ดยุกแห่งเคมบริดจ์

ดยุกแห่งเคมบริดจ์ (อังกฤษ: Duke of Cambridge) เป็นพระอิสริยยศ (ตั้งชื่อตามเมื่องเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษ) ที่ก่อนหน้าที่เคยสถาปนาให้กับสมาชิกชั้นรองในพระราชวงศ์อังกฤษ มีการพระราชทานพระอิสริยยศนี้ครั้งแรกให้กับเจ้าชายชาลส์ สจ๊วร์ต (พ.ศ. 2203-2204) พระโอรสพระองค์ใหญ่ในเจ้าฟ้าชายเจมส์ ดยุกแห่งยอร์ก (ต่อมาคือ พระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ) แต่กระนั้นพระองค์มิได้ทรงเคยได้รับการสถาปนาพระอิสริยยศดยุกแห่งเคมบริดจ์อย่างเป็นทางการเลย

ดยุกแห่งเคมบริดจ์
ตราอาร์มประจำดยุกแห่งเคมบริดจ์
เจ้าชายวิลเลียม ดยุกแห่งเคมบริดจ์ ดยุกแห่งเคมบริดจ์พระองค์ปัจจุบัน
สถาปนา	22 ตุลาคม ค.ศ. 1660
องค์แรก	เจ้าชายชาลส์ สจวต ดยุกแห่งเคมบริดจ์
องค์ปัจจุบัน	เจ้าชายวิลเลียม ดยุกแห่งเคมบริดจ์
คู่สมรส	แคเธอริน ดัชเชสแห่งเคมบริดจ์

บรรดาศักดิ์ "ดยุกแห่งเคมบริดจ์" ได้มีการพระราชทานครั้งล่าสุดวันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2554 สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานพระอิสริยยศดังกล่าวแก่เจ้าชายวิลเลียม ก่อนเข้าพระราชพิธีเสกสมรสกับแคเธอรีน มิดเดิลตัน โดยมีพระอิสริยยศเต็มว่า "ดยุกแห่งเคมบริดจ์ (Duke of Cambridge) เอิร์ลแห่งสแตรธเอิร์น (Earl of Strathearn) และบารอนคาร์ริคเฟอร์กัส (Baron Carrickfergus)"

ประวัติ

การแต่งตั้งพระอิสริยยศนี้ที่รู้จักกันเป็นทางการครั้งแรกในฐานันดรศักดิ์ของขุนนางอังกฤษเกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2207 โดยพระราชทานให้แก่เจ้าชายชาลส์ สจ๊วร์ต พระโอรสในดยุกแห่งยอร์ก (ต่อมาคือพระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ) อันประสูติแต่พระชายาพระองค์แรก เป็น เจ้าชายเจมส์ ดยุกแห่งเคมบริดจ์ ซึ่งต่อมาได้สิ้นพระชนม์เมื่อพระชนมายุยังน้อย และปราศจากทายาทสืบทอด จึงทำให้สายแห่งพระอิสริยยศนั้นสิ้นสุดลงโดยปริยาย ต่อมาพระอิสริยยศนี้ได้พระราชทานให้กับเจ้าชายเอ็ดการ์ สจ๊วร์ต พระโอรสอีกพระองค์หนึ่งในดยุกแห่งยอร์ก อันประสูติแต่พระชายาพระองค์แรกเช่นกัน พระองค์ก็ได้สิ้นพระชนม์ขณะมีพระชนมายุยังน้อยและไม่มีผู้สืบทอดพระอิสริยยศอีกครั้งหนึ่ง

