วิศวกรรมความปลอดภัยด้านอัคคีภัย

วิศวกรรมอัคคีภัย (อังกฤษ: Fire engineering) เป็นการประยุกต์ใช้หลักการทางวิทยาศาสตร์และทางวิศวกรรมที่จะปกป้องคน, ทรัพย์สิน, และสภาพแวดล้อมจากผลกระทบที่เป็นอันตรายและการทำลายล้างของไฟและควัน. มันรวมถึง "วิศวกรรมการป้องกันอัคคีภัย" ที่มุ่งเน้นไปที่การตรวจหาประกายไฟ, การดับเพลิงและการบรรเทาอัคคีภัยและรวมถึง "วิศวกรรมความปลอดภัยจากอัคคีภัย" ที่มุ่งเน้นไปที่พฤติกรรมของมนุษย์และการรักษาสภาพแวดล้อมที่รักษาไว้ได้เพื่ออพยพออกจากไฟไหม้. ในสหรัฐอเมริกา, วิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยมักจะถูกนำมาใช้รวมกับวิศวกรรมความปลอดภัยจากอัคคีภัย.

สาขาของวิศวกรรมอัคคีภัยจะรวมถึง, แต่ไม่ได้จำกัดเฉพาะ, :

• การตรวจหาเปลวไฟ - ระบบสัญญาณเตือนไฟไหม้และระบบเรียกหาพนักงานดับเพลิง
• การป้องกันอัคคีภัยแบบแอคทีฟ - ระบบดับเพลิง
• การป้องกันอัคคีภัยแบบพาสซีฟ - เครื่องกั้นไฟและควัน, การแยกช่องว่าง
• การควบคุมและการจัดการควันไฟ
• สิ่งอำนวยความสะดวกในการหนีไฟ - ทางออกฉุกเฉิน, ลิฟท์ไฟ ฯลฯ
• การออกแบบอาคาร, layout, และการวางแผนพื้นที่
• โปรแกรมป้องกันอัคคีภัย
• พลวัตของไฟและการสร้างแบบจำลองการเกิดไฟไหม้
• พฤติกรรมของมนุษย์ในช่วงเหตุการณ์ไฟไหม้
• การวิเคราะห์ความเสี่ยง, รวมถึงปัจจัยทางเศรษฐกิจ
• การจัดการไฟป่า Wildfire Management

วิศวกรป้องกันอัคคีภัยระบุความเสี่ยงและออกแบบการป้องกันที่ช่วยในการป้องกัน, การควบคุม, และการบรรเทาผลกระทบจากการเกิดเพลิงไหม้. วิศวกรไฟช่วยสถาปนิก, เจ้าของและนักพัฒนาอาคารในการประเมินความปลอดภัยในชีวิตและเป้าหมายการคุ้มครองทรัพย์สินของอาคาร. วิศวกรไฟยังถูกจ้างเป็นผู้สอบสวนไฟไหม้, รวมถึงกรณีขนาดใหญ่มากเช่นการวิเคราะห์การล่มสลายของศูนย์การค้าโลก. องค์การนาซ่าใช้วิศวกรไฟในโครงการอวกาศที่จะช่วยปรับปรุงความปลอดภัย. วิศวกรไฟยังถูกจ้างให้เป็นผู้ตรวจสอบบุคคลที่ 3 สำหรับโซลูชั่นทางวิศวกรรมไฟที่มีประสิทธิภาพเพื่อใช้สนับสนุนในการยื่นขออนุญาตต่อหน่วยงานกำกับดูแลอาคารในพื้นที่.

ประวัติ

รากเหง้าของวิศวกรรมไฟกลับไปในสมัยกรุงโรมโบราณ, เมื่อจักรพรรดิเนโรสั่งให้เมืองที่จะสร้างขึ้นมาใหม่ใช้วิธีการป้องกันอัคคีภัยแบบพาสซีฟ, เช่นการแยกพื้นที่และวัสดุก่อสร้างที่ไม่ติดไฟ, หลังจากที่ไฟไหม้ภัยพิบัติครั้งยิ่งใหญ่ของกรุงโรม. สาขาของวิศวกรรมไฟโผล่ออกมาในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เป็นสาขาที่แตกต่างกัน, แยกออกจากวิศวกรรมโยธา, วิศวกรรมเครื่องกลและวิศวกรรมเคมี, ในการตอบสนองต่อปัญหาใหม่เกี่ยวกับไฟที่เกิดจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม. วิศวกรการป้องกันอัคคีภัยของยุคนี้เกี่ยวข้องตัวเองกับวิธีการที่จะแบ่งเพื่อปกป้องโรงงานขนาดใหญ่, โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรงงานปั่นด้ายและโรงงานการผลิตอื่นๆ^{[ต้องการอ้างอิง]}. แรงจูงใจอีกประการหนึ่งในการจัดองค๋กรของสาขาวิชานี้, การกำหนดแนวทางปฏิบัติและการดำเนินการวิจัยเพื่อสนับสนุนนวัตกรรม, เป็นการตอบสนองต่อมหาอัคคีภัยและไฟไหม้ในเขตที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่ที่กวาดหลายเมืองหลักในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 (ดูเมืองหรือพื้นที่ไฟไหม้). อุตสาหกรรมประกันภัยยังช่วยส่งเสริมความก้าวหน้าในวิชาชีพวิศวกรรมไฟและการพัฒนาระบบและอุปกรณ์การป้องกันอัคคีภัยอีกด้วย.

