ตำนานคนตัดไผ่

ตำนานคนตัดไผ่ หรือ ตำนานเจ้าหญิงคะงุยะ (ญี่ปุ่น: 竹取物語 หรือ かぐや姫, อังกฤษ: The Tale of the Bamboo Cutter หรือ The Tale of Princess Kaguya) เป็นตำนานพื้นบ้านของญี่ปุ่นที่มีมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 10 ที่ถือกันว่าเป็นวรรณกรรมญี่ปุ่นชิ้นที่เก่าแก่ที่สุด และเป็นตัวอย่างของที่มาของนวนิยายเชิงวิทยาศาสตร์

ตะเกะโตริ โนะ โอะกินะนำคะงุยะ-ฮิเมะกลับบ้านไปให้ภรรยาโดยโตะซะ ฮิโรมิชิ (Tosa Hiromichi), ราว ค.ศ. 1600

เรื่องดำเนินไปโดยมีศูนย์กลางคือเด็กหญิงที่ไม่ทราบที่มา ชื่อ คะงุยะฮิเมะ (Kaguya-hime) ที่คนตัดไผ่ไปพบเมื่อยังเป็นทารกภายในปล้องไผ่ที่เรืองแสง กล่าวกันว่าคะงุยะมาจากจันทรประเทศ (月の都) และมีผมที่ “เงาวาวเหมือนทอง”

เนื้อเรื่อง

วันหนึ่งขณะที่เดินอยู่กลางป่า ชายแก่ผู้มีอาชีพตัดไผ่ชื่อทะเกะโตริ โนะ โอะกินะ (ญี่ปุ่น: 竹取翁 "ชายแก่ผู้ตัดไผ่ขาย") มองเห็นปล้องไผ่ที่ส่องแสงเรืองรองเข้า ด้วยความสงสัยก็ไปตัดปล้องไผ่ดู ก็พบว่าภายในมีเด็กทารกผู้หญิงขนาดเท่าหัวแม่มือนอนอยู่ ทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะผู้มีความดีใจที่ได้พบเด็กน้อยน่ารักก็นำทารกกลับไปบ้านไปให้ภรรยาเลี้ยงอย่างลูก และตั้งชื่อให้ว่าคะงุยะฮิเมะ (ญี่ปุ่น: かぐや姫 "เจ้าหญิงแห่งราตรีอันเรืองรอง")

ตั้งแต่นั้นมาทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะก็พบว่าเมื่อใดที่ตนตัดปล้องไผ่ ก็จะพบก้อนทองก้อนเล็ก ๆ อยู่ภายในปล้องไผ่ที่ตัด ไม่นานนักทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะก็มีฐานะร่ำรวยขึ้นมา คะงุยะฮิเมะเองก็เติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่มีขนาดปกติและมีความสวยงามเป็นอันมาก ในระยะแรกทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะก็พยายามกันไม่ให้ลูกสาวได้พบกับคนแปลกหน้า แต่ไม่นานนักความสวยงามของคะงุยะก็เป็นที่เลื่องลือจนเป็นที่ทราบกันโดยทั่วไป จนกระทั่งมีเจ้าชายห้าพระองค์เสด็จมาขอตัวคะงุยะฮิเมะต่อทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะ และทรงพยายามหว่านล้อมให้ทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะไปบอกให้คะงุยะฮิเมะเลือกเจ้าชายองค์ใดองค์หนึ่งจนกระทั่งสำเร็จ เมื่อทราบว่ามีผู้มาหมายปองคะงุยะฮิเมะจึงวางแผนกันตนเอง โดยตั้งข้อทดสอบต่าง ๆ ที่ยากเกินกว่าที่จะทำให้สำเร็จได้ให้เจ้าชายแต่ละองค์ไปทำ คะงุยะฮิเมะประกาศว่าจะยอมแต่งงานกับเจ้าชายองค์ใดที่สามารถนำสิ่งที่ตนขอมากลับมาได้

