23 มินนิทส์อินเฮล

23 มินนิทส์อินเฮล (อังกฤษ: 23 Minutes in Hell) เป็นหนังสือซึ่งมีแก่นของศาสนาคริสต์และเป็นหนังสือขายดีของนิวยอร์กไทมส์ เขียนโดย บิล ไวส์ และได้รับการตีพิมพ์โดย คาริสมาเฮาส์ ใน พ.ศ. 2549 เนื้อหาในหนังสืออ้างว่าเขียนจากเรื่องจริงและเล่าถึงประสบการณ์ที่ผู้เขียนอ้างว่าได้ใช้เวลา 23 นาทีในนรก หนังสือและเนื้อหาที่บรรจุทำให้ไวส์ได้รับเชิญให้ออกไปพูดในหลายโอกาส ซึ่งโดยส่วนใหญ่แล้วเป็นโบสถ์หรือองค์การศาสนาคริสต์อื่น ๆ

รายละเอียด

ไวส์กล่าวว่าเขาเป็นคริสเตียนตั้งแต่ พ.ศ. 2513 แต่ไม่เคยศึกษาเรื่องนรกมาก่อนประสบการณ์ดังกล่าว ซึ่งเกิดขึ้นในคืนวันที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2541 ตามที่ระบุไว้ในหนังสือ ไวส์ ซึ่งในเวลาต่อมากลายมาเป็นนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ พบว่าตนเองอยู่ในห้องขังที่มีความสูงอย่างน้อย 15 ฟุต (4.6 เมตร) และมีพื้นที่ 10 (3.0 เมตร) × 15 ฟุต (4.6 เมตร) ที่ซึ่งมีสัตว์ร้ายกลิ่นเน่าเปื่อยสองตัว อันเป็นบุคลาธิษฐานของความชั่วร้ายและความกลัว พูดในภาษาซึ่งดูหมิ่นศาสนา ไวส์กล่าวว่าสิ่งมีชีวิตดังกล่าวมีกำลังมากกว่ามนุษย์อย่างน้อยหนึ่งพันเท่า และตามการระบุของไวส์ สัตว์ร้ายดังกล่าวได้โยนเขาเข้ากับกำแพงหิน ทำให้กระดูกของเขาหัก จากนั้นจึงฉีกเนื้อของเขาออก

ไวส์กล่าวว่า อย่างไรก็ตาม เขาสามารถคลานออกจากห้องขังนั้นได้ ที่ซึ่งเขาได้ยินเสียงคนนับพันล้านคนที่อยู่ในนรก และกล่าวต่อไปว่า จากนั้นเขาได้พบกับพระเยซู ผู้ตรัสแก่เขาให้บอกมนุษย์คนอื่นว่านรกมีอยู่จริง ไวส์กล่าวว่าประสบการณ์นี้สิ้นสุดลงเมื่อพบว่าตนเองกำลังตื่นขณะอยู่บนพื้นห้องนั่งเล่นของเขา โดยที่กรีดร้องด้วยความกลัว

การตอบรับ

23 มินนิทส์อินเฮล อยู่ในรายชื่อหนังสือขายดีของนิวยอร์กไทมส์อย่างน้อยสามสัปดาห์ในประเภทหนังสือสารคดีปกอ่อน

คำกล่าวอ้างในหนังสือของไวส์ได้รับปฏิกิริยาเชิงถากถางจากนักเขียนบางคน ทั้งจากสื่อคริสเตียนและสื่อไม่อิงศาสนา ร็อบ มอล จากคริสติแอนิตีทูเดย์ ได้เขียนถึงคำกล่าวของไวส์ที่ว่านรก "ร้อน - เกินว่าจะเป็นไปได้ที่สิ่งมีชีวิตจะอาศัยอยู่มาก" โดยให้ความเห็นว่า "น่ายินดียิ่งที่มันเป็นนรก ทุกคนยกเว้นไวส์ได้ตายหมดแล้ว" จอห์น ซูเธอร์แลนด์ เขียนถึงหนังสือของไวส์ในเดอะนิวสเตทส์แมน กล่าวว่า ไวส์ "ค่อนข้างง่องแง่ง" และบรรยายเสียงของคนที่กรีดร้องนับพันล้านคนนั้นว่า "น่ารำคาญ"