ต่อมาพระอิสริยยศนี้ได้ถูกพระราชทานให้แก่จอร์จ ออกัสตัส พระโอรสของเจ้าชายจอร์จ หลุยส์แห่งฮันโนเฟอร์และดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์กซึ่งต่อมาในภายหลังได้กลายเป็นพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ เมื่อปีพ.ศ. 2257 และต่อมาเมื่อจอร์จ ออกัสตัส ได้สืบราชสมบัติต่อจากพระราชบิดาเป็นพระเจ้าจอร์จที่ 2 พระอิสริยยศนี้จึงถูกผนวกเป็นพระราชอิสริยยศของพระมหากษัตริย์โดยปริยาย

ครั้งต่อมาได้มีการพระราชทานให้แก่เจ้าชายอดอลฟัส พระราชโอรสอันดับที่ 7 ของพระเจ้าจอร์จที่ 3 ซึ่งได้สืบบรรดาศักดิ์นี้ต่อมาจนกระทั่งพระโอรสของพระองค์สิ้นพระชนม์ในปีพ.ศ. 2447 คือ เจ้าชายจอร์จ ดยุกแห่งเคมบริดจ์ โดยพระองค์นั้นสิ้นพระชนม์โดยปราศจากทายาท จึงทำให้บรรดาศักดิ์นี้สิ้นสุดลงอีกครั้งหนึ่ง

หลานชายคนแรกของดยุกที่ 1 แห่งเคมบริดจ์ (ซึ่งผ่านทางสายสตรี) คือ เจ้าชายอดอลฟัส ดยุกแห่งเทก ซึ่งเป็นพระอนุชาของแมรีแห่งเทก สมเด็จพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักร ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น มาร์ควิสแห่งเคมบริดจ์ ในปีพ.ศ. 2460 เมื่อได้ยกเลิกให้ใช้ฐานันดรศักดิ์เยอรมันโดยเปลี่ยนเป็น "เคมบริดจ์" แทน ซึ่งต่อมาในสมัยมาร์ควิสที่ 2 แห่งเคมบริดจ์ ได้สิ้นพระชนม์โดยปราศจากทายาท จึงเป็นที่สิ้นสุดของบรรดาศักดิ์ "มาร์ควิสแห่งเคมบริดจ์"

ในช่วงก่อนพระราชพิธีเสกสมรสของเจ้าชายเอ็ดเวิร์ด ซึ่งเป็นพระราชโอรสพระองค์เล็กในสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร ได้มีข่าวลือว่าพระองค์อาจได้รับการพระราชบรรดาศักดิ์เป็นดยุกแห่งเคมบริดจ์ หรือซัสเซ็กส์ แต่อย่างไรก็ตาม พระองค์ได้รับพระราชทานเฉลิมพระอิสริยยศเป็น "เอิร์ลแห่งเวสเซ็กส์" แทน และนอกจากนี้พระองค์ยังจะได้รับการสืบทอดบรรดาศักดิ์ "ดยุกแห่งเอดินบะระ" ต่อจากพระราชบิดาด้วย

รายพระนาม

สถาปนาครั้งที่ 3 (ค.ศ. 1706)

ดยุก	พระฉายาลักษณ์	พระราชสมภพ	อภิเษกสมรส	สวรรคต
เจ้าชายจอร์จ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ 1706–1727 มาร์ควิสแห่งเคมบริดจ์, เอิร์ลแห่งมิลฟอร์ดฮาเวน, ไวเคานต์นอร์ธัลเลอร์ตัน และ บารอน ทุกค์สบรี (1706–1727); เจ้าชายแห่งเวลส์ (1714), ดยุกแห่งคอร์นวอลล์ (1337) และดยุกแห่งรอธซี (1398)		30 ตุลาคม / 9 พฤศจิกายน 1683^O.S./N.S. แฮร์เรินเฮาเซิน ฮันโนเฟอร์ พระราชโอรสในพระเจ้าจอร์จที่ 1 กับโซฟี โดโรเทอา แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค	22 สิงหาคม 1705 คาโรลีนแห่งบรันเดินบวร์ค-อันส์บัค พระโอรสธิดา 10 พระองค์	25 ตุลาคม 1760 พระราชวังเคนซิงตัน ลอนดอน พระชนมายุ 76 พรรษา
เจ้าชายจอร์จเสด็จขึ้นครองราชย์เป็น พระเจ้าจอร์จที่ 2 เมื่อค.ศ. 1727 ต่อจากพระราชบิดา จึงทำให้บรรดาศักดิ์ถูกผนวกเข้ากับพระมหากษัตริย์

