อาโป้ง

อาโป้ง มาจากภาษามลายูถิ่นคำว่า อาโปง (Apom หรือ Apong, มลายู: Apam manis อักษรยาวี: اڤم مانيس) รู้จักกันในฐานะอาหารพื้นเมืองจังหวัดภูเก็ต เผยแพร่มาจากประเทศมาเลเซีย โดยมีแป้งข้าวเจ้าหมักและกะทิเป็นผสมหลัก มีถิ่นกำเนิดจากอินเดียใต้ พบได้ทั่วไปในรัฐเกรละ, รัฐทมิฬนาฑู ประเทศอินเดีย และประเทศศรีลังกา ในปี พ.ศ. 2555 ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศมาเลเซีย นิยมรับประทานในมื้อเช้าหรือมื้อเย็น

อาโป้ง

อาโป้ง
ชื่ออื่น	ทมิฬ: ஆப்பம், อักษรโรมัน: Āppam มลายู: Apom, Apong จีน: 阿榜糕; เป่อ่วยจี: A pńg ko (ฮกเกี้ยน)
จาน	อาหารว่าง:ขนม
แหล่งกำเนิด	ประเทศมาเลเซีย
อุณหภูมิเสิร์ฟ	ร้อน
ส่วนผสมหลัก	แป้งข้าวเจ้า:กะทิ
ตำราอาหาร:อาโป้ง   วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Media: อาโป้ง

ที่มา

 

อาโป้งในปีนัง

คำว่า อาโป้ง ที่ชาวภูเก็ตใช้เรียกชื่อขนม มีที่มาจากภาษามลายู Apom หรือ Apong โดยภาษามลายูรับมาจากภาษาทมิฬ: ஆப்பம் (Āppam) ผ่านชาวอินเดียที่อพยพมาใช้แรงงานในคาบสมุทรมลายูในอดีต เดิมที่อาโป้งในแบบฉบับดังเดิมของอินเดียเป็นอาหารคาว มีส่วนผสมของนมข้าวและกะทิผสมกัน ทิ้งให้ยีสต์ขึ้นแล้วจึงนำไปใส่หลุมกระทะ รับประทานคู่กับแกงกะหรี่ เป็นอาหารที่ได้รับความนิยมทานเป็นมื้อเช้าอย่างมากในอินเดียใต้ เมื่อขนมชนิดนี้ได้ถูกเผยแพร่มาสู่คาบสมุทรมลายู ได้มีการปรับเปลี่ยนรสชาติให้ถูกปากคนท้องถิ่นได้การผสมน้ำตาลลงไป ทำให้อาโป้งกลายเป็นขนมหวานที่นิยมรับประทานในภาคใต้ของประเทศไทย, ประเทศมาเลเซีย และประเทศสิงคโปร์

อ้างอิง

1. K.T. Achaya (1997). Indian Food: A Historical Companion. Oxford University Press. ISBN 0195644166.
2. "12 Sri Lanka foods visitors have to try". CNN.
3. . 光明日報 Guang Ming Daily. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2015-09-24.
4. 林金城 (2009-11-03). "玻璃池滑Apom Manis". 知食份子.