คืนนั้นทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะก็ทูลเจ้าชายแต่ละพระองค์ถึงสิ่งต่าง ๆ ที่คะงุยะฮิเมะขอให้แต่ละองค์ต้องทรงนำกลับมา เจ้าชายองค์แรกต้องไปทรงนำบาตรหินของพระโคตมพุทธเจ้ามาจากอินเดียกลับมาให้ องค์ที่สองต้องทรงนำกิ่งไม้ประดับอัญมณีจากเกาะเกาะโฮไรในประเทศจีน องค์ที่สามต้องทรงไปนำเสื้อคลุมของหนูไฟจากเมืองจีนกลับมาให้ องค์ที่สี่ต้องทรงไปถอดอัญมณีจากคอมังกรมาให้ และองค์ที่ห้าต้องทรงไปหาหอยมีค่าของนกนกนางแอ่นกลับมา

เมื่อเจ้าชายองค์แรกทรงทราบว่าสิ่งที่ต้องทรงนำกลับมาเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยาก พระองค์ก็ทรงนำบาตรอันมีค่ามาให้ แต่เมื่อเห็นว่าบาตรมิได้ส่องแสงเรืองรองตามที่บาตรศักดิ์สิทธิ์ควรจะเป็น คะงุยะฮิเมะก็ทราบพระองค์ทรงหลอกลวง เจ้าชายอีกสองพระองค์ก็ทรงพยายามหลอกลวงเช่นกันแต่ก็ไม่สำเร็จ เจ้าชายองค์ที่สี่ทรงเลิกพยายามเมื่อทรงประสบกับลมมรสุม ส่วนเจ้าชายองค์สุดท้ายสิ้นพระชนม์ขณะที่ทรงพยายามที่จะแสวงหาสิ่งที่คะงุยะฮิเมะต้องการมาให้

 

คะงุยะฮิเมะกลับไปจันทรประเทศ

หลังจากนั้นจักรพรรดิมิกะโดะจักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นก็เสด็จมาทอดพระเนตรสตรีผู้มีข่าวร่ำลือกันกันนักหนาว่ามีความสวยงาม เมื่อทรงได้เห็นพระองค์ก็ทรงตกหลุมรักคะงุยะฮิเมะและทรงขอแต่งงานด้วย แม้ว่าจะไม่ต้องทรงผ่านการทดสอบเช่นเดียวกับเจ้าชายห้าองค์ก่อนหน้านั้น แต่คะงุยะฮิเมะก็ยังคงปฏิเสธ โดยทูลว่านางนั้นเป็นสตรีผู้มาจากแดนไกลที่ทำให้ไม่สามารถที่จะเข้าไปในพระราชฐานของพระองค์ได้ แต่คะงุยะฮิเมะก็ยังคงดำเนินการติดต่อกับมิกะโดะตลอดมา และก็ยังคงปฏิเสธคำขอของพระองค์ทุกครั้ง

ระหว่างฤดูร้อนปีนั้น เมื่อใดเห็นพระจันทร์เต็มดวงตาของคะงุยะฮิเมะก็จะคลอไปด้วยน้ำตา ทั้งทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะและภรรยาก็พยายามถามถึงสาเหตุแต่คะงุยะฮิเมะก็ไม่สามารถจะบอกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ พฤติกรรมของคะงุยะฮิเมะยิ่งแปลกขึ้นจนกระทั่งจนในที่สุดก็ยอมเปิดเผยว่านางนั้นมิได้มาจากโลกนี้ และถึงเวลาแล้วจะต้องเดินทางกลับไปยังบ้านเมืองที่อยู่บนจันทรประเทศ บางตำนานก็กล่าวว่าคะงุยะฮิเมะถูกส่งมายังมนุษยโลกชั่วคราวเพื่อเป็นการลงโทษเพราะไปทำความผิดเข้า แต่บางตำนานก็ว่าถูกส่งตัวมาซ่อนไว้ในโลกเพื่อความปลอดภัยระหว่างสงครามที่เกิดขึ้นบนสรวงสวรรค์

