การพิชิตดินแดนโดยมุสลิม

การพิชิตดินแดนโดยมุสลิม หรือ การพิชิตดินแดนโดยอาหรับ (อังกฤษ: Muslim conquests; อาหรับ: الفتوحات الإسلامية‎ อัล-ฟุตูฮาต อัล-อิสลามิยยะฮ์ หรือ อาหรับ: فتح‎ “ฟะตะฮ์” แปลตรงตัวว่า การเปิด หรือญิฮัด) (ค.ศ. 632–ค.ศ. 732) การพิชิตดินแดนโดยมุสลิมเริ่มขึ้นหลังจากการเสียชีวิตของนบีมุฮัมมัดของศาสนาอิสลาม นบีมุฮัมมัดก่อตั้งอาณาจักรทางการเมืองที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในคาบสมุทรอาหรับ ที่ต่อมาตกมาอยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิกาหลิบรอชิดีน และ จักรวรรดิกาหลิปอุมัยยะห์ ซึ่งเป็นช่วงของการขยายดินแดนอันรวดเร็วของมุสลิมที่ไกลออกไปจากคาบสมุทรอาหรับ ในรูปของจักรวรรดิมุสลิม ที่ครอบคลุมดินแดนตั้งแต่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย, ข้ามเอเชียกลาง, ตะวันออกกลาง, แอฟริกาเหนือ, ตอนใต้ของอิตาลี, คาบสมุทรไอบีเรีย ไปจนถึงเทือกเขาพิเรนีส นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษเอ็ดเวิร์ด กิบบอน เขียน ประวัติศาสตร์ของการเสื่อมโทรมและการล่มสลายของจักรวรรดิโรมัน (The History of the Decline and Fall of the Roman Empire) ว่า:

