นวนิยายอิงอัตชีวประวัติ

นวนิยายอิงอัตชีวประวัติ (อังกฤษ: Autobiographical novel) เป็นประเภท (genre) ของนวนิยายที่เนื้อเรื่องมีพื้นฐานมาจากชีวประวัติของผู้ประพันธ์ การเขียนนวนิยายอิงอัตชีวประวัติแตกต่างจากการเขียนอัตชีวประวัติ หรือ บันทึกความทรงจำ (memoir) เพราะเป็นงานที่ระบุว่าเป็นนวนิยายซึ่งหมายความว่าไม่ใช่เรื่องจริง เพราะการที่จัดว่าเป็นงานกึ่งนวนิยายผู้ประพันธ์ก็มิได้หวังที่จะเขียนงานที่มีคุณสมบัติของงานเขียนที่เป็นบันทึกความทรงจำ ชื่อและสถานที่มักจะได้รับการเปลี่ยนแปลงจากความเป็นจริง และสร้างเหตุการณ์ต่างๆ ขึ้นเพื่อเป็นการสร้างเสริมความเป็นนาฏกรรมของเนื้อหาให้มากขึ้น แต่เนื้อหาโดยทั่วไปก็ยังมีพื้นฐานใกล้เคียงกับชีวิตของผู้ประพันธ์ แต่เมื่อบรรยายถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นผู้ประพันธ์ก็มิได้พยายามแต่อย่างใดที่จะเขียนให้ตรงต่อความเป็นจริง และบางครั้งก็จะเขียนอย่างเกินเลย หรือเปลี่ยนแปลงให้เหมาะแก่การดำเนินเรื่อง

“เดวิด คอปเปอร์ฟิลด์” เป็นนวนิยายอิงอัตชีวประวัติของชีวิตของชาร์ลส์ ดิคเก้นส์

คำว่า “นวนิยายอิงอัตชีวประวัติ” เป็นคำที่ยากต่อการให้คำนิยาม นวนิยายที่เป็นเรื่องของสถานที่และ/หรือเหตุการณ์ที่ผู้ประพันธ์มีความคุ้นเคยไม่จำเป็นที่อยู่ในข่ายของนวนิยายประเภทนี้ หรือนวนิยายที่มีเนื้อหาบางส่วนที่ดึงมาจากชีวิตของผู้ประพันธ์ที่เป็นโครงเรื่องย่อย การจะถือว่าเป็นนวนิยายอิงอัตชีวประวัติได้นวนิยายต้องประกอบด้วยตัวเอกของเรื่อง (protagonist) ที่ถอดมาจากผู้ประพันธ์และโครงเรื่องที่สะท้อนรายละเอียดของชีวิตของผู้ประพันธ์ “นวนิยายกึ่งอัตชีวประวัติ” (semi-autobiographical novel)

งานเขียนบางชิ้นก็เรียกตนเองว่า “นวนิยายเชิงสารคดี” ที่ใช้เป็นครั้งแรกในงานเขียน “In Cold Blood” (ไทย: ฆาตกรเลือดเย็น) โดยทรูแมน คาโพตีในปี ค.ศ. 1965 ที่ต่อมาเป็นประเภทของการเขียนวรรณกรรมที่ประยุกต์ไปใช้กับการเขียนหลายประเภทที่เกี่ยวกับอัตชีวประวัติ

ตัวอย่างของงานเขียนชิ้นสำคัญของนวนิยายอิงอัตชีวประวัติ

• ชาร์ลส์ ดิคเก้นส์, “เดวิด คอปเปอร์ฟิลด์” (ค.ศ. 1850)
• เลโอ ตอลสตอย, “วัยเด็ก” (ค.ศ. 1852)
• ดี. เอช. ลอว์เรนซ์, “ลูกชายและคนรัก” (ค.ศ. 1913)
• แจ็ค ลอนดอน, “จอห์น บาร์ลีย์คอร์น” (ค.ศ. 1913)
• ซัมเมอร์เซ็ท มอห์ม, “Of Human Bondage” (ค.ศ. 1915)
• เจมส์ จอยซ์, “ภาพชีวิตวัยเยาว์ของศิลปิน” (ค.ศ. 1916)
• เอฟ. สกอตต์ ฟิตซ์เจอรัลด์, “This Side of Paradise” (ค.ศ. 1920)
• มาร์เซล พรูสต์, “In Search of Lost Time” (ค.ศ. 1927)
• เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์, “A Farewell to Arms” (ค.ศ. 1929)
• ทอมัส วูล์ฟ, “Look Homeward, Angel” (ค.ศ. 1929)
• ซอล เบลโล, “The Adventures of Augie March” (ค.ศ. 1953)
• ไอแซค บาเชวิส ซิงเกอร์, “In My Father's Court”, (1966)

อ้างอิง

1. Philippe Lejeune, "Autobiographical Pact," pg. 19
2. "Autobiographical Elements in Charles Dickens' David Copperfield". By The Book. The Knowledge Network. สืบค้นเมื่อ 2009-06-28.

• The Vicar of Wakefield ที่ โครงการกูเทนแบร์ก

ดูเพิ่ม

• ประเภทของงานวรรณกรรม
• นวนิยายอิงชีวประวัติ
• นวนิยายอิงประวัติศาสตร์