โบว์ลิ่ง

กีฬาโบว์ลิ่ง เป็นกีฬาที่ชาวโลกได้เล่นกันมาประมาณ 5,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช กล่าวกันว่าในยุคนั้นชาวอียิปต์ได้มีการเล่นกีฬาชนิดหนึ่ง โดยใช้ไม้เป็นแกนและใช้ลูกหินกลม ๆ กลิ้งไปทอยแก่นให้ล้ม ต่อมาราวค.ศ. 400 ในประเทศเยอรมนี ก็มีการเล่นกีฬาชนิดหนึ่งที่เรียกว่า เคเกล ซึ่งหมายถึง นักโบว์ลิ่ง โดยธรรมดานักบวชเยอรมันถือว่า กีฬาเคเกลนี้เป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมในศาสนา

ลูกโบว์ลิ่งและพิน

ต่อมาในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 16 มาร์ติน ลูเทอร์ ผู้ตั้งนิกายโปรเตสแตนต์เป็นนักเล่นเคเกลคนสำคัญคนหนึ่งได้วางกฎเกณฑ์การเล่นเคเกล โดยมีกำหนดให้มี 1 พิน ทำให้เคเกลได้แพร่หลายไปยังประเทศต่าง ๆ ในยุโรป และชาวอังกฤษได้นำไปดัดแปลงเล่นบนสนามหญ้า เรียกว่าโบว์ลิ่งสนาม ต่อมาเมื่อชาวดัตช์อพยพไปอยู่ในทวีปอเมริกา ก็ได้นำเอากีฬาเคเกลนี้เข้าไปเล่นด้วย

ในปี พ.ศ. 2166 ได้มีการสร้างสถานโบว์ลิ่งขึ้นเป็นครั้งแรกนับว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงจากกีฬากลางแจ้งมาเป็นกีฬาในร่ม และเพิ่มพินขึ้นอีกรวมเป็น 10 พิน เรียกว่า โบว์ลิ่ง

กติกา

พิน

สูง 15 นิ้ว เส้นผ่าศูนย์กลางที่ฐานกว้าง 2¼ นิ้ว และส่วนที่กว้างที่สุดไม่เกิน 4/4 นิ้ว ทำด้วยไม้เมเปิ้ล และอาบด้วยพลาสติก ฐานทำด้วยพลาสติก นำหนักระหว่าง 3 ปอนด์ 2 ออนซ์ - 3 ปอนด์ 10 ออนซ์

ลูกบอล

หลังจากเจาะแล้ว ลูกจะต้องหนักไม่เกิน 16 ปอนด์ และไม่ต่ำกว่า 8 ปอนด์ เส้นรอบวงอยู่ระหว่าง 26.704 – 27.002 นิ้ว และเส้นผ่าศูนย์กลางระหว่าง 8.500 – 8.595 นิ้ว

เลน

• กว้าง 41 – 42 นิ้ว
• ความยาว จากเส้นฟาวล์ถึงพิน 1 ยาว 60 ฟุต
• จากพิน 1 ถึงพินแถวสุดท้ายยาว 3 ฟุต
• จากของเส้นแอพโพรชถึงเส้นฟาวล์ 16 ฟุต

อ้างอิง

• สมาคมโบว์ลิ่งแห่งประเทศไทย