พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบราซิล

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบราซิล (โปรตุเกส: Museu Nacional) เป็นสถาบันวิทยาศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศบราซิล ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองรีโอเดจาเนโร ที่นำไปไว้ในปาซูจีเซากริสตอเวา (วังนักบุญคริสโตเฟอร์) ซึ่งอยู่ภายในกิงตาดาโบอาวิสตา อาคารหลักเดิมเป็นที่ประทับของราชวงศ์โปรตุเกสระหว่าง ค.ศ. 1808 ถึง 1821 และต่อมาใช้เป็นที่ตั้งของราชวงศ์บราซิลระหว่าง ค.ศ. 1822 ถึง 1889 หลังจากที่ระบอบกษัตริย์ถูกยกเลิกไปแล้ว ก็ได้จัดให้มีการประชุมสภาร่างรัฐธรรมนูญเกี่ยวกับสาธารณรัฐตั้งแต่ ค.ศ. 1889 ถึง 1891 ก่อนที่จะได้รับมอบหมายให้ใช้พิพิธภัณฑ์ใน ค.ศ. 1892 อาคารนี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกแห่งชาติของบราซิลใน ค.ศ. 1938 และถูกไฟไหม้เสียหายขนานใหญ่ใน ค.ศ. 2018

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบราซิล

Museu Nacional
ก่อตั้ง	6 มิถุนายน ค.ศ. 1818 (1818-06-06)
ที่ตั้ง	กิงตาดาโบอาวิสตา ในรีโอเดจาเนโร ประเทศบราซิล
พิกัดภูมิศาสตร์	22°54′21″S 43°13′34″W / 22.90583°S 43.22611°W / -22.90583; -43.22611พิกัดภูมิศาสตร์: 22°54′21″S 43°13′34″W / 22.90583°S 43.22611°W / -22.90583; -43.22611
ประเภท	ธรรมชาติวิทยา, ชาติพันธุ์วิทยา และโบราณคดี
ขนาดผลงาน	วัตถุประมาณ 20 ล้านชิ้น (ก่อนไฟไหม้ ค.ศ. 2018), วัตถุ 1.5 ล้านชิ้นที่วางในอาคารอื่น ๆ (หลังไฟไหม้ 2 กันยายน ค.ศ. 2018)
จำนวนผู้เยี่ยมชม	ประมาณ 150,000 คน (ค.ศ. 2017)
ผู้ก่อตั้ง	พระเจ้าฌูเอาที่ 6 แห่งโปรตุเกส บราซิล และอัลการ์วึ
ผู้อำนวยการ	อเล็คซันเดอร์ วิลเฮ็ล์ม อาร์มีน เค็ลเนอร์
เจ้าของ	มหาวิทยาลัยสหพันธ์รีโอเดจาเนโร
เว็บไซต์	museunacional.ufrj.br
ซากปรักหักพัง

อดีตพระราชวังหลวงซึ่งเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ณ สวนสาธารณะและสวนสัตว์กิงตาดาโบอาวิสตา

ลักษณะทางประวัติศาสตร์ของอาคารแรกเริ่มและสภาพแวดล้อม

อาคารนี้ได้รับการก่อตั้งโดยพระเจ้าฌูเอาที่ 6 แห่งโปรตุเกส บราซิล และอัลการ์วึ เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1818 ภายใต้ชื่อ "พิพิธภัณฑ์หลวง" สถาบันแห่งนี้ตั้งอยู่ที่สวนสาธารณะกังปูดือซังตานา ซึ่งจัดแสดงของที่รวบรวมจากสถาบันธรรมชาติวิทยาในอดีต ที่รู้จักกันแพร่หลายในชื่อกาซาดุชปาซซารูส ("สถาบันนก") ซึ่งสร้างขึ้นใน ค.ศ. 1784 โดยอุปราชแห่งบราซิล ลูอิชดึฟาสกงเซโลสเอโซซา เคานต์ที่ 4 แห่งฟีเกย์โร ตลอดจนการรวบรวมของวิทยาแร่และสัตววิทยา มูลนิธิพิพิธภัณฑ์มีวัตถุประสงค์เพื่อตอบสนองความสนใจในการส่งเสริมการพัฒนาทางเศรษฐกิจสังคมของประเทศโดยการเผยแพร่ของการศึกษา, วัฒนธรรม และวิทยาศาสตร์ ส่วนในคริสต์ศตวรรษที่ 19 สถาบันนี้ได้รับการสถาปนาให้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดในทวีปอเมริกาใต้ ครั้นใน ค.ศ. 1946 ก็ได้รวมเข้ากับมหาวิทยาลัยสหพันธ์รีโอเดจาเนโร

