เหมย์โจว
เหมย์โจว (จีน: 梅州市, ฮากกา: Mòichû หม่อยจู) เป็นนครระดับจังหวัดในมณฑลกวางตุ้ง ทางตะวันออกของจีน มีพื้นที่ 15,864.51 ตารางกิโลเมตร (6,125.32 ตารางไมล์) ประกอบด้วยเขตเหม่ย์เจียง เขตเหม่ย์เชี่ยน ชิงหนิง และอีกห้าอำเภอ และจากสำมะโนประชากร พ.ศ. 2553 มีประชากร 4.33 ล้านคนพื้นที่ตัวเมืองที่ประกอบด้วยสองเขตมีประชากร 935,516 คน
นครเหมย์โจว 梅州市 หม่อยจู | |
|---|---|
สถานที่ต่าง ๆ ในนครเหมย์โจว | |
| สมญา: Kezhou (客州) (เมืองแคะ) | |
| คำขวัญ: เมืองหลวงของชาวจีนแคะ | |
ที่ตั้งในมณฑลกวางตุ้ง | |
| พิกัด (ศูนย์ราชการนครเหมย์โจว): 24°17′20″N 116°07′19″E / 24.289°N 116.122°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 24°17′20″N 116°07′19″E / 24.289°N 116.122°E | |
| ประเทศ | จีน |
| มณฑล | กวางตุ้ง |
| ศูนย์กลางการปกครอง | เขตเหม่ย์เจียง |
| พื้นที่ | |
| • นครระดับจังหวัด | 15,864.51 ตร.กม. (6,125.32 ตร.ไมล์) |
| • เขตเมือง | 3,047.5 ตร.กม. (1,176.6 ตร.ไมล์) |
| • รวมปริมณฑล | 3,047.5 ตร.กม. (1,176.6 ตร.ไมล์) |
| ความสูง | 96 เมตร (315 ฟุต) |
| ประชากร (สำมะโน ค.ศ. 2010) | |
| • นครระดับจังหวัด | 4,328,461 คน |
| • ความหนาแน่น | 270 คน/ตร.กม. (710 คน/ตร.ไมล์) |
| • เขตเมือง | 935,516 คน |
| • ความหนาแน่นเขตเมือง | 310 คน/ตร.กม. (800 คน/ตร.ไมล์) |
| • รวมปริมณฑล | 935,516 คน |
| • ความหนาแน่นรวมปริมณฑล | 310 คน/ตร.กม. (800 คน/ตร.ไมล์) |
| • กลุ่มชาติพันธุ์หลัก | ชาวฮั่น คน |
| เขตเวลา | UTC+8 (เวลามาตรฐานจีน) |
| รหัสไปรษณีย์ | 514000 |
| รหัสพื้นที่ | 753 |
| รหัส ISO 3166 | CN-GD-14 |
| License Plate Prefix | 粤M |
| เว็บไซต์ | www |
| เหมย์โจว | |||||||||||||||||
"เหมย์โจว" ตามที่เขียนในภาษาจีน | |||||||||||||||||
| ภาษาจีน | 梅州 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| แคะ | Mòi-chû | ||||||||||||||||
| ไปรษณีย์ | Meichow (ปัจจุบัน) Meihsien (อดีต) Kaying (อดีต; ก่อน พ.ศ. 2455) | ||||||||||||||||
| ความหมายตามตัวอักษร | Plum/prune Prefecture | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
ประวัติ
ชื่อ เหมย์โจว มาจากแม่น้ำเหม่ย์ และคำว่า (ดอก) บ๊วยในภาษาจีน (จีน: 梅, เหมย์ méi) เหมย์โจวก่อตั้งในช่วงฮั่นใต้ (พ.ศ. 1460–1514) ให้เป็นเขตปกครองของเมืองเกงจิ๋ว และกลายเป็น เหมย์โจว ในช่วงราชวงศ์ซ่งเหนือ (พ.ศ. 1503–1670) และเป็นเมืองเจียยิงในช่วงราชวงศ์ชิง (พ.ศ. 2187–2454) หลังจากการเปลี่ยนแปลงอำนาจการปกครองที่ตามมาหลายครั้งก็กลายชื่อเป็นเมืองเหมย์โจวในปี พ.ศ. 2531 ปัจจุบันเหมย์โจวเป็นเมืองประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่มีชื่อเสียง
ภูมิศาสตร์และภูมิอากาศ