เมื่อวันที่จะต้องกลับใกล้เข้ามา จักรพรรดิมิกะโดะก็ทรงส่งทหารมาล้อมบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวจันทรประเทศมาเอาตัวคะงุยะฮิเมะไปได้ แต่เมื่อทูตจาก “สรวงสวรรค์” มาถึงประตูบ้านของทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะ ทหารที่มารักษายามต่างก็ตาบอดกันไปตาม ๆ กันเพราะความแรงของแสงที่เรืองออกมา คะงุยะฮิเมะประกาศว่าแม้ว่าตนเองจะมีความรักเพื่อนหลายคนบนมนุษยโลกแต่ก็จำต้องเดินทางกลับไปยังจันทรประเทศซึ่งเป็นบ้านเมืองที่แท้จริงของตนเอง จากนั้นคะงุยะฮิเมะก็เขียนจดหมายร่ำลาขออภัยต่อทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะและภรรยา และ ต่อจักรพรรดิมิกะโดะ และมอบเสื้อคลุมให้บิดามารดาเลี้ยงไว้เป็นที่ระลึก จากนั้นก็เอาผอบยาอายุวัฒนะ (elixir of life) แนบไปกับจดหมายให้แก่ทหารยามไปถวายพระจักรพรรดิ เมื่อยื่นจดหมายให้แล้วและเอาเสื้อคลุมขนนกพาดไหล่เสร็จคะงุยะฮิเมะก็ลืมความคิดถึงและทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับมนุษยโลกจนหมดสิ้น ขบวนชาวทูตสวรรค์ก็นำคะงุยะฮิเมะกลับไปยังจันทรประเทศ ทิ้งทะเกะโตะริ โนะ โอะกินะและภรรยาไว้กับความโศรกเศร้าจนในที่สุดก็ล้มเจ็บ

ฝ่ายทหารยามเมื่อได้รับสาส์นและยาอายุวัฒนะแล้ว ก็นำกลับไปถวายและทูลรายงานถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อพระจักรพรรดิ เมื่อพระองค์ก็ทรงอ่านจดหมายแล้วก็ทรงเต็มตื้นไปด้วยความโทมนัส และตรัสถามข้าราชบริพารว่า “ภูเขาลูกใดที่สูงที่สุดที่ใกล้สรวงสวรรค์ที่สุด?” ซึ่งข้าราชบริพารก็ทูลว่าเป็นมหาภูเขาแห่งจังหวัดซุรุงะ พระองค์ก็มีพระบรมราชโองการให้นำจดหมายของคะงุยะฮิเมะไปยังยอดเขาและเผา ด้วยความหวังว่าความคิดคำนึงถึงนางของพระองค์จะล่องลอยตามสายควันขึ้นไปถึงคะงุยะฮิเมะได้ นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีพระบรมราชโองการให้เผาผอบยาอายุวัฒนะที่ถ้าผู้ใดได้กินผู้นั้นก็จะเป็นอมตะตามไปด้วย เพราะไม่มีพระราชประสงค์ที่จะดำรงชีวิตไปตลอดกาลโดยปราศจากคะงุยะฮิเมะ ตำนานกล่าวต่อไปว่าคำว่า (ญี่ปุ่น: 不死 โรมาจิ:  fushi ทับศัพท์:  หรือ “fuji”,  (อมตะ)) หรือ “ฟูจิ” จึงกลายมาเป็นชื่อของภูเขา และคำในอักษรคันจิสำหรับภูเขาคือ “富士山” ซึ่งแปลตรงตัวว่า “ภูเขาที่เต็มไปด้วยนักรบ” ที่มาจากเมื่อกองทัพของพระจักรพรรดิเดินขึ้นไปบนภูเขาเพื่อที่จะไปปฏิบัติตามพระบรมราชโองการ และกล่าวกันว่าควันจากการเผาจดหมายและยาอายุวัฒนะยังคงลอยระล่องขึ้นไปบนสรวงสวรรค์มาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ (ในอดีตภูเขาฟูจิเป็นภูเขาที่คุกรุ่นมากกว่าในปัจจุบัน)

