อูรังเมดัน

เอสเอส อูรังเมดัน (อังกฤษ: SS Ourang Medan) เป็นเรือซึ่งอ้างว่าเป็นเรือผี โดยตามแหล่งข้อมูลหลายแหล่งว่าเป็นเรืออัปปางในน่านน้ำหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของดัตช์หรือที่อื่น หลังลูกเรือทั้งลำเสียชีวิตภายใต้พฤติการณ์น่าสงสัย ใน ค.ศ. 1947 หรือ 1948 ขึ้นอยู่กับหนังสือพิมพ์ที่มา นิยายอูรังเมดันกลายเป็นตำนาน

ปริศนา

การพาดพิงเรือและเหตุการณ์ดังกล่าวในภาษาอังกฤษครั้งหนึ่งปรากฏใน รายงานการประชุมสภาวาณิชทะเล (Proceedings of the Merchant Marine Council) ฉบับเดือนพฤษภาคม 1954 ซึ่งยามฝั่งสหรัฐเป็นผู้พิมพ์เผยแพร่ มีการจัดพิมพ์การพาดพิงในภาษาอังกฤษก่อนหน้านี้เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 1948 ในดิแอลบานีไทมส์ อัลแบนี รัฐนิวยอร์ก สหรัฐ และอ้างอิงต้นฉบับดั้งเดิมว่ามาจากเอลเซเวียส์วีกลี คำว่า อูรัง เป็นภาษามาเลย์หรืออินโดนีเซีย หมายถึง "คน" ส่วนเมดันเป็นนครใหญ่สุดบนเกาะสุมาตราของอินโดนีเซีย ทำให้มีความหมายประมาณว่า "มนุษย์จากเมดัน" บันทึกอุบัติเหตุของเรือปรากฏในหนังสือและนิตยสารหลายฉบับ ความแม่นยำของข้อเท็จจริงและแม้แต่การมีอยู่จริงของเรือไม่มีการยืนยัน และรายละเอียดการก่อสร้างและประวัติศาสตร์ของเรือยังไม่มีผู้ใดทราบ การค้นหาทะเบียนราชการหรือการสืบสวนอุบัติเหตุนั้นล้มเหลว

นิยายของเรือปรากฏครั้งแรกในชุดสามบทความในหนังสือพิมพ์ De locomotief: Samarangsch handels- en advertentie-blad ภาษาดัตช์-อินโดนีเซีย นิยายนี้ส่วนใหญ่เหมือนกับนิยายฉบับภายหลัง แต่มีข้อแตกต่างสำคัญอยู่ ไม่เคยมีการกล่าวถึงชื่อเรือที่พบ อูรังเมดัน แต่มีอธิบายว่าตำแหน่งที่พบเรือนั้นอยู่ห่างจากหมู่เกาะมาร์แชลล์ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ 400 ไมล์ทะเล (740 กิโลเมตร) บทความที่สองและสามอธิบายประสบการณ์ของผู้รอดชีวิตรายเดียวของลูกเรืออูรังเมดัน ซึ่งมิชชันนารีชาวอิตาลีไปพบและเป็นชนพื้นเมืองเกาะ Taongi ในหมู่เกาะมาร์แชลล์ ก่อนเสียชีวิตคนผู้นั้นเล่าแก่มิชชันนารีว่าเรือกำลังบรรทุกสินค้ากรดซัลฟิวริก และลูกเรือส่วนใหญ่เสียชีวิตเพราะไอพิษที่รั่วไหลจากตู้บรรทุกที่เสียหาย นิยายมีว่า อูรังเมดัน กำลังล่องจากท่าเล็ก ๆ ในประเทศจีนไปประเทศคอสตาริกา และเจตนาหลบเลี่ยงทางการ ผู้รอดชีวิตซึ่งเป็นชาวเยอรมันนิรนาม เสียชีวิตหลังเล่านิยายของเขาแก่มิชชันนารี ซึ่งเล่านิยายนี้ต่อให้ Silvio Scherli ผู้ประพันธ์ชาวอิตาลี หนังสือพิมพ์ดัตช์ปิดท้ายด้วยข้อปฏิเสธความรับผิดชอบดังนี้

"นี่เป็นส่วนสุดท้ายของนิยายเราเกี่ยกวับปริศนาแห่งอูรังเมดัน เราต้องย้ำว่าเราไม่มีข้อมูลอื่นเกี่ยวกับ 'ปริศนาแห่งท้องทะเล' นี้ และเราไม่สามารถตอบคำถามที่ไม่มีคำตอบหลายคำถามในนิยายนี้ ชัดเจนว่านี้อาจเป็นนิยายโรมานซ์ชวนตื่นเต้นแห่งทะเล อีกด้านหนึ่ง ผู้ประพันธ์ Silvio Scherli รับรองความจริงของนิยายนี้"