การพิชิตดินแดนโดยมุสลิม
การขยายในปีค.ศ.622–750 โดยมีเส้นเขตแดนเป็นเส้นปัจจุบัน
วันที่ ค.ศ.622–750 สถานที่ ลิแวนต์, เมโสโปเตเมีย, เปอร์เซีย, แอฟริกาเหนือ, คาบสมุทรไอบีเรีย, กอล, ทรานโซซาเนีย, แคว้นสินธ์, คาบูลสถาน, ซามินดาวาร์, ซาบูลิสถาน, คุรอซาน, ตูคาริสถาน, ซิสถาน และคอเคซัส ผลลัพธ์ ดินแดน เปลื่ยน การขยายดินแดน:   ภายใต้มุฮัมมัด, 622–632   ภายใต้รัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดีน, 632–661   ภายใต้รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์, 661–750
คู่ขัดแย้ง
See list รัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดีน รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ (หลังสมัยรัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดีน) รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ (หลังสมัยรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์)	See list จักรวรรดิแซสซานิด Lakhmids จักรวรรดิไบแซนไทน์ Ghassanids จักรวรรดิบัลแกเรียที่ 1 Kingdom of Makuria Dabuyid dynasty Khazar Khaganate Turgesh Khaganate Göktürk Khaganate กบฎซอกเดีย เผ่าเคิร์ด ชนเบอร์เบอร์ ชาววิซิกอท ชาวอาหรับที่นับถือศาสนาคริสต์ ราชอาณาจักรแฟรงก์ ราชอาณาจักรแห่งชนลอมบาร์ด Duchy of Aquitaine ราชวงศ์ถัง Pratihara Empire ราชวงศ์จาลุกยะ Brahmin dynasty แห่งสินธ์ Kabul Shahi Zunbils Hepthalite principalities
ผู้บัญชาการหรือผู้นำ
See list มุฮัมมัด อะบูบักร์ อุมัร คอลิด อิบน์ อัลวะลีด มุษันนา อิบน์ ฮาริส อบูอุบัยด์ ซะอัด อิบน์ อบีวักกอส ตอริก อิบน์ ซิยาด มุฮัมมัด อิบน์ กอซืม ซุฮรอ อิบน์ อัล-ฮาวิยยา ฮาชิม อิบน์ อุตบะฮ์ เกาะอ์กอ อิบน์ อัมร์ อบูมูซา อัลอัชอารี อัมมัร อิบน์ ยาซิร นูมาน อิบน์ มุก็อรริน ฮุซัยฟะฮ์ อิบน์ อัลยะมัน มุฆีรอ อิบน์ ชูบา อุสมาน อิบน์ อบีอัลอาส อะซิม อิบน์ อัมร์ อะฮ์นาฟ อิบน์ ก็อยส์ อับดุลเลาะฮ์ อิบน์ อามิร อบูอุบัยดะฮ์ อิบน์ อัล-ญัรเราะฮ์ ยะซีด อิบน์ อบูซุฟยาน ชูเราะฮ์บิล อิบน์ ฮัซซานะฮ์ Al-Samh ibn Malik al-Khawlani † อับดุล เราะหฺมาน อัล ฆอฟิกี † Yusuf ibn 'Abd al-Rahman al-Fihri อัมร์ อิบน์ อัล-อาส ซุบัยร์ อิบน์ อัล-เอาวาม มิกดาด อิบน์ อัล-อัสวัด อุบัยดะฮ์ อิบน์ อัส-ซามิต เคาะรีญะ อิบน์ ฮุซาฟา อับดุลเลาะฮ์ อิบน์ ซะอัด มูซา อิบน์ นุซัยร์ Hasan ibn al-Nu'man อับดุลเราะฮ์มาน อิบน์ เราะบีอะฮ์ มัสลามะฮ์ อิบน์ อับดุลมาลิก al-Jarrah ibn Abdallah al-Hakami  † มัรวาน อิบน์ มุฮัมมัด ฮารูน อัร-เราะชีด Al-Rabi' ibn Yunus [กุต็อยบะฮ์ อิบน์ มุสลิม]] Muslim ibn Sa'id  † อัล-คอราชิ ญุนัยด์ อิบน์ อับดุลเราะฮ์มาน อัล-มุรรี เซาเราะฮ์ อิบน์ อัล-ฮุรร์ อัล-อะบานี Sa'id ibn Amr al-Harashi อะซัด อิบน์ อับดุลลอฮ์ อัล-ก็อสรี นัสร์ อิบน์ ซัยยาร์	See list ยาซเดการ์ดที่ 3 โรสตัม ฟาร์รุคซาด † มะฮ์บูซาน ฮุซัยล์ อิบน์ อิมรอน โฮร์มุส อะโนชะกาน Andarzaghar Bāhman † Pirouzan ญะบาน มิฮราน โฮร์มุซาน (เชลย) มัรดาน ชาฮ์ บะฮ์ราม อิซานดี Karinz ibn Karianz Wahman Mardanshah Jalinus † Mihran-i Bahram-i Razi บีรซาน † ฟาร์รุคซาด จักรพรรดิเฮราคลิอัส ญะบะละฮ์ อิบน์ อัล-ไอฮัม Theodore Trithyrius Vahan Vardan โธมัส Buccinator กรีกอรี Ardo † Odo of Aquitaine ชาร์ล มาร์แตล Childebrand Liutprand พระเจ้าเปแป็งพระวรกายเตี้ย เธโอโดรัส Aretion ไซรัสแห่งอเล็กซานเดรีย Gregory the Patrician † Dihya คุซาเลีย John the Patrician Barjik  † ฟาร์รุคข่านมหาราช Staurakios Michael Lachanodrakon Tatzates Anthony the Domestic Suluk Khagan Kül Chor Gurek แม่แบบ:Surrender อัล-ฮาริษ อิบน์ สุร็อยญ์ Kapagan Khan Bilge Qaghan Kul Tigin Gao Xianzhi Bappa Rawal Nagabhata I Vikramaditya II Raja Dahir Nezak Tarkhan