เหมย์โจวตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของมณฑลกวางตุ้ง ติดกับมณฑลฝูเจี้ยนทางตะวันออกเฉียงเหนือและมณฑลเจียงซีทางตะวันตกเฉียงเหนือ โครงสร้างทางธรณีวิทยาที่ซับซ้อนส่วนใหญ่เกิดจากหินแกรนิต, หินแตก, หินแปร, หินทราย, หินแดง และหินปูน เขตการปกครองของนครระดับจังหวัดเหมย์โจว อยู่ในช่วงละติจูดจาก 23 ° 23 'ถึง 24 ° 56' N และในลองจิจูดจาก 115 ° 18 'ถึง 116 ° 56' E ครอบคลุมพื้นที่ 15,836 km2 (6,114 sq mi)
เหมย์โจวมีภูมิอากาศแบบอบอุ่นชื้น (Cfa เคิพเพิน) โดยมีฤดูหนาวที่ค่อนข้างสั้นมีเมฆมากและไม่หนาวมาก และมีฤดูร้อนที่ยาวและร้อนชื้นมาก อุณหภูมิเฉลี่ยรายวันในเดือนมกราคมคือ 12.6 องศาเซลเซียส (54.7 องศาฟาเรนไฮต์) และในเดือนกรกฎาคมคือ 28.9 องศาเซลเซียส (84.0 องศาฟาเรนไฮต์) ฤดูมรสุมอยู่ในช่วงเดือนเมษายนถึงมิถุนายน ไต้ฝุ่นมักจะไม่ส่งผลกระทบต่อพื้นที่เหมย์โจวมากนักเนื่องจากภูมิประเทศที่มีภูเขากำบัง แต่ทั้งนี้ภูมิประเทศแบบภูเขาอาจประสพปัญหาจากน้ำท่วมได้ง่าย
| ข้อมูลภูมิอากาศของเหมย์โจว (1981−2010) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| เดือน | ม.ค. | ก.พ. | มี.ค. | เม.ย. | พ.ค. | มิ.ย. | ก.ค. | ส.ค. | ก.ย. | ต.ค. | พ.ย. | ธ.ค. | ทั้งปี |
| อุณหภูมิสูงสุดที่เคยบันทึก °C (°F) | 29.5 (85.1) | 33.0 (91.4) | 33.4 (92.1) | 36.0 (96.8) | 37.2 (99) | 38.4 (101.1) | 39.5 (103.1) | 38.6 (101.5) | 38.0 (100.4) | 35.8 (96.4) | 34.8 (94.6) | 30.2 (86.4) | 39.5 (103.1) |
| อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย °C (°F) | 18.4 (65.1) | 19.5 (67.1) | 22.4 (72.3) | 26.4 (79.5) | 29.9 (85.8) | 32.1 (89.8) | 34.3 (93.7) | 33.7 (92.7) | 32.0 (89.6) | 29.4 (84.9) | 25.0 (77) | 20.3 (68.5) | 26.95 (80.51) |
| อุณหภูมิเฉลี่ยแต่ละวัน °C (°F) | 12.6 (54.7) | 14.4 (57.9) | 17.4 (63.3) | 21.7 (71.1) | 25.1 (77.2) | 27.3 (81.1) | 28.9 (84) | 28.4 (83.1) | 26.8 (80.2) | 23.7 (74.7) | 18.7 (65.7) | 13.9 (57) | 21.58 (70.84) |
| อุณหภูมิต่ำสุดเฉลี่ย °C (°F) | 8.7 (47.7) | 10.9 (51.6) | 14.0 (57.2) | 18.4 (65.1) | 21.7 (71.1) | 24.0 (75.2) | 25.0 (77) | 24.8 (76.6) | 23.2 (73.8) | 19.6 (67.3) | 14.3 (57.7) | 9.6 (49.3) | 17.85 (64.13) |
| อุณหภูมิต่ำสุดที่เคยบันทึก °C (°F) | -2.0 (28.4) | 0.1 (32.2) | 0.3 (32.5) | 8.3 (46.9) | 13.8 (56.8) | 17.6 (63.7) | 20.5 (68.9) | 21.8 (71.2) | 15.1 (59.2) | 8.5 (47.3) | 2.6 (36.7) | -2.9 (26.8) | −2.9 (26.8) |
| หยาดน้ำฟ้า มม (นิ้ว) | 45.2 (1.78) | 102.7 (4.043) | 149.5 (5.886) | 202.8 (7.984) | 183.5 (7.224) | 225.3 (8.87) | 160.3 (6.311) | 203.7 (8.02) | 122.0 (4.803) | 31.1 (1.224) | 38.8 (1.528) | 35.9 (1.413) | 1,500.8 (59.087) |
| ความชื้นร้อยละ | 75 | 78 | 79 | 80 | 79 | 81 | 76 | 78 | 77 | 72 | 71 | 73 | 76.6 |
| วันที่มีฝนตกโดยเฉลี่ย (≥ 0.1 mm) | 8.2 | 12.1 | 16.0 | 16.5 | 18.7 | 18.0 | 14.5 | 16.6 | 12.9 | 6.2 | 5.2 | 5.6 | 150.5 |
