ขบวนการสตาฮานอฟ

ในประวัติศาสตร์โซเวียตได้มีผู้นิยมสตาฮานอฟ (รัสเซีย: стахановец) ในเหมืองแร่เพื่อเอาแบบอย่าง อะเลคเซย์ สตาฮานอฟกรรมกรผู้ทำงานหนัก

อะเลคเซย์ สตาฮานอฟ (คนขวา) ในเหมืองแร่

เหรียญกล้าหาญแรงงานสหภาพโซเวียต (รัสเซีย: За трудовую доблесть СССР))

ประวัติ

ขบวนการสตาฮานอฟก่อตั้งขึ่นในช่วงแผนห้าปีครั้งที่สองในปี 1935 ขบวนการสตาฮานอฟ ตั้งชื่อตามอะเลคเซย์ สตาฮานอฟ กรรมกรผู้ขุดแร่ถ่านหินได้ 102 ตัน ในเวลา 6 ชั่วโมง (ซึ่งมากกว่าเกณฑ์ที่เขาต้องขุดให้ได้กว่า 14 เท่า) ในวันที่ 31 สิงหาคม 1935จนได้รับการสรรเสริญแต่สถิติของสตาฮานอฟถูกทุบลงในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 1936 โดย นีคีตา อีโซตอฟ กรรมกรผู้ขุดแร่ถ่านหินได้ 607 ตัน

ขบวนการสตาฮานอฟได้รับการสนับสนุนใดยพรรคคอมมิวนิสต์และหน่วยอื่นในสหภาพโซเวียตโดยมีผู้บุกเบิกของการเคลื่อนไหวคือ Alexander Busygin (อุตสาหกรรมยานยนต์), Nikolai Smetanin (อุตสาหกรรมรองเท้า) Yevdokiya และMaria Vinogradov (อุตสาหกรรมสิ่งทอ) I.I.Gudov (อุตสาหกรรมเครื่องมือเครื่องจักร) V.S.Musinsky (อุตสาหกรรมไม้) Pyotr Krivonos (การทางรถไฟ)Pasha Angelina (ผู้หญิงโซเวียตที่ถูกสรรเสริญในเป็นปฏิบัติการรถแทรกเตอร์), คอนสแตนติน Borin และมาเรีย Demchenko (หัวหน้ากลุ่มเกษตร) และอื่น ๆ อีกมากมาย

ในวันที่ 14-17 พฤศจิกายน 1935 ที่ประชุมผู้นิยมสตาฮานอฟครั้ง 1 ที่เครมลิน การประชุมเน้นย้ำบทบาทที่โดดเด่นของ ผู้นิยมสตาฮานอฟ ในเรื่องการก่อสร้างและการพัฒนาของเศรษฐกิจในประเทศ ในธันวาคม 1935 การประชุมร่วมของพรรคคอมมิวนิสต์ของคณะกรรมการกลางที่กล่าวถึงโดยเฉพาะแง่มุมของการพัฒนาระบบอุตสาหกรรมและการขนส่งในแง่ของการเคลื่อนไหว ความละเอียดของประชุมระบุบว่า "การเคลื่อนไหวของผู้นิยมสตาฮานอฟ หมายถึงการจัดระเบียบแรงงานในรูปแบบใหม่การปรับกระบวนการเทคโนโลยีเพิ่มคุณภาพจากงานพื้นฐานการปรับปรุงสถานที่ทำงานให้รองรับกับเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วสำหรับการผลิตแรงงานและการรักษาความปลอดภัยเพิ่มขึ้นที่สำคัญจะต้องให้สวัสดิการแก่แรงงานด้วย"

