ข้อตกลงออสโล

ข้อตกลงออสโล เป็นความตกลงสองฉบับระหว่างรัฐบาลอิสราเอลกับองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์ ข้อตกลงออสโลประกอบด้วยข้อตกลงออสโล 1 ลงนามที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ในปี ค.ศ. 1993 และข้อตกลงออสโล 2 ลงนามที่เมืองทาบา ประเทศอียิปต์ในปี ค.ศ. 1995 ข้อตกลงออสโลเป็นจุดเริ่มต้นของกระบวนการออสโล ซึ่งเป็นกระบวนการสันติภาพที่มุ่งบรรลุสนธิสัญญาสันติภาพที่อิงจากข้อมติคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติที่ 242 และ 338 และสนอง "สิทธิของชาวปาเลสไตน์ในการกำหนดการปกครองด้วยตนเอง" กระบวนการออสโลเริ่มขึ้นหลังการเจรจาลับที่กรุงออสโล ประเทศนอร์เวย์ นำไปสู่การยอมรับรัฐอิสราเอลขององค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์ และอิสราเอลยอมรับองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์เป็นผู้แทนชาวปาเลสไตน์

ยิตซัค ราบิน นายกรัฐมนตรีอิสราเอล, บิล คลินตัน ประธานาธิบดีสหรัฐ และยัสเซอร์ อาราฟัต ประธานองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์ ในพิธีลงนามข้อตกลงออสโลเมื่อวันที่ 13 กันยายน ค.ศ. 1993

ข้อตกลงออสโลมีที่มาจากข้อตกลงแคมป์เดวิดระหว่างอียิปต์กับอิสราเอลในปี ค.ศ. 1978 ข้อตกลงแคมป์เดวิดได้ร่าง "กรอบสันติภาพในตะวันออกกลาง" ที่คำนึงถึงอัตตาณัติของชาวปาเลสไตน์ที่อาศัยอยู่ในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา ซึ่งขณะนั้นมีชาวปาเลสไตน์อาศัยอยู่ในเวสต์แบงก์ประมาณ 7,400 คน (ไม่รวมเยรูซาเลมตะวันออก) และในฉนวนกาซา 500 คน เนื่องจากอิสราเอลถือว่าองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์เป็นองค์การก่อการร้าย อิสราเอลจึงเลือกเจรจากับอียิปต์ จอร์แดน และ "ผู้แทนของผู้อยู่อาศัยในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซาที่ได้รับเลือก" แทน ขณะที่เป้าหมายสุดท้ายของข้อตกลงแคมป์เดวิดคือ "สนธิสัญญาสันติภาพระหว่างอิสราเอลกับจอร์แดน" แต่ข้อตกลงนี้พิจารณาถึงสถานะสุดท้ายของเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา ข้อตกลงออสโลมุ่งหมายให้เกิดความตกลงชั่วคราวเพื่อสร้างขั้นแรกของกระบวนการสันติภาพที่จะนำไปสู่ข้อยุติที่สมบูรณ์ภายใน 5 ปีเช่นเดียวกับข้อตกลงแคมป์เดวิด อย่างไรก็ตามเมื่อมีการลงนามในสนธิสัญญาอิสราเอล–จอร์แดนในปี ค.ศ. 1994 กลับไม่มีชาวปาเลสไตน์ร่วมด้วย

ข้อตกลงออสโลจัดตั้งองค์การบริหารแห่งชาติปาเลสไตน์ที่มีอำนาจปกครองตนเองอย่างจำกัดในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา และรับรององค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์เป็นคู่เจรจาเรื่องสถานะและปัญหาอื่น ๆ กับอิสราเอล ปัญหาที่สำคัญที่สุดเกี่ยวข้องกับพรมแดนของอิสราเอลและปาเลสไตน์ นิคมชาวอิสราเอล และสถานะของเยรูซาเลม รวมถึงการมีอยู่ของทหารอิสราเอลและการควบคุมพื้นที่ที่เหลือหลังอิสราเอลยอมรับอัตตาณัติของปาเลสไตน์ และสิทธิในการกลับถิ่นฐานเดิมของชาวปาเลสไตน์ อย่างไรก็ตามข้อตกลงออสโลไม่ได้จัดตั้งรัฐปาเลสไตน์

ข้อตกลงออสโลถูกเห็นค้านจากชาวปาเลสไตน์ส่วนใหญ่ เอดเวิร์ด ซาอิด นักปรัชญากล่าวว่าข้อตกลงออสโลนั้นเป็น "สนธิสัญญาแวร์ซายสำหรับปาเลสไตน์"

อ้างอิง

1. Mattar, Philip (2005). Encyclopedia of the Palestinians – Google Books. ISBN 9780816069866. สืบค้นเมื่อ 2013-10-30.
2. (DOP), 13 September 1993. From the Knesset website
3. , 28 September 1995. From the Knesset website
4. "Oslo Accords". HISTORY. February 16, 2018. สืบค้นเมื่อ June 1, 2021.
5. By Hook and by Crook—Israeli Settlement Policy in the West Bank, p. 90. B’Tselem, July 2010
6. Israeli Settlements in Occupied Arab Lands: Conquest to Colony^{[ลิงก์เสีย]}, p. 29. Journal of Palestine Studies, Vol. 11, No. 2 (Winter, 1982), pp. 16-54. Published by: University of California Press on behalf of the Institute for Palestine Studies
7. Mideast accord: the overview; Rabin and Arafat sign accord ending Israel's 27-year hold on Jericho and the Gaza Strip. Chris Hedges, New York Times, 5 May 1994.
   Quote of Yitzhak Rabin: "We do not accept the Palestinian goal of an independent Palestinian state between Israel and Jordan. We believe there is a separate Palestinian entity short of a state."
8. Anne Le More (31 March 2008). International Assistance to the Palestinians After Oslo: Political Guilt, Wasted Money. Routledge. p. 65. ISBN 978-1-134-05233-2. Oslo was opposed by the Islamic movements such as Hamas and Islamic Jihad, parties on the left such as the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP) and the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP), and also by intellectuals, mainstream politicians and former peace negotiators such as Haydar Abd al-Shafi, Karma Nabulsi and Edward Said. The latter famously described the agreement as...

อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "upper-alpha" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="upper-alpha"/> ที่สอดคล้องกัน หรือไม่มีการปิด </ref>