เลโอนาร์โด ดา วินชี

เลโอนาร์โด ดา วินชี (อิตาลี: Leonardo da Vinci; เกิดที่เมืองวินชี วันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 1452 - เสียชีวิตที่เมืองออมบัวซ์ ในวันที่ 2 พฤษภาคม ค.ศ. 1519) เป็นผู้รู้รอบด้านชาวอิตาลีแห่งยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาชั้นสูงที่มีบทบาทเป็นจิตรกร, นักวาด, วิศวกร, นักวิทยาศาสตร์, นักทฤษฎี, ประติมากรและสถาปนิก ในขณะที่ชื่อเสียงของเขาโดยทั่วไปขึ้นกับความสำเร็จในฐานะจิตรกร เขาเป็นที่รู้จักจากสมุดบันทึกของเขา ซึ่งเขาได้วาดภาพและจดบันทึกในหัวข้อต่างๆ มากมาย รวมถึงกายวิภาคศาสตร์ ดาราศาสตร์ พฤกษศาสตร์ การทำแผนที่ ภาพวาด และซากดึกดำบรรพ์ ความอัจฉริยะเลโอนาร์โดแสดงให้เห็นถึงอุดมคติของมนุษยนิยมสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา

เลโอนาร์โด ดา วินชี
ภาพวาดตนเองเขียนขึ้นราว ค.ศ. 1512-1515^1 จากหอสมุดหลวงแห่งตูริน
เกิด	15 เมษายน ค.ศ. 1452 เมืองวินชี จังหวัดฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี
เสียชีวิต	2 พฤษภาคม ค.ศ. 1519 (อายุ 77 ปี) พระราชวังอ็องบวซ (ปัจจุบันอยู่ในประเทศฝรั่งเศส)
สัญชาติ	อิตาลี
อาชีพ	สถาปนิกแบบเรอเนซองส์ นักดนตรี นักกายวิภาคศาสตร์ นักประดิษฐ์ วิศวกร ประติมากร นักเรขาคณิต นักวาดภาพ นักดาราศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์
ผลงาน	พระแม่มารีแห่งภูผา (ค.ศ. 1483–1493) สตรีกับเออร์มิน (ค.ศ. 1489–1491) เดอะวิทรูเวียนแมน (ค.ศ. 1490) พระกระยาหารค่ำมื้อสุดท้าย (ค.ศ. 1492–1498) ซัลวาตอร์มุนดี (ค.ศ. 1499–1510) โมนาลิซา (ค.ศ. 1503–1516)
ลายมือชื่อ

เขาเป็นลูกนอกสมรสของทนายความที่ประสบความสำเร็จและเป็นผู้หญิงชั้นต่ำใน วินชี เขาได้รับการศึกษาในฟลอเรนซ์โดยจิตรกรและประติมากรชาวอิตาลีชื่อ อันเดรอา เดล แวร์รอกกีโอ เขาเริ่มอาชีพของเขาในเมือง แต่จากนั้นก็ใช้เวลามากในการรับใช้ ลูโดวีโก สฟอร์ซา ในมิลาน ต่อมาเขาทำงานในฟลอเรนซ์และกลับไปทมิลานอีกครั้ง เช่นเดียวกับช่วงสั้น ๆ ในกรุงโรม ในขณะเดียวกันก็ดึงดูดผู้ลอกเลียนแบบและนักเรียนจำนวนมาก ตามคำเชิญของฟรานซิสที่ 1 เขาจึงได้ใช้เวลาสามปีสุดท้ายในฝรั่งเศสก่อนที่เขาจะเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1519 นับตั้งแต่เขาเสียชีวิต ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความสำเร็จ ความสนใจที่หลากหลาย ชีวิตส่วนตัว และความคิดเชิงประจักษ์ของเขาล้มเหลวในการปลุกเร้าความสนใจและความชื่นชม ทำให้ชื่อของเขาเป็นที่นิยมในการตั้งชื่อในยุคนั้นและกลายเป็นหัวข้อทางวัฒนธรรม

