คอเวินท์การ์เดิน

คอเวินท์การ์เดิน (อังกฤษ: Covent Garden) เป็นย่านในลอนดอนติดกับย่านเวสต์เอนด์ ตั้งอยู่ระหว่างเซนต์มาร์ทินส์เลน กับ ดรีวรีเลน คอเวินท์การ์เดินเป็นที่รู้จักจากอดีตตลาดผักผลไม้ในใจกลางของจัตุรัส ที่ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นพื้นที่ช็อปปิงสำคัญ เช่นเดียวกับโรงละครโอเปราหลวง

คอเวินท์การ์เดิน
ภายในอดีตตลาดผักเมื่อปี 2006
คอเวินท์การ์เดิน ที่ตั้งในเกรเทอร์ลอนดอน
โอเอสกริด	TQ303809
ลอนดอนโบโร	เวสท์มินส์เตอร์ คามเดิน
เซเรมอเนียลเคาน์ที	เกรเทอร์ลอนดอน
ภูมิภาค	ลอนดอน
ประเทศ	England
รัฐเอกราช	สหราชอาณาจักร
โพสท์ทาวน์	ลอนดอน
เขตรหัสไปรษณีย์	WC2
ตำรวจ	เมทรอพอลิเทิน
ดับเพลิง	ลอนดอน
รถพยาบาล	ลอนดอน
รัฐสภาสหราชอาณาจักร	นครลอนดอนและเวสต์มินสเตอร์ ฮอลบรอนแอนด์เซนต์พานครัส
สภาลอนดอน	เวสท์เซนทรอล บาร์เนทแอนด์คามเดิน
รายชื่อสถานที่ สหราชอาณาจักร ประเทศอังกฤษ ลอนดอน 51°30′43″N 0°07′24″W / 51.512°N 0.123456°W / 51.512; -0.123456พิกัดภูมิศาสตร์: 51°30′43″N 0°07′24″W / 51.512°N 0.123456°W / 51.512; -0.123456

พื้นที่นี้ในอดีตเคยเป็นทุ่งหญ้า จนรกะทั่งราวปี 1200 พื้นที่บางส่วนได้มีก่อกำแพงขึ้นโดยเจ้าอาวาสของเวสต์มินสเตอร์แอบบีเพื่อใช้เป็นพื้นที่เพาะปลูก ต่อมาจึงเรียกพื้นที่นี้ว่า "เดอะการ์เดินออฟดิแอบบีแอนด์เดอะคอนเวินท์" (the garden of the Abbey and Convent; สวนของแอบบีและคอนเวนต์) และต่อมาเป็น "คอนเวินท์การ์เดิน" (the Convent Garden; สวนคอนเวนต์) ต่อมาภายหลังการยุบสลายอาราม ในปี 1552 กษัตริย์เอ็ดเวิร์ดที่หกขณะทรงพระเยาว์ได้พระราชทานพื้นที่นี้ให้กับจอห์น รัสเซิลล์ เอิร์ลแห่งเบิดเฟิร์ดที่หนึ่ง (c.1485–1555) ที่ปรึกษาหลวงของเฮนรีที่แปด พระบิดาของเอ็ดเวิร์ดที่หก ต่อมาเอิร์ลที่สี่ได้ว่าจ้างให้อินิโก โจนส์ก่อสร้างบ้านหรูหราจำนวนหนึ่งขึ้นมาเพื่อเรียกลูกค้าที่มั่งคั่งมาอาศัย โจนส์ออกแบบจัตุรัสลักษณะคล้ายอิตาลีควบคู่ไปกับโบสถ์เซนต์พอลส์ การก่อสร้างลักษณะอาร์เคทแบบนี้เป็นเรื่องใหม่ในลอนดอน คอนเวินท์การ์เดินในสมัยนั้นจึงเป็นเหมือนต้นแบบที่จัตุรัสอื่น ๆ ในเมืองลอกเลียนแบบตาม

