แคพิบารา

แคพิบารา
สถานะการอนุรักษ์
ความเสี่ยงต่ำ (IUCN 3.1)
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
สกุล:	Hydrochoerus
สปีชีส์:	hydrochaeris
ถิ่นที่อยู่

แคพิบารา (อังกฤษ: capybara) เป็นหนูและสัตว์ฟันแทะขนาดใหญ่ที่สุดในโลก ชื่อวิทยาศาสตร์คือ Hydrochaeris hydrochaeris เป็นสมาชิกของสกุล Hydrochoerus และมีสมาชิกที่อยู่ในสกุลเดียวกันที่หลงเหลืออยู่นั้นคือ Hydrochoerus isthmius ญาติใกล้ชิดของแคพิบาราคือหนูตะเภา มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาใต้และอาศัยอยู่ในหุบเขาที่มีป่าหนาทึบและอยู่ใกล้กับแหล่งน้ำ เป็นสัตว์สังคมที่อยู่รวมกันเป็นฝูงจำนวนมาก โดยอาจพบได้มากถึง 100 ตัว แต่ส่วนมากจะอยู่เป็นฝูงแค่ 10-20 ตัวเท่านั้น เนื่องจากไม่ได้ถูกล่าเพื่อเอาเนื้อเอาหนังจากมนุษย์มากนัก จึงทำให้ไม่มีความเสี่ยงที่จะสูญพันธุ์ แต่ถึงอย่างนั้นไขมันของแคพิบาราสามารถเอามาทำเป็นยาได้

นิรุกติศาสตร์

ชื่อวิทยาศาสตร์ทั้ง hydrochoerus และ hydrochaeris มาจากภาษากรีกโบราณที่แปลว่า ὕδωρ (hydor "น้ำ") และ χοῖρος (choiros "หมู")

การแบ่งประเภทและวิวัฒนาการ

แคพิบาราจัดอยู่ในสายพันธุ์ Hydrochoerinae ในปี 2002 จากการศึกษาการวิวัฒนาการโมเลกุลของแคพิบารา ได้มีการยอมรับว่าแคพิบารามีความสัมพันธ์ใกล้กันชิดระหว่าง Hydrochoerus และ Kerodonซึ่งถือว่ามีความใกล้ชิดกับหนู

ลักษณะ

 

แคพิบารา

แคพิบารามีลักษณะตัวเป็นทรงกระบอก ขนสั้นสีน้ำตาลแดงหรือสีน้ำตาลอมเหลือง มีลักษณะคล้ายหนูตะเภา หูสั้น ไม่มีหาง มีพังผืดที่เท้า ขนสีน้ำตาลอ่อนถึงสีดำ เมื่อโตเต็มที่อายุ 15–18 เดือน จะมีน้ำหนักมากถึง 35 ถึง 66 กิโลกรัม (77 ถึง 146 ปอนด์) ลำตัวอาจยาวประมาณ 45-60 เซนติเมตร ตัวเมียจะมีน้ำหนักมากกว่าตัวผู้เล็กน้อย มีพังผืดที่ขาหลังและขาหลังจะยาวกว่าขาหน้าเล็กน้อย เท้าหลังมี 3 นิ้วในขณะที่เท้าหน้านั้นจะมี 4 นิ้ว เป็นสัตว์ที่ว่ายน้ำและดำน้ำเก่ง นอนแช่น้ำได้ทั้งวันแม้ในเวลาขับถ่ายหรือผสมพันธุ์ เพราะชื่นชอบน้ำเป็นชีวิตจิตใจ จะขึ้นจากน้ำก็ต่อเมื่อออกหาอาหารในช่วงเช้าและเย็น

อาหาร

แคพิบาราเป็นสัตว์กินพืชเป็นส่วนใหญ่ซึ่งส่วนมากจะเป็นจำพวกหญ้าและพืชน้ำรวมไปถึงผลไม้และเปลือกไม้ในฤดูแล้ง แคพิบาราจะกินพืชทุกชนิดเนื่องจากการขาดแคลนอาหาร

สังคม

แคพิบาราเป็นสัตว์สังคมแต่ถึงจะเป็นสัตว์สังคมก็มีบางตัวที่อยู่ตัวเดียว ปกติจะอยู่กันเป็นกลุ่มประมาณ 10-20 ตัว และกลุ่มที่มีขนาดใหญ่อาจมีมากถึง 50-100 ตัว การที่มีกลุ่มใหญ่ขนาดนี้ก็เป็นผลมาจากการรวมตัวกันในช่วงหน้าแล้ง

ถิ่นที่อยู่

แคพิบาราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่สามารถพบได้ทุกประเทศในทวีปอเมริกาใต้ยกเว้นชิลีพบกระจายพันธุ์ตั้งแต่โคลอมเบีย เวเนซุเอลา จนถึงอาร์เจนตินา รวมถึงเคยพบในรัฐฟลอริดาและรัฐแคลิฟอร์เนียอีกด้วย

