วิกิพีเดีย
เถระ
เถระ (บาลี: เถร) หมายถึง ภิกษุผู้ใหญ่ ตามพระวินัยกำหนดว่าต้องมีพรรษาตั้งแต่ 10 ขึ้นไป ถ้าเป็นภิกษุณีเรียกว่าเถรี
วินัยมุขระบุว่าผู้เป็นเถระต้องมีองค์ประกอบดังนี้
- มีศรัทธา หิริ โอตตัปปะ วิริยะ และสติ
- ถึงพร้อมด้วยศีล อาจาระ สัมมาทิฐิ พหูสูต ปัญญา
- รู้จักอาบัติ จำปาฏิโมกข์ได้แม่นยำ
- สามารถช่วยเหลือศิษย์เมื่ออาพาธ ช่วยให้ศิษย์คลายความกระสันจะลาสิกขาบท
- สามารถฝึกศิษย์ให้มีมารยาท แนะนำอาทิพรหมจาริยกาสิกขา ตลอดจนข้อธรรมวินัยอื่น ๆ นอกจากนี้ ทำให้ศิษย์ละมิจฉาทิฐิได้ และมีพรรษาตั้งแต่ 10 ขึ้นไป
อ้างอิง
- เชิงอรรถ
- พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า 534
- วินัยมุข เล่ม ๒, หน้า 50-51
- บรรณานุกรม
- สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. วินัยมุข เล่ม ๒ (หลักสูตรนักธรรมชั้นโท). พิมพ์ครั้งที่ 27, กรุงเทพฯ : มหามกุฏราชวิทยาลัย, 2530. 179 หน้า.
- ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556. 1,544 หน้า. ISBN 978-616-7073-80-4