เขตการปกครองของประเทศเกาหลีใต้
ประเทศเกาหลีใต้แบ่งออกเป็น 8 จังหวัด (โท), 1 จังหวัดปกครองตนเองพิเศษ (ทึกบย็อลจาชี-โด), 6 มหานคร (ควังย็อก-ชี), 1 นครพิเศษ (ทึกบย็อล-ชี) และ 1 นครปกครองตนเองพิเศษ (ทึกบย็อลจาชี-ชี) และยังมีการแบ่งเป็นส่วนย่อยอีกหลายส่วน เช่น เมือง (ชี), อำเภอ (คุน), เขต (คู), ตำบล (อึบ), เขตปกครองท้องถิ่น (มย็อน), แขวง (ทง) และหมู่บ้าน (รี)
หมายเหตุการแปล: ถึงแม้ว่าคำว่านครพิเศษ มหานคร จังหวัด และเมืองนั้นจะเป็นคำแปลเขตการปกครองของเกาหลีใต้ที่คุ้นเคยกันในภาษาไทย แต่คำแปลเช่นอำเภอ เขต ตำบล เขตปกครองท้องถิ่น แขวง และหมู่บ้าน ยังไม่เป็นที่แพร่หลายในภาษาไทย
การปกครองส่วนท้องถิ่น
| ระดับ | ชื่อ | ประเภท |
|---|---|---|
| 1 | ระดับจังหวัด |
|
| 2 | ระดับเทศบาล |
|
การแบ่งเขตการปกครองระดับจังหวัด
การแบ่งเขตการปกครองระดับจังหวัดเป็นการแบ่งเขตการปกครองขั้นแรกภายในประเทศเกาหลีใต้ ซึ่งแบ่งออกเป็น 5 กลุ่มคือ จังหวัด จังหวัดปกครองตนเองพิเศษ มหานคร นครพิเศษ และนครปกครองตนเองพิเศษ
การแบ่งเขตการปกครองระดับเทศบาล
ชี (เมือง)
ชี (시, 市) เป็นส่วนหนึ่งในการแบ่งหน่วยทางปกครองของจังหวัด เช่นเดียวกับคุน ระดับเมืองนั้นจะต้องมีประชากรอย่างน้อย 150,000 คน ถ้าประชากรในเมืองชนบทมีถึง 150,000 คนก็จะได้ยกระดับเป็นเมือง (ยกเว้นเมืองกิจางในปูซาน) ส่วนเมืองที่มีประชากรมากกว่า 500,000 คน (เช่น ซูว็อน, ช็องจู และช็อนจู) จะถูกแบ่งออกเป็นคู (เขต) ยกเว้นเมือง คิมแฮ, ฮวาซ็อง และนัมยังจู และคูก็จะแบ่งออกเป็นทง (แขวง) เมืองที่มีประชากรน้อยกว่า 500,000 จะไม่ถูกแบ่งออกเป็นคู แต่เมืองเหล่านี้จะถูกแบ่งโดยตรงเป็นทง
คุน (อำเภอ)
คุน (군; 郡) เป็นส่วนหนึ่งในการแบ่งหน่วยทางปกครองของจังหวัด (เช่นเดียวกับชี) และของมหานครเช่น ปูซาน, แทกู, อินช็อน และอุลซัน (เช่นเดียวกับคู) คุนนั้นมีประชากรน้อยกว่า 150,000 คน (มีน้อยกว่าที่ควรจะเป็นเมือง) คือมีที่ที่ความหนาแน่นของประชากรน้อยกว่าคู และเป็นสถานที่ที่เป็นชนบทที่อยู่นอกเขตของทั้งชีและคู คุนถ้าเทียบกับระบบแบ่งเขตของอังกฤษจะเท่ากับเคาน์ตีหรือเขตที่อยู่นอกตัวเมือง คุนสามารถแบ่งออกได้เป็นอึบ (ตำบล) และมย็อน (เขตปกครองท้องถิ่น)
คู (เขต)
คู (구; 區) เทียบกับประเทศไทยแล้วจะเท่ากับอำเภอหรือกิ่งอำเภอ เมืองของเกาหลีใต้ส่วนใหญ่จะแบ่งออกเป็นคู แต่มหานครอย่างปูซาน, แทกู, อินช็อน และอุลซันจะประกอบด้วยคุน คูนั้นแบ่งการปกครองออกเป็นทง (แขวง)