ภายใต้การปกครองของประมุขอุมัยยะห์คนสุดท้าย จักรวรรดิอาหรับก็มีเนื้อที่ที่ใช้เวลาเดินสองร้อยวันตั้งแต่ตะวันออกไปจนถึงตะวันตก - ตั้งแต่ทาร์ทารี (Tartary) และอินเดียไปจนถึงฝั่งทะเลของมหาสมุทรแอตแลนติก

การพิชิตดินแดนโดยมุสลิมนำมาซึ่งการล่มสลายของจักรวรรดิซาสซานิยะห์และการสูญเสียดินแดนส่วนใหญ่ของจักรวรรดิไบแซนไทน์ สาเหตุของความสำเร็จของการขยายดินแดนเป็นการยากที่จะเข้าใจเพราะเอกสารที่มาจากสมัยที่ว่ามีหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย นักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่เห็นพ้องกันว่าในช่วงนั้นจักรวรรดิซาสซานิยะห์และจักรวรรดิไบแซนไทน์ก็เริ่มเสื่อมโทรมลงทั้งทางด้านเศรษฐกิจและการทหารอยู่เป็นเวลาหลายสิบปีอยู่แล้ว นักประวัติศาสตร์ผู้อื่นเสนอความเห็นว่าประชาชนผู้อยู่ภายใต้การปกครองของสองจักรวรรดินี้ที่รวมทั้งชาวยิว และคริสเตียนในจักรวรรดิซาสซานิยะห์ และ ชาวยิว และชาวโมโนฟิซิทิสม์ในซีเรียมีความไม่พึงพอใจต่อประมุขผู้ปกครองในขณะนั้นและอาจจะยินดีที่มีมุสลิมเข้ามาปลดปล่อย ซึ่งมีสาเหตุมาจากความขัดแย้งทางศาสนาของทั้งสองจักรวรรดิ ในกรณีของอียิปต์ไบแซนไทน์, ปาเลสไตน์ และ ซีเรีย ดินแดนเหล่านี้เพิ่งตกไปเป็นของเปอร์เซียไม่นานก่อนหน้านั้น และมิได้ปกครองโดยไบแซนไทน์มาเป็นเวลากว่า 25 ปี แต่เฟรด ดอนเนอร์ แม็คกรอว์เสนอว่าลักษณะการก่อตั้งของรัฐในคาบสมุทร และ การประสานสัมพันธ์ในการเดินทัพ และในทางปรัชญาเป็นสาเหตุสำคัญในความสำเร็จของมุสลิมในการก่อตั้งจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยเห็นกันมาก่อน แต่ความคิดนี้ก็ไม่เป็นที่ยอมรับกันเท่าใดนัก การประมาณเนื้อที่ของจักรวรรดิกาหลิปมุสลิมเชื่อกันว่ามีเนื้อที่ทั้งหมดกว่า 5 ล้านตารางกิโลเมตรที่ทำให้เป็นจักรวรรดิที่ใหญ่กว่ารัฐใดๆ ในขณะนั้นนอกไปจากสหพันธรัฐรัสเซีย

อ้างอิง

1. Nile Green (2016-12-12). Afghanistan's Islam: From Conversion to the Taliban. Cambridge University Press. p. 47. ISBN 9780520294134.
2. M. A. Sabhan (1979-03-08). The 'Abbāsid Revolution. Cambridge University Press. p. 11. ISBN 9780521295345.
3. Pike, John. "Göktürk Empire". www.globalsecurity.org.
4. Martin Sicker (2000), The Islamic World in Ascendancy: From the Arab Conquests to the Siege of Vienna, 'Praeger.
5. Rosenwein, Barbara H. (2004). A Short History of the Middle Ages. Ontario. pp. 71–72.
6. The End of the Jihad State, the Reign of Hisham Ibn 'Abd-al Malik and the collapse of the Umayyads.

ดูเพิ่ม

• ประวัติศาสตร์ตะวันออกกลาง
• ประวัติศาสนาอิสลาม