เลโอนาร์โดเป็นหนึ่งในจิตรกรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ศิลปะและมักได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ก่อตั้ง ยุครุ่งเรื่องของสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา แม้จะมีผลงานที่สูญหายไปมากมายและมีผลงานสำคัญไม่ถึง 25 ชิ้น รวมถึงผลงานที่ยังไม่เสร็จจำนวนมาก แต่เขาก็ได้สร้างภาพเขียนที่ทรงอิทธิพลที่สุดในศิลปะตะวันตก ผลงานชิ้นที่มีชื่อเสียงของเขา ประกอบด้วย โมนาลิซา เป็นผลงานที่รู้จักกันดีที่สุดของเขาและมักถูกมองว่าเป็นภาพวาดที่โด่งดังที่สุดในโลก พระกระยาหารมื้อสุดท้ายเป็นภาพวาดทางศาสนาที่มีการทำซ้ำมากที่สุดตลอดกาล รวมถึงภาพวาด วิทรูเวียนแมน ของเขาถือเป็นสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมด้วย ในปี 2560 ซัลวาตอร์มุนดี ซึ่งเป็นรูปที่อาจวาดโดยเลโอนาร์โดทั้งรูปหรือเพียงบางส่วน

ประวัติ

ชีวิตตอนต้น (ค.ศ. 1452 - ค.ศ. 1472)

 

บ้านในวัยเด็กของเลโอนาร์โด ในหมู่บ้านแอนชิเอโน เมืองวินชี ประเทศอิตาลี

เลโอนาร์โด ดิ แซร์ ปีเอโร ดา วินชี ที่แปลว่า เลโอนาร์โด บุตรชายของปีเอโร แห่ง วินชี เกิดเมื่อวันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 1452 ในบริเวณเมือง วินชี บนเนินเขาทัซแคน ที่แคว้นคอสตานา ตอนล่างของแม่น้ำอาร์โน ซึ่งอยู่ห่างจากฟลอเรนซ์ออกไป 20 ไมล์ เขาเป็นลูกนอกสมรสของ เมสแซร์ ปีเอโร ฟรูโอซีโน ดี อันโตนีโอ ดา วินชี ทนายความผู้ร่ำรวยในฟลอเรนซ์ กับสาวชาวนาชื่อ กาเตรีนา

โดยมีการระบุชื่อว่าในตอนแรกว่า กาเตรีนา บูตี เดล วักกา และล่าสุดระบุชื่อว่า กาเตรีนา ดี เมโอ ลิปปี โดยมาร์ติน เคมป์ นักประวัติศาสตร์ ยังคงไม่แน่ใจว่าเลโอนาร์โดเกิดที่ใด บันทึกดั้งเดิมจากคำบอกเล่าของคนในท้องถิ่น โดยนักประวัติศาสตร์เอ็มมานูเอล เรเป็ตตี กล่าวว่าเขาเกิดที่ แอนชิอาโน หมู่บ้านเล็ก ๆ ในชนบทที่จะให้ความเป็นส่วนตัวเพียงพอสำหรับการกำเนิดนอกกฎหมาย แต่ก็ยังเป็นไปได้ที่เขาเกิดในบ้านในเมืองฟลอเรนซ์ พ่อแม่ของเลโอนาร์โดแต่งงานแล้วแยกกันหลังจากปีที่เขาเกิด กาเตรีนา ซึ่งมักถูกระบุว่าเป็น กาเตรีนา บูตี เดล วักกา ผู้ที่ต่อมาแต่งงานกับช่างฝีมือท้องถิ่น อันโตนิโอ ดิ ปิเอโร บูติ เดล วัคกา มีการเสนอทฤษฎีอื่น ๆ โดยเฉพาะทฤษฎีของนักประวัติศาสตร์ทางศิลปะ มาร์ติน เคมพ์ โดยเขาสันนิษฐานว่าแม่ของเลโอนาร์โดคือ กาเตรีนา ดี เมโอ ลิปปี เป็นเด็กกำพร้าที่แต่งงานและได้รับความช่วยเหลือจาก เมสแซร์ ปีเอโรและครอบครัว เมสแซร์ ปีเอโร ได้แต่งงานกับ อัลบิเอรา อามาโดริ และหลังจากที่เธอเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1462 เขาก็ได้แต่งงานอีกสามครั้ง ทำให้เลโอนาร์โดมีพี่น้องต่างมารดา 12 คนซึ่งอายุน้อยกว่าเขามาก (คนสุดท้ายเกิดเมื่อเลโอนาร์โดอายุ 40 ปี) และเขาแทบไม่ได้ติดต่อกับบรรดาพี่น้องต่างมารดาของเขา

ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับวัยเด็กของเลโอนาร์โดและส่วนใหญ่มักเป็นเรื่องราวที่เป็นตำนาน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะชีวประวัติของเขาในหนังสือชีวิตศิลปิน (1550) จากจอร์โจ วาซาริ นักประวัติศาสตร์ด้านศิลปะในศตวรรษที่ 16 ตามบันทึกภาษีระบุว่าเขาอาศัยอยู่ที่บ้านของปู่ อันโตนิโอ ดาวินชี ตั้งแต่ในค.ศ. 1457 เท่าที่มีข้อมูลแน่ชัด แต่มีความเป็นไปได้ว่าเขาใช้เวลาหลายปีก่อนหน้านั้นในการดูแลแม่ของเขาใน วินชี และมีการสันนิษฐานว่าเขาสนิทสนมกับอาของเขา ฟรันเชสโก ดา วินชี โดยพ่อของเขาน่าจะอยู่ที่ฟลอเรนซ์เกือบตลอดเวลา พ่อของเขาซึ่งมีครอบครัวเป็นทนายมาหลายช่วงอายุคน ได้ตั้งถื่นฐานอย่างเป็นทางการในฟลอเรนซ์ตั้งแต่ปีค.ศ. 1469 เท่าที่มีข้อมูล และประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน เลโอนาร์โดได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานเท่านั้นในการเขียน (ภาษาพื้นถิ่น) การอ่าน และคณิตศาสตร์ อาจเป็นเพราะความสามารถทางศิลปะของเขาได้รับการยอมรับตั้งแต่เนิ่นๆ ดังนั้นครอบครัวของเขาจึงตัดสินใจที่จะให้ความสนใจกับทางด้านนั้นมากกว่า

ต่อมา เลโอนาร์โดได้บันทึกความทรงจำแรกสุดของเขา ซึ่งปัจจุบันอยู่ใน โคเด็กซ์ แอตลานติคัส ว่าขณะที่เขียนเกี่ยวกับการบินของนก เขาจำได้ว่าตอนยังเป็นทารกเมื่อมีว่าวมาที่เปลของเขาและอ้าปากของเขาด้วยหางของมัน ในปัจจุบันนักวิจารณ์ยังคงถกเถียงกันว่าเรื่องนี้เป็นความทรงจำจริงหรือเป็นเพียงจินตนาการ

ในสมัยนั้นยังไม่มีมาตรฐานการเรียกชื่อและนามสกุลที่เป็นที่ยอมรับกันอย่างแพร่หลายในทวีปยุโรป ทำให้ชื่อและนามสกุลของดา วินชี ที่แท้จริงคือ ซึ่งหมายความว่า แต่เลโอนาร์โดเองก็มักจะลงลายเซ็นในงานของเขาอย่างง่าย ๆ ว่า เลโอนาร์โด หรือไม่ก็ ข้าเอง เลโอนาร์โด เอกสารสำคัญส่วนใหญ่ระบุว่าผลงานของเขาเป็นของ เลโอนาร์โด โดยไม่มี ดา วินชี พ่วงท้าย ทำให้เข้าใจได้ว่าเขาไม่ได้ใช้นามสกุลของบิดาเนื่องจากเป็นบุตรนอกสมรสนั่นเอง

โรงปฏิบัติงานของแวร์รอกกีโอ

 