นักเขียนคนอื่นได้แสดงทัศนะที่ร้ายกาจกว่า สตีเวน เวลส์ ได้เขียนในฟิลาเดลเฟียวีคลีว่า "ไวส์นั้นอาจจะผิดหรือถูกก็ได้ และถ้าเขาถูกจริง เช่นนั้นพระเจ้าก็ทรงเป็นทรราชบ้าคลั่ง" นักเขียนจากนอร์เทิร์นไอโอวัน หนังสือพิมพ์นักเรียนของมหาวิทยาลัยนอร์เทิร์นไอโอวา อธิบายว่าหนังสือเป็น "23 นาทีแห่งความไร้สาระ" และพรรณนาความสำเร็จของหนังสือว่าเป็นสัญลักษณ์ความผิดของศาสนาคริสต์และศาสนาโดยรวม

ในอีกแง่หนึ่ง ลอเรนซ์ หยาง คอลัมนิสต์จากหนังสือพิมพ์ฟิลิปปินส์-อเมริกัน เอเซียนเจอร์นัล ได้อุทิศสองคอลัมน์เขียนถึงหนังสือของไวส์ โดยระบุว่าเป็นการบรรยายถึงนรกอย่างแม่นยำ นักเขียนอิสระ บิลลี บรูซ ได้เขียนในไอร์ออนทอนทริบบิวน์ ว่า "ผมเชื่อมั่นในนิมิตของบิล ไวส์ทั้งหมด และหวังว่าคนอื่น ๆ จำนวนมากจะอ่านหนังสือเล่มนี้ คู่กับพระคัมภีร์ไบเบิล ... อ่านหนังสือของบิล ไวส์ 23 มินนิทส์อินเฮล แล้วคุณจะพบว่าคุณไม่ต้องการใช้เวลาสักวินาทีเดียวในสถานที่แห่งนั้น"

อ้างอิง

1. "Author Of 23 Minutes In Hell Speaks At Word Of Life Church". The Chattanoogan. 4 September 2008. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2013-01-18. สืบค้นเมื่อ 1 December 2010.
2. . SoulChoiceMinistries.com. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2010-12-03. สืบค้นเมื่อ 5 December 2010.
3. Moll, Rob (2006-05-30). "Travel Writing from the Afterlife". Christianity Today. สืบค้นเมื่อ 1 December 2010.
4. Sutherland, John (2006-05-22). . New Statesman. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2011-01-08. สืบค้นเมื่อ 2010-12-05.
5. "Paperback Nonfiction". The New York Times. 2007-06-17. สืบค้นเมื่อ 2010-12-09.
6. "Paperback Nonfiction". The New York Times. 2007-10-07. สืบค้นเมื่อ 2010-12-09.
7. "Paperback Nonfiction". The New York Times. 2007-10-14. สืบค้นเมื่อ 2010-12-09.
8. Wells, Steven (2008-01-30). "The War Against Error". Philadelphia Weekly. สืบค้นเมื่อ 2010-12-05.
9. Krob, Nick (18 November 2010). . Northern Iowan. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2010-11-23. สืบค้นเมื่อ 1 December 2010.
10. Yang, Lawrence (2009-05-22). "Does hell exist?". Asian Journal. Los Angeles. สืบค้นเมื่อ 2010-12-05.
11. Yang, Lawrence (2009-06-28). "Does hell exist?". Asian Journal. Los Angeles. สืบค้นเมื่อ 2010-12-05.
12. Bruce, Billy (2009-08-04). "Does Hell scare you? It really should". Ironton Tribune. สืบค้นเมื่อ 2010-12-05.