ปรัชญาความรัก

ปรัชญาความรัก เป็นสาขาของปรัชญาสังคม และจริยศาสตร์ที่พยายามอธิบายธรรมชาติของความรัก

ทฤษฎีในปัจจุบัน

มีหลายทฤษฎีที่พยายามอธิบายว่า "ความรักคืออะไร" และมีหน้าที่ส่งเสริมอะไร สิ่งนี้เป็นเรื่องยุ่งยากที่จะอธิบายความรักให้กับบุคคลนิรนามที่ไม่เคยมีประสบการณ์ความรักมาก่อน ในความเป็นจริง ความรักของบุคคลหนึ่งดูเหมือนจะแสดงท่าทีที่ค่อนข้างแปลกหากไม่ใช่พฤติกรรมไร้เหตุผล มีหลายทฤษฎีที่แพร่หลายได้พยายามอธิบายถึงการดำรงอยู่ของความรัก อย่างเช่น ทฤษฎีทางจิตวิทยา ส่วนใหญ่ถือว่าความรักเป็นพฤติกรรมที่ทำให้มีสุขภาพดี ทฤษฎีวิวัฒนาการถือว่าความรักเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการการคัดสรรโดยธรรมชาติ ทฤษฎีทางจิตวิญญาณ ซึ่งมีกรณีที่ถือว่าความรักเป็นของขวัญจากพระเจ้า นอกจากนี้ยังมีทฤษฎีที่ถือว่าความรักเป็นปริศนาลึกลับที่อธิบายไม่ได้มากเท่าประสบการณ์อันเร้นลับ

ประเพณีตะวันตก

รากฐานยุคคลาสสิก

การกำหนดมุมมองความรักแบบอีรอสของเอมเพโดคลีสเป็นแรงผูกพันธ์โลกร่วมกัน รากฐานของปรัชญาความรักยุคคลาสสิกสืบย้อนได้ในผลงานซิมโฟเซียมของพลาโต้ ผลงานซิมโฟเซียมของพลาโต้ได้มีการค้นหาแนวคิดของความรักอย่างลึกซึ้งและมีการตีความและยึดมุมมองที่แตกต่างเพื่อกำหนดนิยามความรัก เราจะขอนำเสนอแนวคิดหลักสามสายที่จะยังคงทรงอิทธิพลมาตลอดในหลายศตวรรษที่ผ่านมา

1. แนวคิดความรักแบบทวินิยม ถือว่าความรักมาจากสวรรค์และโลกมนุษย์ ลุงโทบี้ซึ่งมีอิทธิพลถึง 2,000 ปี ได้ประกาศว่า "ตามความคิดเห็นของมาร์ซีลีโอ ฟีซีโน ในผลงาน Valesius ความรักเหล่านี้ คือเหตุผล และธรรมชาติ ซึ่งเป็นสิ่งที่กระตุ้นความปรารถนาของปรัชญาและความจริง อีกทั้งยัง กระตุ้นความปรารถนาพื้นฐาน"
2. ความคิดเกี่ยวกับมนุษยชาติของอริสโตเฟนส์ในฐานะผลิตผลของการแยกออกเป็นสองส่วน: ซิกมันต์ ฟรอยด์ ได้สร้างคำอธิบายนี้ - "ทุกอย่างเกี่ยวกับมนุษย์ยุคแรกเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า : พวกเขามีสี่มือ สี่เท้า และสองใบหน้า" - ซึ่งได้สนับสนุนทฤษฎีของเขาเกี่ยวกับการ บังคับใช้ของการผลิตซ้ำ
3. ทฤษฎีการทำให้ความรักบริสุทธิ์ของพลาโต - "มีการเพิ่มจำนวน ... จากหนึ่งเป็นสอง และจากสองเป็นรูปแบบที่ยุติธรรม และจากรูปแบบที่ยุติธรรมนำไปสู่การกระทำที่ยุติธรรมและจากการกระทำที่ยุติธรรมนำไปสู่ความคิดที่ยุติธรรมจนกระทั่งความคิดที่ยุติธรรมนำไปสู่ความคิดของความงามที่สมบูรณ์ "

