เซฺวียนไท่โฮ่ว

หมี่ ปาจื่อ (จีน: 羋八子; พินอิน: Mǐ Bāzǐ; 338–265 ปีก่อนคริสตกาล) หลังพระโอรสเสวยราชย์แล้วได้ฐานันดรศักดิ์ว่า เซฺวียนไท่โฮ่ว (จีน: 宣太后; พินอิน: Xuān Tàihòu) เป็นราชนารีจากรัฐฉู่ (楚国) ได้เป็นพระสนมของพระเจ้าฉินฮุ่ยเหวิน (秦惠文王) แห่งรัฐฉิน (秦国) มีพระโอรสด้วยกันหนึ่งพระองค์ซึ่งต่อมาเสวยราชย์เป็นพระเจ้าฉินเจ้าเซียง (秦昭襄王) พระนางได้สำเร็จราชการแทนพระเจ้าฉินเจาเซียงที่ยังทรงพระเยาว์ ในฐานะพระราชชนนีพันปีหลวงตำแหน่งไท่โฮ่ว (太后) ระหว่างนั้น พระนางได้กระทำชู้กับเจ้าผู้ครองรัฐอี้-ฉฺวี (義渠) จนมีโอรสด้วยกันสององค์ แต่ภายหลัง พระนางล่อลวงเจ้ารัฐอี้-ฉฺวีมาฆ่าทิ้ง เปิดทางให้กองทัพฉินเข้าโจมตีรัฐอี้-ฉฺวีและยึดครองภูมิภาคเอ้อเอ่อร์ตัวซือ (鄂爾多斯) เป็นผลสำเร็จ

พระนางปกครองรัฐฉินโดยพฤตินัยตั้งแต่ 307 ปีก่อนคริสตกาล จนสิ้นอำนาจลงเมื่อถูกเสนาบดีฟ่าน จู (范雎) โค่นล้มในราวทศวรรษที่ 270 ก่อนคริสตกาล พระนางพิทักษ์และส่งเสริมผลประโยชน์ของรัฐฉิน แต่เมื่อรัฐฮั่น (韓國) ถูกรัฐฉู่รุกราน และขอความช่วยเหลือมายังรัฐฉิน พระนางบอกปัดเพราะไม่ต้องสู้กับรัฐฉู่ซึ่งเป็นบ้านเกิดเมืองนอน

อ้างอิง

1. di Cosmo, Nicola (2002). Ancient China and Its Enemies: The Rise of Nomadic Power in East Asian History. Cambridge, UK New York: Cambridge University Press. p. 142. ISBN 978-052-1-77064-4.
2. Sima, Qian (2006). Records of the Grand Historian. Zhonghua Book Company. ISBN 9787101051469.