เขตทางชีวภูมิศาสตร์

เขตทางชีวภูมิศาสตร์ (biogeographic realm) หรือ อีโคโซน (ecozone) คือการแบ่งพื้นที่ตามชีวภูมิศาสตร์ที่กว้างที่สุดของพื้นผิวโลกตามรูปแบบการกระจายของสิ่งมีชีวิตบนบก สามารถแบ่งออกได้เป็นเขตภูมินิเวศ (ecoregion) ซึ่งจะแยกตามชีวนิเวศหรือประเภทที่อยู่อาศัย

ดินแดนทางชีวภูมิศาสตร์ 6 ใน 8 แห่ง^{[ต้องการอ้างอิง]}

  นีอาร์คติค

  พาลีอาร์กติก

  แอโฟรทรอปิคัล

  อินโดมาลายา

  ออสตราเลเซีย

  นีโอทรอปิคอล

  โอเชียเนีย และ แอนตาร์กติก ไม่แสดงในแผนที่

ดินแดนทางชีวภูมิศาสตร์อธิบายพื้นที่ขนาดใหญ่ของพื้นผิวโลกซึ่งสิ่งมีชีวิตได้รับการพัฒนาอย่างแยกตัวออกจากกันเป็นเวลานานโดยแยกออกจากกันตามลักษณะทางภูมิศาสตร์ เช่น มหาสมุทร ทะเลทรายกว้าง หรือเทือกเขาสูง ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการอพยพ ด้วยเหตุนี้ดินแดนทางชีวภูมิศาสตร์จึงถูกใช้เพื่อระบุการจัดกลุ่มของสิ่งมีชีวิตทั่วไปตามชีวภูมิศาสตร์ที่ใช้ร่วมกัน

ดินแดนทางชีวภูมิศาสตร์มีลักษณะเฉพาะตามประวัติวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่ แตกต่างจากชีวนิเวศซึ่งเป็นการแบ่งส่วนของพื้นผิวโลกตามรูปแบบชีวิต หรือการปรับตัวของสัตว์ เชื้อรา สิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก และพืช ให้เข้ากับภูมิอากาศ ดิน และสภาพอื่น ๆ แต่ละอาณาจักรอาจมีสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกันจำนวนหนึ่ง ตัวอย่างเช่น ป่าใบกว้างชื้นในอเมริกากลางอาจมีลักษณะคล้ายกับที่อยู่ในนิวกินีในประเภทและโครงสร้างของพืชภูมิอากาศดิน ฯลฯ แต่ป่าเหล่านี้อาศัยอยู่โดยสัตว์เชื้อราจุลินทรีย์และพืชที่มีประวัติวิวัฒนาการที่แตกต่างกันมาก

รูปแบบของการกระจายตัวของสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรชีวภูมิศาสตร์ของโลกถูกสร้างขึ้นโดยกระบวนการของแผ่นเปลือกโลก ซึ่งได้กระจายมวลที่ดินของโลกในประวัติศาสตร์ทางธรณีวิทยา

อ้างอิง

 

• Abell, R., M. Thieme, C. Revenga, M. Bryer, M. Kottelat, N. Bogutskaya, B. Coad, N. Mandrak, S. Contreras-Balderas, W. Bussing, M. L. J. Stiassny, P. Skelton, G. R. Allen, P. Unmack, A. Naseka, R. Ng, N. Sindorf, J. Robertson, E. Armijo, J. Higgins, T. J. Heibel, E. Wikramanayake, D. Olson, H. L. Lopez, R. E. d. Reis, J. G. Lundberg, M. H. Sabaj Perez, and P. Petry. (2008). Freshwater ecoregions of the world: A new map of biogeographic units for freshwater biodiversity conservation. BioScience 58:403-414, [1].
• . BBC Nature. n.d. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 10 July 2018.
• Briggs, J.C. (1995). Global Biogeography. Amsterdam: Elsevier.
• Morrone, J. J. (2009). Evolutionary biogeography, an integrative approach with case studies. Columbia University Press, New York, [2].
• Morrone, J. J. (2015). Biogeographical regionalisation of the world: a reappraisal. Australian Systematic Botany 28: 81-90, [3].
• Olson, D. M. & E. Dinerstein (1998). The Global 200: A representation approach to conserving the Earth’s most biologically valuable ecoregions. Conservation Biol. 12:502–515, [4].
• Olson, D. M., Dinerstein, E., Wikramanayake, E. D., Burgess, N. D., Powell, G. V. N., Underwood, E. C., D'Amico, J. A., Itoua, I., Strand, H. E., Morrison, J. C., Loucks, C. J., Allnutt, T. F., Ricketts, T. H., Kura, Y., Lamoreux, J. F., Wettengel, W. W., Hedao, P., Kassem, K. R. (2001). Terrestrial ecoregions of the world: a new map of life on Earth. Bioscience 51(11):933-938, .
• Schültz, J. Die Ökozonen der Erde, 1st ed., Ulmer, Stuttgart, Germany, 1988, 488 pp.; 2nd ed., 1995, 535 pp.; 3rd ed., 2002. Transl.: The Ecozones of the World: The Ecological Divisions of the Geosphere. Berlin: Springer-Verlag, 1995; 2nd ed., 2005, [6].
• Scott, G. 1995. Canada's vegetation: a world perspective, p., [7].
• Spalding, M. D. et al. (2007). Marine ecoregions of the world: a bioregionalization of coastal and shelf areas. BioScience 57: 573-583, .
• Udvardy, M. D. F. (1975). A classification of the biogeographical provinces of the world. IUCN Occasional Paper no. 18. Morges, Switzerland: IUCN, [9].
• Wicken, E. B. 1986. Terrestrial ecozones of Canada / Écozones terrestres du Canada. Environment Canada. Ecological Land Classification Series No. 19. Lands Directorate, Ottawa. 26 pp., [10].