ในทางตรงกันข้าม อริสโตเติลให้ความสำคัญกับความรักแบบมิตรภาพ (Philia) มากกว่าความรักแบบกามารมณ์ (Eros); และวิภาษวิธีของมิตรภาพและความรักจะยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา กับซิเซโรอธิบายให้เห็นเป็นภาษาละตินว่า "ความรัก (amor) มีรากศัพท์มาจากคำว่ามิตรภาพ '(amicitia) " ในขณะเดียวกัน Lucretius ได้สร้างผลงานของ Epicurus ทั้งสองได้ยกย่องบทบาทของวีนัสว่า "เป็นพลังนำทางแห่งจักรวาล" และวิพากษ์วิจารณ์ผู้ที่กลายเป็น "ไข้ใจ" ซึ่งเป็นความสิ้นเปลืองของชีวิตที่ดีที่สุดแห่งปีในความเฉื่อยชาและความมึนเมา

เปตรากนิยม

ระหว่างเป้าหมายของไข้ใจของเขา Catullus และ Héloïse ได้พบว่าตัวเองถูกเรียกตัวใน 12C เพื่อเป็นการไต่สวนความรัก จากตัวเลขการจัดลำดับเหล่านี้และภายใต้อิทธิพลของศาสนาอิสลาม ก็จะเกิดแนวคิดเรื่องความรักแบบช่างเอาใจ และจากความเป็นเปตรากนิยม จะก่อให้เกิดรากฐานเชิงวาทศิลป์ / เชิงปรัชญาของความรักแบบโรแมนติกสำหรับโลกสมัยใหม่ตอนต้น

ลัทธิสงสัยนิยมของชาวกอลลิก

แรงผลักดันในการกลมกลืนที่มุ่งถึงความรักแบบโรแมนติก ประเพณีฝรั่งเศสแบบสงสัยนิยมจำนวนมากสามารถสืบเสาะได้จาก สต็องดาล เป็นต้นไป ทฤษฎีการตกผลึก ของสต็องดาลบ่งบอกถึงความพร้อมเชิงจินตนาการสำหรับความรักซึ่งต้องการเพียงสิ่งกระตุ้นเพียงอย่างเดียวสำหรับวัตถุที่จะแทรกซึมอยู่ในความสมบูรณ์แบบของสิ่งมหัศจรรย์ มาร์แชล พรุสต์ ก้าวต่อไปโดยเลือกเฟ้นจากการไม่มีอยู่ การเข้าไม่ถึง หรือ ความหึงหวง ในฐานะที่เป็นสิ่งกระตุ้นความรักที่จำเป็น Lacan เกือบจะล้อเลียนประเพณีด้วยคำพูดของเขาที่ว่า "ความรักให้บางสิ่งบางอย่างที่คุณไม่ได้รับจากคนที่ไม่มีตัวตน" Post - Lacanian เหมือนกับ Luce Irigaray พวกเขาพยายามหาที่ว่างสำหรับความรักในโลกที่จะ "ลดทอนคนอื่นให้เหมือนกัน ... เน้นกามารมณ์ที่เป็นความสูญเสียความรักภายใต้การปกปิดการปลดปล่อยทางเพศ"

นักปรัชญาความรักชาวตะวันตก

• เฮสิโอด
• เอมเพโดคลีส
• พลาโต (ซิมโฟเซียม ลัทธิพลาโต้ใหม่ )
• เซนต์ออกัสติน
• โทมัส อไควนัส
• Leon Hebreo
• บารุค สปิโนซา
• Nicolas Malebranche
• Jean-Pierre Rousselot
• Antonio Caso Andrade
• ซิกมันด์ ฟรอยด์
• Søren Kierkegaard - ผลงานความรัก
• คาร์ล ยุง
• Anders Nygren
• Martin D'Arcy
• Irving Singer - Philosophy of Love: A Partial Summing-Up
• Arthur Schopenhauer - อภิปรัชญาของความรัก
• Thomas Jay Oord
• เฟรเดอริช นิทเช่อ
• Max Scheler "ธรรมชาติของความเห็นอกเห็นใจ"
• Erich Fromm ผู้แต่ง The Art of Loving
• ซี. เอส. ลิวอิส " The Four Loves "
• Michel Onfray ผู้แต่ง Théorie du corps amoureux : pour une érotique solaire (2000)
• คาล์ล พอปเปอร์
• Jean-Luc Marion, "ปรากฏการณ์เร้าอารมณ์"
• Luce Irigaray "วิถีแห่งความรัก"
• Bell Hooks - " All About Love: New Visions "
• Rita Rosson "The Kamasutra"
• Roger Scruton - Notes from Underground
• Skye Cleary "อัตถิภาวนิยมและความรักแบบโรแมนติก"