| แหล่งที่มา 1: China Meteorological Data Service Center | |||||||||||||
| แหล่งที่มา 2: Weather China (precipitation days 1971-2000) | |||||||||||||
การปกครอง
ศาลาว่าการเทศบาลนคร, ศาลกลาง, สำนักงานพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีนประจำนคร และสำนักความปลอดภัยสาธารณะ (สำนักงานตำรวจ) ตั้งอยู่ในแขวงเจียงหนาน ของเขตเหมย์เจียง บนฝั่งขวาของแม่น้ำเหม่ย์
| แผนที่ | |||||
|---|---|---|---|---|---|
เขตเหม่ย์เจียง เขตเหม่ย์เซี่ยน นครซิงหนิง อำเภอ เฟิงชุ่น อำเภอ อู่หฺวา อำเภอ ผิงหยวน อำเภอ เจียวหลิง อำเภอ ต้าปู้ | |||||
| ชื่อ | ภาษาจีนตัวย่อ | พินอิน | ประชากรปี ค.ศ. 2010 (คน) | พื้นที่ (ตร.กม.) | ความหนาแน่น (คน/ตร.กม.) |
| เขตเหม่ย์เจียง | 梅江区 | Méijiāng Qū | 380771 | 570.62 | 667 |
| เขตเหม่ย์เซี่ยน | 梅县区 | Méixiàn Qū | 554745 | 2,476.87 | 224 |
| อำเภอต้าปู้ | 大埔县 | Dàbù Xiàn | 374666 | 2,461.82 | 152 |
| อำเภอเฟิงชุ่น | 丰顺县 | Fēngshùn Xiàn | 478974 | 2,706.34 | 177 |
| อำเภออู่หฺวา | 五华县 | Wǔhuá Xiàn | 1050528 | 3,237.83 | 324 |
| อำเภอผิงหยวน | 平远县 | Píngyuǎn Xiàn | 230045 | 1,373.98 | 167 |
| อำเภอเจียวหลิง | 蕉岭县 | Jiāolǐng Xiàn | 205849 | 961.64 | 214 |
| นครระดับอำเภอซิงหนิง | 兴宁市 | Xīngníng Shì | 962883 | 2,075.39 | 464 |
เศรษฐกิจ
เหมย์โจวอุดมไปด้วยแหล่งแร่อุตสาหกรรมและแหล่งท่องเที่ยว แร่อุตสาหกรรม 48 ชนิด ได้แก่ ถ่านหิน เหล็ก หินปูน ดินหายาก ดินเกาลิน เหมย์โจวเป็นแหล่งแร่แมงกานีสสำรองในอันดับหนึ่งของมณฑลกวางตุ้ง เหมย์โจวมีแหล่งน้ำธรรมชาติ น้ำพุร้อน และน้ำแร่ที่ผ่านการรับรองมากมาย มีแหล่งท่องเที่ยว เช่น แหล่งประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมที่สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์ถัง ที่อยู่อาศัยของบุคคลที่มีชื่อเสียงของจีนในอดีต ทิวทัศน์ธรรมชาติ และแหล่งท่องเที่ยววัฒนธรรมจีนแคะ (ฮากกา)
เนื่องจากที่ตั้งที่เป็นภูเขา เหมย์โจวจึงมีพื้นที่ธรรมชาติที่สวยงามและคุณภาพอากาศที่ดี นักท่องเที่ยวหลายคนมาที่สวนชายานหนานเฟย์เพื่อปีนเขา
การขนส่ง
เหมย์โจวเป็นศูนย์กลางการคมนาคมเชื่อมสามมณฑล คือ กวางตุ้ง ฝูเจี้ยน และเจียงซี และจุดเชื่อมระหว่างชายฝั่งและพื้นที่บกด้วยทางหลวงหมายเลข 205 และ 206
สถานีรถไฟเหมย์โจวตะวันตก (Meizhou West Railway Station) เปิดบริการใน พ.ศ. 2562 ใช้สำหรับเส้นทางรถไฟโดยสารเหมย์โจว–เฉาซ่าน (แต้ซัว) และให้บริการเชื่อมโยงรถไฟความเร็วสูงไปยังกว่างโจว จูไห่ เซินเจิ้น ซัวเถา เฉาโจว อี้ชาง และเซียะเหมิน เส้นทางรถไฟกว่างโจว–เหมย์โจว–ซัวเถา และเส้นทางรถไฟเหมย์โจว–ขั่นซื่อ (坎市镇)
สถานีรถไฟเหมย์โจว (เก่า) ในเมืองยังคงให้การบริการเชื่อมต่อเส้นทางรถไฟ (ธรรมดา) กับกวางโจว เซี่ยเหมิน ซัวเถา เซินเจิ้น ต่าปู้ อู่ชาง และคุนหมิง
