ภาษาอโมไรต์

ภาษาอโมไรต์ เป็นภาษาตระกูลเซมิติกที่พูดโดยเผ่าอโมไรต์ในประวัติศาสตร์ยุคต้นของตะวันออกกลาง เป็นที่รู้จักจากบันทึกของชาวอัคคาเดียระหว่างช่วงที่ชาวอโมไรต์เข้าปกครองบาบิโลเนีย (2,357 – 457 ก่อนพุทธศักราช) และพบในบันทึกของชาวอียิปต์ยุคต้น ชื่อสถานที่แห่งหนึ่งคือ "Snir" (שְׂנִיר) เป็นที่รู้จักจากคัมภีร์ไบเบิล ลักษณะทั่วไปของภาษานี้ได้แก่

• มีการแยกการกสัมบูรณ์ – ไม่สัมบูรณ์เช่นเดียวกับภาษาตระกูลเซมิติกอื่นๆ รวมทั้งปัจจัย -a สำหรับบุรุษที่ 3 (ต่างจากภาษาอัคคาเดียและภาษาฮีบรู), และสระไม่สัมบูรณ์ -a-, เช่นเดียวกับภาษาอาหรับ ต่างจาก -i-. ในภาษาฮีบรูและภาษาอราเมอิก
• มีคำกริยาจากพยัญชนะสองตัวคู่ เช่น Yabanni-Il, “การสร้างของพระเจ้า” (รากศัพท์ bny).
• มีหลายแห่งที่ภาษาอัคคาเดียใช้ š, ส่วนภาษาอโมไรต์ใช้ h เช่นเดียวกับภาษาฮีบรูและภาษาอาหรับ
• บุรุษที่ 1 สัมบูรณ์คือ -ti (เอกพจน์), -nu (พหูพจน์), เช่นเดียวกับภาษาคานาอันไนต์

ภาษาอโมไรต์
ประเทศที่มีการพูด	เมโสโปเตเมียโบราณ, โดยชาวอโมไรต์
สูญหาย	1,457 ปีก่อนพุทธศักราช
ตระกูลภาษา	แอโฟรเอชีแอติก ภาษากลุ่มเซมิติก ภาษากลุ่มเซมิติกตะวันตก ภาษากลุ่มเซมิติกกลาง ภาษากลุ่มเซมิติกตะวันตกเฉียงเหนือ ภาษาอโมไรต์
รหัสภาษา
ISO 639-3	–

อ้างอิง

• D. Cohen, Les langues chamito-semitiques, CNRS: Paris 1985.
• I. Gelb, "La lingua degli amoriti", Academia Nazionale dei Lincei. Rendiconti 1958, no. 8, 13, pp. 143-163.
• H. B. Huffmon. Amorite Personal Names in the Mari Texts. A Structural and Lexical Study, Baltimore 1965