ความสัมพันธ์ทางวรรณกรรม

เนื้อหาของตำนานมาจากเรื่องราวที่เล่าขานกันมาก่อนหน้าที่จะเขียนเป็นเรื่องราวขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 10 ชื่อตัวเอกของเรื่อง--ตะเกะโตริ โนะ โอะกินะ--ปรากฏในกวีนิพนธ์ชุด (ญี่ปุ่น: 万葉集 โรมาจิ: man'yōshū ทับศัพท์: “รวมโคลงหนึ่งพันใบ (ไม้) ”) ที่รวบรวมขึ้นราว ค.ศ. 759 (โคลง # 3791) ในสมัยนาระ ในโคลงนี้ตะเกะโตริ โนะ โอะกินะพบกลุ่มสตรีที่ขับกลอนให้ฟัง ซึ่งทำให้สันนิษฐานได้ว่าเรื่องราวเกี่ยวกับคนตัดไผ่และสตรีลึกลับเป็นเรื่องราวที่เล่าขานกันมาก่อนหน้านั้น

การเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ก็มาเกิดขึ้นอีกในราวคริสต์ศตวรรษที่ 12 ใน (ญี่ปุ่น: 今昔物語集 โรมาจิ: Konjaku Monogatarishū ทับศัพท์:  หรือ “ประชุมบทนิพนธ์จากอดีต”) (เล่มที่ 31, บทที่ 33) แต่ความเกี่ยวข้องกับตำนานยังคงเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่

นอกจากนั้นก็ยังมีผู้เสนอว่า “ตำนานคนตัดไผ่” เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ “ทะเลสาบหงส์ขาว” (Swan Lake) ที่เขียนโดยปีเตอร์ อิลิช ไชคอฟสกีด้วย^{[ต้องการอ้างอิง]} ซึ่งอาจจะมาจากการที่คะงุยะ-ฮิเมะสวม “hagoromo” (羽衣 หรือ “เสื้อคลุมขนนก”) เมื่อพร้อมที่จะเดินทางกลับจันทรประเทศ แต่ฮะโกะโระโมะเกี่ยวข้องมากกว่ากับตำนานที่เรียกว่า “hagoromo densetsu” เช่นในเรื่องที่บันทึกใน “Ohmi-no-kuni Fudo ki” ที่เป็นเรื่องของชายผู้ที่สอนสุนัขให้ขโมยเสื้อคลุมขนนกของนางฟ้าแปดองค์ขณะที่กำลังสรงน้ำ ซึ่งทำให้องค์หนึ่งต้องตกไปเป็นภรรยา เรื่องหลังนี้มีความคล้ายคลึงกันมากกับตำนานเยอรมันที่ “โวลันเดอร์ช่างเหล็ก” (Völundr หรือ Wayland the Smith) และน้องชายที่แต่งงานกับนางหงส์ นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีความคล้ายคลึงเป็นอันมากกับเรื่อง “พระสุธน-มโนราห์” ที่ตัวเอกของเรื่องเป็นนางกินรีที่ถอดปีกถอดหางลงเล่นน้ำเมื่อถูกจับ จนต้องกลายมาเป็นพระมเหสีของพระสุธน

Banzhu Guniang

เมื่อหนังสือ “Jinyu Fenghuang” (金玉凤凰) ซึ่งเป็นหนังสือจีนเกี่ยวกับตำนานทิเบตได้รับการตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1957 เมื่อต้นคริสต์ทศวรรษ 1970 นักค้นคว้าวรรณกรรมญี่ปุ่นพบว่า “Banzhu Guniang” (班竹姑娘) ซึ่งเป็นตำนานเรื่องหนึ่งในหนังสือที่ว่ามีความคล้ายคลึงกับ “ตำนานคนตัดไผ่” แต่นักค้นคว้าบางคนก็ไม่เห็นด้วยว่ามีความละม้ายคล้ายคลึงกันจริง

แต่การศึกษาเรื่องนี้ในคริสต์ทศวรรษ 1980 พบว่าความสัมพันธ์ดังกล่าวมิใช่ความสัมพันธ์กันอย่างง่าย ๆ ตามที่เชื่อกันมาแต่เดิม โอะกุสึ (Okutsu) ให้คำอธิบายอย่างยืดยาวถึงการค้นคว้าและให้ความเห็นว่าหนังสือ “Jinyu Fenghuang” เป็นหนังสือที่เขียนสำหรับเด็ก ฉะนั้นบรรณาธิการก็อาจจะถือโอกาสปรับให้เหมาะสมกับผู้อ่าน นอกจากนั้นแล้วหนังสือรวมตำนานทิเบตเล่มอื่นก็ไม่มีเรื่องใดที่คล้ายคลึงกับ “ตำนานคนตัดไผ่”