ท่าอากาศยานเหม่ย์เซียน ในเมืองเหมย์โจวให้บริการเส้นทางการบินในภูมิภาคในเส้นทางกวางโจวและฮ่องกง
ทางน้ำผ่านแม่น้ำเหม่ย์และแม่น้ำฮั่นไปถึงเฉาโจว (แต้จิ๋ว) และซ่านโถว (ซัวเถา)
วัฒนธรรม
เหมย์โจวถือเป็นศูนย์กลางของภาษาแคะ (ฮากกา) มาตรฐาน ร่วมกับ Mei County และ Dabu County ที่อยู่ใกล้เคียง
จีนแคะ (ฮากกา) เป็นกลุ่มชาติพันธุ์หนึ่งของชาวจีนฮั่นมีพื้นเพมาจากบริเวณแม่น้ำหวง ซึ่งต่อมาอพยพลงใต้เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายในสงครามเมื่อหลายศตวรรษก่อน แต่เนื่องจากการต่อต้านจากชาวพื้นถิ่นกวางตุ้งต่อผู้ย้ายถิ่นฐานเข้ามาใหม่ ทำให้ชาวจีนแคะจำนวนมากถูกบังคับให้ใช้ชีวิตในเขตภูเขาของมณฑลกวางตุ้ง การอพยพย้ายถิ่นนี้ได้ดำเนินการอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งมีการส่งต่อชาวจีนแคะอพยพไปยังประเทศอื่น ๆ ยังคงมีผู้คนจำนวนมากอพยพมาที่เหมย์โจวในช่วงศตวรรษที่ผ่านมาเพื่อหารายได้ให้กับครอบครัว
ชาวจีนแคะโพ้นทะเลบางส่วนอพยพกลับหรือส่งเงินช่วยเหลือไปยังเหมย์โจว อาคารหลายหลังได้รับการตั้งชื่อตามคนที่มีชื่อเสียงในเหมย์โจวและชาวจีนแคะโพ้นทะเล
การศึกษา
การศึกษาในเหมย์โจวนั้นมีความสำคัญสูงมาตั้งแต่สมัยโบราณ เมืองนี้เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยเจียยิง (嘉应大学) ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยในท้องถิ่นที่ดึงดูดนักศึกษาจากจังหวัดอื่น ๆ มหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงด้านการวิจัยเกี่ยวกับวัฒนธรรมแคะ
อาหาร
ผลไม้ที่เป็นพืชเศรษฐกิจของเหมย์โจว คือ ส้มโอ ซึ่งออกผลจำนวนมากในช่วงหลังเดือนสิงหาคมหรือเดือนกันยายน
ไก่อบเกลือเป็นอาหารที่รู้จักกันดีในชาวแคะ ซึ่งยังพบได้ในเมืองอื่น ๆ อาหารท้องถิ่นอีกอย่างคือ เย็นตาโฟ (Yong Tau Fu) ว่ากันว่าเมื่อชาวแคะมาทางใต้ครั้งแรกไม่มีแป้งสาลีสำหรับเกี๊ยว ซึ่งแทนด้วยเต้าหู้ การเติมเนื้อสัตว์นั้นให้รสชาติที่พิเศษและกลายเป็นจุดเด่นของอาหารแคะ เนื้อวัวและขิงดองเป็นที่นิยมในท้องถิ่นเช่นกัน
บุคคลที่มีชื่อเสียง
- Huang Zunxian (2391–2448) นักการทูตและนักปฏิรูป
- ชุ่นเส็ง แซ่คู (เกิดประมาณคริสต์ทศวรรษ 1840) ชาวไทยเชื้อสายจีนต้นตระกูลชินวัตร และทวดของทักษิณ ชินวัตร (นักธุรกิจ นักการเมือง และอดีตนายกรัฐมนตรีของไทย) และยิ่งลักษณ์ ชินวัตร (นักธุรกิจไทย นักการเมือง และนายกรัฐมนตรีหญิงคนแรกของไทย)
- เย่เจียนหยิง (2440–2529) ผู้นำทางทหารและนักการเมืองการปฏิวัติคอมมิวนิสต์ของจีน ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งฝ่ายทหารของกองทัพปลดปล่อยประชาชน เป็นผู้นำสูงสุดทางทหารในการรัฐประหาร พ.ศ. 2519 ที่ล้มระบบแก๊งสี่คนและยุติการปฏิวัติวัฒนธรรม
- หลินเฟงเมียน (2443–2534) จิตรกร
- Lee Wai Tong (2448–2522) นักฟุตบอลจีน
- Liu Fuzhi (2460–2556) นักการเมืองจีน
- Jana Chen (2532) นักร้อง
