เศรษฐศาสตร์ของโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ใหม่

เศรษฐศาสตร์ของโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ใหม่ (อังกฤษ: economics of new nuclear power plants) เป็นเรื่องที่ถกเถียงกัน เนื่องจากมีมุมมองที่ขัดแย้งกันในหัวข้อนี้และเกี่ยวข้องกับเงินหลายพันล้านดอลล่าร์ที่จะใช้ในการลงทุนกับทางเลือกของแหล่งพลังงาน โรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์มักจะมีค่าใช้จ่ายด้านต้นทุนที่สูงในการก่อสร้างและการรื้อถอน อีกทั้งค่าใช้จ่ายในการดำเนินการและค่าใช้จ่ายในอนาคตเพื่อการจัดเก็บกากนิวเคลียร์ ข้อดีในปัจจุบันของพลังงานนิวเคลียร์ก็คือมีค่าใช้จ่ายด้านเชื้อเพลิงที่ต่ำและมีการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่ต่ำ

จอร์จดับเบิลยูบุชลงนามในกฏหมายนโยบายพลังงานของปี 2005 ซึ่งได้บัญญัติออกมาเพื่อส่งเสริมการก่อสร้างเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ของสหรัฐโดยจ่ายเงินเพื่อเป็นแรงจูงใจและเงินอุดหนุนรวมทั้งการสนับสนุนค่าใช้จ่ายที่เกินงบเป็นมูลค่ารวมสูงถึง 2 พันล้านดอลลาร์สำหรับโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ที่สร้างใหม่ 6 โรง

หลายปีที่ผ่านมา ได้มีการชะลอตัวของการเติบโตของความต้องการใช้ไฟฟ้า และการจัดหาเงินลงทุนได้กลายเป็นเรื่องยากมากขึ้น ซึ่งมีผลกระทบในโครงการขนาดใหญ่ เช่นเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ที่มีค่าใช้จ่ายเฉพาะหน้าขนาดใหญ่มาก และโครงการมีรอบระยะเวลาดำเนินการที่ยาวมากทำให้ต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่หลากหลายอย่างมาก ในยุโรปตะวันออก หลายโครงการที่ดำเนินการมาอย่างยาวนานกำลังดิ้นรนที่จะหาการสนับสนุนด้านการเงิน ที่เห็นได้ชัดคือโครงการ Belene ในประเทศบัลแกเรีย และการติดตั้งเครื่องปฏิกรณ์เพิ่มเติมในโครงการ Cernavodă ในประเทศโรมาเนีย และอีกปัญหาคือผู้อุดหนุนทางการเงินทุนที่มีศักยภาพบางส่วนได้ถอนตัวออกมา ในขณะที่ก๊าซราคาถูกสามารถหามาใช้ได้และการจัดหาในอนาคตก็ค่อนข้างมั่นคง มันยังแสดงให้เห็นภาพของปัญหาขนาดใหญ่สำหรับโครงการนิวเคลียร์ทั้งหลายอีกด้วย

การวิเคราะห์เศรษฐศาสตร์ของพลังงานนิวเคลียร์จะต้องคำนึงถึงผู้ที่จะรับความเสี่ยงที่ไม่แน่นอนในอนาคต ณ วันนี้ โรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์มีการดำเนินงานทั้งหมดโดยรัฐเป็นเจ้าของหรือผู้ประกอบการสาธารณูปโภคผูกขาด โดยที่หลายของความเสี่ยงจะเกี่ยวข้องกับค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง, ประสิทธิภาพในการดำเนินงาน, ราคาเชื้อเพลิง, และปัจจัยอื่น ๆ ความเสี่ยงเหล่านี้จะถูกแบกรับโดยผู้บริโภคไม่ใช่ซัพพลายเออร์ ในขณะนี้หลายประเทศได้เปิดเสรีตลาดไฟฟ้าที่ทำให้ความเสี่ยงเหล่านี้และความเสี่ยงของคู่แข่งที่ราคาถูกกว่าที่จะเกิดขึ้นก่อนที่ค่าใช้จ่ายด้านต้นทุนจะถูกใช้คืนจะตกเป็นภาระของผู้ผลิตและผู้ประกอบการโรงไฟฟ้ามากกว่าผู้บริโภคที่จะนำไปสู่​​การประเมินผลที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญของเศรษฐศาสตร์ของโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ใหม่

สองในสี่ของเครื่องปฏิกรณ์ยุโรปแบบแรงดัน (อังกฤษ: European Pressurized Reactor (EPR)) ที่อยู่ระหว่างการก่อสร้าง (ได้แก่ โรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ Olkiluoto ในฟินแลนด์และในฝรั่งเศส) อยู่หลังตารางเวลาอย่างมีนัยสำคัญและมีค่าใช้จ่ายเกินงบประมาณอย่างมาก หลังจากภัยพิบัตินิวเคลียร์ที่ฟุกุชิมะไดอิจิ ปี 2011 ค่าใช้จ่ายต่างๆมีแนวโน้มที่จะสูงขึ้นสำหรับการดำเนินงานโรงไฟฟ้​​าพลังงานนิวเคลียร์ในปัจจุบันและโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ที่สร้างขึ้นใหม่ เนื่องจากกฏระเบียบที่เพิ่มขึ้นสำหรับการจัดการกับเชื้อเพลิงในสถานที่ใช้งาน (อังกฤษ: on-site spent fuel management) และภัยคุกคามที่มีต่อพื้นฐานการออกแบบที่มีสูงขึ้น

ภาพรวม

 

โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ Olkiluoto 3 ระหว่างการก่อสร้างในปี 2009 เป็นการออกแบบแบบ EPR เครื่องแรก แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นกับคุณภาพของชิ้นงานและการกำกับดูแลได้ทำให้เกิดความล่าช้าที่แพงมากซึ่งนำไปสู่​​การสอบสวนจากหน่วยงานกำกับดูแลนิวเคลียร์ Säteilyturvakeskus (STUK) ของฟินแลนด์ ในเดือนธันวาคม 2012 Areva (กลุ่มบริษัทข้ามชาติของฝรั่งเศสที่เชี่ยวชาญเรื่องพลังงานนิวเคลียร์และหมุนเวียน มีสนง.ใหญ่อยู่ในกรุงปารีส) ได้ประมาณการว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดของการสร้างเครื่องปฏิกรณ์จะอยู่ที่ประมาณ €8.5 พันล้านหรือเกือบสามเท่าของราคาจัดส่งเดิมที่ €3 พันล้าน

จอห์น Quiggin ศาสตราจารย์ด้านเศรษฐศาสตร์กล่าวว่าปัญหาหลักของตัวเลือกนิวเคลียร์ก็คือว่ามันไม่ได้มีศักยภาพทางเศรษฐกิจ^{[ต้องการอ้างอิง]} Ian Lowe ศาสตราจารย์ด้านว​​ิทยาศาสตร์และเทคโนโลยียังได้ท้าทายเศรษฐศาสตร์ของพลังงานนิวเคลียร์อีกด้วย อย่างไรก็ตามผู้สนับสนุนนิวเคลียร์ยังคงให้เครดิตกับเครื่องปฏิกรณ์ โดยมักจะมีการนำเสนอการออกแบบใหม่ที่ยังไม่ผ่านการทดลองเป็นส่วนใหญ่เพื่อเป็นแหล่งจ่ายพลังงานใหม่