พระเยซูรับศีลจุ่ม โดย แวร์รอกกีโอและเลโอนาร์์โด ณ หอศิลป์อุฟฟีซี

ในช่วงกลางทศวรรษ 1460 ครอบครัวของเลโอนาร์โดย้ายไปอยู่ที่ฟลอเรนซ์ ซึ่งในขณะนั้นเป็นศูนย์กลางของความคิดและวัฒนธรรมเกี่ยวกับมนุษยนิยมของชาวคริสต์ ขณะที่เขาอายุประมาณ 24 ปี เขากลายเป็น การ์โซน(เด็กในสตูดิโอ) ในเโรงปฏิบัติงานของแวร์รอกกีโอของ อันเดรอา เดล แวร์รอกกีโอ จิตรกรและประติมากรชาวฟลอเรนซ์ชั้นนำในยุคนั้น ซึ่งในเวลานั้นเป็นช่วงที่ โดนาเตลโล อาจารย์ของ แวร์รอกกีโอ เสียชีวิต เลโอนาร์โด กลายเป็นเด็กฝึกงานเมื่ออายุ 17 ปีและได้ฝึกเป็นเวลา 7 ปี จิตรกรชื่อดังคนอื่นๆ ที่ฝึกงานในโรงปฏิบัติงานนี้หรือมีความเกี่ยวข้องกับโรงปฏิบัติงานนี้ เช่น กีร์ลันดาโย, เปรูจีโน, บอตตีเชลลี และ โลเรนโซ ดิ เครดิ เลโอนาร์โดได้รับการฝึกอบรมทั้งภาคทฤษฎีและทักษะทางเทคนิคที่หลากหลายทั้ง เคมี กลศาสตร์ โลหะวิทยา งานโลหะ การหล่อปูน งานเครื่องหนัง การร่างแบบ และงานไม้ ตลอดจนทักษะทางศิลปะในการวาดภาพ การลงสี การปั้น และการสร้างแบบจำลอง

เลโอนาร์โด เคยได้พบกับ กีร์ลันดาโย, เปรูจีโน, บอตตีเชลลีซึ่งมีอายุมากกว่าเขาเล็กน้อย ที่โรงปฏิบัติงานของแวร์รอกกีโอหรือที่สถาบันเพลโตของตระกูลเมดีซี ในเมืองฟลอเรนซ์ ณ ขณะนั้น ประดับไปด้วยผลงานของศิลปินต่างๆ เช่น มาซัชโช ซึ่งมีภาพเฟรสโกซึ่งเต็มไปด้วยความสมจริงและอารมณ์ กีแบร์ตี เจ้าของผลงานประตูแห่งสวรรค์ที่เปล่งประกายด้วยทองคำเปลว แสดงงการผสมผสานองค์ประกอบรูปร่างที่ซับซ้อนเข้ากับภูมิหลังทางสถาปัตยกรรมที่มีรายละเอียด และมีผู้ที่ได้ทำการศึกษามุมมองโดยละเอียดคือ ปีเอโร เดลลา ฟรันเชสกาจิตรกรคนแรกที่ทำการศึกษาทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับแสง การศึกษานี้และบทความ De pictura ของ เลออน บัตติสตา อัลแบร์ตี จะมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อศิลปินรุ่นต่อๆมา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อข้อมูลและงานศิลปะของ เลโอนาร์โด

ภาพวาดส่วนใหญ่ในโรงปฏิบัติงานของแวร์รอกกีโอ สร้างโดยผู้ช่วยของเขา ตามที่วาซารีกล่าวไว้ว่า เลโอนาร์โดร่วมมือกับแวร์รอกกีโอในงาน พระคริสต์ทรงรับพิธีล้าง โดยเลโอนารโดได้วาดภาพเทวดาหนุ่มที่ถือเสื้อคลุมของพระเยซู ซึ่งมีความสวยงามที่เหนือกว่าอาจารย์ของเขามาก จนแวร์รอกกีโอไม่วาดภาพใดๆอีกเลย แม้ว่าเรื่องนี้จะเชื่อกันว่าเป็นเรื่องราวที่ไม่มีหลักฐาน และมีการสันนิษฐานว่าเลโอนาร์โดอาจเป็นแบบให้กับผลงานสองชิ้นของแวร์รอกกีโอ ได้แก่ รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของดาวิดในบาร์เจลโล และอัครทูตสวรรค์ราฟาเอลในภาพโทเบียสกับทูตสวรรค์

วาซารีเล่าเรื่องของเลโอนาร์โดในวัยหนุ่มว่า ชาวนาในท้องถิ่นได้ทำโล่ทรงกลมรูปตนเองและขอให้เซอร์ ปิเอโรลงสีให้เขา เลโอนาร์โดที่ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวของเมดูซาได้วาดภาพวาดสัตว์ประหลาดพ่นไฟที่น่ากลัวมากจนพ่อของเขาซื้อโล่อีกกันหนึ่งเพื่อมอบให้ชาวนาและขายเลโอนาร์โดให้กับพ่อค้าศิลปะชาวฟลอเรนซ์ในราคา 100 ducats ซึ่งสุดท้ายผู้ซื้อคือดยุคแห่งมิลาน