อึบ (ตำบล)
อึบ (읍; 邑) เป็นหน่วยการปกครองอย่างหนึ่งเช่นเดียวกับมย็อน อึบนั้นเป็นหนึ่งในการแบ่งหน่วยทางปกครองของคุน (อำเภอ) และชี (เมือง) บางแห่งที่มีประชากรน้อยกว่า 500,000 คน ตำบลหลักในเมืองชนบทหรือตำบลขั้นสองภายในเขตเมืองจะถูกยกให้เป็นอึบ อึบจะมีหน่วยทางปกครองย่อยเป็นรี (หมู่บ้าน) ท้องที่ที่จะจัดตั้งเป็นอึบได้นั้นต้องมีประชากรอย่างน้อย 20,000 คน
มย็อน (เขตปกครองท้องถิ่น)
มย็อน (면; 面) เป็นหน่วยการปกครองอย่างหนึ่งของคุน (อำเภอ) และชี (เมือง) บางแห่งที่มีประชากรน้อยกว่า 500,000 คน เช่นเดียวกับอึบ มย็อนนั้นมีประชากรน้อยกว่าในเขตอึบ และมีลักษณะเป็นพื้นที่ชนบทของเมืองและ เมืองชนบท มย็อนมีหน่วยทางปกครองย่อยเป็นรี (หมู่บ้าน) มีประชากรไม่เกิน 6,000 คน
ทง (แขวง)
ทง (동; 洞, dong) เป็นหน่วยทางปกครองเบื้องต้นของคู (เขต) รวมทั้งของชี (เมือง) ที่มิได้มีการแบ่งเป็นคูด้วย ทงเป็นหน่วยงานทางปกครองที่เล็กที่สุดในเมืองที่มีสำนักงานและเจ้าหน้าที่เป็นของตัวเอง ในบางกรณี ทงหนึ่งแห่งนั้นสามารถแยกออกได้อีกเป็นหลายทง ซึ่งสามารถแยกความแตกต่างได้โดยใส่ตัวเลขไว้ด้านหลัง เช่น แขวงมย็องจัง 1 และแขวงมย็องจัง 2 เป็นต้น และในบางกรณีทงที่มีหลายทงก็มีสำนักงานและเจ้าหน้าที่ของตัวเอง
การแบ่งหน่วยทางปกครองในขั้นต้นของทง (동; 洞, dong) คือ ทง (통; 統, tong) แต่การแบ่งหน่วยย่อยแบบนี้ไม่ค่อยใช้เท่าไหร่นัก ส่วนทงที่มีประชากรหนาแน่นบางนั้นจะมีการแบ่งออกเป็น คา (가; 街) ซึ่งไม่ใช่การแบ่งแยกการปกครองออกเป็นเอกเทศ แต่มีไว้เพื่อความสะดวกของการส่งไปรษณีย์หรือที่อยู่เท่านั้น ถนนสายหลักส่วนใหญ่ในโซล, ซูว็อน และเมืองอื่น ๆ ก็มีการแบ่งออกเป็นคา
รี (หมู่บ้าน)
รี (리; 里) เป็นหน่วยทางปกครองย่อยหน่วยเดียวของอึบและมย็อน โดยรีเป็นหน่วยทางปกครองที่เล็กที่สุดของหน่วยงานทางปกครองที่อยู่ในชนบท โดยการจะเป็นรีได้ขึ้นอยู่กับจำนวนประชากรเป็นหลัก
ประวัติศาสตร์
ถึงแม้ว่ารายละเอียดของการปกครองส่วนท้องถิ่นจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาที่ผ่านมา ซึ่งการปกครองขึ้นพื้นฐานระบบหัวเมืองสามชั้นซึ่งมีการนำมาปฏิบัติในสมัยพระเจ้าโกจง ในปี 2438 ซึ่งก็คล้ายกับระบบที่ยังใช้อยู่ในเกาหลีเหนือ
ข้อมูลเพิ่มเติม
- บทความเกี่ยวกับการปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศเกาหลีใต้