ป้อมอาเมร์

ป้อมอาเมร์ (ฮินดี: आमेर क़िला, อังกฤษ: Amer Fort) หรือ ป้อมแอมเบอร์ (Amber Fort) ตั้งอยู่ที่เมืองอาเมร์ ชานเมืองชัยปุระ รัฐราชสถาน ประเทศอินเดีย (เป็นเมืองเล็กๆที่มีขนาดเพียง 4 ตารางกิโลเมตร (1.5 ตารางไมล์)) ห่างจากชัยปุระเป็นระยะทาง 11 กิโลเมตร (6.8 ไมล์) ป้อมอาเมร์นั้นเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของชัยปุระ โดยที่ตั้งนั้นโดดเด่นอยู่บนผาหินเหนือทะเลสาบ สร้างโดยมหาราชา มาน สิงห์ที่ 1 ป้อมปราการแห่งนี้มีชื่อเสียงทางด้านสถาปัตยกรรมซึ่งผสมผสานกันระหว่างศิลปะฮินดูและศิลปะราชปุตอันเป็นเอกลักษณ์ สามารถมองเห็นได้จากระยะทางไกลเนื่องจากมีขนาดกำแพงปราการที่ใหญ่และแน่นหนา พร้อมประตูทางเข้าหลายแห่ง ถนนที่ปูด้วยหินหลายสาย ซึ่งเมื่ออยู่บนป้อมแล้วสามารถมองเห็นทะเลสาบเมาตาได้อย่างชัดเจนบริเวณด้านหน้า

ป้อมอาเมร์
आमेर क़िला Amer Fort
ป้อมอาเมร์จากเบื้องล่าง
ข้อมูลทั่วไป
ประเภท	ป้อมปราการ และพระราชวัง
สถาปัตยกรรม	ฮินดู, ราชปุต
เมือง	ชัยปุระ รัฐราชสถาน
ประเทศ	อินเดีย
พิกัด	26°59′09″N 75°51′03″E / 26.9859°N 75.8507°E / 26.9859; 75.8507
เริ่มสร้าง	ค.ศ. 1592
ข้อมูลทางเทคนิค
โครงสร้าง	หินทรายสีแดง, หินอ่อน

ความสวยงามของบรรยากาศของป้อมอาเมร์นั้นซ่อนอยู่ภายในกำแพงเมืองที่แบ่งเป็นทั้งหมด 4 ชั้น (แต่ละชั้นคั่นด้วยทางเดินกว้าง) โดยภายในเป็นหมู่พระที่นั่งซึ่งสร้างจากหินทรายสีแดงและหินอ่อน หมู่พระที่นั่งภายในป้อมอาเมร์ประกอบด้วย "ดิวัน-อิ-อัม" หรือท้องพระโรง, "ดิวัน-อิ-กัส" หรือท้องพระโรงส่วนพระองค์, "ชีชมาฮาล" (พระตำหนักซึ่งเป็นห้องทรงประดับกระจกสำหรับมหาราชา) และ "จัย มานดีร์" ซึ่งเป็นตำหนักอยู่บนชั้นสอง, "อารัม บักห์" ซึ่งเป็นสวนสวยจัดเป็นรูปดาวแฉกแบบโมกุลคั่นกลางระหว่างอาคาร และ "สุกห์นิวาส" ซึ่งเป็นพระตำหนักที่ใช้การปรับอากาศภายในพระตำหนักให้เย็นลงด้วยการทำให้ลมเป่าผ่านรางน้ำตกที่มีอยู่โดยรอบภายในพระตำหนัก ทำให้ภายในตำหนักนี้มีอากาศเย็นอยู่เสมอ จากลักษณะโดยรวมอันสวยงามของบริเวณภายในป้อม จึงนิยมเรียกป้อมแห่งนี้อีกอย่างหนึ่งว่า "พระราชวังอาเมร์" พระราชวังในป้อมอาเมร์นี้เคยเป็นที่ประทับของราชปุต มหาราชา และพระราชวงศ์ของอาเมร์ในอดีต นอกจากนี้บริเวณประตูทางเข้าพระราชวังใกล้กับประตูกาเนช (Ganesh Gate "ประตูพระคเณศ") เป็นที่ตั้งของวัดชิลาเทวี (Sila Devi) ซึ่งภายในมีศาลบูชาพระแม่ทุรคา ซึ่งเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม ซึ่งมหาราชา มาน สิงห์ทรงเคารพบูชาอย่างสูง เนื่องจากพระองค์ได้ทรงพระสุบินถึงพระแม่ทุรคาทูลให้ทราบว่าพระองค์จะชนะสงครามกับมหาราชาแห่งเบงกอลในปีค.ศ. 1604