ฟลอเรนซ์ ครั้งที่ 1 (ค.ศ. 1472 - ค.ศ. 1482)

 

การนมัสการของโหราจารย์ โดย เลโอนาร์โด(ค.ศ.1478 - ค.ศ.1482)

เมื่อถึงปี ค.ศ. 1472 เมื่ออายุได้ 20 ปี เลโอนาร์โดได้เป็นอาจารย์ในสมาคมช่างนักบุญลูกา ซึ่งเป็นสมาคมศิลปินและแพทย์ แต่แม้พ่อของเขาตั้งโรงปฏิบัติงานให้กับเขา ความผูกพันของเขากับแวร์รอกกีโอทำให้เขายังคงทำงานร่วมกันและอยู่กับเขาต่อไป ผลงานที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่มีหลักฐานของเลโอนาร์โดคือภาพวาดด้วยปากกาและหมึกของหุบเขาอาร์โน ในปี ค.ศ. 1473 ตามที่วาซารีกล่าวไว้ว่า ขณะที่เลโอนาร์โดยังหนุ่มเขาเป็นคนแรกที่แนะนำให้ทำให้แม่น้ำอาร์โนเป็นช่องทางเดินเรือระหว่างฟลอเรนซ์และปิซา

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1478 เลโอนาร์โดได้รับมอบหมายให้ลงสีแท่นบูชาสำหรับโบสถ์เซนต์เบอร์นาร์ดใน ปาลาซโซ เวคคิโอ ซึ่งบ่งบอกถึงความเป็นอิสระของเขาจากสตูดิโอของ แวร์รอกกีโอ นักเขียนชีวประวัตินิรนามยุคแรกที่รู้จักกันในชื่อ แอโนมิโม แกดดิอาโน อ้างว่าในปี 1480 เลโอนาร์โดได้ไปอาศัยอยู่กับ ตระกูลเมดิซี และมักจะทำงานในสวนของ ปิแอซซ่า ซาน มาร์โค ในเมืองฟลอเรนซ์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของสถาบัน นีโอเพลโตนิค ของศิลปิน กวี และนักปรัชญาที่ก่อตั้งโดยตระกูลเมดิซี และในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1481 เขาได้รับมอบหมายจากนักบวชแห่งซานโดนาโตในสโคเปโตเพื่อวาดภาพการนมัสการของโหราจารย์ งานเหล่านี้ไม่เสร็จสมบูรณ์ ถูกทิ้งไปเมื่อเลโอนาร์โดเพื่อรับงานแก่ ดยุคแห่งมิลาน ลูโดวีโก สฟอร์ซา เลโอนาร์โดได้เขียนจดหมายถึง สฟอร์ซา ซึ่งอธิบายถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เขาสามารถทำได้ในด้านวิศวกรรมและการออกแบบอาวุธ และกล่าวว่าเขาสามารถวาดภาพได้ และเขาได้นำเครื่องสายเงิน ไม่ว่าจะเป็นลูตหรือไลร์ติดตัวมาด้วย

เลโอนาร์โดได้ไปยังบ้านของเมดิชิพร้อมกับอัลแบร์ตีและได้รู้จักนักปรัชญาด้านมนุษยนิยมที่มีอายุมากกว่าเขาเช่น มาร์ซีลีโอ ฟีชีโน ผู้แสดงลัทธินีโอพลาโทผ่านพวกเขา คริสโตฟอโร ลันดีโน่ ผู้เขียนความเห็นเกี่ยวกับงานเขียนคลาสสิก และ จอห์น อาร์ไกโรปูรอส ครูสอนภาษากรีกและผู้ที่แปลงานของอริสโตเติล และผู้ที่มีความเกี่ยวข้องกับ สถาบันเพลโตของตระกูลเมดีซี ก็คือปิโก เดลลา มิแรนโดลา กวีและปราชญ์หนุ่มผู้มีความเฉลียวฉลาด และในปี ค.ศ. 1482 โลเรนโซ เด เมดีซีได้ส่งเลโอนาร์โดไปเป็นเอกอัครราชทูต เพื่อสัมพันธไมตรีกับ ลูโดวีโก สฟอร์ซา ผู้ปกครองเมืองมิลานในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 1479 ถึง ค.ศ. 1499

•  

  แม่พระแห่งดอกคาร์เนชัน ค.ศ.1472 - 1478 ณ อัลเทอพีนาโคเทค เมืองมิวนิก

•  

  ทิวทัศน์ของหุบเขาอาร์โน ค.ศ. 1473

•  

  จีเนฟรา เดอ วินชี ค.ศ. 1474 - ค.ศ. 1480 ณ หอศิลป์แห่งชาติ กรุงวอชินตัน ดีซี.

