มณฑลอันนัม (Annam) เป็นชื่อเรียกดินแดนของชาวเวียดที่แพร่ขยายออกมาจากบริเวณเดิมแถบลุ่มแม่น้ำแดงและแม่น้ำดำ ซึ่งเคยถูกปกครองในฐานะมณฑลหนึ่งของจีน ได้แก่ดินแดนที่ต่อมาจะถูกเรียกว่าตังเกี๋ย ชาวจีนเรียกบริเวณที่ชาวเวียดอาศัยอยู่ว่าอันหนันหมายถึงภาคใต้ที่ปราบสงบแล้ว แต่ชาวตะวันตกออกเสียงเป็นอันนัม
จีนปกครองเวียดนามเป็นเวลาประมาณ 600 ปี ตั้งแต่สมัยราชวงศ์จิ้นจนถึงสมัยราชวงศ์ถัง จนเวียดนามสามารถประกาศเอกราชจากจีนได้ประมาณ พ.ศ. 1482
หลังได้รับเอกราช ตั้งแต่ พ.ศ. 1597 ชาวเวียดเรียกอาณาจักรของตนว่าไดโกเวียดหรือไดเวียดซึ่งมีพรมแดนทางใต้ติดกับอาณาจักรจามปา ถึงแม้ว่าเวียดนามจะแยกตัวออกไปจากจีนแล้ว จีนก็ยังเรียกอาณาจักรของชาวเวียดว่าอันหนันหรือหนันอัวะและเรียกผู้นำชาวเวียดว่าอันหนันก๊กหว่อง หลังจากที่พระเจ้าเวียดนามยาลองสามารถขึ้นครองราชย์ที่เว้ได้ใน พ.ศ. 2345 และเรียกอาณาจักรของพระองค์ว่าไดนาม เมื่อส่งบรรณาการไปจีน จีนรับรองความเป็นอิสระของไดนาม แต่จีนกลับเรียกว่าเวียดนาม ทำให้เวียดนามเป็นชื่อที่นิยมใช้มาจนปัจจุบัน
คำว่าอันนัมนั้นได้นำกลับมาใช้อีกครั้งหลังจากที่ฝรั่งเศสยึดครองเวียดนามได้และแบ่งการปกครองออกเป็นสามส่วน โดยคำว่าอันนัมใช้เรียกดินแดนภาคกลางของเวียดนาม ไม่ได้หมายถึงเวียดนามทั้งประเทศอีกต่อไป
อ้างอิง สุพรรณี กาญจนัษฐิติ. อันนัม ใน สารานุกรมประวัติศาสตร์สากลสมัยใหม่: เอเชีย เล่ม 1 อักษร A-B ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กทม.ราชบัณฑิตยสถาน. 2539. หน้า 179 – 183
- John King Fairbank (1978). The Cambridge History of China. Cambridge University Press. p. 693. ISBN 0-521-21446-7.
มณฑลอ, นน, annam, เป, นช, อเร, ยกด, นแดนของชาวเว, ยดท, แพร, ขยายออกมาจากบร, เวณเด, มแถบล, มแม, ำแดงและแม, ำดำ, งเคยถ, กปกครองในฐานะมณฑลหน, งของจ, ได, แก, นแดนท, อมาจะถ, กเร, ยกว, าต, งเก, ชาวจ, นเร, ยกบร, เวณท, ชาวเว, ยดอาศ, ยอย, าอ, นหน, นหมายถ, งภาคใต, ปราบส. mnthlxnnm Annam epnchuxeriykdinaednkhxngchawewiydthiaephrkhyayxxkmacakbriewnedimaethblumaemnaaedngaelaaemnada sungekhythukpkkhrxnginthanamnthlhnungkhxngcin 1 idaekdinaednthitxmacathukeriykwatngekiy chawcineriykbriewnthichawewiydxasyxyuwaxnhnnhmaythungphakhitthiprabsngbaelw aetchawtawntkxxkesiyngepnxnnmcininsmyrachwngsthng cinpkkhrxngewiydnamepnewlapraman 600 pi tngaetsmyrachwngscincnthungsmyrachwngsthng cnewiydnamsamarthprakasexkrachcakcinidpraman ph s 1482hlngidrbexkrach aekikhtngaet ph s 1597 chawewiyderiykxanackrkhxngtnwaidokewiydhruxidewiydsungmiphrmaednthangittidkbxanackrcampa thungaemwaewiydnamcaaeyktwxxkipcakcinaelw cinkyngeriykxanackrkhxngchawewiydwaxnhnnhruxhnnxwaaelaeriykphunachawewiydwaxnhnnkkhwxng hlngcakthiphraecaewiydnamyalxngsamarthkhunkhrxngrachythiewidin ph s 2345 aelaeriykxanackrkhxngphraxngkhwaidnam emuxsngbrrnakaripcin cinrbrxngkhwamepnxisrakhxngidnam aetcinklberiykwaewiydnam thaihewiydnamepnchuxthiniymichmacnpccubnkhawaxnnmnnidnaklbmaichxikkhrnghlngcakthifrngessyudkhrxngewiydnamidaelaaebngkarpkkhrxngxxkepnsamswn odykhawaxnnmicheriykdinaednphakhklangkhxngewiydnam imidhmaythungewiydnamthngpraethsxiktxipxangxing aekikhsuphrrni kaycnsthiti xnnm in saranukrmprawtisastrsaklsmyihm exechiy elm 1 xksr A B chbbrachbnthitysthan kthm rachbnthitysthan 2539 hna 179 183 John King Fairbank 1978 The Cambridge History of China Cambridge University Press p 693 ISBN 0 521 21446 7 ekhathungcak https th wikipedia org w index php title mnthlxnnm amp oldid 7289839, wikipedia, วิกิ หนังสือ, หนังสือ, ห้องสมุด,
บทความ
, อ่าน, ดาวน์โหลด, ฟรี, ดาวน์โหลดฟรี, mp3, วิดีโอ, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, รูปภาพ, เพลง, เพลง, หนัง, หนังสือ, เกม, เกม