ในปี 1654 ได้มีตลาดผักผลไม้เปิดโล่งตั้งขึ้นที่ฝั่งใต้ของจัตุรัส จนท้ายที่สุด ทั้งตลาดและย่านโดยรอบเริ่มพัฒนากลายเป็นย่านที่มีชื่อเสียงในทางลบ มีทั้งโรงเหล้า โรงละคร ร้านกาแฟ และซ่องเปิดให้บริการ ในศตวรรษที่ 18 ย่านนี้เป็นที่รู้จักในฐานะย่านที่เต็มไปด้วยซ่อง จนกระทั่งมีพระราชบัญญัติออกมาเพื่อควบคุมดูแลพื้นที่และให้ก่อสร้างอาคารทรงนีโอคลาสสิกขึ้นโดยชาลส์ ฟาวเลอร์ในปี 1830 เพื่อคลุมและจัดระเบียบส่วนตลาดใหม่ ต่อมาตลาดได้เติบโตขึ้นตามมาด้วยอาคารใหม่ ๆ เช่น โถงบุษบา (Floral Hall), ตลาดชาร์เตอร์ (Charter Market) และตลาดจูบิลี (Jubilee Market) ในปี 1904 การจราจรบริเวณโดยรอบเริ่มคับคั่งขึ้นมากโดยเฉพาะตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1960s เป็นต้นมา และในปี 1974 ตลาดได้ย้ายไปยังตลาดนิวโคเวินท์การ์เดิน ห่างออกไปราว 9 กิโลเมตรในย่านไนน์เอล์มส์ อาคารตรงกลางเปิดใหม่ในฐานะศูนย์การค้าเมื่อปี 1980 จนถึงปัจจุบันได้กลายเป็นย่านท่องเที่ยวสำคัญของลอนดอน

คอเวินท์การ์เดินตั้งอยู่ระหว่างเขตเวสต์มินสเอตร์กับคามเดิน การเดินทางสะดวกที่สุดคือรถไฟใต้ดินสายพิคะดิลลีที่สถานีคอเวินท์การ์เดิน ที่ซึ่งตั้งแต่ปี 1907 เป็นช่วงเดินทาง 300 หลาจากสถานีเลสเตอร์สแควร์เป็นการเดินทางระหว่างสถานีที่สั้นที่สุดในรถไฟใต้ดินลอนดอน

ภูมิศาสตร์

ในอดีต เบดเฟิร์ดเอสเตท (Bedford Estate) ตีกรอบพื้นที่ของย่านคอเวินท์การ์เดินอยู่ในพื้นที่ระหว่างดรีวรีเลนทางตะวันออก เดอะสแตรนด์ทางใต้ เซนต์มาร์ทินส์เลนทางตะวันตก และลองเอเคอร์ทางเหนือ อย่างไรก็ตาม ในภายหลังพื้นที่ของคอเวินท์การ์เดินได้ขยายออกไปจนถึงไฮโฮลบรอน

สถานที่สำคัญ

รอยัลโอเปราเฮาส์

ดูบทความหลักที่: รอยัลโอเปราเฮาส์

รอยัลโอเปราเฮาส์ (Royal Opera House) หรือรู้จักในชื่อ "คอเวินท์การ์เดิน" ก่อสร้างขึ้นภายใต้ชื่อ "เธียเทอร์รอยัล" (Theatre Royal) ในปี 1732 ผลงานออกแบบของเอดเวิร์ด เชเพิร์ด อาคารหลังปัจจุบันเป็นอาคารหลังที่สาม สร้างขึ้นหลังโรงอุปรากรเกิดเพลิงไหม้ไปในปี 1808 และ 1857 ส่วนฟาซาด, ทางเข้าโถง และออดิทอเรียมเป็นผลงานออกแบบของเอ็ดเวิร์ด บารี สร้างขึ้นตั้งแต่ปี 1858 ส่วนที่เหลือขอบอาคารล้วนสร้างขึ้นใหม่ด้วยงบประมาณ £178 ล้าน ในทศวรรษ 1990s ออดิทอเรียมหลักของโรงอุปรากรเป็นอาคารขึ้นทะเบียนอนุรักษ์เกรด I เช่นเดียวกับอดีตโถงบุปผา (Floral Hall) ของตลาดเก่า