ความคิดเห็นอิสระไม่ค่อยแสดงให้เห็นว่าโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์มีความจำเป็นต้องมีราคาแพงมาก แต่กลุ่มต่อต้านนิวเคลียร์ทำการผลิตรายงานบ่อยที่บอกว่าค่าใช้จ่ายของการใช้พลังงานนิวเคลียร์จะสูงอย่างจำกัด แม้จะมีความจริงที่ว่าค่าใช้จ่ายในการผลิตไฟฟ้านิวเคลียร์ในฝรั่งเศสจะเป็นประมาณครึ่งหนึ่งของที่ใช้ในประเทศเยอรมนีและเดนมาร์ก ในออนตาริโอ ไฟฟ้าจากพลังน้ำ (อังกฤษ: hydroelectricity) และจากนิวเคลียร์มีค่าใช้จ่ายทิ้งห่างในการผลิตที่ถูกที่สุดที่ 4.3c/kWh และ 5.9c/kWh ตามลำดับในขณะที่ค่าใช้จ่ายพลังงานแสงอาทิตย์มีราคาสูงถึง 50.4c/kWh ค่าใช้จ่ายของพลังงานนิวเคลียร์ยังต้องมีการเปรียบเทียบกับของทางเลือก ถ้ามันพิสูจน์ว่ามันเป็นไปได้ที่จะย้ายไปสู่​​เศรษฐกิจคาร์บอน ชุมชนจะต้องตอบสนองต่อค่าใช้จ่ายในการเปลี่ยนแหล่งพลังงาน หลายประเทศรวมทั้งรัสเซีย, เกาหลีใต้, อินเดีย, และจีนได้ทำอย่างต่อเนื่องที่จะไล่ตามการสร้างโรงไฟฟ้าใหม่ ทั่วโลก ณ เดือนมกราคมปี 2015 มีโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ 71 โรงอยู่ระหว่างการก่อสร้างใน 15 ประเทศ อ้างอิงตาม IAEA จีนมี 25 เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ระหว่างการก่อสร้างและมีแผนที่จะสร้างมากขึ้น อย่างไรก็ตาม อ้างอิงถึงหน่วยวิจัยของรัฐบาล จีนต้องไม่สร้าง "เครื่องปฏิกรณ์พลังงานนิวเคลียร์มากเกินไปอย่างเร็วเกินไป" เพื่อหลีกเลี่ยงการขาดแคลนเชื้อเพลิง อีกทั้งอุปกรณ์และคนงานโรงงานที่มีคุณภาพ

ในประเทศสหรัฐอเมริกา, พลังงานนิวเคลียร์เผชิญกับการแข่งขันจากราคาก๊าซธรรมชาติที่ต่ำในทวีปอเมริกาเหนือ อดีตซีอีโอของ Exelon จอห์น Rowe กล่าวในปี 2012 ว่าโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์แห่งใหม่ในสหรัฐอเมริกา "ไม่เข้าท่าแต่อย่างใดตอนนี้" และจะไม่ประหยัดตราบใดที่ราคาก๊าซยังค​​งอยู่ในระดับต่ำ

ค่าใช้จ่ายส่วนทุน

"กฎของหัวแม่มือปกติสำหรับพลังงานนิวเคลียร์ก็คือว่าประมาณสองในสามของค่าใช้จ่ายในการผลิตจะเป็นค่าใช้จ่ายคงที่ ตัวหลักเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับดอกเบี้ยเงินกู้และการจ่ายคืนส่วนทุน ... "

ค่าใช้จ่ายส่วนทุน (อังกฤษ: capital cost) หมายถึงการสร้างและการจัดหาเงินทุนของโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ มีมูลค่าเป็นเปอร์เซนต์ขนาดใหญ่ของค่ากระแสไฟฟ้า ในปี 2014 'การบริหารงานสารสนเทศด้านการพลังงานของสหรัฐ'คาดว่าโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์แห่งใหม่ที่จะออนไลน์ในปี 2019 ค่าใช้จ่ายส่วนทุนจะมีส่วนถึง 74% ของค่ากระแสไฟฟ้าที่ปรับระดับแล้ว (อังกฤษ: levelized cost of electricity ซึ่งสูงกว่าของโรงไฟฟ้​​าพลังงานฟอสซิล (63% สำหรับถ่านหิน และ 22% สำหรับก๊าซธรรมชาติ) แต่ต่ำกว่าของแหล่งเชื้อเพลิงที่ไม่ใช่ฟอสซิลอื่น ๆ บางชนิด (80% สำหรับลม และ 88% สำหรับเซลล์แสงอาทิตย์)

Areva ซึ่งเป็นผู้ประกอบการโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ฝรั่งเศส เสนอว่า 70% ของค่ากระแสไฟฟ้าหนึ่งกิโลวัตต์ของไฟฟ้านิวเคลียร์คิดเป็นค่าใช้จ่ายคงที่จากขบวนการก่อสร้าง นักวิเคราะห์บางคน (ตัวอย่างเช่นสตีฟโทมัส ศาสตราจารย์การศึกษาพลังงานที่มหาวิทยาลัยกรีนิชในสหราชอาณาจักรที่กล่าวในหนังสือ'เครื่องจักรหายนะ' (อังกฤษ: Doomsday Machine) เขียนโดยมาร์ตินโคเฮนและแอนดรู McKillop) แย้งว่าสิ่งที่มักจะไม่เป็นที่พอใจในการอภิปรายเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์พลังงานนิวเคลียร์ก็คือว่าค่าใช้จ่ายของผู้ถือหุ้น(ที่บริษัทใช้เงินของตัวเองเพื่อจ่ายสำหรับโรงไฟฟ้าแห่งใหม่)โดยทั่วไปจะสูงกว่าค่าใช้จ่ายส่วนหนี้ ประโยชน์ของการกู้ยืมเงินอีกอย่างหนึ่งอาจเป็นว่า "ทันทีที่ได้เงินกู้ขนาดใหญ่ที่อัตราดอกเบี้ยต่ำ - อาจจะได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล - เงินนั้นจะสามารถปล่อยให้ยืมออกได้ที่อัตราผลตอบแทนที่สูงกว่า"

"หนึ่งในปัญหาใหญ่ที่มีกับพลังงานนิวเคลียร์เป็นค่าใช้จ่ายเฉพาะหน้าที่มหาศาล เครื่องปฏิกรณ์เหล่านี้มีราคาแพงมากในการสร้าง ในขณะที่ผลตอบแทนอาจจะดีมาก แต่ก็ช้ามาก มันอาจจะใช้เวลาหลายทศวรรษที่จะได้คืนค่าใช้จ่ายเริ่มต้นนั้น เนื่องจากนักลงทุนจะมีสมาธิสั้น พวกเขาไม่ชอบที่จะรอนานขนาดนั้นเพื่อผลตอบแทนการลงทุนของพวกเขา"