•  

  พระแม่มารีเบนัวส์ ค.ศ. 1478 - ค.ศ. 1481 ณ พิพิธภัณฑ์แอร์มิทาช เมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

•  

  ภาพร่างการแขวนคอของเบอร์นานโด บานดีนี บารอนเชลลี ค.ศ. 1479

ความสัมพันธ์และแรงบันดาลใจ

"ความอดทนและอดกลั้น ต่ออุปสรรคและการดูถูกเหยียดหยาม เป็นเสมือนเสื้อกันความหนาวให้กับเรา อากาศยิ่งเย็นเท่าไหร่ เราก็ยิ่งต้องสวมใส่เสื้อผ้าเพื่อปกป้องตัวเองมากยึ่งขึ้นเท่านั้น..."

ภาพวาด

ดูบทความหลักที่: รายชื่อภาพเขียนโดยเลโอนาร์โด ดา วินชี

• การประกาศของเทพ - หอศิลป์อุฟฟิซิ, ฟลอเรนซ์, ประเทศอิตาลี (ค.ศ. 1473)
• พระแม่มารีแห่งภูผา (Virgin of the Rocks) - พิพิธภัณฑ์ลูฟร์, ปารีส, ประเทศฝรั่งเศส (ค.ศ. 1483)
• พระกระยาหารมื้อสุดท้าย (The Last Supper) - Convent of Santa Maria delle Grazie (Refectory), Milan (ค.ศ. 1495-1498)
• โมนาลิซ่า หรือ Mona Lisa พิพิธภัณฑ์ลูฟร์, ปารีส, ประเทศฝรั่งเศส (ค.ศ. 1503-1507)
• ชุดภาพเหมือนล้อเลียน (ค.ศ. 1490-1505)
• ยุทธการอันเกียริ (The Battle of Anghiari)- พิพิธภัณฑ์ลูฟร์, ปารีส, ประเทศฝรั่งเศส วาดจากต้นฉบับของ รูเบ็นส์ และจิตรกรนิรนาม

แกลเลอรี

•  

  ภาพเหมือนตัวเอง

•  

  โมนาลิซ่า ภาพวาดที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก

•  

  ภาพกายวิภาคที่ก้าวล้ำยุคสมัยไปมาก ที่เรารู้จักกันในนามของ "วิทรูเวียนแมน" (Vitruvian Man)

•  

  พระกระยาหารมื้อสุดท้าย (The Last Supper) (1498)

•  

  การชื่นชมของแมไจ (The Adoration of the Magi) (v. 1481-1482)

•  

  La belle Ferronière (v. 1483-1490)

•  

  นักบุญจอห์น/เทพบาคคัส(นักบุญจอห์นแบ็พทิสต์) (Saint John in the Wilderness Bacchus)

•  

  ภาพเหมือนล้อเลียน

•  

  นักบุญจอห์นแบ็พทิสต์(Saint John the Baptist) (v. 1513-1516)

•  

  ศึกษาตัวอ่อนมนุษย์ (Studies of embryos) (v.1509-1514)

•  

  ภาพสเก็ตช์อาคาร

•  

  ภาพสเก็ตช์ทหารสามหมวกเกราะ (Profile of a warrior in helmet)

ผลงานในฐานะนักวิทยาศาสตร์และนักประดิษฐ์

ตำนานเลโอนาร์โด

 