อ้างอิง

}}

1. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ iucn
2. Capybara (Hydrochoerus hydrochaeris). ARKive.org
3. แม่แบบ:MSW3 Woods
4. Darwin, Charles R. (1839). Narrative of the surveying voyages of His Majesty's Ships Adventure and Beagle between the years 1826 and 1836, describing their examination of the southern shores of South America, and the Beagle's circumnavigation of the globe. Journal and remarks. 1832–1836. London: Henry Colburn. p. 619.
   • In page 57, Darwin says "The largest gnawing animal in the world, the Hydrochærus Capybara (the water-hog), is here also common."
   • See it also in The Complete Work of Charles Darwin Online
5. Mones, Alvaro; Ojasti, Juhani (16 June 1986). "Hydrochoerus hydrochaeris. Brisson, 1762" (PDF). Mammalian Species. 264 (264): 1–7. doi:10.2307/3503784. JSTOR 3503784.
6. Rowe, D. L.; Honeycutt, R. L. (2002). "Phylogenetic relationships, ecological correlates, and molecular evolution within the Cavioidea (Mammalia, Rodentia)". Molecular Biology and Evolution. 19 (3): 263–277. doi:10.1093/oxfordjournals.molbev.a004080. PMID 11861886.
7. Vucetich, M. G.; Deschamps, C. M.; Olivares, A. I.; Dozo, M. T. (2005). "Capybaras, size, shape, and time: A model kit". Acta Palaeontologica Polonica. 50 (2): 259–272. สืบค้นเมื่อ 2012-05-21.
8. Deschamps, C. M.; Olivares, A. I.; Vieytes, E. C.; Vucetich, M. G. (2007). "Ontogeny and diversity of the oldest capybaras (Rodentia: Hydrochoeridae; late Miocene of Argentina)". Journal of Vertebrate Paleontology. 27 (3): 683–692. doi:10.1671/0272-4634(2007)27[683:oadoto]2.0.co;2. JSTOR 30126368.
9. Capybara, Arkive
10. Smithsonian National Zoological Park. Retrieved on December 16, 2007.
11. Palm Beach Zoo. Retrieved on December 17, 2007.
12. "Capybara Printout". Enchantedlearning.com. สืบค้นเมื่อ 2013-05-27.
13. [1]
14. Forero-Montana J, Betancur J, Cavelier J (2003). "Dieta del capibara Hydrochaeris hydrochaeris (cavia: Hydrochaeridae) en Caño Limón, Arauca, Colombia". Revista de Biología Tropical. 51 (2): 571–578. PMID 15162749.
15. Alho C. J. R.; Rondon N. L. (1987). "Habitats, population densities, and social structure of capybaras (Hydrochaeris hypdrochaeris, Rodentia) in the Pantanal, Brazil". Revista Brasileira de Zoologia. 4 (2): 139–149. doi:10.1590/s0101-81751987000200006.
16. Lord-Rexford, D. (1994). "A descriptive account of capybara behaviour". Studies on Neotropical Fauna and Environment. 29 (1): 11–22. doi:10.1080/01650529409360912.
17. Macdonald, D. W. (1981). "Dwindling resources and the social behavior of Capybaras, (Hydrochoerus hydrochaeris) (Mammalia)". Journal of Zoology. 194 (3): 371–391. doi:10.1111/j.1469-7998.1981.tb04588.x.
18. Barreto, Guillermo R.; Herrera, Emilio A. (1998). "Foraging patterns of capybaras in a seasonally flooded savanna of Venezuela". Journal of Tropical Ecology. 14: 87. doi:10.1017/S0266467498000078. JSTOR 2559868.
19. Quintana, R.D.; S. Monge; A.I. Malvárez (1998). "Feeding patterns of capybara Hydrochaeris hypdrochaeris (Rodentia, Hydrochaeridae) and cattle in the non-insular area of the Lower Delta of the Parana River, Argentina". Mammalia. 62 (1): 37–52. doi:10.1515/mamm.1998.62.1.37.
20. Burton M and Burton R. (2002) The International Wildlife Encyclopedia. Marshall Cavendish, ISBN 0-7614-7269-X, p. 384
21. Capybara, the master of the grasses: pest or prey Sounds and Colours. Retrieved on January 23, 2011.
22. . San Francisco Zoo
23. "Capybara, Hydrochoerus hydrochaeris". San Diego Zoo. October 2008. สืบค้นเมื่อ 22 June 2011.
24. Murphey, R; Mariano, J; Mouraduarte, F (1985). "Behavioral observations in a capybara colony (Hydrochaeris hypdrochaeris)". Applied Animal Behaviour Science. 14: 89. doi:10.1016/0168-1591(85)90040-1.
25. Paula, T.A.R.; Chiarini-Garcia, H.; França, L.R. (1999). "Seminiferous epithelium cycle and its duration in capybaras (Hydrochaeris hypdrochaeris)". Tissue and Cell. 31 (3): 327–34. doi:10.1054/tice.1999.0039. PMID 10481304.
26. Cueto, GR; Allekotte, R; Kravetz, FO (2000). "Scurvy in capybaras bred in captivity in Argentine". Journal of Wildlife Diseases. 36 (1): 97–101. doi:10.7589/0090-3558-36.1.97. PMID 10682750.
27. World Association of Zoos and Aquariums. WAZA. Retrieved on 2011-12-07.
28. Macdonald, D. W.; Krantz, K.; Aplin, R. T. (1984). "Behavioral anatomical and chemical aspects of scent marking among Capybaras (Hydrochaeris hypdrochaeris) (Rodentia: Caviomorpha)". Journal of Zoology. 202 (3): 341–360. doi:10.1111/j.1469-7998.1984.tb05087.x.
29. Ellsworth, Brian (March 24, 2005). "In Days Before Easter, Venezuelans Tuck Into Rodent-Related Delicacy". New York Sun.
30. Thompson, Andy (January 18, 2008) Trip to South America gives new meaning to outdoors life. Richmond Times.