แผ่นดินไหวนำ

แผ่นดินไหวนำ หรือทับศัพท์ว่า ฟอร์ช็อก (อังกฤษ: foreshock) เป็นแผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นก่อนเหตุการณ์แผ่นดินไหวขนาดใหญ่ (แผ่นดินไหวหลัก) ที่มีความเกี่ยวข้องกันทั้งในช่วงเวลาและพื้นที่ โดยชื่อเรียกของการเกิดแผ่นดินไหว ทั้งแผ่นดินไหวนำ, แผ่นดินไหวหลัก หรือแผ่นดินไหวตาม จะเกิดขึ้นตามลำดับของเหตุการณ์

การเกิดขึ้น

กรณีของแผ่นดินไหวนำที่ได้รับการตรวจประมาณ 40 เปอร์เซ็นต์มาจากการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ และประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์สำหรับความรุนแรงที่มากกว่า 7 แมกนิจูด โดยอาจเกิดขึ้นก่อนเพียงไม่กี่นาทีหรืออาจเป็นวันก่อนที่จะเกิดแผ่นดินไหวหลัก ตัวอย่างเช่น แผ่นดินไหวในเกาะสุมาตรา พ.ศ. 2545 ที่ได้รับการจัดให้เป็นแผ่นดินไหวนำของแผ่นดินไหวและคลื่นสึนามิในมหาสมุทรอินเดีย พ.ศ. 2547 ที่เกิดขึ้นในภายหลัง นานกว่าสองปี

บางเหตุการณ์ของการเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ (ที่ระดับมากกว่า 8 แมกนิจูด) จะไม่เกิดแผ่นดินไหวนำ เช่น แผ่นดินไหวในประเทศอินเดียและจีน พ.ศ. 2493

อ้างอิง

1. Gates, A.; Ritchie, D. (2006). Encyclopedia of Earthquakes and Volcanoes. Infobase Publishing. p. 89. ISBN 978-0-8160-6302-4. สืบค้นเมื่อ 29 November 2010.
2. National Research Council (U.S.). Committee on the Science of Earthquakes (2003). "5. Earthquake Physics and Fault-System Science". Living on an Active Earth: Perspectives on Earthquake Science. Washington D.C.: National Academies Press. p. 418. ISBN 978-0-309-06562-7. สืบค้นเมื่อ 29 November 2010.
3. Kayal, J.R. (2008). Microearthquake seismology and seismotectonics of South Asia. Springer. p. 15. ISBN 978-1-4020-8179-8. สืบค้นเมื่อ 29 November 2010.
4. Vallée, M. (2007). (PDF). Bulletin of the Seismological Society of America. 97 (1A): S103–S114. Bibcode:2007BuSSA..97S.103V. doi:10.1785/0120050616. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2011-07-23. สืบค้นเมื่อ 29 November 2010.