เพราะค่าใช้จ่ายส่วนทุนมีขนาดใหญ่สำหรับพลังงานนิวเคลียร์และระยะเวลาการก่อสร้างค่อนข้างยาวก่อนที่จะมีรายได้กลับเข้ามา การดูแลค่าใช้จ่ายส่วนทุนของโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์เป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดในการพิจารณาความสามารถในการแข่งขันด้านเศรษฐกิจของพลังงานนิวเคลียร์ การลงทุนสามารถมีส่วนร่วมประมาณ 70% ถึง 80% ของค่ากระแสไฟฟ้า อัตราคิดลดของกระแสเงินสด (อังกฤษ: cash flow discounyed rate) ที่ถูกเลือกมาเพื่อคิดค่าใช้จ่ายส่วนทุนของโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ตลอดช่วงอายุการใช้งานของมันเป็นพารามิเตอร์ที่อาจขัดแย้งกันและมีความอ่อนไหวมากที่สุดที่มีต่อค่าใช้จ่ายโดยรวม

การเปิดเสรีตลาดไฟฟ้าเมื่อเร็ว ๆ นี้ในหลายประเทศได้ทำให้เศรษฐศาสตร์ของการผลิตพลังงานจากนิวเคลียร์มีความน่าสนใจน้อยลง และไม่มีโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์แห่งใหม่ถูกสร้างขึ้นในตลาดไฟฟ้าเสรี ก่อนหน้านี้ผู้ให้บริการที่ผูกขาดสามารถรับประกันความต้องการพลังงานส่งออกจากโรงไฟฟ้าเป็นทศวรรษจนถึงในอนาคต บริษัทผู้ผลิตภาคเอกชนในขณะนี้ต้องยอมรับสัญญาการส่งออกที่สั้นลงและยอมรับความเสี่ยงของการแข่งขันที่มีต้นทุนต่ำกว่าในอนาคต ดังนั้นพวกเขาต้องการผลตอบแทนในระยะเวลาการลงทุนที่สั้นลง แบบนี้เป็นที่โปรดปรานของโรงไฟฟ้าชนิดที่มีค่าใช้จ่ายส่วนทุนที่ต่ำกว่าแม้ว่าค่าใช้จ่ายของเชื้อเพลิงที่เกี่ยวข้องจะสูงขึ้น ความยากลำบากต่อไปก็คือว่าเนื่องจากต้นทุนจม (อังกฤษ: sunk cost) (ต้นทุนที่ไม่ก่อให้เกิดรายได้)ที่มีขนาดใหญ่จมอยู่ และรายได้ในอนาคตที่ไม่อาจคาดการณ์ได้จากการเปิดเสรีตลาดไฟฟ้า เงินทุนภาคเอกชนไม่น่าจะมีใช้ในเงื่อนไขที่น่าพอใจซึ่งมีความสำคัญเป็นการเฉพาะสำหรับนิวเคลียร์เนื่องจากนิวเคลียร์เป็นอุตสาหกรรมที่ใช้เงินทุนมาก ฉันทามติในภาคส่วนอุตสาหกรรมก็คืออัตราคิดลดที่ 5% มีความเหมาะสมสำหรับโรงไฟฟ้าที่ดำเนินงานในสภาพแวดล้อมของสาธารณูปโภคที่มีการควบคุมในที่ซึ่งรายได้มีการรับประกันโดยตลาดในอาณัติ และอัตราคิดลดที่ 10% มีความเหมาะสมสำหรับสภาพแวดล้อมของโรงไฟฟ้าที่มีการแข่งขันและไม่มีการควบคุมหรือแบบการค้า อย่างไรก็ตามการศึกษาอย่างอิสระของเอ็มไอที (ปี 2003) ซึ่งใช้รูปแบบทางการเงินที่แยกแยะทุนของผู้ถือหุ้นและตราสารหนี้อย่างซับซ้อนจะมีอัตราคิดลดเฉลี่ยที่สูงกว่า 11.5%

เมื่อหลายรัฐบาลกำลังลดการอุดหนุนด้านเงินทุนสำหรับโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ ภาคอุตสาหกรรมในขณะนี้จึงต้องพึ่งพาภาคการธนาคารในเชิงพาณิชย์มากขึ้น อ้างถึงการวิจัยที่ทำโดยกลุ่มการวิจัยภาคธนาคารดัตช์ชื่อ Profundo เรียบเรียงโดย BankTrack ในปี 2008 ธนาคารเอกชนลงทุนเกือบ €176 พันล้าน ในภาคนิวเคลียร์ แชมเปียนได้แก่ BNP Paribas ที่ลงทุนมากกว่า €13.5 พันล้านในการลงทุนด้านนิวเคลียร์และซิตี้กรุ๊ปและบาร์เคลย์ที่ €11.4 พันล้านในการลงทุนราคาพาร์ทั้งคู่. Profundo เพิ่มการลงทุนในบริษัทกว่า 80 แห่งในมากกว่า 800 แห่งความสัมพันธ์ทางการเงิน กับธนาคารอีก 124 แห่งในภาคต่อไปนี้: ก่อสร้าง, ไฟฟ้า, เหมืองแร่ยูเรเนียม, วัฏจักรเชื้อเพลิงนิวเคลียร์ และ "อื่น ๆ "

งบค่าใช้จ่ายเกิน

ความล่าช้าในการก่อสร้างสามารถเพิ่มค่าใช้จ่ายของโรงไฟฟ้าอย่างมีนัยสำคัญ เพราะโรงไฟฟ้​​าที่ไม่มีรายได้และกระแสเงินสดสามารถขยายตัวในระหว่างการก่อสร้าง, ระยะเวลาการก่อสร้างที่ยาวขึ้นแปลโดยตรงได้ว่าค่าใช้จ่ายทางการเงินจะต้องสูงขึ้น โรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์สมัยใหม่มีการวางแผนสำหรับการก่อสร้างในห้าปีหรือน้อยกว่า (42 เดือนสำหรับรุ่น CANDU ACR-1000, 60 เดือนนับจากสั่งของจนถึงดำเนินงานสำหรับรุ่น AP1000, 48 เดือนนับจากเทคอนกรีตแรกจนถีงดำเนินงานสำหรับรุ่น EPR และ 45 เดือนสำหรับรุ่น ESBWR) ซึ่งตรงข้ามกับที่มากกว่าหนึ่งทศวรรษสำหรับบางโรงก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามแม้จะประสบความสำเร็จในญี่ปุ่นที่ใช้เครื่องปฏิกรณ์แบบ ABWR สองในสี่เครื่องของรุ่น EPRs ที่อยู่ระหว่างการก่อสร้าง (ในฟินแลนด์และฝรั่งเศส) ช้ากว่ากำหนดอย่างมีนัยสำคัญ