ป้อมอาเมร์ และป้อมจัยการห์ ทั้งสองนั้นตั้งอยู่บนเขา "ชีลกาทีลา" (เขาแห่งอินทรี) อันเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาอะราวัลลี ทั้งสองป้อมนี้ถือว่าเป็นสถานที่เดียวกัน เนื่องจากสามารถเดินทางหากันได้โดยทางเชื่อมใต้ดิน ซึ่งใช้เป็นทางหลบหนีสำหรับเชื้อพระวงศ์ในกรณีที่ป้อมอาเมร์นั้นถูกยึดครอง

จากสถิติปีค.ศ. 2007 จำนวนนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมป้อมอาเมร์มีจำนวนถึง 5,000 คนต่อวัน และ 1.4 ล้านคนต่อปี

พานอรามาของป้อมอาเมร์ยามรุ่งอรุณ

ระเบียงภาพ

•  

  ป้อมอาเมร์ยามค่ำคืน

•  

  ป้อมอาเมร์กับทะเลสาบเมาตา

•  

  อุโมงค์ลับเชื่อมระหว่างป้อมอาเมร์กับป้อมจัยการห์

•  

  เสาสองชั้นภายในดิวัน-อิ-อัม

•  

  งานเขียนสีบนเพดาน

•  

  รายละเอียดภายในพระตำหนักประดับกระจก

•  

  ผนังด้านของของประตูกาเนช (Ganesh Pol)

•  

  บริเวณระเบียงชั้นบนมองจากลานกว้างชั้นที่ 4

•  

  พระตำหนักประดับกระจก มองจากลานกว้างชั้นที่ 2

•  

  โดมของป้อมอาเมร์

•  

  พานอรามาของบริเวณสวนภายในป้อม

อ้างอิง

1. Outlook Publishing (1 December 2008). Outlook. Outlook Publishing. pp. 39–. สืบค้นเมื่อ 18 April 2011.
2. Mancini, Marc (1 February 2009). Selling Destinations: Geography for the Travel Professional. Cengage Learning. p. 539. ISBN 978-1-4283-2142-7. สืบค้นเมื่อ 19 April 2011.
3. Abram, David (15 December 2003). Rough guide to India. Rough Guides. p. 161. ISBN 978-1-84353-089-3. สืบค้นเมื่อ 19 April 2011.
4. Pippa de Bruyn; Keith Bain; David Allardice (1 March 2010). Frommer's India. Frommer's. pp. 521–522. ISBN 978-0-470-55610-8. สืบค้นเมื่อ 18 April 2011. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
5. "Amer Fort". Government of India. สืบค้นเมื่อ 31 December 2011.
6. "Amer Palace". Rajasthan Tourism: Government of India. สืบค้นเมื่อ 31 March 2011.
7. "Amer Fort". iloveindia.com. สืบค้นเมื่อ 2011-02-23.
8. Rajiva Nain Prasad (1966). Raja Mān Singh of Amer. World Press. สืบค้นเมื่อ 18 April 2011.
9. Lawrence A. Babb (1 July 2004). Alchemies of violence: myths of identity and the life of trade in western India. SAGE. pp. 230–231. ISBN 978-0-7619-3223-9. สืบค้นเมื่อ 19 April 2011.
10. "Jaipur". Jaipur.org.uk. สืบค้นเมื่อ 16 April 2011.
11. D. Fairchild Ruggles (2008). Islamic gardens and landscapes. University of Pennsylvania Press. pp. 205–206. ISBN 978-0-8122-4025-2. สืบค้นเมื่อ 16 April 2011.

ดูเพิ่ม

• Crump, Vivien; Toh, Irene (1996). Rajasthan (hardback)|format= requires |url= (help). New York: Everyman Guides. p. 400. ISBN 1-85715-887-3.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
• Michell, George, Martinelli, Antonio (2005). The Palaces of Rajasthan. London: Frances Lincoln. p. 271 pages. ISBN 978-0-7112-2505-3.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
• Tillotson, G.H.R (1987). The Rajput Palaces – The Development of an Architectural Style (Hardback)|format= requires |url= (help) (First ed.). New Haven and London: Yale University Press. p. 224 pages. ISBN 0-300-03738-4.