กองทัพโซเวียต

กองทัพโซเวียต หรือ กองทัพสหภาพโซเวียต มีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า กองทัพแห่งสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต หมายถึง กองกำลังทหารของสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย (1917–1922) และสหภาพโซเวียต (1922–1991) นับแต่การเริ่มต้นหลังสงครามกลางเมืองรัสเซียสิ้นสุดกระทั่งล่มสลายในเดือนธันวาคม 1991

กองทัพแห่งสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต Вооружённые Силы Союза Советских Социалистических Республик Vooruzhonnyye Sily Soyuza Sovetskikh Sotsialisticheskikh Respublik
ก่อตั้ง	15 มกราคม ค.ศ. 1918
รูปแบบปัจจุบัน	23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1946
ยุบเลิก	25 ธันวาคม ค.ศ. 1991
เหล่า	กองทัพบกโซเวียต  กองทัพอากาศโซเวียต  กองทัพเรือโซเวียต กองกำลังป้องกันทางอากาศโซเวียต กองกำลังขีปนาวุธทางยุทธศาสตร์
ที่ตั้ง บก.	มอสโก, สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย
ผู้บังคับบัญชา
ผู้บัญชาการสูงสุด	โจเซฟ สตาลิน (1941–1953) มีฮาอิล กอร์บาชอฟ (1990–1991)
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม	โจเซฟ สตาลิน (1946–1947) เยฟเกนี ชาโพสนิคอฟ (1991)
ประธานคณะเสนาธิการทหาร	อะเลคซันดร์ วาซีเลฟสกี (1946–1948) วลาดีมีร์ โลบอฟ (1991)
กำลังพล
อายุเริ่มบรรจุ	18–27
การเกณฑ์	18
ประชากร ในวัยบรรจุ	ชาย 92,345,764 (1991), อายุ 18–27
ยอดกำลังประจำการ	4,230,920 (1991)
รายจ่าย
งบประมาณ	124–128 พันล้านดอลลาร์ (ค.ศ. 1989)
ร้อยละต่อจีดีพี	8.4% (1989)
บทความที่เกี่ยวข้อง
ประวัติ	ประวัติศาสตร์ทางทหารของสหภาพโซเวียต
ยศ	ยศทหารสหภาพโซเวียต

ตามกฎหมายราชการทหารทั่วสหภาพ เดือนกันยายน 1925 กองทัพโซเวียตประกอบด้วยห้าเหล่า ได้แก่ กองทัพบก กองทัพอากาศ กองทัพเรือ หน่วยอำนวยการการเมืองรัฐ (OGPU) และ กองกำลังภายใน (convoy guards) ภายหลัง OGPU แยกเป็นอิสระและรวมเข้ากับ NKVD ในปี 1934 หลังสงครามโลกครั้งที่สอง มีการเพิ่มหน่วยขีปนาวุธทางยุทธศาสตร์ (1960) กองกำลังป้องกันภัยทางอากาศ (1948) และกำลังประชาชนแห่งชาติทั่วสหภาพ (1970) ซึ่งจัดเป็นอันดับที่หนึ่ง สามและหกในการนับความสำคัญเปรียบเทียบอย่างเป็นทางการของโซเวียต (โดยกำลังภาคพื้นดินมีความสำคัญเป็นอันดับสอง กองทัพอากาศเป็นอันดับสี่ และกองทัพเรือเป็นอันดับห้า) อำนาจทางทหารของโซเวียตในขณะนั้นใหญ่ที่สุดและทรงอำนาจที่สุดของโลก

โครงสร้างการบังคับบัญชาของกองทัพแห่งสหภาพ.

ประวัติ

โครงสร้าง

กองกำลังโซเวียตถูกควบคุมโดยกระทรวงกลาโหมส่วนสั่งการอยู่ที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมโดยทั่วไปเป็นสมาชิกของโปลิตบูโร และ จอมพลแห่งสหภาพโซเวียต จาก 1934 เป็นต้นไป 1950-1953 ได้แยกกระทรวงทหารเรือออกมาและกระทรวงกลาโหมเป็นผู้รับผิดชอบเฉพาะสำหรับกองทัพบกและอากาศ ในทางปฏิบัติกระทรวงกลาโหมยังคงครองนโยบายทางกองทัพ

เหล่าทัพ

กองทัพบก

เป็นกองกำลังโซเวียตระหว่างกุมภาพันธ์ 1946 จนถึงเดือนธันวาคมปี 1991 แต่ก็ไม่ได้รบอย่างเต็มที่ รบอย่างเต็มในสงครามโซเวียตในอัฟกานิสถาน จนถึง 25 ธันวาคม 1993, ยกสถานะเป็นกองทัพบกรัสเซีย

กองทัพอากาศ

กองทัพอากาศโซเวียต คือการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการของหนึ่งในกองทัพอากาศของสหภาพโซเวียต คือกองกำลังป้องกันทางอากาศของสหภาพโซเวียตกองทัพอากาศกำลังก่อตัวขึ้นจากส่วนประกอบของเครื่องบินจักรวรรดิรัสเซียในปี 1917 ต้องเผชิญกับการทดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง มีส่วนร่วมในสงครามเกาหลี สงครามเวียดนาม และ เลือนหายไปพร้อมกับสหภาพโซเวียตใน 1991-92 ยกสถานะเป็น กองทัพอากาศรัสเซีย

กองกำลังป้องกันทางอากาศ

 

V-600 หนึ่งในเครื่องป้องกันการโจมตีทางอากาศ ในค.ศ.1961-ปัจจุบัน.