คอเวินท์การ์เดินพีอาซซา

จัตุรัสใจกลางคอเวินท์การ์เดินคือ "คอเวินท์การ์เดิน" แต่ในบางครั้งก็เรียกกันว่า "คอเวินท์การ์เดินพีอาซซา" (Covent Garden Piazza) เพื่อไม่ให้สับสนกับชื่อของย่านโดยรวม จัตุรัสสร้างขึ้นมาตั้งแต่ราวปี 1630 และเป็นจัตุรัสสาธารณะแห่งแรกของลอนดอน สร้างขึ้นในลักษณะลานเปิดโล่งที่เรียกว่าพีอาซซา และนับตั้งแต่ปี 1635 เป็นต้นมา ได้มีที่อยู่อาศัยจำนวนมากสร้างขึ้นรายรอบ ทั้งที่อยู่อาศัยของขุนนางและกษัตริย์ ตลาดคอเวินท์การ์เดินเริ่มมีขึ้นทางตอนใต้ของจัตุรัส กระทั่งในปี 1830 ที่ซึ่งสร้างอาคารตลาดขึ้นมา จัตุรัสนี้ขึ้นชื่อในฐานะที่แสดงการแสดงสาธารณะแห่งหนึ่งของลอนดอน จัตุรัสนี้สร้างขึ้นมาเริ่มแรกโดยเอิร์ลที่สี่แห่งเบิดเฟิร์ด ฟรันซิส รัสเซิลล์ (Francis Russell) ออกแบบโดยอินิโก โจนส์ (Inigo Jones) ผลงานออกแบบของโจนส์ได้รับแนวทางมาจากปิอัซซาดาร์ม (Piazza d'Arme) ในทอสคานี, ปิอัซซาซานมาร์โกในเวนิส, ปิอัซซาซันทิสซิมาอันนูนซิอาตาในฟลอเรนซ์ และปลาสเดอวูฌในปารีส โดยมีตรงกลางของโครงการเป็นจัตุรัสโล่ง แนวคิดที่ใหม่ในลอนดอนนี้กลายเป็นต้นแบบและอิทธิพลสำคัญต่อการออกแบบเมืองลอนดอนในอนาคต เอสเตทต่าง ๆ ที่สร้างขึ้นในเวลาถัดมา เช่น ลาดโบรค และ กรอสเวเนอร์

ตลาดคอเวินท์การ์เดิน

บันทึกเกี่ยวกับ "ตลาดใหม่ในคอเวินท์การ์เดิน" (new market in Covent Garden) ที่เก่าแก่ที่สุดมาจากปี 1654 ที่ซึ่งผู้ค้าเริ่มตั้งแผงขายของกันริมรั้วสวนของบ้านเบดเฟิร์ด (Bedford House)

โบสถ์เซนท์พอลส์

ดูบทความหลักที่: โบสถ์เซนต์พอลส์ (คอเวินท์การ์เดิน)

โบสถ์เซนต์พอลส์ (St Paul's) หรือ แอคเทอส์ (Actors') สร้างขึ้นในปี 1633 ด้วยงบประมาณ £4,000 อุทิศแด่นักบุญพอล ไม่ทรายแน่ขัดว่าอาคารโบสถ์หลังเดิมหลงเหลือมาถึงปัจจุบันมากเพียงใดภายหลังถูเพลิงไหม้ไปในปี 1795 ระหว่างการทำนุบำรุงโดยธอมัส ฮาร์ดวิค พบว่าเสาที่เชื่อกันว่าเป็นของเดิมน่าจะสร้างขึ้นใหม่ในรัชสมัยกษัตริย์จอร์จหรือพระนางวิคตอเรีย