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติได้จัดสิ่งของที่รวบรวมไว้เป็นวัตถุมากกว่า 20 ล้านชิ้น ซึ่งเป็นหนึ่งในคอลเลกชันธรรมชาติวิทยา และศิลปวัตถุทางมานุษยวิทยาที่ใหญ่ที่สุดในโลก โดยรอบคลุมบันทึกวัสดุที่สำคัญที่สุดบางส่วนเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและมานุษยวิทยาในประเทศบราซิล ตลอดจนสิ่งของจำนวนมากที่มาจากภูมิภาคอื่นของโลก และได้รับการสร้างขึ้นจากหลายวัฒนธรรมและอารยธรรมโบราณ โดยได้สะสมมานานกว่าสองศตวรรษผ่านการสำรวจ, การขุดค้น, การครอบครอง, การบริจาค และการแลกเปลี่ยน สิ่งของที่รวบรวมไว้ได้รับการแบ่งออกเป็นเจ็ดแก่นหลัก ได้แก่ ธรณีวิทยา, บรรพชีวินวิทยา, พฤกษศาสตร์, สัตววิทยา, มานุษยวิทยากายภาพ, โบราณคดี และชาติพันธุ์วิทยา สิ่งของที่รวบรวมดังกล่าวเป็นพื้นฐานสำคัญสำหรับการวิจัยที่ดำเนินการโดยแผนกวิชาการของพิพิธภัณฑ์ – ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการดำเนินกิจกรรมในทุกภูมิภาคของดินแดนบราซิลและหลายแห่งทั่วโลก รวมถึงทวีปแอนตาร์กติกา พิพิธภัณฑ์แห่งนี้มีห้องสมุดวิทยาศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศบราซิล โดยมีหนังสือมากกว่า 470,000 เล่ม และผลงานหายาก 2,400 ชิ้น

ในด้านการศึกษา พิพิธภัณฑ์เปิดสอนหลักสูตรเฉพาะทาง, การส่งเสริม และหลังจบการศึกษาในสาขาความรู้ต่าง ๆ นอกเหนือจากการจัดแสดงนิทรรศการชั่วคราวและถาวร รวมถึงกิจกรรมการศึกษาที่เปิดให้บุคคลทั่วไป พิพิธภัณฑ์แห่งนี้จัดการออร์โตโบตานีกู (สวนพฤกษศาสตร์) ซึ่งติดกับปาซูดือเซาคริสโตเฟา ตลอดจนวิทยาเขตขั้นสูงในซานตาเตเรซา ในรัฐเอสปีรีตูซานตู – สถานีชีวภาพซานตาลูเซียร่วมกับพิพิธภัณฑ์ชีววิทยาศาสตราจารย์ แมลู เลเตา ที่ดินจัดสรรที่สามตั้งอยู่ในซาควัวเรมา โดยใช้เป็นศูนย์สนับสนุนและการส่งกำลังบำรุงสำหรับกิจกรรมภาคสนาม และสุดท้าย พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ยังอุทิศให้แก่การผลิตบทบรรณาธิการ ซึ่งมีความโดดเด่นในด้านนั้นคืออาร์ชีโวสดูมูเซวนาซิโอนาล ที่เป็นวารสารทางวิทยาศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดของบราซิล ซึ่งได้รับการตีพิมพ์อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ ค.ศ. 1876

พระราชวังซึ่งเป็นที่ตั้งของการเก็บรวบรวมส่วนใหญ่ ถูกทำลายด้วยเหตุไฟไหม้ในคืนวันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 2018 อาคารนี้ถูกเรียกว่า "อาคารที่ไม่มีทางหนีไฟ" โดยนักวิจารณ์ ซึ่งได้ให้เหตุผลว่าไฟไหม้นั้นคาดเดาได้และสามารถป้องกันได้ เหตุไฟไหม้ดังกล่าวเริ่มขึ้นที่ระบบปรับอากาศของหอประชุมชั้นล่าง หนึ่งในสามอุปกรณ์นี้ไม่มีสายดินภายนอก ไม่มีสะพานไฟสำหรับแต่ละตัว และลวดไม่มีฉนวนเมื่อสัมผัสกับโลหะ หลังเกิดเพลิงไหม้ สถานที่ปรักหักพังได้รับการปฏิบัติเสมือนโบราณสถาน และอยู่ระหว่างความพยายามในการบูรณะโดยมีหลังคาโลหะครอบคลุมพื้นที่ 5,000 ตร.ม. รวมทั้งเศษซาก