ชาวทิเบตเองที่เกิดในทิเบตก็เขียนว่าไม่ทราบว่าเรื่องราวของคนตัดไผ่ นักค้นคว้าผู้เดินทางไปเสฉวนพบว่านอกไปจากผู้ที่อ่าน “Jinyu Fenghuang” แล้ว นักค้นคว้าท้องถิ่นในเฉิงตูก็ไม่มีผู้ใดทราบเรื่องคนตัดไผ่ และชาวทิเบตในเขตปกครองตนเองทิเบตและเชียง งาวา ก็ไม่มีผู้ใดทราบเรื่องเช่นกัน

คนตัดไผ่ในวัฒนธรรมสมัยนิยม

ความที่ตำนานเรื่องคนตัดไผ่เป็นตำนานที่เป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลายจึงทำให้มีผู้นำโครงเรื่องไปปรับปรุงเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง

ภาพยนตร์

• ค.ศ. 1987: ภาพยนตร์เรื่อง “Taketori Monogatari” (เจ้าหญิงจันทรา) โดย คง อิชิคะวะ
• Big Bird (ตัวละครในเรื่อง Muppet) ไปดูละครที่แสดงโดยเด็กเรื่อง “ตำนานคนตัดไผ่” ในภาพยนตร์สำหรับโทรทัศน์เรื่อง “บิกเบิร์ดในญี่ปุ่น” นอกจากนั้นแล้วบิกเบิร์ดก็ยังได้รับความช่วยเหลือจากสตรีใจดีชื่อคะงุยะฮิเมะ (Kaguyahime) เมื่อถูกแยกจากกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ไปด้วยกันจนตลอดเรื่อง ในตอนจบเรื่องผู้ชมยกเว้นบิกเบิร์ดก็ทราบว่าคะงุยะฮิเมะเป็นเจ้าหญิง

วรรณกรรม

• ในหนังสือ “Mikrokosmos” โดย อะซึกะ ฟูจิโมริ เจ้าหญิงคะงุยะเป็นลูกสาวของเจ้าชายโชโตะกุ ที่เป็นผู้มีความโหดร้ายและตามใจตนเอง ครั้งหนึ่งคะงุยะเห็นแก่ความสนุกก็เอาก้อนทองชิ้นเล็กจากท้องพระคลังไปซ่อนไว้ในปล้องไผ่เพื่อให้คนตัดไผ่มาพบ คนตัดไผ่ก็โดนกล่าวหาว่าขโมยสมบัติของท้องพระคลังและถูกลงโทษโดยการประหารชีวิต ซึ่งเค้าเรื่องตรงกับเมื่อตะเกะโตริ โนะ โอะกินะไปพบทารกคะงุยะ-ฮิเมะในปล้องไผ่

อนิเมะ และ มังงะ

• ในซีรีส์อนิเมะ/มังงะ “เทพอสูรจิ้งจอกเงิน” ตัวเอกในเรื่องอินุยาฉะสวมฮาโอะริที่ทำด้วยขนของหนูไฟ ซึ่งเป็นเนื้อหาที่มาจากตำนานคนตัดไผ่ โครงเรื่องในภาพยนตร์ “เทพอสูรจิ้งจอกเงิน” เรื่องที่สอง “The Castle Beyond the Looking Glass” เป็นเรื่องที่เนื้อเรื่องส่วนใหญ่แล้วมาจากโครงเรื่องของตำนานคนตัดไผ่โดยตรง

• ชื่อเต็มของชุดเลจิ มัตซึโมโตะ และภาพยนตร์ “ราชินีพันปี” คือ “Shin Taketori Monogatari: Sennen Joō” ที่แปลว่า “ตำนานคนตัดไผ่เรื่องใหม่: ราชินีพันปี”

