กระบวนการเผาไหม้ออกซิเจน

กระบวนการเผาไหม้ออกซิเจน เป็นชุดของปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชั่นซึ่งเกิดขึ้นในดาวมวลมากที่ใช้ธาตุที่เบากว่าในแกนกลางจนหมด กระบวนการดังกล่าวเกิดขึ้นที่อุณหภูมิประมาณ 1.5 × 10⁹ เคลวิน / 130 กิโลอิเล็กตรอนโวลต์ และความหนาแน่น 10¹⁰ กิโลกรัมต่อลูกบาศก์เมตร

ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น:

^16 8O	+	^16 8O	→	^28 14Si	+	^4 2He	+	9.594 MeV
			→	^31 15P	+	^1 1H	+	7.678 MeV
			→	^31 16S	+	ผิดพลาด ลิงก์ไม่มีนิยาม	+	1.500 MeV
			→	^30 14Si	+	2 ^1 1H	+	0.381 MeV
			→	^30 15P	+	^2 1D	-	2.409 MeV
Alternatively:
			→	^32 16S	+	ผิดพลาด ลิงก์ไม่มีนิยาม
			→	^24 12Mg	+	2 ^4 2He

ด้วยกระบวนการเผาไหม้นีออน แกนที่เฉื่อยชาของออกซิเจน-แมกนีเซียมก่อตัว ณ ใจกลางดาวฤกษ์ เมื่อกระบวนการเผาไหม้นีออนสิ้นสุดลง แกนกลางจะยุบตัวลงและเพิ่มอุณหภูมิขึ้นจนถึงจุดที่สามารถเผาไหม้ออกซิเจนได้ ในเวลาหกเดือนถึงหนึ่งปี ดาวฤกษ์จะใช้ออกซิเจนทั้งหมดในดาว ซึ่งก่อให้เกิดแกนกลางของดาวซึ่งเติมไปด้วยซิลิกอน แกนกลางจะเฉื่อยเพราะมันไม่มีอุณหภูมิสูงพอสำหรับกระบวนการเผาไหม้ซิลิกอน เมื่อออกซิเจนหมดไป แกนกลางจะหยุดผลิตพลังงานฟิวชั่นและยุบตัวลง การยุบตัวดังกล่าวได้เร่งอุณหภูมิภายในดาวขึ้นสูงจนสามารถเผาไหม้ซิลกอน

อ้างอิง

1. Clayton, Donald. Principles of Stellar Evolution and Nucleosynthesis, (1983)

แหล่งข้อมูลอื่น

• The Astrophysics spectator