อ้างอิง

1. Christopher Hibbert; Ben Weinreb (2008). "Covent Garden market". The London Encyclopaedia. Pan Macmillan. pp. 213–214. ISBN 978-1-4050-4924-5. จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2020. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015.
2. Matthew Hoch (28 Apr 2014). A Dictionary for the Modern Singer. Scarecrow Press. p. 46. ISBN 9780810886568. จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 January 2021. สืบค้นเมื่อ 23 September 2020.
3. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Lund
4. Nick Lloyd Jones (25 May 2005). "Garden party". The Independent. จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 January 2021. สืบค้นเมื่อ 27 July 2010.
5. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ SocialHistory
6. Time Out editors (17 April 2007). "London's shortest tube journey". Time Out London. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 3 June 2012. สืบค้นเมื่อ 20 May 2011.
7. Robert Thorne (1980). Covent Garden Market: Its History and Restoration. Architectural Press. p. 2. ISBN 0-85139-098-6. จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 January 2021. สืบค้นเมื่อ 25 October 2020.
8. Merriam-Webster's collegiate encyclopedia. Merriam-Webster. 2000. p. 407. ISBN 0-87779-017-5. จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2020. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015.
9. . Royal Opera House. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 7 April 2014. สืบค้นเมื่อ 17 December 2012.
10. F. H. W. Sheppard (1970). Survey of London: volume 36: Covent Garden. Institute of Historical Research. จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 July 2010. สืบค้นเมื่อ 27 July 2010.
11. . Covent Garden London Official Guide. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 24 December 2010. สืบค้นเมื่อ 1 August 2010.
12. F. H. W. Sheppard (1970). Survey of London: volume 36: Covent Garden. Institute of Historical Research. pp. 64–76. จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 August 2011. สืบค้นเมื่อ 28 July 2010.
13. F. H. W. Sheppard (1970). Survey of London: volume 36: Covent Garden. Institute of Historical Research. pp. 129–150. จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 August 2011. สืบค้นเมื่อ 27 July 2010.
14. "Welcome to St. Paul's Church website". The Actor's Church. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 June 2012. สืบค้นเมื่อ 26 July 2010.
15. F. H. W. Sheppard (1970). Survey of London: volume 36: Covent Garden. Institute of Historical Research. pp. 98–128. จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 June 2011. สืบค้นเมื่อ 26 July 2010.
16. John Summerson (1966). Inigo Jones. Penguin. p. 95. ISBN 9780140208399. จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 January 2021. สืบค้นเมื่อ 25 October 2020.

บรรณานุกรม

• Anderson, Christy (2007). Inigo Jones and the Classical Tradition. Cambridge University Press. ISBN 0-521-82027-8.
• Banham, Martin (1995). The Cambridge Guide to Theatre. Cambridge University Press. ISBN 0-521-43437-8.
• Boursnell, Clive; Ackroyd, Peter (2008). Covent Garden: The Fruit, Vegetable and Flower Markets. Frances Lincoln Publishers. ISBN 0-7112-2860-4.
• Burford, E. J. (1986). Wits, Wenchers and Wantons – London's Low Life: Covent Garden in the Eighteenth Century. Robert Hale Ltd. ISBN 0-7090-2629-3.
• Kilburn, Mike; Arzoz, Alberto (2002). London's Theatres. New Holland Publishers. ISBN 1-84330-069-9.
• Porter, Roy (1998). London: A Social History. Harvard University Press. ISBN 0-674-53839-0.
• Sheppard, F. H. W. (1970). Survey of London: volume 36: Covent Garden. Institute of Historical Research.
• Summerson, John (1983). Inigo Jones. Penguin. ISBN 0-14-020839-9.
• Thorne, Robert (1980). Covent Garden Market: its History and Restoration. Architectural Press. ISBN 0-85139-098-6.
• Weinreb, Ben; Hibbert, Christopher (2008). The London Encyclopaedia. Pan Macmillan. ISBN 1-4050-4924-3.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Charles Knight, บ.ก. (1843). "Covent Garden". London. 5. London: C. Knight & Co.
• John Timbs (1867). "Covent Garden". Curiosities of London (2nd ed.). London: J.C. Hotten. OCLC 12878129.
• Vic Gatrell (2013). "Covent Garden". The First Bohemians: Life and Art in London's Golden Age. Penguin UK. ISBN 978-0-7181-9582-3.

  คอเวินท์การ์เดิน ข้อมูลการท่องเที่ยวจาก วิกิท่องเที่ยว

• Covent Garden Community Association
• Covent Garden London