ในปี 1903 หลักสูตรปริญญาครั้งแรกของวิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยได้ถูกจัดตั้งขึ้นโดยสถาบันเทคโนโลยีแห่ง Armour (ต่อมาเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันเทคโนโลยีแห่งอิลลินอยส์).

เมื่อเริ่มศตวรรษที่ 20, หลายภัยพิบัติด้านอัคคีภัย^{[ต้องการอ้างอิง]} ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์อาคาร (อังกฤษ: building code) ที่ดีกว่าในการปกป้องผู้คนและทรัพย์สินจากไฟไหม้. มันเป็นเพียงในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 เท่านั้นที่วิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยกลายเป็นวิชาชีพวิศวกรรมที่ไม่เหมือนใคร^{[ต้องการอ้างอิง]}. เหตุผลแรกสำหรับการเกิดขึ้นนี้คือการพัฒนาของ "องค์ความรู้" ที่เฉพาะเจาะจงกับอาชีพที่เกิดขึ้นหลังจากปี 1950^{[ต้องการอ้างอิง]}. ปัจจัยอื่นๆที่เอื้อต่อการเจริญเติบโตของอาชีพนี้รวมถึงการเริ่มต้นของสถาบันวิศวกรไฟในปี 1918 ในสหราชอาณาจักร, และสมาคมวิศวกรป้องกันอัคคีภัยในปี 1950 ในประเทศสหรัฐอเมริกา, การเกิดขึ้นของวิศวกรที่ปรึกษาอิสระของการป้องกันอัคคีภัย, และประกาศใช้มาตรฐานวิศวกรรมสำหรับการป้องกันอัคคีภัย^{[ต้องการอ้างอิง]}.

การศึกษา

วิศวกรไฟ, ก็เหมือนกับเพื่อนร่วมอาชีพของพวกเขาในสาขาวิศวกรรมและสาขาวิชาวิทยาศาสตร์อื่นๆ, เข้าหลักสูตรอย่างเป็นทางการของการศึกษาและการพัฒนาอาชีพต่อเนื่องเพื่อที่จะได้รับและรักษาความชำนาญพิเศษของพวกเขา. การศึกษานี้มักจะรวมถึงการศึกษาขั้นพื้นฐานในวิชาคณิตศาสตร์, ฟิสิกส์, เคมี, และเทคนิคการเขียน. การศึกษาวิชาชีพวิศวกรรมมุ่งเน้นให้นักเรียนในการแสวงหาความชำนาญในวัสดุศาสตร์, สถิตศาสตร์, พลศาสตร์, อุณหพลศาสตร์, พลศาสตร์ของไหล, การถ่ายเทความร้อน, เศรษฐศาสตร์วิศวกรรม, จริยธรรม, ระบบในงานวิศวกรรม, ความน่าเชื่อถือทางวิศวกรรม, และจิตวิทยาสิ่งแวดล้อม. การศึกษาในการเผาไหม้, การประเมินความเสี่ยงที่น่าจะเป็นหรือการบริหารความเสี่ยง, การออกแบบระบบดับเพลิง, การประยุกต์ใช้และการตีความหมายแบบจำลองของกฎเกณฑ์อาคาร, และการวัดและการจำลองปรากฏการณ์ไฟไหม้เพื่อให้จบหลักสูตรส่วนใหญ่.

นิวซีแลนด์เป็นหนึ่งในประเทศแรกๆในโลกที่จะแนะนำวิธีการประเมินตามการปฏิบัติงาน (อังกฤษ: Performance based assessment method) ให้กับกฏเกณฑ์อาคารของพวกเขาในเรื่องความปลอดภัยจากอัคคีภัย. เรื่องนี้เกิดขึ้นด้วยการแนะนำของพระราชบัญญัติอาคารปี 1991 ของพวกเขา. ศาสตราจารย์ Andy Buchanan แห่ง University of Canterbury ได้จัดตั้งบัณฑิตศึกษาครั้งแรกและเป็นหลักสูตรเดียวเท่านั้นที่มีอยู่ในนิวซีแลนด์, ในขณะนั้น, ในด้านวิศวกรรมความปลอดภัยจากอัคคีภัยในปี 1995. ผู้สมัครหลักสูตรนี้ต้องมีวุฒิการศึกษาขั้นต่ำปริญญาตรีในสาขาวิศวกรรมหรือการศึกษาระดับปริญญาตรีในรายการที่จำกัดของหลักสูตรวิทยาศาสตร์. ศิษย์เก่าที่โดดเด่นจาก University of Canterbury รวมถึง, แต่ไม่จำกัดเฉพาะ, Sir Ernest Rutherford, Robert (Bob) Park, Roy Kerr, Michael P. Collins, John Britten และอื่นๆอีกมากมาย. ปริญญาโทในสาขาวิศวกรรมไฟจาก University of Canterbury ได้รับการยอมรับภายใต้ Washington Accord.