• มังงะ “คะงุยะฮิเมะ” โดย เรโกะ ชิมิซุ ก็มีพื้นฐานมาจากเรื่องราวของคะงุยะ-ฮิเมะ

• “Planet Ladder” โดย ยูริ นารุชิมะเป็นเรื่องราวที่คล้ายคลึงกับตำนานคนตัดไผ่ใหม่ที่เป็นเรื่องของเด็กหญิงชื่อคะงุยะผู้พบว่าตนเองเป็นเจ้าหญิงผู้มีหน้าที่ที่จะต้องเป็นผู้คุ้มครองหนึ่งในเก้าโลก

• เรื่องที่สิบเอ็ดของ “เซเลอร์มูน” มีพื้นฐานมาจากเรื่องราวของเจ้าหญิงคะงุยะ ในภาพยนตร์อนิเมะ “เซเลอร์มูน” ตัวละครเอกห้าตัวต่างก็มีหน้าที่ที่จะต้องหาและพิทักษ์เจ้าหญิงจันทรา ผู้ทรงถูกส่งตัวมายังมนุษยโลกเพื่อให้ทรงได้รับความปลอดภัยจากสงครามที่เกิดขึ้นบนจันทรประเทศ
• ในอนิเมะเรื่อง " Hime Chen! Otogi Chikku Idol Lilpri " หริอ " ลิลพรี สามสาวไอดอลป๊อป " ก็มีตัวละครหลักในเรื่องอย่าง " นัทสึกิ ซาซาฮาร่า " ที่มีการใช้ชีวิตที่คล้ายคลึงกับคะงุยะฮิเมะ และเมื่ออยู่ในดินแดนเทพนิยาย จะอยู่ในฐานะของคะงุยะฮิเมะอีกด้วย

• ตอนหนึ่งของ “โดราเอมอน” ห้างสรรพสินค้าของคริสต์ศตวรรษที่ 22 ส่ง “ชุดหุ่นยนตร์คะงุยะ” มาให้ “โดราเอมอน”

• ภาพยนตร์อนิเมะซีรีส์ “Oh! Edo Rocket” นอกจากจะมีพื้นฐานมาจากเรื่องราวของคะงุยะ-ฮิเมะแล้วก็ยังใช้เนื้อเรื่องด้วยอย่างจงใจ อนิเมะแปลงมาจากบทละครเวที

• มังงะ “Mangetsu Monogatari” โดย นากามูระ ชุงิกุ ก็มีพื้นฐานมาจากเรื่องราวของคะงุยะ-ฮิเมะอยู่บ้าง

• ในภาพยนตร์อนิเมะแชมเปี้ยนขนมปัง สูตรดังเขย่าโลกใช้เรื่องนี้ในปฏิกิริยาขนมปังตอนหนึ่ง

• ตอนที่ 14 ของ มุชิชิชื่อ “ในกรง” มีพื้นฐานมาจากเรื่องของคะงุยะ-ฮิเมะ ในตอนนี้คู่สมรสที่ไม่มีลูกก็มีลูกขึ้นมาเมื่อได้ไม้ไผ่สีขาวมันมาเป็นเจ้าของ ลูกที่เกิดมาก็เกิดมาในกระบอกไม้ไผ่

• ใน “ซากูระ ฮิเมะ คาเดน” ซากูระตัวเอกของเรื่องก็สืบเชื้อสายมาจากคะงุยะ-ฮิเมะ

• "The Tale of Princess Kaguya" โดย "สตูดิโอจิบลิ" ในปี 2014 ซึ่งเป็นผลงานชิ้นสุดท้ายของโปรดิวเซอร์ "เซอิจิโร อุจิอิเอะ" และผลงานการกำกับของ "อิซาโอะ ทาคาฮาตะ"
• ในมังงะเรื่อง "จะยังไงภรรยาของผมก็น่ารัก" ภูมิหลังของนางเอกอย่าง "ยูซากิ สึคาสะ" เป็นการเล่าต่อจากตำนานเจ้าหญิงกระบอกไม้ไผ่ โดยเธอเป็นลูกสาวของคนตัดไผ่ เมื่อเธอป่วยและกำลังจะสิ้นใจ พ่อของเธอจึงนำยาอายุวัฒนะที่ความจริงควรจะถูกเผามาให้เธอกิน ก่อนที่เธอจะฟื้นและพบว่าตนมีความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายอย่างรวดเร็ว เธอจึงได้รับความจริงจากพ่อ สึคาสะถูกตามล่าแต่ก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ และได้ตะโกนเรียกหาเจ้าหญิงคะงุยะให้กลับมาทำให้เธอเป็นมนุษย์ปกติ แต่ก็ไม่เป็นผล เธอจึงอยู่อย่างโดดเดี่ยวตลอด 1400 ปีจนได้พบกับ "ยูซากิ นาสะ" นาสะสัญญาว่าจะทำให้เธอเป็นมนุษย์ปกติให้ได้ ก่อนที่จะแต่งงานกัน นาสะจึงเป็นคนรักคนแรก และคนเดียวของเธอในตลอด 1400 ปีที่ผ่านมา จนกระทั่งคะงุยะก็ได้กลับมาบนโลกอีกครั้งในฐานะลูกศิษย์ของนาสะ