ประเพณีตะวันออก

1. มักซ์ เวเบอร์ ถืือว่าเรื่องเพศและศาสนามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน บทบาทของ องคชาติและโยนีในอินเดีย หรือ ทฤษฎีหยิน-หยางในจีนซึ่งล้วนเป็นรูปแบบเชิงโครงสร้างของขั้วจักรวาลบนพื้นฐานหลักการของเพศชายและเพศหญิง ซึ่งบางทีอาจเข้าใจได้มากกว่า โดยวิธีการ maithuna หรือการติดต่อกันที่ศักดิ์สิทธิ์ ตันตระ ได้พัฒนาประเพณีของเพศวิถีอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นผู้นำในการควบรวมกิจการกับพุทธศาสนานิกายวัชรยานไปยังมุมมองของความรักทางเพศซึ่งเป็นเส้นทางที่จะตรัสรู้ : เป็นซาราฮาที่ถือว่า "ความปีติยินดีที่เต็มไปด้วยความสุขประกอบด้วยดอกบัวและดอกวัชระ ... ขจัดความสกปรกออกไป "
2. อีกทั้งยังมีประเพณีมิตรภาพของชาวฮินดูในฐานะที่เป็นพื้นฐานสำหรับความรักในการแต่งงานที่สามารถสืบย้อนไปถึงยุคพระเวทตอนต้น
3. บางครั้งขงจื่อก็ถือว่าเป็นการเชื่อมปรัชญาความรักที่ชัดเจน (ตรงข้ามกับศาสนา) ของความรัก

ดูเพิ่มเติม

• Attachment theory
• Agape
• Diotima of Mantinea
• Eroticism
• Free love
• Intimate relationship
• Love Is...
• Roman de la Rose
• Sexual relationship

อ้างอิง

1. Irving Singer (31 March 2009). Philosophy of Love: A Partial Summing-Up. MIT Press. ISBN 978-0-262-19574-4. สืบค้นเมื่อ 14 September 2012.
2. Erotic, in Richard Gregory, The Oxford Companion to the Mind (1987) p. 228
3. Linnell Secomb (1 June 2007). Philosophy and Love: From Plato to Popular Culture. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-2368-6. สืบค้นเมื่อ 14 September 2012.
4. "Plato's theory of love: Rationality as Passion" (PDF).
5. Lawrence Sterne, The Life and Opinions of Tristram Shandy (1976) p. 560-1
6. S. Freud, On Metapsychology (PFL 11) p. 331
7. B. Jowett trans, The Essential Plato (1999) p. 746
8. William C. Carroll ed., The Two Gentlemen of Verona (2004) p. 3-23
9. Quoted in Carroll, p. 11
10. Lucretius, On the Nature of the Universe (1961) p. 27 and p. 163-5
11. Helen Waddell, The Wandering Scholars (1968) p. 20 and p. 26
12. K. Clark, Civilisation (1969) p. 64-5
13. Carroll, p. 31
14. Irving Singer, The Philosophy of Love (2009) p. 40M
15. Irving Singer, The Nature of Love (2009) p. 360-1
16. G. Brereton, A Short History of French Literature (1954) p. 243
17. Adam Phillips, On Flirtation (1994) p. 39
18. Luce Irigaray, Sharing the World (2008) p. 49 and p. 36
19. Max Weber, The Sociology of Religion (1971) p.236
20. Carl Jung, Man and his Symbols (1978) p. 81 and p. 357
21. Sophy Hoare, Yoga (1980) p. 19
22. Margo Anand, The Art of Sexual Ecstasy (1990) p. 38-47
23. Quoted in E. Conze, Buddhist Scriptures (1973) p. 178
24. Hindu Philosophy of Marriage^{[ลิงก์เสีย]}
25. F. Yang/J. Taamney, Confucianism (2011) p. 289

อ่านเพิ่มเติม

• Thomas Jay Oord, Defining Love (2010)
• C. S. Lewis, The Allegory of Love (1936)
• Theodor Reik, Psychology of Sex Relations (1961)
• Camille Paglia, Sexual Personae (1992)
• Glen Pettigrove, Forgiveness and Love (Oxford University Press, 2012)
• Thomas Jay Oord, The Nature of Love (2010)

การเชื่อมโยงภายนอก

• ความรักและเหตุผล ( บทความพิเศษทางปรัชญา )
• บทความ "ปรัชญาความรัก" ใน สารานุกรมปรัชญาทางอินเทอร์เน็ต
• Singer & Santayana On Love
• สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ดเรื่องความรัก