สงครามจีน-อินเดีย

สงครามจีน-อินเดีย (ฮินดี: भारत-चीन युद्ध, Bhārat-Chīn Yuddh)(จีนตัวย่อ: 中印边境战争; จีนตัวเต็ม: 中印邊境戰爭; พินอิน: Zhōng-Yìn Biānjìng Zhànzhēng) เป็นสงครามระหว่างจีนและอินเดียที่เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2505 ข้อพิพาทชายแดนหิมาลัยเป็นสาเหตุหลักสำหรับการทำสงคราม แต่ก็มีสาเหตุอื่น ๆ ในพ.ศ. 2502 เกิดการก่อจลาจลในทิเบต อินเดียได้สนับสนุนทิเบตและให้ที่ลี้ภัยแก่องค์ดาไลลามะ อินเดียเริ่มมีนโยบายวางทหารตามแนวชายแดนรวมทั้งอีกหลายทางตอนเหนือของถนนสายเมคมาฮอน ส่วนทางทิศตะวันออกของสายควบคุมโดยจีน

สงครามจีน-อินเดีย
เป็นส่วนหนึ่งของ สงครามเย็น
เขตแดนพิพาทระหว่างจีนและอินเดีย
วันที่ 20 ตุลาคม – 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2505 สถานที่ อักไสชิน, ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของชายแดนฃองอินเดีย ผลลัพธ์ ชัยชนะของจีน ดินแดน เปลื่ยน กองทัพอินเดียออกจากอักไสชิน, จีนเข้าควบคุม
คู่ขัดแย้ง
อินเดีย	จีน
ผู้บัญชาการหรือผู้นำ
บริจ โมฮัน กูล สรวปัลลี ราธากฤษณัน ชวาหระลาล เนห์รู วี. เค. กฤษณะ เมนนท์ ปราณ นาท ธาปาร์	หลัว รุ่ยฉิง (เสนาธิการกองทัพปลดปล่อยประชาชน) ฉาง กัวหัว (ผู้บัญชาการภาคสนาม) เหมา เจ๋อตง หลิว โบเฉิง หลิน เปียว โจว เอินไหล
กำลัง
10,000–12,000 นาย	80,000 นาย
กำลังพลสูญเสีย
ตาย 1,383 นาย บาดเจ็บ 1,047 นาย สูญหาย 1,696 นาย ถูกจับกุม 3,968 นาย	ตาย 722 นาย บาดเจ็บ 1,697 นาย

แผนที่แสดงการอ้างสิทธิ์ของอินเดียและจีนเกี่ยวกับพรมแดนในภูมิภาค Aksai Chin สาย Macartney-MacDonald สายการสำนักงานต่างประเทศตลอดจนความคืบหน้าของกองกำลังจีนในขณะที่พวกเขายึดครองพื้นที่ในช่วงสงครามจีน - อินเดีย

ไม่มีทางที่สามารถยุติปํญหาในดินแดนพิพาทตามแนวชายแดนหิมาลัย 3,225 กิโลเมตรได้ จีนได้นำกองกำลังโจมตีพร้อมกันในลาดัคห์และทั่วทั้งถนนสายเมคมาฮอนในวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2505 เข้ายึดเมือง Rezang La ในทางภาคตะวันตก เช่นเดียวกับ Tawang ทางภาคตะวันออก สงครามสิ้นสุดลงเมื่อจีนประกาศพักรบเมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2505 และพร้อมประกาศถอนตัวออกจากพื้นที่พิพาท

สงครามจีน-อินเดียที่โดดเด่นคือการสู้รบตามภูเขาที่ระดับความสูงกว่า 4,000 เมตร (14,000 ฟุต) และไม่มีการส่งกองทัพเรือหรือกองทัพอากาศทั้งสองฝ่าย

เป็นที่น่าสังเกตเกิดขึ้นพร้อมกับช่วง 13 วันในวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา (16-28 ตุลาคม 1962) ที่สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตเผชิญหน้ากัน อินเดียจึงไม่ได้รับความช่วยเหลือจากทั้งสองมหาอำนาจนี้มากนัก จนวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบาได้ยุติลง

อ้างอิง

1. Webster's Encyclopedic Unabridged Dictionary of the English language: Chronology of Major Dates in History, page 1686. Dilithium Press Ltd., 1989
2. http://indianstrategicknowledgeonline.com/web/china%20decision%20for%201962%20war%202003.pdf China's Decision for War with India in 1962 John W. Garver
3. Garver, John W. (2006), "China's Decision for War with India in 1962" (PDF), ใน Robert S. Ross (บ.ก.), New Directions in the Study of China's Foreign Policy, Stanford University Press, pp. 86–, ISBN 978-0-8047-5363-0, จากแหล่งเดิมเมื่อ 28 August 2017
4. H.A.S.C. by United States. Congress. House Committee on Armed Services — 1999, p. 62
5. War at the Top of the World: The Struggle for Afghanistan, Kashmir, and Tibet by Eric S. Margolis, p. 234.
6. The US Army [1] says Indian wounded were 1,047 and attributes it to Indian Defence Ministry's 1965 report, but this report also included a lower estimate of killed.
7. Mark A. Ryan; David Michael Finkelstein; Michael A. McDevitt (2003). Chinese warfighting: The PLA experience since 1949. M.E. Sharpe. pp. 188–. ISBN 978-0-7656-1087-4. สืบค้นเมื่อ 14 April 2011.
8. "Indo-China War of 1962".
9. Calvin, James Barnard (April 1984). "The China-India Border War". Marine Corps Command and Staff College. สืบค้นเมื่อ 2011-10-15.