สงครามโชซ็อนโบราณ–ฮั่น

สงครามโชซ็อนโบราณ–ฮั่น (อังกฤษ: Gojoseon–Han War; จีน: 汉灭朝鲜之战) เป็นสงครามระหว่างอาณาจักรโชซ็อนโบราณกับราชวงศ์ฮั่น ระหว่าง 109–108 ปีก่อนคริสศศักราช

สงครามโชซ็อนโบราณ–ฮั่น
วันที่ 109-108 ปีก่อนคริสต์ศักราช สถานที่ คาบสมุทรเหลียวตง คาบสมุทรเกาหลี ทะเลปั๋วไห่ ผล ราชวงศ์ฮั่นชนะอย่างเด็ดขาด
คู่สงคราม
โชซ็อนสมัยวีมัน	ราชวงศ์ฮั่น
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
พระเจ้าอูกอแห่งโชซ็อนโบราณ † แม่ทัพซ็อง กี † เสนาบดีโน อิน (เชลย) เสนาบดีฮัน อึม (เชลย) เสนาบดีซัม (เชลย) แม่ทัพวัง คย็อป (เชลย)	หยาง พู สฺวิน จื้อ
กำลัง
ไม่ทราบ	ประมาณ 50,000 นาย

นับตั้งแต่พระเจ้าวีมันแห่งโชซ็อนโบราณ (Wiman of Gojoseon) ขึ้นครองราชย์ ความสัมพันธ์ระหว่างโชซ็อนโบราณกับฮั่นก็เสื่อมถอยลง ในรัชสมัยพระเจ้าอูกอแห่งโชซ็อนโบราณ (Ugeo) มีการขัดขวางไม่ให้ผู้นำเผ่าต่าง ๆ ของเกาหลีติดต่อกับราชวงศ์ฮั่น จักรพรรดิฮั่นอู่จึงส่งผู้แทนนามว่าเช่อ เหอ (She He) ไปสอบถาม แต่เช่อ เหอก็ยังไม่สามารถแก้ไขเรื่องดังกล่าวได้ ขณะเดินทางกลับ เช่อ เหอได้ฆ่าข้าราชการของกษัตริย์โชซ็อน พระเจ้าอูกอจึงส่งคนไปฆ่าเช่อ เหอ และสั่งให้ฆ่าคณะทูตของราชวงศ์ฮั่น ซึ่งทำให้จักรพรรดิฮั่นอู่กริ้วมาก อย่างไรก็ตามนักประวัติศาสตร์สมัยใหม่สันนิษฐานว่าราชวงศ์ฮั่นก่อสงครามนี้ขึ้นเพื่อกำจัดอาณาจักรโชซ็อนโบราณก่อนจะร่วมเป็นพันธมิตรกับกลุ่มชนซฺยงหนู ซึ่งเป็นหนึ่งในศัตรูที่ฮั่นกำลังทำสงครามอยู่ หรือเป็นการตอบโต้ที่พระเจ้าวีมันสั่งห้ามการค้าระหว่างชินบ็อน (Jinbeon) กับฮั่น

ในปีที่ 109 ก่อนคริสต์ศักราช จักรพรรดิฮั่นอู่ได้ส่งกองทัพสองกองรวมทหารกว่า 50,000 นาย ล่องเรือข้ามทะเลปั๋วไห่ (Bohai Sea) และเดินทัพไปที่วังก็อม-ซ็อง (Wanggeom-seong) เมืองหลวงของโชซ็อนโบราณ ในช่วงแรกของสงคราม ทหารฮั่นไม่สามารถยึดเมืองหลวงได้ จนกระทั่งรวมเป็นทัพเดียวและโจมตีหนักขึ้น ที่ปรึกษาโชซ็อนหลายคนเสนอให้พระเจ้าอูกอยอมจำนน แต่พระองค์ไม่ยอม ต่อมาในเดือนเมษายน 108 ปีก่อนคริสต์ศักราช ที่ปรึกษาโชซ็อนได้ยอมจำนนต่อกองทัพฮั่นและปลงพระชนม์พระเจ้าอูกอ แต่ฝ่ายโชซ็อนบางส่วนที่นำโดยซ็อง กี (Seong Gi) ยังไม่ยอมแพ้ แต่ในที่สุดกองทัพฮั่นก็ยึดเมืองหลวงได้สำเร็จ และซ็อง กีถูกสังหาร

ภายหลังสงคราม มีการจัดผู้บัญชาการชาวฮั่นสี่นายเพื่อดูแลดินแดนโชซ็อน การล่มสลายของโชซ็อนโบราณนำไปสู่ยุคก่อนสามอาณาจักรเกาหลี (Proto–Three Kingdoms of Korea)

อ้างอิง

1. Sin 2006, 22−23.
2. Pai 2000, 142.
3. Pai 1992, 309.
4. Pai 2000, 144–145.
5. West 2009, 412.