สถาปนาครั้งที่ 4 (ค.ศ. 1801)

ดยุก	พระฉายาลักษณ์	พระราชสมภพ	อภิเษกสมรส	สวรรคต
เจ้าชายอดอลฟัส ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ 1801–1850 เอิร์ลแห่งทิปเปอรารี และบารอนคัลโลเดน (1801)		24 กุมภาพันธ์ 1774 พระราชวังบักกิงแฮม ลอนดอน พระราชโอรสในพระเจ้าจอร์จที่ 3 กับสมเด็จพระราชินีชาร์ล็อต	18 มิถุนายน 1818 เจ้าหญิงออกัสตาแห่งเฮ็สเซิน-คัสเซิล พระโอรสธิดา 3 พระองค์	8 กรกฎาคม 1850 เคมบริดจ์เฮาส์ ลอนดอน พระชนมายุ 76 ปี
เจ้าชายจอร์จ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ 1850–1904 เอิร์ลแห่งทิปเปอรารี และบารอนคัลโลเดน (1801)		26 March 1819 เคมบริดจ์เฮาส์ ฮันโนเฟอร์ พระโอรสในเจ้าชายอดอลฟัส ดยุกแห่งเคมบริดจ์ กับเจ้าหญิงออกัสตา	8 มกราคม 1847 ซาราห์ แฟร์บราเธอร์ พระโอรสธิดา 3 พระองค์	17 มีนาคม 1904 ลอนดอน พระชนมายุ 84 ปี
การเสกสมรสของเจ้าชายจอร์จกับซาราห์ แฟร์บราเธอร์ ไม่ได้รับพระบรมราชานุญาต ตามพระราชบัญญัติการอภิเษกสมรสปีค.ศ. 1772 ทำให้การเสกสมรสเป็นโมฆะ และทำให้บรรดาศักดิ์สืบตระกูลสิ้นสุดลงเมื่อสิ้นพระชนม์

สถาปนาครั้งที่ 5 (ค.ศ. 2011)

ดยุก	พระฉายาลักษณ์	พระราชสมภพ	อภิเษกสมรส	สวรรคต
เจ้าชายวิลเลียม ราชวงศ์วินด์เซอร์ 2011–ปัจจุบัน เอิร์ลแห่งสตราเธิร์น และ บารอนแคร์ริกเฟอร์กัส (2011)		21 มิถุนายน 1982 โรงพยาบาลเซนต์แมรี ลอนดอน พระโอรสพระองค์ใหญ่ในเจ้าชายชาลส์ กับไดอานา เจ้าหญิงแห่งเวลส์	29 เมษายน 2011 แคเธอรีน มิดเดิลตัน พระโอรสธิดา 3 พระองค์	พระชันษา 39 ปี

อ้างอิง

1. "Announcement of Titles: Statement issued by the press secretary to The Queen". The Royal Household. 29 April 2011. สืบค้นเมื่อ 2012–04-30. Check date values in: |accessdate= (help)
2. Tim Ross (16 November 2010). "Could William and Kate be the next Duke and Duchess of Cambridge?". The Telegraph. telegraph.co.uk. สืบค้นเมื่อ 11 February 2012.
3. Richard Eden (12 December 2010). "Royal wedding: Prince William asks the Queen not to make him a duke". The Telegraph. telegraph.co.uk. สืบค้นเมื่อ 12 December 2010.
4. "The Earl of Wessex-Styles and Titles". The Royal Household. สืบค้นเมื่อ 2012–04-30. Check date values in: |accessdate= (help)