ในสหรัฐอเมริกามีการออกกฎระเบียบใหม่ ๆ ในช่วงหลายปีก่อนและอีกครั้งทันทีหลังจากการล่มสลายบางส่วนของอุบัติเหตุที่เกาะทรีไมล์ ส่งผลให้เกิดความล่าช้าในการสตาร์ทเครื่องปฏิกรณ์โรงไฟฟ้าไปอีกหลายปี คณะกรรมการนิวเคลียร์แห่งชาติ (NRC) ออกกฎระเบียบใหม่ในขณะนี้ (ดู'ใบอนุญาตการก่อสร้างและปฏิบัติการร่วม') และโรงไฟฟ้าแห่งต่อไปจะต้องได้รับการอนุมัติการออกแบบขั้นสุดท้ายจาก NRC ก่อนที่ลูกค้าจะซื้อพวกมันและใบอนุญาตการก่อสร้างและปฏิบัติการร่วมจะถูกออกก่อนที่จะเริ่มการก่อสร้าง เพื่อเป็นการรับประกันว่าถ้าโรงไฟฟ้ามีการสร้างขึ้นตามที่ออกแบบไว้ มันจะได้รับอนุญาตให้ดำเนินการได้-จึงหลีกเลี่ยงการพิจารณาคดีที่ยืดเยื้อหลังจากงานเสร็จสิ้น

ในประเทศญี่ปุ่นและฝรั่งเศส ต้นทุนการก่อสร้างและความล่าช้าได้ลดน้อยลงอย่างมีนัยสำคัญเนื่องจากการออกใบอนุญาตและขั้นตอนการรับรองของรัฐบาลที่มีความคล่องตัว ในประเทศฝรั่งเศส หนึ่งในรูปแบบของเครื่องปฏิกรณ์ได้รับการรับรองแบบประเภท (อังกฤษ: type-certified) โดยใช้กระบวนการวิศวกรรมความปลอดภัยคล้ายกับกระบวนการที่ใช้ในการรับรองรุ่นของเครื่องบินเพื่อความปลอดภัย นั่นคือ แทนที่จะออกใบอนุญาตสำหรับเครื่องปฏิกรณ์ทีละหนึ่ง หน่วยงานกำกับดูแลได้ให้การรับรองการออกแบบเฉพาะเพียงแบบเดียวและกระบวนการก่อสร้างของมันในการผลิตเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ที่ปลอดภัยได้หลายตัว กฎหมายของสหรัฐฯอนุญาตให้มีการรับใบอนุญาตแบบประเภท (อังกฤษ: type-licensing)ของเครื่องปฏิกรณ์ซึ่งเป็นกระบวนการหนึ่งที่จะถูกใช้ในรุ่น AP1000 และ ESBWR

ในแคนาดา งบค่าใช้จ่ายสำหรับโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ดาร์ลิงตันมีมากเกิน ส่วนใหญ่เนื่องจากความล่าช้าและการเปลี่ยนแปลงนโยบาย ส่วนที่เกินมักจะถูกอ้างถึงโดยฝ่ายตรงข้ามของเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ใหม่ การก่อสร้างเริ่มขึ้นในปี 1981 ด้วยค่าใช้จ่ายประมาณ $ 7.4 พันล้าน และดำเนินการเสร็จสิ้นในปี 1993 ด้วยค่าใช้จ่ายที่ $ 14.5 พันล้าน. 70% ของราคาที่เพิ่มขึ้นเป็นผลมาจากค่าใช้จ่ายของดอกเบี้ยที่เกิดขึ้นเนื่องจากความล่าช้าที่มีการเลื่อนกำหนดการของหน่วยที่ 3 และ 4 ที่มีอัตราเงินเฟ้อที่ 46% ตลอดระยะเวลา 4 ปีและจากการเปลี่ยนแปลงในนโยบายทางการเงิน ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีการสร้างเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ตัวใหม่ในแคนาดา แม้ว่าจะมีบ้างที่ได้รับและกำลังอยู่ระหว่างการตกแต่งและประเมินสภาพแวดล้อมจนเสร็จสมบูรณ์สำหรับ 4 โรงไฟฟ้าใหม่ที่ดาร์ลิงตันกับรัฐบาลที่มุ่งมั่นในการรักษาโหลดฐานนิวเคลียร์ที่ 50% หรือราว ๆ 10GW

ในการใช้งบประมาณเกินในสหราชอาณาจักรและสหรัฐที่เกิดขึ้นกับโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์มีส่วนทำให้เกิดการล้มละลายของบริษัทสาธาณูปโภคหลายแห่ง ในสหรัฐอเมริกาการเสียหายเหล่านี้ช่วยทำให้เกิดการยกเลิกกฎระเบียบในการใช้พลังงานในช่วงกลางปี​​ 1990s ที่เห็นการเพิ่มขึ้นของอัตราค่ากระแสไฟฟ้าและไฟฟ้าดับหลายครั้งในรัฐแคลิฟอร์เนีย เมื่อสหราชอาณาจักรเริ่มแปรรูปสาธารณูปโภค เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ของประเทศ "ยังไม่ได้สามารถสร้างกำไร พวกมันจึงไม่สามารถถูกนำไปขายได้" ในที่สุดในปี 1996 รัฐบาลได้ให้พวกมันไปฟรีๆ แต่บริษัทได้พวกมันไป บริษัทพลังงานอังกฤษ จะต้องมีการประกันตัวพวกมันออกมาในปี 2004 ที่มูลค่าไม่ต่ำกว่า £3.4 พันล้าน

ค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน

โดยทั่วไปโรงไฟฟ้​​าถ่านหินและโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์มีชนิดเดียวกันของค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน (การดำเนินงานและการบำรุงรักษาบวกค่าเชื้อเพลิง) อย่างไรก็ตาม นิวเคลียร์มีค่าใช้จ่ายด้านเชื้อเพลิงที่ต่ำกว่า แต่มีค่าใช้จ่ายด้านการดำเนินงานและค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาที่สูงกว่า

ค่าใช้จ่ายด้านเชื้อเพลิง

โรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ต้องใช้เชื้อเพลิงแบบฟิชชันได้ โดยทั่วไปเชื้อเพลิงที่ใช้เป็นยูเรเนียมแม้ว่าวัสดุอื่น ๆ ก็อาจใช้ได้ (ดูเชื้อเพลิง MOX หรือทอเรียม) ในปี 2005 ราคาในตลาดโลกสำหรับยูเรเนียมเฉลี่ยอยู่ที่ US$20/ปอนด์ (US$44.09/กิโลกรัม) เมื่อวันที่ 19 เมษายน 2007 ราคาสูงถึง US$113/ปอนด์ (US$249.12/kg) เมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 2008 ราคาได้ตกลงมาอยู่ที่ US$59/ปอนด์