รูปปั้น ดาวินชี ที่เมืองฟลอเรนซ์

ดูเพิ่ม

• รายชื่อภาพเขียนโดยเลโอนาร์โด ดา วินชี
• รหัสลับดาวินชี นวนิยายโดย แดน บราวน์

หมายเหตุ

เชิงอรรถ

หมายเหตุ 1: ภาพวาดด้วยสีชอล์กภาพนี้เป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นภาพวาดเหมือนตนเองฉบับดั้งเดิม สาเหตุหลักที่ยังมีการลังเลที่จะยอมรับว่าเป็นภาพเหมือนของเลโอนาร์โดก็เพราะบุคคลในภาพดูจะมีอายุมากกว่าอายุของเลโอนาร์โดขณะสิ้นชีวิตเสียอีก แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าเขาวาดภาพตนเองให้ดูมีอายุมาก โดยเฉพาะภาพวาดของราฟาเอลที่วาดตัวเขาในโรงเรียนแห่งเอเธนส์

อ้างอิง

1. "Leonardo da Vinci". Grove Art Online (ภาษาอังกฤษ). doi:10.1093/gao/9781884446054.001.0001/oao-9781884446054-e-7000050401#oao-9781884446054-e-7000050401.
2. "Leonardo da Vinci | Biography, Art, Paintings, Mona Lisa, Drawings, Inventions, Achievements, & Facts". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ).
3. Brown, David Alan (1998). Leonardo da Vinci : origins of a genius. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-07246-5. OCLC 38832584.
4. Nicholl, Charles (2005). Leonardo da Vinci : the flights of the mind. London: Penguin Books. ISBN 0-14-029681-6. OCLC 59877496.
5. Bambach, Carmen (2019). Leonardo da Vinci rediscovered. New Haven. ISBN 978-0-300-19195-0. OCLC 917131550.
6. Marani, Pietro C. (2000). Leonardo da Vinci--the complete paintings. da Vinci Leonardo. New York City: Abrams. ISBN 0-8109-3581-3. OCLC 43567552.
7. Kemp, Martin (2017). Mona Lisa : the people and the painting. Giuseppe Pallanti (First edition ed.). Oxford. ISBN 978-0-19-874990-5. OCLC 966534826.CS1 maint: extra text (link)
8. Rosci, Marco (1977). Leonardo. John Gilbert. Sydney: Bay Books. ISBN 0-85835-176-5. OCLC 27569019.
9. Wallace, Robert; Time-Life Books (1975). The world of Leonardo, 1452-1519. Internet Archive. New York : Time-Life Books.
10. Bacci, Mina (1978) [1963]. The Great Artists: Da Vinci. Translated by Tanguy, J. New York: Funk & Wagnalls.
11. Bortolon, Liana (1967). The Life and Times of Leonardo. London: Paul Hamlyn.
12. Arasse, Daniel (1998). Leonardo da Vinci : the rhythm of the world. da Vinci Leonardo, Rosetta Translations. New York: Konecky & Konecky. ISBN 1-56852-198-7. OCLC 40767234.
13. Martindale, Andrew (1972). The rise of the artist: in the Middle Ages and early Renaissance. London,: Thames and Hudson. ISBN 0-500-56006-4. OCLC 618581.CS1 maint: extra punctuation (link)
14. Hartt, Frederick (1970). History of Italian Renaissance art : painting, sculpture, architecture. London: Thames and Hudson. ISBN 0-500-23136-2. OCLC 11740752.
15. Rachum, Ilan (1979). The Renaissance, an Illustrated Encyclopedia.
16. Vasari, Giorgio (1998). The lives of the artists. Internet Archive. Oxford ; New York : Oxford University Press. ISBN 978-0-19-283410-2.
17. Leonardo, da Vinci (1985). The complete paintings of Leonardo da Vinci. Angela Ottino Della Chiesa. Harmondsworth: Penguin. ISBN 0-14-008649-8. OCLC 13667351.
18. Polidoro, Massimo (2019). "The Mind of Leonardo da Vinci, Part 1". Skeptical Inquirer. Center for Inquiry. 43 (2): 30–31.
19. Clark, Kenneth (1993). Leonardo da Vinci (New edition ed.). London, England. ISBN 978-0-14-198237-3. OCLC 945552059.CS1 maint: extra text (link)
20. Leonardo, da Vinci (1975). Leonardo. Jack Wasserman. New York: H.N. Abrams. ISBN 0-8109-0262-1. OCLC 1498047.
21. Ross Williamson, Hugh (1974). Lorenzo the Magnificent. London: Joseph. ISBN 0-7181-1204-0. OCLC 1103567.

แหล่งข้อมูลอื่น