หลักฐานใหม่ที่เดอะสกิตติชไลบรารีพบแสดงให้เห็นว่ารายงานหนังสือพิมพ์ปี 1940 ของเหตุการณ์นี้รับมาจากแอสโซซิเอเด็ตเพรสในหนังสือพิพม์บริติช เดอะเดลีมิร์เรอร์และยอร์กไชร์อีฟนิงโพสต์ อีกครั้งหนึ่ง มีข้อแตกต่างในนิยายนี้ โดยตำแหน่งที่พบเรือคือ หมู่เกาะโซโลมอน และสารเอสโอเอสต่างจากรายงานทีหลัง นิยายนี้ยังดูเหมือนเริ่มมาจาก Silvio Scherzi ในตรีเยสเต

อุบัติเหตุที่เป็นไปได้

ตามนิยาย ณ ช่วงใดช่วงหนึ่งประมาณเดือนมิถุนายน 1947 (แกดดิสและผู้อื่นระบุว่าวันที่โดยประมาณ คือ ต้นเดือนกุมภาพันธ์ 1948) เรืออเมริกันสองลำที่กำลังเดินเรือในช่องแคบมะละกา ได้แก่ ซิตีออฟบัลติมอร์ และ ซิลเวอร์สตาร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในบรรดาเรือที่แล่นผ่านช่องแคบดังกล่าว ได้รับสารขอความช่วยเหลือหลายสารจากเรือวาณิชดัตช์ อูรังเมดัน ที่อยู่ใกล้ ๆ ผู้ควบคุมวิทยุบนเรือนั้นส่งสารต่อไปนี้เป็นรหัสมอร์ส: "เอสโอเอสจากอูรังเมดัน * * * เราลอย เจ้าหน้าที่ทุกคนรวมทั้งกัปตัน เสียชีวิตในห้องชาร์ตและบนสะพานเรือ เป็นไปได้ว่าลูกเรือทั้งหมดเสียชีวิต * * *" หลังมีรหัสมอร์สที่ชวนสับสนต่อมา ตามด้วยคำสองคำ คือ "ฉันตาย" หลังจากนั้นไม่ได้รับสารใดอีก เมื่อลูกเรือ ซิลเวอร์สตาร์ ค้นหาและขึ้นเรืออูรังเมดัน ซึ่งไม่ปรากฏความเสียหายเพื่อพยายามช่วยเหลือ ก็พบว่าเรือมีศพมนุษย์และหมาเกลื่อน โดยพบว่าศพนอนหงายหลังเหยียดแขนขา ใบหน้าแข็งค้างดูหวาดกลัวสุดขีด โดยปากอ้ากว้างและตาจ้องมองตรงไปข้างหน้า โดยศพดูเหมือนภาพล้อชั้นเลว ไม่พบผู้รอดชีวิตและไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บบนศพ ขณะที่มีการเตรียมลากเรือไปกับ ซิลเวอร์สตาร์ ไปยังท่าใกล้เคียง ทันใดนั้นเกิดไฟไหม้ในห้องเก็บสินค้าหมายเลข 4 ของเรือ ทำให้ลูกเรือต้องรีบอพยพเรืออูรังเมดัน ฉะนั้นทำให้ไม่สามารถสืบสวนต่อไปได้ ไม่นานจากนั้น เรือ อูรังเมดัน เกิดระเบิดก่อนจมลงในที่สุด

อ้างอิง

1. Estelle (December 29, 2015). "The Myth of the Ourang Medan Ghost Ship, 1940". The Skittish Library. สืบค้นเมื่อ 2019-04-02.
2. Bainton, Roy (September 1999). . Fortean Times. p. 28. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2007-02-05.
3. "We Sail together". Proceedings of the Merchant Marine Council. U.S. Coast Guard. 9 (5): 107. May 1952.
4. "Secrets of the Sea" (PDF). October 10, 1948. สืบค้นเมื่อ November 22, 2016.
5. . De locomotief : Samarangsch handels- en advertentie-blad. February 3, 1948. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2013-12-21. สืบค้นเมื่อ 2019-09-04.
6. . De locomotief : Samarangsch handels- en advertentie-blad. February 28, 1948. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2013-12-21. สืบค้นเมื่อ 2019-09-04.
7. . De locomotief : Samarangsch handels- en advertentie-blad. March 13, 1948. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2013-12-21. สืบค้นเมื่อ 2019-09-04.
8. Estelle (December 29, 2015). "The Myth of the Ourang Medan Ghost Ship, 1940". The Skittish Library. สืบค้นเมื่อ 2017-05-08.
9. Gaddis, Vincent (1965). Invisible Horizons. Ace Books, Inc., New York. pp. 125–126. ISBN 0-441-37177-9.
10. Edwards, Frank (June 1953). "Strangest of All". Fate Magazine.
11. Raybin Emert, Phyllis (1990). Mysteries of Ships and Planes. Tom Doherty Associates, Inc., New York. ISBN 0-8125-9427-4.
12. Winer, Richard (2000). Ghost Ships. Berkley. ISBN 0-425-17548-0.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Letter sent to CIA inquiring about incident
• CIA response to inquirer
• A in-depth look at the 75+ Year Old Legend of The SS Ourang Medan
• An episode of the Thinking Sideways podcast about the ghost ship, featuring an interview with Roy Bainton.