อิเล็กทรอนิกส์ร็อก

อิเล็กทรอนิกส์ร็อก (อังกฤษ: Electronic rock) ในบางครั้งอาจเรียกว่า อิเล็กโทรร็อก (Electro-rock) ดิจิตอลร็อก (Digital rock) และ ซินธ์ร็อก (Synth-rock) เป็นดนตรีแนวร็อกที่ทำขึ้นด้วยเครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ ได้ถูกพึ่งพาในการพัฒนาเทคโนโลยี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการประดิษฐ์และการปรับแต่งจากเครื่องสังเคราะห์เสียง ในการพัฒนาของมิดิรูปแบบดิจิตอลและเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์

เมโลตรอน เป็นรูปแบบแรกของตัวแซมเพลอร์ที่ใช้อย่างกว้างขวางในช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้น 1970

ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 นักดนตรีร็อกเริ่มใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ เช่น เทเรมิน (Theremin) และเมโลตรอน (Mellotron) เพื่อเสริมและการกำหนดเสียงของพวกเขา โดยในตอนท้ายของยุคมูกซินธิไซเซอร์ ที่ได้รับสถานที่ชั้นนำในเสียงที่เกิดขึ้นใหม่จากวงโพรเกรสซีฟร็อกที่เป็นความโดดเด่นของดนตรีร็อกในต้นปี 1970 หลังจากการมาถึงของยุคพังก์ร็อกในรูปแบบพื้นฐานของซินธ์ร็อกที่ได้ปรากฏออกมามากขึ้นโดยใช้เทคโนโลยีดิจิตอลใหม่แทนเครื่องดนตรีอื่น ในช่วงปี 1980 มีในเชิงพาณิชย์มากขึ้นในการมุ่งเน้นในดนตรีซินธ์ป็อปที่เป็นความโดดเด่นของอิเล็กทรอนิกส์ร็อก ในทศวรรษที่ 1990 บิ๊กบีต และอินดัสเทรียลร็อก อยู่ในกลุ่มที่สำคัญที่สุดแนวโน้มใหม่และในสหัสวรรษใหม่ในการแพร่กระจายของซอฟต์แวร์บันทึกเสียงนำไปสู่การพัฒนาแนวเพลงที่แตกต่างกันใหม่รวมทั้ง อินดี้อิเล็กทรอนิกส์ อิเล็กทรอแคลช แดนซ์พังก์ และ นิวเรฟ