พืชมีท่อลำเลียง

พืชมีท่อลำเลียง (อังกฤษ: Vascular plants) หรือที่เรียกว่า Tracheophyta เป็นกลุ่มพืชขนาดใหญ่ (มีสปีชีส์ที่ยอมรับแล้วประมาณ 300,000 สปีชีส์) ซึ่งนิยามไว่ว่าเป็นพืชบกที่มีเนื้อเยื่อที่ใช้ลิกนิน (ไซเลม) สำหรับนำน้ำและแร่ธาตุไปทั่วทั้งพืช พวกเขายังมีเนื้อเยื่อที่ไม่ใช้ลิกนิน (โฟลเอม) เพื่อนำผลิตภัณฑ์จากการสังเคราะห์ด้วยแสง พืชที่มีเส้นเลือด ได้แก่ คลับมอส หางม้า เฟิร์น พืชเมล็ดเปลือย (รวมทั้งต้นสน) และพืชดอก

พืชมีท่อลำเลียง ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: ไซลูเรียน–ปัจจุบัน, 425–0 Ma PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	พืช
เคลด:	Embryophytes
เคลด:	Polysporangiophytes
เคลด:	Tracheophytes Sinnott, 1935 ex Cavalier-Smith, 1998
การแบ่งกลุ่ม † สูญพันธุ์
พืชไร้เมล็ด †Cooksonia †Rhyniophyta †Zosterophyllophyta Lycopodiophyta †Trimerophytophyta Polypodiophyta †Progymnospermophyta การแบ่งกลุ่ม Spermatophyta †Pteridospermatophyta Pinophyta Cycadophyta Ginkgophyta Gnetophyta Magnoliophyta (angiosperms) †Bennettitales

ลักษณะเฉพาะ

นักพฤกษศาสตร์กำหนดพืชมีท่อลำเลียงด้วยคุณสมบัติหลักสามประการ:

• พืชมีท่อลำเลียงมีเนื้อเยื่อท่อลำเลียงซึ่งกระจายทรัพยากรไปทั่วพืช มีเนื้อเยื่อท่อลำเลียงสองชนิดในพืช: ไซเลมและโฟลเอม ไซเลมและโฟลเอมมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดและโดยทั่วไปจะอยู่ติดกันในพืช การรวมกันของหนึ่งไซเลมและหนึ่งโฟลเอมที่อยู่ติดกันเรียกว่ามัดท่อลำเลียง วิวัฒนาการของเนื้อเยื่อท่อลำเลียงในพืชทำให้พวกมันสามารถพัฒนาไปมีขนาดที่ใหญ่กว่าพืชที่ไม่มีท่อลำเลียงซึ่งขาดเนื้อเยื่อนำเฉพาะเหล่านี้จึงถูกจำกัดให้มีขนาดค่อนข้างเล็ก
• ในพืชมีท่อลำเลียงระยะการเจริญเติบโตหลักคือสปอโรไฟต์ ซึ่งสร้างสปอร์และเป็นไดพลอยด์ (มีโครโมโซมสองชุดต่อเซลล์)
• พืชมีท่อลำเลียงมีราก ใบ และลำต้นที่แท้จริง แม้ว่าบางกลุ่มจะสูญเสียลักษณะเหล่านี้ไปแล้วอย่างน้อยหนึ่งอย่างก็ตาม

ดูเพิ่ม

• ไบรโอไฟต์
• พืชไม่มีท่อลำเลียง

อ้างอิง

1. D. Edwards; Feehan, J. (1980). "Records of Cooksonia-type sporangia from late Wenlock strata in Ireland". Nature. 287 (5777): 41–42. Bibcode:1980Natur.287...41E. doi:10.1038/287041a0. S2CID 7958927.
2. Laura Wegener Parfrey; Daniel J G Lahr; Andrew H Knoll; Laura A. Katz (16 สิงหาคม 2011), "Estimating the timing of early eukaryotic diversification with multigene molecular clocks", Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, 108 (33): 13624–9, doi:10.1073/PNAS.1110633108, PMC 3158185, PMID 21810989, Wikidata Q24614721
3. Sinnott, E. W. 1935. Botany. Principles and Problems, 3d edition. McGraw-Hill, New York.
4. Cavalier-Smith, T. (1998), (PDF), Biological Reviews of the Cambridge Philosophical Society, 73 (3): 203–266, doi:10.1111/j.1469-185X.1998.tb00030.x, PMID 9809012, S2CID 6557779, คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2018-03-29, สืบค้นเมื่อ 2021-03-28
5. Christenhusz, M. J. M.; Byng, J. W. (2016). "The number of known plants species in the world and its annual increase". Phytotaxa. 261 (3): 201–217. doi:10.11646/phytotaxa.261.3.1. Unknown parameter |name-list-style= ignored (help)
6. "Xylem and Phloem". Basic Biology. 26 August 2020.