ค่าใช้จ่ายของเชื้อเพลิงคิดเป็นประมาณ 28% ของค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานของโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ ณ ปี 2013 ครึ่งหนึ่งของค่าใช้จ่ายของเชื้อเพลิงเตาปฏิกรณ์ถูกใช้ไปในการเพิ่มสมรรถนะและการผลิต เพื่อให้ค่าใช้จ่ายของวัตถุดิบของยูเรเนียมเข้มข้นเป็นร้อยละ 14 ของค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน การเพิ่มขึ้นราคาของยูเรเนียมเป็นสองเท่าจะเพิ่มค่าใช้จ่ายในการผลิตไฟฟ้าในโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ที่มีอยู่เพียงประมาณ 10% และมากเพียงประมาณครึ่งหนึ่ง(5%)ที่จะเพิ่มเข้าไปในค่ากระแสไฟฟ้าในโรงไฟฟ้​​าในอนาคต

ณ ปี 2008 กิจกรรมการทำเหมืองมีการเติบโตอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากบริษัทขนาดเล็ก แต่การส่งยูเรเนียมจากแหล่งสะสมไปสู่การผลิตใช้เวลา 10 ปีหรือมากกว่า แหล่งสะสมของยูเรเนียมที่วัดได้ในปัจจุบันของโลกสามารถขุดขึ้นมาใช้ทางเศรษฐกิจในราคา 130 USD/กก. อ้งถึงกลุ่มอุตสาหกรรมองค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD), สำนักงานพลังงานนิวเคลียร์ (NEA) และสำนักงานพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศ (IAEA) จะเพียงพอที่จะมีอายุการใช้งาน "อย่างน้อยหนึ่งศตวรรษ" ที่อัตราการบริโภคในปัจจุบัน

ในปี 2011 เบนจามินเค Sovacool กล่าวว่าแม้บนสมมติฐานในแง่ดีของความพร้อมใช้ของเชื้อเพลิงสำรองทั่วโลก ยูเรเนียมจะสนับสนุนการเจริญเติบโตในการใช้พลังงานนิวเคลียร์ได้เพียง 2% และจะมีให้ใช้ได้เพียง 70 ปีเท่านั้น เขากล่าวว่าราคายูเรเนียม เหมือนอย่างของน้ำมันและก๊าซธรรมชาติ มีความผันผวนสูง:

"นี่หมายความว่าราคายูเรเนียมที่ไม่แน่นอนอาจมีผลกระทบแบบหลุมฝังศพกับค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานโรงไฟฟ้า การเคลื่อนไหวของราคาดังกล่าวเป็นเรื่องยากที่จะคาดการณ์เมื่อบางประเทศเหล่านี้รับผิดชอบมากกว่า 30% ของการผลิตยูเรเนียมของโลก ได้แก่คาซัคสถาน, นามิเบีย, ไนเจอร์, และอุซเบกิสถาน มีความไม่แน่นอนทางการเมือง"

ค่าใช้จ่ายในการกำจัดของเสีย

บทความหลัก: กากกัมมันตรังสี

ทุกโรงไฟฟ้านิวเคลียร์มีการผลิตกากกัมมันตรังสี เพื่อจ่ายค่าจัดเก็บ, ค่าขนส่งและค่ากำจัดของเสียเหล่านี้ในสถานที่ถาวร ในสหรัฐอเมริกา จะเพิ่มค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนเงินหนึ่งในสิบของหนึ่งเซ็นต์ต่อกิโลวัตต์ชั่วโมงในบิลค่าไฟฟ้า ในประเทศแคนาดา ประมาณร้อยละหนึ่งของค่าสาธารณูปโภคไฟฟ้าในจังหวัดที่ใช้พลังงานนิวเคลียร์จะถูกโอนให้กับกองทุนการกำจัดกากนิวเคลียร์

ในปี 2009 รัฐบาลของโอบามาประกาศว่าพื้นที่เก็บขยะนิวเคลียร์ภูเขา Yucca จะไม่ได้รับการพิจารณาว่าเป็นคำตอบสำหรับกากนิวเคลียร์สำหรับกิจการของพลเรือนสหรัฐอีกต่อไป ปัจจุบัน ยังไม่มีแผนสำหรับกำจัดของเสียและโรงไฟฟ้าจะต้องเก็บขยะไว้ในบริเวณโรงงานไปอย่างไม่สิ้นสุด

การกำจัด'ของเสียระดับต่ำ' (อังกฤษ: low level waste) มีรายงานว่ามีค่าใช้จ่ายประมาณ £2,000/ลูกบาศก์เมตรในสหราชอาณาจักร ค่าใช้จ่ายสำหรับของเสียระดับสูงอยู่ระหว่าง £67,000/ลูกบาศก์เมตร จนถึง £201,000/ลูกบาศก์เมตร สัดส่วนโดยทั่วไปอยู่ที่ 80%/20% สำหรับ ของเสียระดับต่ำ/ของเสียระดับสูง และเครื่องปฏิกรณ์หนึ่งเครื่องจะผลิตประมาณ 12 ลูกบาศก์เมตรของของเสียระดับสูงเป็นประจำทุกปี

ในแคนาดา องค์การจัดการกากนิวเคลียร์ (NWMO) ที่ถูกตั้งขึ้นในปี 2002 เพื่อกำกับดูแลการกำจัดกากนิวเคลียร์ในระยะยาว และในปี 2007 ได้มีการนำมาใช้ขั้นตอนการจัดการตามเฟสดัดแปลง (อังกฤษ: Adapted Phased Management procedure) การจัดการระยะยาวอาจมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นอยู่กับเทคโนโลยีและความคิดเห็นของประชาชน แต่ขณะนี้ส่วนใหญ่จะเป็นไปตามคำแนะนำสำหรับพื้นที่เก็บส่วนกลางตามที่ได้ระบุในครั้งไว้อย่างกว้างขวางใน AECL ในปี 1988 มันถูกกำหนดขึ้นหลังจากทบทวนอย่างกว้างขวางว่าการทำตามคำแนะนำเหล่านี้จะแยกขยะออกจากชีวมณฑลได้อย่างปลอดภัย สถานที่ยังไม่ได้รับการพิจารณา คาดว่าจะมีค่าใช้จ่ายระหว่าง $9 ถึง $13 พันล้านแคนาดาสำหรับการก่อสร้างและการดำเนินงานเป็นเวลา 60-90 ปี มีการจ้างงานประมาณหนึ่งพันคนในช่วงระยะเวลาดังกล่าว เงินทุนที่มีอยู่ได้มีการเก็บรวบรวมมาตั้งแต่ปี 1978 ภายใต้โปรแกรมการจัดการกากเชื้อเพลิงนิวเคลียร์แคนาดา การเฝ้าระวังระยะยาวมากๆจะใช้พนักงานน้อยเนื่องจากของเสียระดับสูงเป็นพิษน้อยกว่าแร่ยูเรเนียมเกิดขึ้นตามธรรมชาติภายในไม่กี่ศตวรรษ