ต้นในปี ค.ศ.1932-1991 เพื่อป้องกันการโจมตีทางอากาศ มีมากใช้ช่วงสงครามเย็น เพราะกองทัพอากาศโซเวียตมีน้อยกว่ากองทัพอากาศสหรัฐอเมริกา

กองทัพเรือ

กองทัพเรือโซเวียต แผนกลยุทธ์ของสหภาพโซเวียตในกรณีที่มีความขัดแย้งกับประเทศสหรัฐอเมริกา, เหนือองค์การสนธิสัญญาป้องกันแอตแลนติก (นาโต) หรือความขัดแย้งอื่นที่เกี่ยวข้องกับสนธิสัญญาวอร์ซอ อิทธิพลของกองทัพเรือโซเวียตมีบทบาทขนาดใหญ่ในสงครามเย็นเป็นส่วนใหญ่ของความขัดแย้งศูนย์กลางรอบกองทัพเรือ กองทัพเรือโซเวียตถูกแบ่งออกเป็นสี่กลุ่มสำคัญทางตอนเหนือของมหาสมุทรแปซิฟิก, ทะเลดำและทะเลบอลติก; ภายใต้คำสั่งที่แยกจากกันที่ฐานทัพเรือเลนินกราด กองเรือรบขนาดเล็กทะเลแคสเปียนที่ดำเนินงานในเขตทะเลสาบแคสเปียน ส่วนประกอบหลักของกองทัพเรือโซเวียต เช่น กองการบินนาวี กองทหารราบนาวี (นาวิกโยธินโซเวียต) และกองปืนใหญ่ชายฝั่ง ในปี 1991 ยกสถานะเป็น กองทัพเรือรัสเซีย กองทัพเรือในส่วนของกลุ่มอดีตสาธารณรัฐโซเวียต ยกสถานะเป็น กองเรือทะเลบอลติก (กองทัพเรือเอสโตเนีย, กองทัพเรือลิทัวเนีย, กองทัพเรือลัตเวีย) กองเรือทะเลดำ (กองทัพเรือยูเครน, กองทัพเรืออาเซอร์ไบจาน, กองทัพเรือจอร์เจีย) และ กองเรือเล็กแคสเปียน (กองทัพเรือคาซัคสถาน, กองทัพเรือเติร์กเมนิสถาน, กองทัพเรืออุซเบกิสถาน)

บุคลากร

กำลังพลประจำการ

กำลังพลประจำการของกองทัพโซเวียตในค.ศ.1941มีกำลังพลประจำการอยู่ที่5ล้านนาย

กำลังพลสำรอง

การศึกษา

งบประมาณ

ยุทธภัณฑ์

สหภาพโซเวียตจัดตั้งอุตสาหกรรมแขนพื้นเมืองเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมการพัฒนาอุตสาหกรรมของสตาลินในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 ปืนไรเฟิลโมซิน-นากองท์ ถูกผลิตขึ้น 1930-1945 โดยคลังแสงสรรพาวุธของสหภาพโซเวียตต่างๆ ในปี 1943 ปืนไรเฟิลโมซิน-นากองท์ ยังคงปืนหลักของกองทัพแดงผ่านสงครามโลกครั้งที่สอง กว่า 17 ล้านกระบอเป็นรุ่น M91/30 ต่อมามีการเริ่มต้นออกแบบ M44 ที่ออกแบบมาเพื่อแทนที่ M91 / 30 การผลิตเต็มรูปแบบเริ่มต้นขึ้นในปี 1944 และยังคงอยู่ในการผลิตจนถึงปี 1948 เมื่อมันถูกแทนที่ด้วย เอสเคเอส กึ่งปืนไรเฟิลอัตโนมัติ.

