. Kemeny, p. 99
28. Rogovin, p. 19; Walker, p. 78
29. Walker, p. 79
30. Walker, pp. 80–81
31. Walker, pp. 80–84
32. Walker, pp. 84–86
33. Walker, p. 87
34. NRC: Victor Gilinsky
35. Walker p. 89
36. Walker, pp. 90–91
37. Gilinsky, Victor (March 23, 2009). "Behind the scenes of Three Mile Island". Bulletin of the Atomic Scientists. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ August 15, 2009. สืบค้นเมื่อ March 31, 2009. Unknown parameter |deadurl= ignored (help); External link in |journal= (help)
38. Rogovin, pp. 25,153.
39. http://www.physics.isu.edu/radinf/risk.htm
40. EPA's Role At Three Mile Island | EPA History | US EPA. Epa.gov. Retrieved on March 17, 2011.
41. 3. (PDF). Retrieved on March 17, 2011.
42. Field, RW (June 1993). "137Cs levels in deer following the Three Mile Island accident". Health Phys. 64 (6): 671–4. doi:10.1097/00004032-199306000-00015. PMID 8491625.
43. http://www.threemileisland.org/downloads/210.pdf
44. Hatch; และคณะ (1997). "Comments on "A Re-Evaluation of Cancer Incidence Near the Three Mile Island Nuclear Plant". Environmental Health Perspectives. 105 (1). Explicit use of et al. in: |last2= (help)
45. Reply to comments on "A reevaluation of cancer incidence near the Three Mile Island". Pubmedcentral.nih.gov (January 21, 2011). Retrieved on March 17, 2011.
46. Walker pp. 231
47. Sue Sturgis (2009) "FOOLING WITH DISASTER? Startling revelations about Three Mile Island disaster raise doubts over nuclear plant safety", Facing South: Online Magazine of the Institute for Southern Studies, April 2009
48. Kemeny, p. 30
49. McEvily, Jr.; AJ; Le May, I. (2002). "The accident at Three Mile Island". Materials science research international. 8 (1): 1–8.
50. "What Happened and What Didn't in the TMI-2 Accident". American Nuclear Society. สืบค้นเมื่อ November 9, 2008.
51. Mangano, Joseph (September–October 2004). "Three Mile Island: Health Study Meltdown". Bulletin of the Atomic Scientists. Metapress. 60 (5): 30–35. doi:10.2968/060005010. ISSN 0096-3402. สืบค้นเมื่อ March 31, 2009. External link in |journal= (help)
52. Thompson and Bear (1995), TMI Assessment (Part 2)
53. Video: TMI and Community Health – Gundersen 30th anniversary testimony for the Pennsylvania Legislature
54. Who We Are | Fairewinds Associates, Inc. Fairewinds.com. Retrieved on March 17, 2011.
55. Kemeny, John G., (Chairman, 1979), President's Commission: The Need For Change: The Legacy Of TMI
56. The Washington Post The Tough Fight to Confine the Damage
57. A Decade Later, TMI's Legacy Is Mistrust The Washington Post, March 28, 1989, p. A01.
58. Stephanie Cooke (2009). In Mortal Hands: A Cautionary History of the Nuclear Age, Black Inc., p. 294.
59. Susan Cutter and Barnes, Evacuation behavior and Three Mile Island, Disasters, vol.6, 1982, p 116-124.
60. People & Events: Dick Thornburgh
61. 1975 estimate.
62. Office of Technology Assessment. (1984). Public Attitudes Toward Nuclear Power p. 231.
63. Walker, pp. 209–210
64. Walker, p. 210
65. Walker, pp. 211–212
66. Kemeney Commission report to the President Overview, Overall Conclusion, 1st paragraph.
67. "Three Mile Island, 1979 Year in Review."
68. Hopkins, A. (2001), "Was Three Mile Island a 'normal accident'?", Journal of contingencies and crisis management, vol:9 iss:2 pg:65 -72
69. "Examination of relocated fuel debris adjacent to the lower head of the TMI-2 reactor vessel"
70. "50 Years of Nuclear Energy" (PDF). IAEA. สืบค้นเมื่อ December 29, 2008.
72. Jon Gertner, Atomic Balm?, New York Times, July 16, 2006
73. "NRC Approves Vogtle Reactor Construction – First New Nuclear Plant Approval in 34 Years".
74. Sovacool, Benjamin K. (2008). "The costs of failure: A preliminary assessment of major energy accidents, 1907–2007". Energy Policy. 36: 1807.
75. Rogovin, pp. 153.
76. "Three-Mile Island cancer rates probed". BBC News. November 1, 2002. สืบค้นเมื่อ November 25, 2008.
77. RJ Levin (2008), "Incidence of thyroid cancer in residents surrounding the three-mile island nuclear facility", Laryngoscope 118 (4), pp. 618–628 "These findings, however, do not provide a causal link to the TMI accident."
78. http://www.scribd.com/doc/158526327/Settlement-of-Medical-Claims
79. Newman, Andy (November 11, 2003). "In Baby Teeth, a Test of Fallout; A Long-Shot Search for Nuclear Peril in Molars and Cuspids". The New York Times.
80. Teather, David (April 13, 2004). "US nuclear industry powers back into life". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ December 29, 2008.
81. Harvey Wasserman, CounterPunch, March 24, 2009, People Died at Three Mile Island. Retrieved September 2, 2015
82. Wing S; Richardson D; Armstrong D; Crawford-Brown D (January 1997). "A reevaluation of cancer incidence near the Three Mile Island nuclear plant: the collision of evidence and assumptions". Environ Health Perspect. 105(1). 105 (1): 52–7. PMC 1469835. PMID 9074881.CS1 maint: multiple names: authors list (link) CS1 maint: location (link)
83. Wing S; Richardson DB; Hoffmann W (April 2011). "Cancer risks near nuclear facilities: the importance of research design and explicit study hypotheses". Environ Health Perspect. 119(4). 119 (4): 417–21. doi:10.1289/ehp.1002853. PMID 21147606. สืบค้นเมื่อ October 1, 2013.CS1 maint: multiple names: authors list (link) CS1 maint: location (link)
84. Luther J. Carter "Political Fallout from Three Mile Island", Science, 204, April 13, 1979, p. 154.
85. Mark Hertsgaard (1983). Nuclear Inc. The Men and Money Behind Nuclear Energy, Pantheon Books, New York, p. 95 & 97.
86. Evans, Rowland; Novak, Robert (April 6, 1979). "What Carter Found at Three Mile Island". Pittsburgh Post-Gazette. p. 9. สืบค้นเมื่อ April 26, 2014.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
87. Interest Group Politics In America p. 149.
88. Social Protest and Policy Change p. 45.
89. Herman, Robin (September 24, 1979). "Nearly 200,000 Rally to Protest Nuclear Energy". New York Times. p. B1.
90. Gayle Greene The Woman Who Knew Too Much: Alice Stewart
91. "Three Mile Island operator falsified tests: jury". Ottawa Citizen. November 8, 1983.
92. "Three Mile Island plant operator faked leak records but". Ottawa Citizen. February 29, 1984.
93. Three Mile Island: 30 years of what if ... Pittsburgh Tribune Review, March 22, 2009.
94. Harvey Wasserman, April 1, 2009, CounterPunch, Cracking the Media Silence on Three Mile Island
95. "Three Mile Island: 1979". World Nuclear Association. สืบค้นเมื่อ November 25, 2008.
96. Perrow, C. (1982), 'The President's Commission and the Normal Accident', in Sils, D., Wolf, C. and Shelanski, V. (Eds), Accident at Three Mile Island: The Human Dimensions, Westview, Boulder, pp.173–184.
97. Nick Pidgeon (September 22, 2011). "In retrospect:Normal accidents". Nature. Missing or empty |url= (help)
98. Perrow, Charles. Normal Accidents: Living with High-Risk Technologies New York: Basic Books, 1984. p.5
99. Daniel E Whitney (2003). "Normal Accidents by Charles Perrow" (PDF). Massachusetts Institute of Technology.
100. "NRC: Three Mile Island – Unit 2". สืบค้นเมื่อ January 29, 2009.
101. "Three Mile Island 1 – Pressurized Water Reactor". Nuclear Regulatory Commission. สืบค้นเมื่อ December 15, 2008.
102. DiSavino, Scott (October 22, 2009). "NRC renews Exelon Pa. Three Mile Isl reactor license". Thomson Reuters. สืบค้นเมื่อ October 23, 2009.

