ทิวเขาตีตีวังซา

ทิวเขาตีตีวังซา (มลายู: Banjaran Titiwangsa) ซึ่งยังเป็นที่รู้จักกันในท้องถิ่นในชื่อ บันจารันเบอซาร์ (Banjaran Besar; แปลว่า ทิวเขาใหญ่) เป็นภูเขาซึ่งก่อตัวเป็นแนวยาวคล้ายกระดูกสันหลังของคาบสมุทรมลายูตอนล่าง ส่วนเหนือของทิวเขาที่อยู่ในภาคใต้ของไทยมีชื่อเรียกว่า ทิวเขาสันกาลาคีรี

ทิวเขาตีตีวังซา
ทิวเขาสันกาลาคีรี
ทิวเขาตีตีวังซาใกล้แม่น้ำสลิมในมาเลเซีย
จุดสูงสุด
ยอด	เขาโกร์บู
ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล	2,183 เมตร (7,162 ฟุต)
ข้อมูลเชิงขนาด
ยาว	480 กม. (298 ไมล์) ตะวันตกเฉียงเหนือ/ตะวันออกเฉียงใต้
กว้าง	120 กม. (75 ไมล์) ตะวันออกเฉียงเหนือ/ตะวันตกเฉียงใต้
ชื่อ
ชื่อท้องถิ่น	สันกาลาคีรี, ตีตีวังซา, บันจารันเบอซาร์
ข้อมูลทางภูมิศาสตร์
ประเทศ	ไทย และ  มาเลเซีย
พิกัดเทือกเขา	5°58′12″N 101°19′37″E / 5.9699°N 101.3269°E / 5.9699; 101.3269พิกัดภูมิศาสตร์: 5°58′12″N 101°19′37″E / 5.9699°N 101.3269°E / 5.9699; 101.3269
เทือกเขา	ทิวเขาตะนาวศรี
ติดต่อกับ	ไทย-มาเลเซีย
ข้อมูลทางธรณีวิทยา
อายุหิน	ยุคเพอร์เมียน, ยุคไทรแอสซิก
ประเภทหิน	หินแกรนิต, หินปูน

ทิวเขาตีตีวังซาทำหน้าที่เป็นปราการธรรมชาติที่แบ่งมาเลเซียตะวันตกเช่นเดียวกับตอนใต้สุดของไทยออกเป็นฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก โดยมีความยาวจากเหนือจรดใต้ประมาณ 480 กิโลเมตร ยอดเขาที่สูงที่สุดในทิวเขานี้คือ เขาโกร์บู (Gunung Korbu) มีความสูง 2,183 เมตร อยู่ในเขตรัฐเปรัก

ทิวเขาสันกาลาคีรี

ทิวเขาสันกาลาคีรี เป็นส่วนเหนือของทิวเขาตีตีวังซาซึ่งกั้นพรมแดนไทยกับมาเลเซียเกือบตลอดทั้งแนว ทอดตัวในแนวตะวันตกเฉียงเหนือ-ตะวันออกเฉียงใต้ โดยเริ่มต้นจากริมฝั่งทะเลอันดามันในจังหวัดสตูล ทอดตัวไปทางตะวันออกเฉียงใต้ เป็นเส้นกั้นเขตแดนระหว่างจังหวัดสตูล จังหวัดสงขลา จังหวัดยะลา และจังหวัดนราธิวาสของไทย กับรัฐปะลิส รัฐเกอดะฮ์ รัฐเปรัก และรัฐกลันตันของมาเลเซีย จนกระทั่งสิ้นสุดที่เขาเยลีใกล้ต้นน้ำโก-ลก รวมความยาวประมาณ 470 กิโลเมตร ยอดเขาที่สูงที่สุดในทิวเขานี้คือ เขาฮูลูติติปาซา มีความสูงประมาณ 1,500 เมตร อยู่ระหว่างเขตจังหวัดยะลากับรัฐเปรัก

ชื่อ สันกาลาคีรี หมายถึง "ภูเขาอันเป็นที่สิงสถิตของพระอิศวร" คำว่า สัน หรือ สัง เป็นคำภาษามลายูแปลว่า "เทพเจ้า" กับคำว่า กาลา เป็นคำภาษาสันสกฤตแปลว่า "พระอิศวร" บ้างว่าชื่อ สันกาลาคีรี อาจจะมาจากคำว่า สาครา หรือ สาคร ซึ่งแปลว่า "ทะเล" หรือ "มหาสมุทร" และคำว่า คีรี ซึ่งแปลว่า "ภูเขา" รวมกันจะมีความหมายว่า "ภูเขาที่ใกล้ทะเลหรือมหาสมุทร"

อ้างอิง

1. ราชบัณฑิตยสถาน. อักขรานุกรมภูมิศาสตร์ไทย เล่ม ๑ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, 2557, หน้า 107.
2. ราชบัณฑิตยสถาน. อักขรานุกรมภูมิศาสตร์ไทย เล่ม ๑ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, 2557, หน้า 99.
3. ประพนธ์ เรืองณรงค์. "บทผนวกเกียรติยศ". ใน รัฐปัตตานีใน "ศรีวิชัย" เก่าแก่กว่ารัฐสุโขทัยในประวัติศาสตร์. สุจิตต์ วงษ์เทศ (บรรณาธิการ). พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน, 2547, หน้า 357