กองทัพแดงได้รับความเดือดร้อนจากปัญหาการขาดแคลนปืนเพียงพอและอาวุธปืนกึ่งอัตโนมัติตลอดสงครามโลกครั้งที่สองเอสวีที-40ปืนกึ่งอัตโนมัติตลับ 7.62x54R ขนาดเดียวกับที่ใช้กับปืนไรเฟิล Mosin-Nagants แม้ว่าการออกแบบผลิตในรุ่นเดียวกับ ปืนไรเฟิลโมซิน-นากองท์ แต่ไม่ได้เข้ามาแทนที่ การทดลองของสหภาพโซเวียตในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในปี 1945 กองทัพแดงลองใช้ปืนไรเฟิลกึ่งอัตโนมัติ เอสเคเอส, 7.62x39mm ซึ่งมีประสิทธิภาพกว่าปืนไรเฟิลโมซิน-นากองท์ ในปี 1949 เริ่มมีการผลิตของ ปืนไรเฟิล AK-47 7.62x39mm : วางแผนให้ทหารใช้มันร่วมกับเอสเคเอส และให้มาแทนที่เอสเคเอส สมบูรณ์ ในปี 1978 ปืนไรเฟิล AK-74 5.45x39mm แทนที่ AK-47:นำชิ้นส่วนของ AK-47 ใช้ในการออกแบบ 51% ต่อมาออกแบบให้ใส่เป็นคู่ตลับ 5.56x45mm และกองทัพรัสเซียยังคงใช้ถึงปัจจุบัน

อาวุธประจำกาย

ประเภท	ภาพ	ชื่อ	ประเทศ	ปีที่ใช้
ปืนพก		TK	สหภาพโซเวียต	1926 - 1950s
ปืนพก		TT	สหภาพโซเวียต	1930-ปัจจุบัน
ปืนพก		Makarov	สหภาพโซเวียต	1951-ปัจจุบัน
ปืนไรเฟิล		ปืนไรเฟิลโมซิน-นากองท์	สหภาพโซเวียต	1891–ปัจจุบัน
ปืนไรเฟิล		เอสวีที-40	สหภาพโซเวียต	1940-1950s
ปืนไรเฟิล		เอสเคเอส	สหภาพโซเวียต	1945–ปัจจุบัน
ปืนกลมือ		พีพีเอชเฮช-41	สหภาพโซเวียต	1941-1960s
ปืนไรเฟิลอัตโนมัติ		เอเค 47	สหภาพโซเวียต	1949-ปัจจุบัน
ปืนไรเฟิลอัตโนมัติ		เอเค 74	สหภาพโซเวียต	1974-ปัจจุบัน
ปืนไรเฟิลอัตโนมัติ		AS Val	สหภาพโซเวียต	1987-ปัจจุบัน
ปืนไรเฟิลซุ่มยิง		ดรากูนอฟ	สหภาพโซเวียต	1963-ปัจจุบัน
ปืนไรเฟิลซุ่มยิง		VSS Vintorez	สหภาพโซเวียต	1987-ปัจจุบัน
ปืนกลเบา		ปืนกลเดกเตียริออฟ	สหภาพโซเวียต	1928–ปลาย 1960s
ปืนกลเบา		RPD	สหภาพโซเวียต	1945–ปัจจุบัน
ปืนกลเบา		RPK	สหภาพโซเวียต	1961–ปัจจุบัน
General-purpose machine gun		PK	สหภาพโซเวียต	1961–ปัจจุบัน
ปืนกลเบา		RPK-74	สหภาพโซเวียต	1974–ปัจจุบัน

หมายเหตุ

1. According to the CIA, the Soviet Union spends roughly 15–17%, or $300 billion, of its GDP on defense, while others place the figure as high as 20–25%.
2. รัสเซีย: Вооружённые Силы Союза Советских Социалистических Республик, Вооружённые Силы Советского Союза, อักษรโรมัน: Vooruzhonnyye Sily Soyuza Sovetskikh Sotsialisticheskikh Respublik, Vooruzhonnyye Sily Sovetskogo Soyuza
3. The Ministry was renamed a number of times. From 1917-1934 it was the People's Commissariat for War and Naval Affairs, from 1934-1946 it was the People's Commissariat for Defense, in 1946 the People's Commissariat for the Armed Forces, from 1946-1950 the Ministry for the Armed Forces, from 1950-1953 the Ministry for War, and from 1953-1991 the Ministry of Defense.

อ้างอิง

เชิงอรรถ

1. http://www.nytimes.com/1989/05/31/world/soviet-military-budget-128-billion-bombshell.html
2. . Defense Daily. 24 July 1989. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2015-09-24. สืบค้นเมื่อ 9 August 2015 – โดยทาง HighBeam Research. Unknown parameter |subscription= ignored (help)
3. . Defense Daily. 24 April 1990. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2015-09-24. สืบค้นเมื่อ 9 August 2015 – โดยทาง HighBeam Research. Unknown parameter |subscription= ignored (help)
4. . Defense Daily. 9 May 1990. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2015-09-24. สืบค้นเมื่อ 9 August 2015 – โดยทาง HighBeam Research. Unknown parameter |subscription= ignored (help)
5. Scott and Scott, The Armed Forces of the Soviet Union, Westview Press, 1979, p.13
6. Terence W. Lapin, The Mosin-Nagant Rifle (3rd Ed., North Cape 2003)