แหล่งข้อมูลอื่น

• TMI web page from the US Department of Energy's Energy Information Administration
• "Three Mile Island 1979 Emergency" – website about the accident, with many reports and other documents relating to the accident, created by nearby Dickinson College
• Step-By-Step account of the accident with illustrations from pbs.org
• Three Mile Island Alert, the watchdog group that warned the public for nearly two years that reactor #2 was dangerously faulty.^{[ต้องการอ้างอิง]} What's wrong with the "fact sheet" purports to correct errors in the NRC report.
• EFMR citizens radiation monitoring group for the Three Mile Island and Peach Bottom nuclear plants
• Annotated bibliography for Three Mile Island from the Alsos Digital Library for Nuclear Issues
• Video and audio relating to the Three Mile Island accident, from the Dick Thornburgh Papers at University of Pittsburgh.
• Killing Our Own a review of subsequent casualties by Harvey Wasserman and Norman Solomon with Robert Alveraez and Eleanore Walters
• Three Mile Island – Failure Of Science Or Spin?, Science Daily
• 1979 – Three Mile Island A report from Steve Holt of WCBS Newsradio 880 (WCBS-AM New York) Part of WCBS 880's celebration of 40 years of newsradio.
• Crisis at Three Mile Island by The Washington Post
• Inside TMI – The Three Mile Island Accident, Moment by Moment by Scott Johnson
• Dick Thornburgh Papers at the Archives Service Center, University of Pittsburgh Series XI. Governor of Pennsylvania, Subseries 7. Three Mile Island (TMI)

พิกัดภูมิศาสตร์: 40°09′12″N 76°43′31″W / 40.153293°N 76.72534°W / 40.153293; -76.72534