แรงต้านสนามไฟฟ้า

กลปนทฤษฎีแม่เหล็กไฟฟ้า แรงต้านสนามไฟฟ้า (อังกฤษ: permittivity) เป็นตัวชี้วัดความต้านทานที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อมีการก่อตัวของสนามไฟฟ้าในตัวกลาง พูดอีกอย่าง แรงต้านสนามไฟฟ้าเป็นตัววัดว่าสนามไฟฟ้าจะถูกกระทบอย่างไร และแรงนี้จะได้รับผลกระทบอย่างไรจากตัวกลางไดอิเล็กทริกหนึ่ง แรงต้านสนามไฟฟ้าของตัวกลางหนึ่งจะอธิบายถึงว่าสนามไฟฟ้า(ให้ถูกต้องมากขึ้น, คือฟลักซ์)มีจำนวนมากน้อยเท่าใดที่ถูก 'สร้าง' ขึ้นต่อหน่วยประจุในตัวกลางนั้น ฟลักซ์ไฟฟ้าจะเกิดขึ้นมากในตัวกลางที่มีแรงต้าน(ต่อหน่วยประจุ)ต่ำเนื่องจากปรากฏการณ์ของการเป็นขั้ว แรงต้านสนามไฟฟ้าจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับความอ่อนไหวทางไฟฟ้าซึ่งเป็นตัวชี้วัดว่าสารไดอิเล็กทริกหนึ่งจะกลายเป็นขั้วไฟฟ้าในการตอบสนองต่อสนามไฟฟ้าได้ง่ายแค่ไหน ดังนั้น แรงต้านสนามไฟฟ้าจะเกี่ยวข้องกับความสามารถของวัสดุที่จะต้านทานต่อสนามไฟฟ้า

ตัวกลางสารไดอิเล็กทริกชนิดหนึ่งกำลังแสดงการวางตัวของอนุภาคที่มีประจุ สร้างปรากฏการณ์การเป็นขั้วไฟฟ้า (อังกฤษ: polarization effect) ตัวกลางเช่นนี้สามารถมีอัตราส่วนของฟลักซ์ไฟฟ้าต่อประจุที่ต่ำ(แรงต้านสนามไฟฟ้าสูง)กว่าพื้นที่ว่างเปล่า

ในหน่วยของ SI ค่าแรงต้านสนามไฟฟ้า ε มีหน่วยเป็นฟารัดต่อเมตร (F/m or F·m⁻¹) และ ความอ่อนไหวทางไฟฟ้า χ ไม่มีหน่วย ค่าทั้งสองเกี่ยวข้องกันผ่านทาง

${\displaystyle \varepsilon =\varepsilon _{\text{r}}\varepsilon _{0}=(1+\chi )\varepsilon _{0}}$

เมื่อ ε_r เป็นค่าแรงต้านสนามไฟฟ้าสัมพันธ์ของวัสดุ และ ε₀ = 8.8541878176.. × 10⁻¹² F/m เป็น แรงต้านสนามไฟฟ้าในสูญญากาศ