การปฏิบัติงานของการออกแบบระบบหัวฉีดน้ำดับเพลิงขั้นสุดท้ายและการคำนวณไฮโดรลิคจะดำเนินการโดยทั่วไปโดยช่างเทคนิคการออกแบบที่มักจะมีการศึกษาภายในบริษัทที่มีสัญญาต่อกันทั่วอเมริกาเหนือ, โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเตรียมความพร้อมนักออกแบบสำหรับประกาศนียบัตรโดยการทดสอบโดยสมาคมเช่น NICET (สถาบันแห่งชาติเพื่อรับรองเทคโนโลยีวิศวกรรม). การรับรองโดย NICET เป็นที่นิยมใช้เป็นหลักฐานในการพิสูจน์ขีดความสามารถเพื่อรับใบอนุญาตในการออกแบบและติดตั้งระบบป้องกันอัคคีภัย.

ในประเทศออสเตรเลีย, มหาวิทยาลัยวิกตอเรียในเมลเบิร์นเสนอหลักสูตรระดับบัณฑิตศึกษาด้านความปลอดภัยจากอัคคีภัยในอาคารและวิศวกรรมความเสี่ยงเช่นเดียวกับมหาวิทยาลัย Western Sydney. ศูนย์เพื่อความปลอดภัยสิ่งแวดล้อมและวิศวกรรมความเสี่ยง(CESARE) เป็นหน่วยงานวิจัยภายใต้มหาวิทยาลัยวิกตอเรียและมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการวิจัยและการทดสอบพฤติกรรมของไฟ.

การลงทะเบียนมืออาชีพ

วิศวกรป้องกันอัคคีภัยที่มีคุณสมบัติและมีประสบการณ์ที่เหมาะสมอาจมีสิทธิ์ได้ลงทะเบียนเป็นวิศวกรมืออาชีพ (PE). การรับรู้ของวิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยว่าเป็นสาขาที่แยกออกมาจะแตกต่างกันไปในแต่ละรัฐในประเทศสหรัฐอเมริกา. NCEES รับรู้ว่าวิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยเป็นสาขาที่ออกมาและเสนอเรื่องการสอบ PE. การทดสอบนี้ได้รับการปรับปรุงล่าสุดสำหรับการสอบเดือนตุลาคม 2012 และรวมหัวข้อที่สำคัญดังต่อไปนี้ (ร้อยละบ่งชี้น้ำหนักโดยประมาณของหัวข้อ):

• การวิเคราะห์การป้องกันอัคคีภัย (20%)
• การบริหารจัดการป้องกันอัคคีภัย (5%)
• พลวัตของไฟ (12.5%)
• ระบบแอคทีฟและพาสซีฟ (50%)
• การเคลื่อนไหวแบบออกไปข้างนอกและแบบผู้ครอบครอง (12.5%)

ไม่กี่ประเทศนอกสหรัฐอเมริกากำกับดูแลการประกอบวิชาชีพวิศวกรรมป้องกันอัคคีภัยว่าเป็นสาขาหนึ่ง^{[ต้องการอ้างอิง]}, แม้ว่าพวกเขาอาจจำกัดการใช้ตำนำหน้าว่า "วิศวกร" ในการเชื่อมโยงกับการประกอบวิชาชีพของมัน.

คำนำหน้า "วิศวกรไฟ" และ "วิศวกรความปลอดภัยจากอัคคีภัย" มีแนวโน้มที่จะเป็นที่โปรดปรานนอกประเทศสหรัฐอเมริกา, โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศสหราชอาณาจักรและเครือจักรภพที่ได้รับอิทธิพลจากบริการไฟของอังกฤษ. 'สถาบันวิศวกรไฟ'เป็นองค์กรระหว่างประเทศหนึ่งที่มีคุณสมบัติหลายๆด้านของการฝึกอบรมและคุณสมบัติของวิศวกรไฟ.

ดูเพิ่ม

• Active fire protection
• Architecture
• Architectural engineering
• Building services engineering
• วิศวกรรมโยธา
• วิศวกรรม
• Fire protection
• Institution of Fire Engineers
• Listing and approval use and compliance
• วิศวกรรมเครื่องกล
• Passive fire protection
• Product certification

อ้างอิง

1. "Fire Protection Engineering". NASA. 18 December 2006.
2. Cote, Arthur. "History of Fire Protection Engineering". Fire Protection Engineering.
3. "Historical Sketch of Armour Institute of Technology". Illinois Institute of Technology.
4. "Department of Fire Protection Engineering - Undergraduate Courses". A. James Clark School of Engineering.
5. "Building Act". Department of Building and Housing. สืบค้นเมื่อ 14 August 2011.
6. "Professor Andy Buchanan". University of Canterbury.
7. "Robert Park" (PDF). University of Canterbury.
8. "Washington Accord". International Engineering Alliance.
9. "Licensure process for Engineers". NCEES.
10. NCEES
11. "Institution of Fire Engineers". Institution of Fire Engineers. สืบค้นเมื่อ 18 July 2011.