อ้างอิง

1. . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2005-12-03. สืบค้นเมื่อ 2009-11-28.
2. The Tale of Genji refers to it as "the ancestor of all romances". ("Chapter 17 A Picture Contest". The Tale of Genji.)
3. Richardson, Matthew (2001), The Halstead Treasury of Ancient Science Fiction, Rushcutters Bay, New South Wales: Halstead Press, ISBN 1875684646 (cf. "Once Upon a Time", Emerald City (85), September 2002, สืบค้นเมื่อ 2008-09-17)
4. McCullough, Helen Craig (1990). Classical Japanese Prose. Stanford University Press. pp. 30, 570. ISBN 0-8047-1960-8.
5. Horiuchi (1997:345-346)
6. Satake (2003:14-18)
7. Yamada (1963:301-303)
8. 田海燕 (ed.) (1957). 金玉凤凰 (ภาษาจีน). Shanghai: 少年儿童出版社.CS1 maint: extra text: authors list (link)
9. 百田弥栄子 (1971). "竹取物語の成立に関する一考察". アジア・アフリカ語学院紀要 (ภาษาญี่ปุ่น). 3.
10. 伊藤清司 (1973). かぐや姫の誕生―古代説話の起源 (ภาษาญี่ปุ่น). 講談社.
11. 奥津 春雄 (2000). 竹取物語の研究 (ภาษาญี่ปุ่น). 翰林書房. ISBN 4-87737-097-8.
12. テンジン・タシ (ed.); 梶濱 亮俊 (trans.) (2001). 東チベットの民話 (ภาษาญี่ปุ่น). SKK.CS1 maint: extra text: authors list (link)
13. 繁原 央 (2004). 日中説話の比較研究 (ภาษาญี่ปุ่น). 汲古書院. ISBN 4-7629-3521-2.
14. [1]

บรรณานุกรม

• Donald Keene (translator), The Tale of the Bamboo Cutter, ISBN 4-7700-2329-4
• Japan at a Glance Updated, ISBN 4-7700-2841-5, pages 164—165 (brief abstract)
• Fumiko Enchi, "Kaguya-hime", ISBN 4-265-03282-6 (in Japanese hiragana)
• Horiuchi, Hideaki; Akiyama Ken (1997). Shin Nihon Koten Bungaku Taikei 17: Taketori Monogatari, Ise Monogatari (ภาษาญี่ปุ่น). Tōkyō: Iwanami Shoten. ISBN 4-00-240017-4.
• Satake, Akihiro; Yamada Hideo; Kudō Rikio; Ōtani Masao; Yamazaki Yoshiyuki (2003). Shin Nihon Koten Bungaku Taikei 4: Man'yōshū (ภาษาญี่ปุ่น). Tōkyō: Iwanami Shoten. ISBN 4-00-240004-2.
• Taketori monogatari, Japanese Text Initiative, Electronic Text Center, University of Virginia Library
• Yamada, Yoshio; Yamda Tadao; Yamda Hideo; Yamada Toshio (1963). Nihon Koten Bungaku Taikei 26: Konjaku Monogatari 5 (ภาษาญี่ปุ่น). Tōkyō: Iwanami Shoten. ISBN 4-00-060026-5.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Mount Fuji Guide - travel guide for the mountain which appears in the tale
• a picture book at Ryukoku University exhibition 2003-10-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน