สงครามประกาศอิสรภาพกรีซ

สงครามประกาศอิสรภาพกรีซ หรือที่รู้จักกันดีว่า การปฏิวัติกรีซ ค.ศ. 1821 หรือ การปฏิวัติกรีซ (กรีก: Ελληνική Επανάσταση, อักษรโรมัน: Elliniki Epanastasi; ชาวกรีกในศตวรรษที่ 19 เรียกว่า Αγώνας, Agonas, "การดิ้นรน"; ตุรกีออตโตมัน: يونانعصياني‎ Yunan İsyanı, "การก่อจลาจลโดยชาวกรีก"; 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1821 – 12 กันยายน ค.ศ. 1829) เป็นสงครามประกาศอิสรภาพ ที่ประสบผลความสำเร็จโดยนักปฏิวัติชาวกรีกในการต่อต้านจักรวรรดิออตโตมัน ในระหว่าง ค.ศ. 1821 ถึง ค.ศ. 1830 ต่อมากรีซได้รับความสนับสนุนจากสหราชอาณาจักร, ฝรั่งเศส และรัสเซีย ในขณะที่ออตโตมันได้รับความช่วยเหลือจากเมืองขึ้นในแอฟริกาเหนือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เอยาเลต์แห่งอียิปต์ เป็นสงครามที่นำไปสู่การก่อตัวของกรีซสมัยใหม่ ชาวกรีกทั่วโลกเฉลิมฉลองการปฏิวัติ ถือเป็นวันเอกราชของกรีซในวันที่ 25 มีนาคม ของทุกปี

สงครามประกาศอิสรภาพกรีซ
ตามเข็มนาฬิกาจากด้านซ้าย: ค่ายของเกรเกรอรอส คาไรคาลิส ณ เพรริโอ, เรือไฟของกรีซเผาเรือพิฆาตของออตโตมัน, ยุทธนาวีนาวาริโน, ไอบราฮิม ปาชาแห่งอียิปต์ ณ การล้อมมิสโสลองนีครั้งที่ 3
วันที่ 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1821 – 12 กันยายน ค.ศ. 1829 (8 years, 6 months and 3 weeks) สถานที่ กรีซ ผล กรีซได้รับเอกราช: ก่อตั้งสาธารณรัฐเฮลเลนิกที่หนึ่ง (ค.ศ. 1822–1832) เริ่มต้นสงครามรัสเซีย-ตุรกี พิธีสารลอนดอน สนธิสัญญาคอนสแตนตินโนเปิล ก่อตั้งราชอาณาจักรกรีซ (ค.ศ. 1832) เริ่มต้นสงครามอียิปต์-ออตโตมันครั้งแรก ดินแดน เปลี่ยนแปลง เพโลพอนนีส, ซารอนนิก, ซิคละดีส, สปอระดีส และบางส่วนของแผ่นดินกรีซ ยกให้รัฐเอกราชกรีซ ครีตยกให้อียิปต์
คู่สงคราม
ค.ศ. 1821: ฟิลิกี เอตเทอเรีย คณะอุทิศ นักปฏิวัติกรีก ภายหลัง ค.ศ. 1822: สาธารณรัฐเฮเลนิก การสนับสนุนทางด้านทหาร: พีลีเฮลรีนส์ นักปฏิวัติชาวเซิร์บ นักปฏิวัติชาวโรมาเนีย จักรวรรดิรัสเซีย ราชอาณาจักรฝรั่งเศส  จักรวรรดิบริติช การสนับสนุนทางการทูต: ไฮติ  สหรัฐ	จักรวรรดิออตโตมัน ทริโปริทานเนีย อียิปต์ ตูนิส แอลจีเรีย
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
อเล็กซานเดอร์ ยปสิวลานติส เดเมทริรอส ยปสิวลานติส ไอโลนนิส คาโปดิสทริอาส ออกุสตินอส คาโปดิสทริอาส เทรโรโดรอส โคโลโคทีรินอส์ อเล็กซานดรอส มาสโรคอร์ดาทอส เอนเดรียส ไซมิส เจอร์มานอสที่ 3 เปตรอส มาสโรมิชาลิส จอริกอส กาไรคาคิส † เอทนาสโอส เดียคอส  กริกรอโรส ปาปราเฟรสลาส † มาคอส บอตสาริส † ยานนิส มาคริยานนิส นิกิตา สตาเมสโลโฟลอส เอมมานูเอล ปาปาส โอดีสซีส์ เอนโรสซอส  เอนเดรียส เมียโอลิส คอนสตานตินอส คานาริส ลาสคารินา บัวบัวรินา † พีลีเฮลรีนส์: ลอร์ดไบรอน ชาร์ล นิโคลัส แอฟเวียร์ ริชาร์ด เชร์ช การสนับสนุนจากยุโรป: จักรพรรดินีโคไลที่ 1 โลเดวิช ฮิลเดน อองรี เดอ ริฌนี นิโกลาส โฌเซฟ เมยสัน เอ็ดเวิร์ด คอดริงตัน	มาหหมัดที่ 2 นาซุสเซส อลี ปาชา † โอเมอร์ วริโอนิ มาห์หมัด ตรามาลี ปาชา คารา มาหเม็ด ฮัวซิล ปาชา † ฮุสเรต ปราชส มุสฟาทา ปาชา บัสฮาติลี เรสจิต มาหเม็ด ปาชา มาหเม็ด เสจิม ปาชา การสนับสนุนจากอียิปต์: มูฮัมหมัด อาลี ปาชา ไอบราฮิม ปาชา อิสมาเมล ยิบรอลตา †
ความสูญเสีย
เสียชีวิตและบาดเจ็บรวมกันมากกว่า 150,000 นาย

ประวัติศาสตร์กรีซ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของบทความที่เกี่ยวกับ ประเทศกรีซ
กรีซยุคสำริด
อารยธรรมเฮลลาดิค
อารยธรรมซิคละดีส
อารยธรรมไมนอส
อารยธรรมไมซีนี
กรีซโบราณ
กรีซยุคมืด
กรีซยุคอาร์เคอิก
กรีซยุคคลาสสิก
กรีซยุคเฮลเลนิสติก
กรีซยุคโรมัน
กรีซยุคกลาง
กรีซยุคไบแซนไทน์
กรีซยุคฟรังโคคราเชีย
กรีซยุคออตโตมัน
กรีซยุคใหม่
สงครามประกาศเอกราชกรีซ
ราชอาณาจักรกรีซ
สาธารณรัฐเฮลเลนิกที่ 2
คณะการปกครอง 4 สิงหาคม
กรีซยุคยึดครองโดยอักษะ
สงครามกลางเมืองกรีซ
กรีซยุคปกครองโดยทหาร ค.ศ. 1967-1974
สาธารณรัฐเฮลเลนิกที่ 3
ประวัติศาสตร์แบ่งตามหัวข้อ
ศิลปะกรีก · รัฐธรรมนูญ · เศรษฐกิจ · การทหาร · ชื่อ
สถานีย่อยกรีซ แก้ไข

กรีซตกอยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิออตโตมันในศตวรรษที่ 15 ในช่วงหลายสิบปีก่อนและหลังการเสียกรุงคอนสแตนติโนเปิล ในช่วงหลายศตวรรษต่อมา มีชาวกรีกได้ลุกฮือต่อต้านการปกครองของออตโตมันเป็นระยะๆ มาเรื่อยๆ แต่ไม่สำเร็จ ในปี ค.ศ. 1814 องค์กรลับที่เรียกว่า ฟิลิกี เอตเทอเรีย ได้ก่อตั้งขึ้น โดยมีจุดประสงค์เพื่อปลดปล่อยกรีซจากออตโตมัน โดยได้รับการสนับสนุนจากความคิดที่ท่วมท้นโดยนักปฏิวัติ ที่ได้ยึดครองยุโรปในช่วงเวลานั้น ฟิลิกี เอตเทอเรีย วางแผนที่จะทำการจลาจลใน เพโลพอนนีส, ราชรัฐดานูบเนียน และคอนสแตนติโนเปิลเอง การก่อจลาจลได้ถูกวางแผนเอาไว้ในวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 1821 (ในปฏิทินจูเลียน) ซึ่งเป็นงานฉลองเทศกาลพระแม่มารีรับข่าวดี ของชาวคริสต์นิกายออร์โธด็อกซ์ อย่างไรก็ตามแผนการของฟิลิกี เอตเทอเรีย ถูกพบโดยทางการของออตโตมัน และบังคับให้การจลาจลเริ่มต้นขึ้นก่อนหน้านี้ การก่อจลาจลครั้งแรกได้เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 6 มีนาคม/21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1821 ในราชรัฐดานูบเบียน แต่ไม่นานก็ถูกล้มลงโดยออตโตมัน เหตุการณ์ทางตอนเหนือได้กระตุ้นให้ชาวกรีกในเพโลพอนนีส (มอเรีย) ได้เคลื่อนไหวเรียกร้องให้เอกราชกับกรีซ และในวันที่ 17 มีนาคม ค.ศ. 1821 พวกแมนิอ็อซ์เป็นกลุ่มแรกที่ได้ประกาศสงคราม ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1821 ชาวกรีกภายใต้การนำของ เทรโรโดรอส โคโลโคทีรินอส์ ได้ยึดเมืองตริโปลิซา ภายในครีต, มาซิโดเนีย และกรีซตอนกลาง ได้เกิดก่อการจลาจล แต่สุดท้ายก็ถูกปราบปราม ในขณะเดียวกันกองเรือชั่วคราวของกรีซ ก็ประสบความสำเร็จในการต่อต้านกองเรือออตโตมันในทะเลอีเจียน และป้องกันไม่ให้กองกำลังของออตโตมันมาถึงโดยทางทะเล

ในไม่นานความตึงเครียดก็ทวีความรุนแรงขึ้นท่ามกลางฝ่ายกรีซที่อุดมการณ์แตกต่างกัน จนนำไปสู่สงครามกลางเมืองอยู่ 2 ครั้ง สุลต่านออตโตมันได้เรียกข้าราชบริพารของเขา มูฮัมหมัดอาลีแห่งอียิปต์ ผู้ซึ่งตกลงที่จะส่งบุตรชายของเขา อิบราฮิม ปาชา ไปยังกรีซพร้อมกับกองทัพเพื่อปราบปรามการก่อจลาจลโดยหวังได้ดินแดนเป็นการตอบแทน อิบราฮิมขึ้นฝั่งที่เพโลพอนนีสในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1825 และทำให้พื้นทื่คาบสมุทรส่วนใหญ่ ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของอียิปต์ภายในสิ้นปีนั้น และเมืองมิสโซลองกีก็ล่มสลายในเดือนเมษายน ค.ศ. 1826 หลังจากถูกชาวเติร์กล้อมเป็นเวลา 1 ปี แม้การรุกรานมานีจะประสบความล้มเหลว แต่เอเธนส์ก็ยังคงล่มสลาย และการปฏิวัติก็พ่ายแพ้เกือบจะสิ้นเชิง

เมื่อมาถึงจุดนั้น มหาอำนาจทั้งสามได้แก่ รัสเซีย, บริเตน และฝรั่งเศส ตัดสินใจที่จะเข้าแทรกแซงโดยส่งกองเรือรบของตน ไปยังกรีซใน ค.ศ. 1827 หลังจากมีข่าวแจ้งเตือน ว่ากองเรือออตโตมัน-อียิปต์ที่รวมกันเพื่อจะเข้าโจมตีเกาะไฮดรา กองเรือพันธมิตรในยุโรปสกัดกั้นกองทัพเรือของออตโตมันที่นาวาริโน หลังจากความขัดแย้งที่ตึงเครียดมานานตลอด 1 สัปดาห์ ยุทธนาวีนาวาริโนได้นำไปสู่การทำลายล้างกองเรือของออตโตมัน-อียิปต์ และทำให้กระแสของนักปฏิวัติได้หันมาสนใจ จนใน ค.ศ. 1828 กองทัพอียิปต์ได้ถอนตัวออกไปภายหลังแรงกดดันของกองกำลังรบนอกประเทศของฝรั่งเศส กองทหารรักษาการณ์ของออตโตมันในเพโลพอนนีส ได้ยอมจำนน และนักปฏิวัติชาวกรีกก็ยังยึดครองกรีซตอนกลาง รัสเซียได้รุกรานจักรวรรดิออตโตมัน และบีบบังคับให้ยอมรับเอกราชของกรีซในสนธิสัญญาแอดเรียนโนเปิล หลังจากสงครามยาวนาน 9 ปี ในที่สุดกรีซก็ได้รับการรับรองว่าเป็นรัฐเอกราช ภายใต้พิธีสารลอนดอนเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1830 และการเจรจาเพิ่มเติมใน ค.ศ. 1832 นำไปสู่การประชุมที่ลอนดอนและสนธิสัญญาคอนสแตนติโนเปิล สิ่งเหล่านี้ได้กำหนดพรมแดนสุดท้ายของรัฐใหม่ และสถาปนาเจ้าชายออตโตแห่งบาวาเรีย เป็นพระมหากษัตริย์พระองค์แรกของกรีซ

เชิงอรรถ

1. จากปี ค.ศ. 1821
2. จากปี ค.ศ. 1826
3. ชาติแรกที่รับรองความเป็นเอกราชของกรีซ
4. เนื่องจากรีซรับเอาปฏิทินเกรกอเรียน ในวันที่ 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1923 (ซึ่งกลายเป็นวันที่ 1 มีนาคม) วันที่ทั้งหมดก่อนหน้านั้นจะระบุไว้เป็นวันที่แบบเก่า
5. เสียชีวิตหรือบาดเจ็บโดยธรรมชาติ

อ้างอิง

1. https://www.britannica.com/event/War-of-Greek-Independence
2. Finkel, Caroline (2007). Osman's Dream: The History of the Ottoman Empire. Basic Books. p. 17. ISBN 9780465008506.
3. Woodhouse, A Story of Modern Greece, 'The Dark Age of Greece (1453–1800)', p. 113, Faber and Faber (1968)

แหล่งข้อมูลอื่น

• Greek War of Independence
• The Question of Greek Independence: A Study of British Policy in the Near East, 1821–1833 2008-10-24 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
•   Phillips, Walter Alison (1911). "Greek Independence, War of" . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911 (11 ed.).

ดูเพิ่ม

• ประเทศกรีซ
• จักรวรรดิออตโตมัน
• ประวัติศาสตร์กรีซ