อักษรเลปชา

อักษรเลปชา (Lepcha หรือ Róng script) ประดิษฐ์โดยทิดูง เมน ซาลอง ในราว พ.ศ. 2200 ซึ่งอาจได้รับอิทธิพลจากการเผยแพร่ศาสนาพุทธ ปัจจุบันใช้ในหนังสือพิมพ์ นิตยสาร ตำราเรียน กวีนิพนธ์และการละคร พยัญชนะทุกตัวมีเสียงอะ เว้นช่องว่างระหว่างคำ

อักษรเลปชา
ชนิด	อักษรสระประกอบ
ภาษาพูด	ภาษาเลปชา
ช่วงยุค	ประมาณ ค.ศ. 1700–ปัจจุบัน
ระบบแม่	อักษรโปรโต-ซิแนติก อักษรฟินิเชีย อักษรแอราเมอิก ^[a] อักษรพราหมี อักษรคุปตะ อักษรสิทธัม อักษรทิเบต อักษรเลปชา
ระบบลูก	อักษรลิมบู
ระบบพี่น้อง	อักษรพักส์-ปา
ช่วงยูนิโคด	U+1C00–U+1C4F
ISO 15924	Lepc
[a] ยังไม่ยืนยันอย่างเป็นทางการ.
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

ใช้เขียน

• ภาษาเลปชาหรือรองรีง ซึ่งเป็นภาษาในกลุ่มทิเบต-พม่า มีผู้พูด 65,000 คนในรัฐสิกขิม เบงกอลตะวันตก และกาลิมปงในอินเดีย รวมทั้งในเนปาลและภูฎานด้วย

ยูนิโคด

เลปชา Unicode.org chart (PDF)

0

1

2

3

4

5

6

7

8

9

A

B

C

D

E

F

U+1C0x

ᰀ

ᰁ

ᰂ

ᰃ

ᰄ

ᰅ

ᰆ

ᰇ

ᰈ

ᰉ

ᰊ

ᰋ

ᰌ

ᰍ

ᰎ

ᰏ

U+1C1x

ᰐ

ᰑ

ᰒ

ᰓ

ᰔ

ᰕ

ᰖ

ᰗ

ᰘ

ᰙ

ᰚ

ᰛ

ᰜ

ᰝ

ᰞ

ᰟ

U+1C2x

ᰠ

ᰡ

ᰢ

ᰣ

ᰤ

ᰥ

ᰦ

ᰧ

ᰨ

ᰩ

ᰪ

ᰫ

ᰬ

ᰭ

ᰮ

ᰯ

U+1C3x

ᰰ

ᰱ

ᰲ

ᰳ

ᰴ

ᰵ

ᰶ

᰷

᰻

᰼

᰽

᰾

᰿

U+1C4x

᱀

᱁

᱂

᱃

᱄

᱅

᱆

᱇

᱈

᱉

ᱍ

ᱎ

ᱏ

อ้างอิง

• อักษรเลปชา