อิมาม (ชีอะฮ์)

อิมาม เป็นคำภาษาอาหรับ แปลว่า ผู้นำ ซึ่งในทัศนะของชาวมุสลิมชีอะฮ์ หมายถึงบุคคลที่นบีมุฮัมมัดได้แต่งตั้งให้เป็นผู้นำหลังจากท่านเสียชีวิต บรรดาอิมามเหล่านี้จะเป็นผู้อธิบายความหมายของสาส์นอิสลามให้แก่ชนร่วมสมัย ยามใดที่พวกเขาเหล่านั้นไม่อยู่หรือเสียชีวิต ผู้ที่จะทำหน้าที่แทนก็คือบรรดาผู้ที่มีคุณวุฒิสูงสุด เรียกว่า มุจญ์ตะฮิด ซึ่งเป็นผู้มีความรู้เกี่ยวกับอัลกุรอานและหะดีษ

อิมามสิบสองท่าน อิมามียะหฺ หรือ ญะอฺฟะรียะหฺ เป็นชื่อเรียกชาวชีอะฮ์ใช้เรียกอิมามสูงสุด ที่นบีมุฮัมมัดแต่งตั้งมา มี 12 คน ได้แก่

1. อะลี อิบน์ อะบี ฏอลิบ บุตรของอะบูฏอลิบ ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของนบีมุฮัมมัด นบีได้ชุบเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเยาว์ เป็นผู้แรกที่ศรัทธาต่อศาสนาอิสลาม ภายหลังสมรสกับท่านหญิงฟาฏิมะฮ์ ธิดานบีมุฮัมมัด
2. ฮะซัน บุตรของอะลีย์ และฟาฏิมะหฺ
3. ฮุเซน บุตรของอะลีย์ และฟาฏิมะหฺ น้องชายของฮะซัน
4. อะลีย์ ซัยนุลอาบิดีน บุตรอิมามที่ 3
5. มุฮัมมัด อัลบากิร บุตรอิมามที่ 4
6. ญะอฺฟัร อัศศอดิก บุตรอิมามที่ 5
7. มูซา อัลกาซิม บุตรอิมามที่ 6
8. อะลีย์ อัรริฎอ บุตรอิมามที่ 7
9. อัตตะกีย์ บุตรอิมามที่ 8
10. อัลฮาดี บุตรอิมามที่ 9
11. ฮะซัน อัลอัสกะรีย์ บุตรอิมามที่ 10
12. มุฮัมมัด อัลมะฮ์ดี บุตรอิมามที่ 11 (เชื่อว่าเป็นมะฮ์ดี)

อ้างอิง

1. ราชบัณฑิตยสถาน, พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล อังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, 2552, หน้า 521