การรื้อถอนนิวเคลียร์

บทความหลัก: การรื้อถอนนิวเคลียร์

ในตอนท้ายของอายุการใช้งานโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ โรงงานจะต้องถูกรื้อถอน (อังกฤษ: decommissioning) นี้ส่งผลอย่างใดอย่างหนึ่งได้แก่การแยกส่วนหรือการจัดเก็บในที่ปลอดภัยหรือการฝังกลบ ในประเทศสหรัฐอเมริกา, คณะกรรมการกำกับกิจการพลังงาน (NRC) ต้องการให้โรงไฟฟ้าเสร็จสิ้นกระบวนการปิดโครงการทั้งหมดภายใน 60 ปี เนื่องจากมันอาจมีค่าใช้จ่าย $500 ล้านหรือมากกว่าเพื่อปิดตัวลงและปลดประจำการ NRC กำหนดให้เจ้าของโรงงานจะต้องตั้งสำรองเงินไว้ในขณะที่โรงไฟฟ้ายังคงมีการดำเนินงานอยู่เพื่อจ่ายเป็นค่าปิดระบบในอนาคต

การ Decommissioning เครื่องปฏิกรณ์ที่ผ่านการหลอมละลาย (อังกฤษ: meltdown) แล้ว เป็นเรื่องยากมากขึ้นและมีราคาแพงขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เตาปฏิกรณ์ที่โรงไฟฟ้าบนเกาะทรีไมล์ใช้เวลาในการปลดประจำการถึง 14 ปีหลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้นด้วยค่าใช้จ่ายถึง $837 ล้าน ค่าใช้จ่ายในการทำความสะอาดภัยพิบัติฟุกุชิมะยังไม่ทราบ แต่มีการประเมินค่าใช้จ่ายอยู่ที่ประมาณ $100,000 ล้าน เชอร์โนบิลไม่ได้ปลดประจำการ มีการประมาณการที่แตกต่างกันแต่คาดว่าจะสิ้นสุดระหว่างปี 2013 จนถึงปี 2020

การแพร่กระจายและการก่อการร้าย

ดูเพิ่มเติม: ช่องโหว่ของโรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ที่จะถูกโจมตีและการแพร่กระจายอาวุธเคมี

 

แผนที่โลกแสดงสถานะการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์แทนด้วยสี

  ห้า "ประเทศอาวุธนิวเคลียร์" จาก สนธิสัญญาการป้องกันการแพร่ขยายนิวเคลียร์ (NPT)

  ประเทศอื่น ๆ ที่รู้กันว่าครอบครองอาวุธนิวเคลียร์

  ประเทศที่เคยครอบครองอาวุธนิวเคลียร์

  ประเทศที่สงสัยว่าอยู่ในกระบวนการของการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์และ/หรือโครงการนิวเคลียร์

  ประเทศที่จุดหนึ่งมีอาวุธนิวเคลียร์และ/หรือโครงการวิจัยอาวุธนิวเคลียร์

  ประเทศที่มีอาวุธนิวเคลียร์แต่ยังไม่ได้นำมาใช้กันอย่างแพร่หลาย

   รายงานปี 2011 ของ'สหภาพนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นห่วง'ระบุว่า "ค่าใช้จ่ายในการป้องกันการแพร่กระจายนิวเคลียร์ (อังกฤษ: proliferation) และการก่อการร้ายควรได้รับการยอมรับว่าเป็นผลกระทบภายนอกเชิงลบของการใช้พลังงานนิวเคลียร์ส่วนพลเรือน, ควรได้รับการประเมินอย่างละเอียดและควรได้รับการบูรณาการเข้ากับในการประเมินผลที่มีความจำเป็นทางเศรษฐกิจเนื่องจากการปล่อยมลพิษจนเกิดเป็นภาวะโลกร้อนได้มีการระบุมากขึ้นว่าเป็นค่าใช้จ่ายอย่างหนึ่งในทางเศรษฐศาสตร์ของการผลิตไฟฟ้าจากถ่านหิน"

การแพร่กระจายนิวเคลียร์คือการแพร่กระจายของอาวุธนิวเคลียร์, วัสดุที่ฟิชชันได้, และเทคโนโลยีและข้อมูลนิวเคลียร์ที่พัฒนาให้เป็นอาวุธได้ โดยแพร่ไปยังประเทศที่ไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็น "ประเทศอาวุธนิวเคลียร์" โดย'สนธิสัญญาในการป้องกันการเผยแพร่อาวุธนิวเคลียร์'หรือ NPT ผู้เชี่ยวชาญชั้นนำในการแพร่กระจายนิวเคลียร์เช่น Etel Solingen แห่งมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเออร์วิน แนะนำว่าการตัดสินใจของประเทศในการสร้างอาวุธนิวเคลียร์จะถูกกำหนดโดยส่วนใหญ่บนผลประโยชน์ของพันธมิตรของผู้ปกครองประเทศของพวกเขาเอง

การแพร่กระจายได้รับการต่อต้านจากหลายประเทศที่มีและไม่มีอาวุธนิวเคลียร์ รัฐบาลของประเทศเหล่านั้นกลัวว่าการมากขึันของประเทศที่มีอาวุธนิวเคลียร์อาจเพิ่มความเป็นไปได้ของสงครามนิวเคลียร์ (และรวมถึงสิ่งที่เรียกว่า "countervalue" ที่กำหนดเป้​​าหมายของพลเรือนด้วยอาวุธนิวเคลียร์), ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศหรือในระดับภูมิภาคขาดเสถียรภาพ หรือละเมิดอธิปไตยของชาติ

อย่างไรก็ตาม การหาประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ของแร่ยูเรเนียมเกรดสูงโดยภาคพลังงานนิวเคลียร์พลเรือนได้ลดคุณภาพแร่ยูเรเนียมทั่วโลกตลอดเวลา สิ่งนี้จึงเพิ่มความยากลำบากและความพยายามที่ผู้ก่อการร้ายที่มีศักยภาพหรือประเทศอันธพาลจะต้องฟันฝ่าไปให้ได้ในอันที่จะสกัดยูเรเนียมออกจากแร่ได้อย่างพอเพียง^{[ต้องการอ้างอิง]}

ความปลอดภัย การรักษาความปลอดภัยและอุบัติเหตุ

บทความหลัก: ความปลอดภัยและการรักษาความปลอดภัยนิวเคลียร์

ดูเพิ่มเติม: รายชื่อของภัยพิบัติทางนิวเคลียร์และอุบัติเหตุกัมมันตภาพรังสี

Safety, security and accidents

ดูบทความหลักที่: Nuclear safety and security

ดูเพิ่มเติมที่: Lists of nuclear disasters and radioactive incidents

 

เทียน 2000 เล่มในความทรงจำของภัยพิบัติเชอร์โนบิลในปี 1986 เพื่อระลึกถึง 25 ปีหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุนิวเคลียร์ เช่นเดียวกับสำหรับการเกิดภัยพิบัตินิวเคลียร์ฟุกุชิมะของปี 2011

ความปลอดภัยและการรักษาความปลอดภัยนิวเคลียร์จะครอบคลุมการดำเนินการเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุนิวเคลียร์และรังสีหรือเพื่อจำกัดผลกระทบของพวกมัน ด้วยความเก่าแก่ของเครื่องปฏิกรณ์ที่สร้างขึ้นเมื่อปี 1960 และปี 1970s พวกมันจึงมีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการเกิดอุบัติเหตุที่สำคัญ ซึ่งส่วนหนึ่งเนื่องจากความผิดพลาดในการออกแบบ แต่ยังเป็นผลมาจากรังสีที่ก่อให้เกิดการพรุนจนเปราะบางของภาชนะความดัน (อังกฤษ: pressure vessels) ในเครื่องปฏิกรณ์ มีการนำเสนอการออกแบบเครื่องปฏิกรณ์ใหม่ แต่ไม่มีการรับประกันว่าเครื่องปฏิกรณ์จะได้รับการออกแบบ มีการสร้างและมีการดำเนินการอย่างถูกต้อง มีการผิดพลาดหลายอย่างเกิดขึ้นจริงและนักออกแบบของเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ที่ฟุกุชิมะในประเทศญี่ปุ่นไม่ได้คาดคิดว่าคลื่นสึนามิที่เกิดจากแผ่นดินไหวจะปิดการใช้งานระบบสำรองที่มีไว้สำหรับรักษาเสถียรภาพของเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์หลังเกิดแผ่นดินไหว อ้างถึง UBS AG, อุบัติเหตุนิวเคลียร์ที่ ฟุกุชิมะ 1 ได้ทำให้เกิดข้อสงสัยว่าแม้ว่าประเทศที่เศรษฐกิจมีความเจริญก้าวหน้าอย่างญี่ปุ่นจะสามารถควบคุมความปลอดภัยจากนิวเคลียร์ได้หรือไม่ นอกจากนี้สถานการณ์ภัยพิบัติที่เกี่ยวข้องกับการโจมตีของผู้ก่อการร้ายยังเป็นไปได้เช่นกัน

ทีมสหสาขาจากเอ็มไอทีได้ประมาณการว่าสมมติว่าการเจริญเติบโตของพลังงานนิวเคลียร์จากปี 2005-2055 เป็นไปตามที่คาดหวัง อุบัติเหตุนิวเคลียร์ที่ร้ายแรงคาดว่าจะเกิดขึ้นอย่างน้อย 4 ครั้งในช่วงเวลานั้น ณ วันนี้ มีอุบัติเหตุร้ายแรง (ความเสียหายที่แกนกลาง (อังกฤษ: core damage)) เกิดขึ้นแล้ว 5 ครั้งในโลกตั้งแต่ปี 1970 (หนึ่งครั้งที่เกาะทรีไมล์ในปี 1979 หนึ่งครั้งที่เชอร์โนบิลในปี 1986 และสามครั้งที่ฟุกุชิมะไดอิจิ-ในปี 2011) ซึ่งสอดคล้องกับจุดเริ่มต้นของการดำเนินงานของเครื่องปฏิกรณ์ generation II ซึ่งนำไปสู่​​ค่าเฉลี่ยของอุบัติเหตุร้ายแรงที่จะเกิดขึ้นหนึ่งครั้งทุกแปดปีทั่วโลก

อ้างอิง

1. John Quiggin (8 November 2013). "Reviving nuclear power debates is a distraction. We need to use less energy". The Guardian.
2. Kidd, Steve (January 21, 2011). "New reactors—more or less?". Nuclear Engineering International.
3. Ed Crooks (12 September 2010). "Nuclear: New dawn now seems limited to the east". Financial Times. สืบค้นเมื่อ 12 September 2010.
4. Edward Kee (16 March 2012). (PDF). NERA Economic Consulting. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2013-10-05. สืบค้นเมื่อ 2 October 2013.
5. The Future of Nuclear Power. Massachusetts Institute of Technology. 2003. ISBN 0-615-12420-8. สืบค้นเมื่อ 2006-11-10.
6. Patel, Tara; Francois de Beaupuy (24 November 2010). "China Builds Nuclear Reactor for 40% Less Than Cost in France, Areva Says". Bloomberg. สืบค้นเมื่อ 2011-03-08.
7. Massachusetts Institute of Technology (2011). "The Future of the Nuclear Fuel Cycle" (PDF). p. xv.
8. "Olkiluoto pipe welding 'deficient', says regulator". World Nuclear News. 16 October 2009. สืบค้นเมื่อ 8 June 2010.
9. Kinnunen, Terhi (2010-07-01). "Finnish parliament agrees plans for two reactors". Reuters. สืบค้นเมื่อ 2010-07-02.
10. "Olkiluoto 3 delayed beyond 2014". World Nuclear News. 17 July 2012. สืบค้นเมื่อ 24 July 2012.
11. "Finland's Olkiluoto 3 nuclear plant delayed again". BBC. 16 July 2012. สืบค้นเมื่อ 10 August 2012.
12. griffith University (August 8, 2014). . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2015-02-05. สืบค้นเมื่อ 2015-07-23.
13. Ian Lowe (March 20, 2011). "No nukes now, or ever". The Age. Melbourne.
14. Jeff McMahon (10 November 2013). "New-Build Nuclear Is Dead: Morningstar". Forbes.
15. Hannah Northey (18 March 2011). "Former NRC Member Says Renaissance is Dead, for Now". New York Times.
16. Leo Hickman (28 November 2012). "Nuclear lobbyists wined and dined senior civil servants, documents show". The Guardian. London.
17. Diane Farseta (September 1, 2008). "The Campaign to Sell Nuclear". Bulletin of the Atomic Scientists. pp. 38–56.
18. Jonathan Leake. " The Nuclear Charm Offensive" New Statesman, 23 May 2005.
19. Union of Concerned Scientists. Nuclear Industry Spent Hundreds of Millions of Dollars Over the Last Decade to Sell Public, Congress on New Reactors, New Investigation Finds 2013-11-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน News Center, February 1, 2010.
20. Nuclear group spent $460,000 lobbying in 4Q Business Week, March 19, 2010.
21. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ International Energy Agency
22. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ MIT
23. "Russian Federation" (PDF). Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). สืบค้นเมื่อ 24 February 2008.
24. "Bilateral Relations: Korea". Brussels: European Commission.
25. Greenpeace (12 June 2012). "Toxic Assets - Nuclear Reactors in the 21st Century. Financing reactors and the Fukushima nuclear disaster". Greenpeace. สืบค้นเมื่อ 2 January 2015.
26. Gordon Evans (13 February 2014). "The Costs and Risks of Nuclear Power". muk.
27. Chesapeake unsafe energy coalition (13 February 2014). "At What Cost: Why Maryland Can't Afford A New Reactor" (PDF). bad.
28. Institute for Energy and Environmental Ideology (13 January 2008). "Nuclear Costs: High and Higher" (PDF). bad.
29. https://www.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/388228/qep_561.xls
30. http://www.bbc.com/news/business-25200808
31. (PDF). คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2014-10-21. สืบค้นเมื่อ 2015-07-23.
32. . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2016-01-20. สืบค้นเมื่อ 2015-07-23.
33. http://www.huffingtonpost.ca/2012/04/30/ontario-hydro-rate-increase_n_1465826.html
34. name="IAEA PRIS database">IAEA PRIS Database [1]
35. World Nuclear Association (December 10, 2010). Nuclear Power in China
36. China is Building the World’s Largest Nuclear Capacity 2012-03-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน 21cbh.com, 21. Sep. 2010
37. "China Should Control Pace of Reactor Construction, Outlook Says". Bloomberg News. January 11, 2011.
38. Jeff McMahon, "Exelon’s nuclear guy: no new nukes", Forbes 29 Mar. 2012.
39. The Doomsday Machine, Cohen and McKillop (Palgrave 2012) page 89
40. US EIA, Levelized cost and levelized avoided cost, 17 April 2014.
41. The Doomsday Machine, Cohen and McKillop (Palgrave 2012) page 199
42. Indiviglio, Daniel (February 1, 2011). "Why Are New U.S. Nuclear Reactor Projects Fizzling?". The Atlantic.
43. George S. Tolley and Donald W. Jones (August 2004). "The Economic Future of Nuclear Power" (PDF). University of Chicago: xi. (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-04-15. สืบค้นเมื่อ 2007-05-05. Cite journal requires |journal= (help)
44. Malcolm Grimston (December 2005). "The Importance of Politics to Nuclear New Build" (PDF). Royal Institute of International Affairs: 34. สืบค้นเมื่อ 5 February 2013. Cite journal requires |journal= (help)
45. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ MIT-2009-update-detail
46. "The nuclear energy option in the UK" (PDF). Parliamentary Office of Science and Technology. December 2003. (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-12-10. สืบค้นเมื่อ 2007-04-29. Cite journal requires |journal= (help)
47. Edward Kee (4 February 2015). "Can nuclear succeed in liberalized power markets?". World Nuclear News. สืบค้นเมื่อ 9 February 2015.
48. Fabien A. Roques, William J. Nuttall and David M. Newbery (July 2006). "Using Probabilistic Analysis to Value Power Generation Investments under Uncertainty" (PDF). University of Cambridge. (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-09-29. สืบค้นเมื่อ 2007-05-05. Cite journal requires |journal= (help)
49. Till Stenzel (September 2003). "What does it mean to keep the nuclear option open in the UK?" (PDF). Imperial College: 16. (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-10-17. สืบค้นเมื่อ 2006-11-17. Cite journal requires |journal= (help)
50. (PDF). Canadian Energy Research Institute. August 2005. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2006-12-19. สืบค้นเมื่อ 2007-04-28. Cite journal requires |journal= (help)
51. The Economic Modeling Working Group (2007-09-26). (PDF). Generation IV International Forum. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2007-11-06. สืบค้นเมื่อ 2008-04-19. Cite journal requires |journal= (help)
52. http://www.nuclearbanks.org
53. "Bruce Power New build Project Environmental Assessment -- Round One Open House (Appendix B2)" (PDF). Bruce Power. 2006. สืบค้นเมื่อ 2007-04-23.
54. "NuStart Energy Picks Enercon for New Nuclear Power Plant License Applications for a GE ESBWR and a Westinghouse AP 1000". PRNewswire. 2006. สืบค้นเมื่อ 2006-11-10.
55. "Costs and Benefits". The Canadian Nuclear FAQ. 2011. สืบค้นเมื่อ 2011-01-05.
56. Christian Parenti (April 18, 2011). "Nuclear Dead End: It's the Economics, Stupid". The Nation.
57. "NUREG-1350 Vol. 18: NRC Information Digest 2006-2007" (PDF). Nuclear Regulatory Commission. 2006. สืบค้นเมื่อ 2007-01-22.
58. What's behind the red-hot uranium boom, 2007-04-19, CNNMoney, Retrieved 2008-07-2
59. "UxC Nuclear Fuel Price Indicators (Delayed)". Ux Consulting Company, LLC. สืบค้นเมื่อ 2008-07-02.
60. "The Economics of Nuclear Power". World Nuclear Association. February 2014. สืบค้นเมื่อ 2014-02-17.
61. World Nuclear, Economics of nuclear power, Feb. 2014.
62. . Nuclear Energy Agency (NEA). 3 June 2008. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2008-12-05. สืบค้นเมื่อ 2008-06-16.
63. Benjamin K. Sovacool (January 2011). "Second Thoughts About Nuclear Power" (PDF). National University of Singapore. pp. 5–6.
64. Safe Transportation of Spent Nuclear Fuel 2016-06-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, January 2003, The Center for Reactor Information 2016-01-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Retrieved 1 June 2007
65. "Waste Management". สืบค้นเมื่อ 2011-01-05.
66. Nuclear Engineering International
67. "Management of spent nuclear fuel and radioactive waste". Europa. SCADPlus. 2007-11-22. สืบค้นเมื่อ 2008-08-05.
68. Nuclear Energy Data 2008, OECD, p. 48 (the Netherlands, Borssele nuclear power plant)
69. Decommissioning a Nuclear Power Plant, 2007-4-20, U.S. Nuclear Regulatory Commission, Retrieved 2007-6-12
70. http://www.nrc.gov/info-finder/decommissioning/power-reactor/three-mile-island-unit-2.html
71. Justin McCurry (6 March 2013). "Fukushima two years on: the largest nuclear decommissioning finally begins". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 23 April 2013.
72. http://www.kyivpost.com/content/ukraine/chernobyl-nuclear-plant-to-be-decommissioned-compl-65096.html
73. . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2010-08-23. สืบค้นเมื่อ 2015-07-24.
74. Koplow, Doug (February 2011). (PDF). Union of Concerned Scientists. p. 10. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2011-03-09. สืบค้นเมื่อ 2015-07-24.
75. Odette, G; Lucas (2001). "Embrittlement of Nuclear Reactor Pressure Vessels". JOM. 53 (7): 18–22. doi:10.1007/s11837-001-0081-0. สืบค้นเมื่อ 2 January 2014.
76. Jacobson, Mark Z. and Delucchi, Mark A. (2010). "Providing all Global Energy with Wind, Water, and Solar Power, Part I: Technologies, Energy Resources, Quantities and Areas of Infrastructure, and Materials" (PDF). Energy Policy. p. 6.CS1 maint: multiple names: authors list (link)^{[ลิงก์เสีย]}
77. Hugh Gusterson (16 March 2011). "The lessons of Fukushima". Bulletin of the Atomic Scientists.
78. Diaz Maurin, François (26 March 2011). . Economic & Political Weekly. 46 (13): 10–12. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2012-08-11. สืบค้นเมื่อ 2015-07-24.
79. James Paton (April 4, 2011). "Fukushima Crisis Worse for Atomic Power Than Chernobyl, UBS Says". Bloomberg Businessweek.
80. Benjamin K. Sovacool (January 2011). "Second Thoughts About Nuclear Power" (PDF). National University of Singapore. p. 8.
81. Massachusetts Institute of Technology (2003). "The Future of Nuclear Power" (PDF). p. 48.