เพลย์บอย (วิถีชีวิต)

เพลย์บอย (อังกฤษ: playboy) เป็นรูปแบบสมัยใหม่ของความเป็นคาสโนวาอย่างเปิดเผย คือ การเป็นคนเจ้าสำราญและเจ้าชู้ ด้วยวิธีการและมีเวลาเพียงพอสำหรับสันทนาการ เพื่อเข้าถึงสุขารมณ์ของโลกอย่างจงใจ

พัฒนาการของคำ

แต่เดิม คำดังกล่าวเคยถูกใช้ในคริสต์ศตวรรษที่ 18 หมายถึง เด็กชายผู้ซึ่งแสดงในโรงละคร และในภายหลังได้ปรากฏในพจนานุกรมฉบับออกซฟอร์ด ค.ศ. 1828 โดยจำกัดความไว้ว่า บุคคลผู้ซึ่งมีเงินและออกไปหาความสุขให้กับตนเอง ในตอนปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 มันยังสามารถบอกความหมายเป็นนัยถึง "นักการพนัน" และ "นักดนตรี" ได้ด้วย ใน ค.ศ. 1907 ละครตลกของ เจ.เอ็ม. ซิงก์ เดอะเพลย์บอยออฟเดอะเวสเทิร์นเวิลด์ คำดังกล่าวได้รับความเข้าใจว่าเป็นการอธิบายลักษณะของคนเจ้าชู้ ตามข้อมูลของชอว์น เลวี คำดังกล่าวได้รับความหมายเต็มของมันในช่วงระหว่างสองสงครามโลกและในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองยุติใหม่ ๆ การท่องเที่ยวข้ามทวีปหลังสงครามทำให้เพลย์บอยพบกันที่ไนท์คลับนานาชาติและ "สวนสนุก" ที่มีชื่อเสียง อย่างเช่น รีเวียราหรือปาล์มบีช ที่ซึ่งพวกเขาถูกติดตามโดยปาปารัซซี ผู้ซึ่งจัดหาข้อมูลลงในแท็บลอยด์ให้กับผู้อ่านที่กระตือรือร้น การพิชิตทางเพศของพวกเขาเป็นสิ่งที่ร่ำรวย สวยงามและมีชื่อเสียง ใน ค.ศ. 1953 ฮิวจ์ เฮฟเนอร์ ได้จับกระแสและก่อตั้งนิตยสารเพลย์บอยขึ้น

การเสื่อมถอย

ด้วยเฟมินิสต์ การท่องเที่ยวแบบคณะใหญ่ และการขยายตัวของ "วัฒนธรรมสันทนาการ" ทำให้บทบาทของเพลย์บอยเสื่อมถอยลง ในหมู่คนจำนวนน้อยที่เป็นที่รู้จักกันในช่วงทศวรรษหลังว่าเป็นเพลย์บอย โดดี อัลฟาเยด์ เป็นที่รู้จักกันมากเมื่อเขาสามารถพิชิตหัวใจของไดอานา เจ้าหญิงแห่งเวลส์ได้

เชิงอรรถ

1. Levy S., p. 117
2. Schultz, Ole (February 13, 2003). "Riviera-Nichtstuer - Geschichte der Playboys" (ภาษาGerman). Deutschlandradio Kultur. สืบค้นเมื่อ December 20, 2010.CS1 maint: unrecognized language (link)
3. Levy S., p. 118
4. Peretti, Jaques (January 11, 2009). "Death of a Playboy". The Guardian. สืบค้นเมื่อ December 20, 2010.

อ้างอิง

Levy, Shawn Anthony (2005), The Last Playboy: The High Life of Porfirio Rubirosa, New York City, New York: Fourth Estate, ISBN 978-0-00-717059-3.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Sandra Ballentine's 2001 Time line of rakes and playboys