เพื่อให้สอดคล้องกับการตัดสินใจของที่ประชุม โซเวียตจัดเครือข่ายกว้างของการฝึกอบรมอุตสาหกรรมและการสร้างหลักสูตรพิเศษสำหรับคนงานแรงงานในสังคมนิยม ในปี 1936 ได้มีการจัดการประชุมอุตสาหกรรมและเทคนิคเพื่อการปรับปรุงขีดความสามารถในการผลิตที่คาดการณ์ของอุตสาหกรรมต่างๆและเพิ่มผลผลิตของตน พวกเขายังจัดการแข่งขันในกลุ่มขบวนการสตาฮานอฟ ภายในโรงงานอุตสาหกรรมและการเกษตร แบ่งออกเป็นระยะเวลาห้าวัน (รัสเซีย: пятидневкаหรือ pyatidnevka) สิบวัน (รัสเซีย: декадаหรือ dekada) และ 30 วัน (รัสเซีย: месячникиหรือ mesyachniki) การจัดการโรงงานมักจะทำให้กองพันขบวนการสตาฮานอฟหรือหน่วยงานมีเสถียรภาพของการส่งออกโดยรวมที่สูงขึ้น

ผู้หญิง ก็มีบทบทสำคัญยิ่งของขบวนการสตาฮานอฟ โดยส่วนใหญ่แล้วในชนบทเป็น คนทำงานรีดนม ชาวไร่ชาวสวน และ อุตสาหกรรมจักสาน

ผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับการเคลื่อนไหวของขบวนการสตาฮานอฟจะถูกเรียกว่า"ผู้บ่อนทำลาย"

เจ้าหน้าที่โซเวียตได้กล่าวว่าการเคลื่อนไหวของขบวนการสตาฮานอฟ^[ไหน?] ได้ก่อให้เกิดการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการผลิตภาพแรงงาน มีรายงานว่าในช่วงแผน 5 ปีแรก (1929-1932) ผลิตภาพแรงงานอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้น 41% ในช่วงที่สองแผน 5 ปี (1933-1937) ก็มีรายงานว่าเพิ่มขึ้น 82% การอภิปรายร่างรัฐธรรมนูญในช่วงทศวรรษที่ 1930 ถูกนำมาใช้^{[โดยใคร?]}เพื่อส่งเสริมให้การเคลื่อนไหวของขบวนการสตาฮานอฟ

 

ภายหลังจากการเสียชีวิตของสตาลินในปี ค.ศ. 1953 สหภาพโซเวียตและประเทศบริวาร ได้ส่งเสริมคนงานให้ทำเกินเป้าหมายการผลิต และเพื่อประชาสัมพันธ์ผู้ที่ทำแบบนั้น
ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1959 ใกล้กับนอยชเตรลิทซ์,เยอรมนีตะวันออก นักงานป่าไม้ที่ขับรถมอเตอร์ไซค์อาเวโอ 425 เท ของเขา ได้แสดงความยินดีกับทีมงานหญิง ซึ่งประสบความสำเร็จ 184 เปอร์เซ็นต์ของเป้าหมายในการทำงานโดยการปลูกต้นกล้าจำนวน 25,000 ต้น ในเวลาที่พวกเขาถูกกำหนดไว้ด้วยโควต้าจำนวน 16,000 ต้น

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ขบวนการสตาฮานอฟ ได้ทำวิธีหลายอย่างเพื่อเพิ่มผลผลิตเช่น การให้คนงานทำงานหลายหน้าที่ การจัดอบรมแบบเพิ่มประสิทธิภาพ200-1,000%

หลังจากการตายของสตาลินมีนาคม 1953 "กลุ่มแรงงานสังคมนิยม" เข้ามาแทนที่ ขบวนการสตาฮานอฟ สื่อมวลชน วรรณกรรม ภาพยนตร์และอื่น ๆยกย่อง ขบวนการสตาฮานอฟ เป็นการกระตุ้นให้คนงานอื่น ๆ ที่จะเลียนแบบตัวอย่างที่กล้าหาญของตน ความสำเร็จของขบวนการสตาฮานอฟในการการพัฒนาระบบอุตสาหกรรมและเศรษฐกิจในประเทศ

อ้างอิง

1. Overy 2004, p. 258.
2. Overy 2004, p. 259.
3. Krivonoss, P., "The Stakhanov Movement on Soviet Railroads" (1939, Foreign Languages Publishing House).
4. Siegelbaum & Sokolov 2000, p. 19.
5. Service, Robert (2005). A History of Modern Russia, from Nicholas II to Putin. Cambridge, MA: Harvard University Press. p. 217. ISBN 0-674-01801-X.
6. Siegelbaum & Sokolov 2000, p. 161.