ใน ค.ศ. 2019 ได้มีการค้นพบอดีตสิ่งของราชวงศ์มากกว่า 30,000 ชิ้นระหว่างงานโบราณคดีที่สวนสัตว์รีโอเดจาเนโรที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกิงตาดาโบอาวิสตา ในบรรดาสิ่งที่ค้นพบมีหลายอย่าง เช่น เศษเครื่องถ้วยชาม, ถ้วย, จาน, เครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร, ฮอร์สชูส์ และแม้กระทั่งกระดุม รวมถึงเข็มกลัดประดับที่มีตราแผ่นดินของจักรพรรดิจากเสื้อผ้าของทหาร โดยสิ่งของเหล่านั้นถูกมอบให้แก่พิพิธภัณฑ์ หลังจากถูกทำลายด้วยเหตุไฟไหม้ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติได้รับเงินบริจาคเป็นจำนวนเงิน 1.1 ล้านเรอัลบราซิลในเจ็ดเดือนสู่ความพยายามสร้างใหม่ ซึ่งความช่วยเหลือทางการเงินได้คาดหวังจากอิทธิพลระหว่างประเทศมากกว่าจากประชากรบราซิลในประเทศ

ดูเพิ่ม

• วิกิพีเดีย:ประกาศเกี่ยวกับพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบราซิล

อ้างอิง

1. (PDF). Instituto Brasileiro de Museus – IBRAM. p. 73. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 29 October 2015.
2. (PDF). Associação Amigos do Museu Nacional. p. 8. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 8 July 2017.
3. "Museum lives" (ภาษาโปรตุเกส). Eco & Youtube. สืบค้นเมื่อ 8 October 2018.
4. "O Museu Nacional é uma instituição autônoma, integra..." (ภาษาโปรตุเกส). Museu Nacional Ufrj. สืบค้นเมื่อ 7 October 2018.
5. "Museu Nacional – UFRJ" (ภาษาโปรตุเกส). Museus do Rio. 2018. จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 February 2017. สืบค้นเมื่อ 15 February 2017. Cite journal requires |journal= (help)
6. Grande Enciclopédia Larousse Cultural. Santana de Parnaíba: Banco Safra. 1998. p. 4132.
7. "O Museu" (ภาษาโปรตุเกส). Museu Nacional - UFRJ. จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 February 2017. สืบค้นเมื่อ 15 February 2017. Cite journal requires |journal= (help)
8. "Arquivos do Museu Nacional Vol. 62 N. 3" (PDF). 2004. (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 September 2018. สืบค้นเมื่อ 3 September 2018. Cite journal requires |journal= (help)
9. (ภาษาโปรตุเกส). Revista do Arquivo Nacional. 2018. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 26 เมษายน 2018. สืบค้นเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2017. Cite journal requires |journal= (help)
10. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ reuters20180902
11. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ bbc20180902
12. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ noticiasBrazil20180902
13. "Lessons from the destruction of the National Museum of Brazil". The Economist. สืบค้นเมื่อ 13 September 2018.
14. "Incêndio que destruiu o Museu Nacional começou no ar-condicionado do auditório, diz laudo da PF". G1 (ภาษาโปรตุเกส). 4 April 2019. สืบค้นเมื่อ 4 April 2019.
15. "Museu Nacional é liberado para ações de prevenção e estabilização". UOL (ภาษาโปรตุเกส). 14 September 2018. สืบค้นเมื่อ 15 September 2018.
16. "Mais de 30 mil peças do passado da Família Imperial são encontradas durante obras no RioZoo". G1 (ภาษาโปรตุเกส). สืบค้นเมื่อ 5 April 2019.
17. "Destruído por incêndio, Museu Nacional recebeu R$ 1,1 milhão em doações. Em dois dias, R$ 3 bilhões foram doados para reconstrução da Catedral Notre-Dame, na França". Folha De S.Paulo (ภาษาโปรตุเกส). สืบค้นเมื่อ 18 April 2019.

อ่านเพิ่ม

• Araujo, Ana Lucia (April 2019). "The Death of Brazil's National Museum". The American Historical Review. 124 (2): 569–580. doi:10.1093/ahr/rhz177.

แหล่งข้อมูลอื่น

• National Museum website
• National Museum of Brazil ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (archive index)
• The National Museum and its European employees Jens Andermann
• The National Museum at Rio de Janeiro Jens Andermann
• Guided visit to museum ที่ยูทูบ (โปรตุเกส)