การแพร่สัญญาณเอเอ็ม

การแพร่สัญญาณเอเอ็ม (อังกฤษ: AM Broadcasting) เป็นเทคโนโลยีการกระจายเสียงวิทยุซึ่งใช้การส่งสัญญาณด้วยวิธีการกล้ำแอมพลิจูด (อังกฤษ: Amplitude Modulation; ชื่อย่อ: AM) เป็นวิธีแรกที่พัฒนาขึ้นสำหรับการส่งสัญญาณเสียงผ่านวิทยุ และยังคงใช้กันทั่วโลก โดยเฉพาะสำหรับการส่งคลื่นปานกลาง (หรือที่เรียกว่า "ย่านเอเอ็ม") แต่ยังใช้กับคลื่นวิทยุคลื่นยาวและคลื่นสั้นด้วย

การแพร่สัญญาณเอเอ็มแบบทดลองที่เร็วที่สุดเริ่มต้นในช่วงต้นทศวรรษ 1900 อย่างไรก็ตามการแพร่สัญญาณเอเอ็มอย่างแพร่หลายยังไม่เกิดขึ้นจนถึงปี ค.ศ. 1920 หลังจากการพัฒนาเครื่องรับและเครื่องส่งสัญญาณจากหลอดสุญญากาศ วิทยุเอเอ็ม ยังคงเป็นวิธีการออกอากาศที่โดดเด่นในช่วง 30 ปีต่อมาซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เรียกว่า "ยุคทองของวิทยุ" จนกระทั่งการแพร่ภาพทางโทรทัศน์แพร่หลายในปี 1950 และได้รับการจัดรายการส่วนใหญ่โดยวิทยุก่อนหน้านี้ ต่อจากนั้นผู้ฟังวิทยุเอเอ็มก็หดตัวลงอย่างมากเนื่องจากการแข่งขันจากวิทยุเอฟเอ็ม (การกล้ำความถี่), การแพร่กระจายเสียงดิจิทัล (DAB), วิทยุผ่านดาวเทียม, วิทยุความละเอียดสูง (ดิจิทัล) และวิทยุผ่านสัญญาณต่อเนื่อง

การแพร่สัญญาณเอเอ็มมีความอ่อนไหวมากกว่าสัญญาณเอฟเอ็ม หรือสัญญาณดิจิทัล ที่จะรบกวนและมักจะมีความเที่ยงตรงของเสียงที่ต่ำกว่า ดังนั้นผู้ดำเนินการแพร่สัญญาณเอเอ็ม จึงมีความเชี่ยวชาญในรูปแบบคำพูด เช่น วิทยุพูดคุย ข่าว และกีฬา โดยมีรูปแบบเพลงสำหรับเอฟเอ็ม และสถานีดิจิทัลเป็นหลัก

สัญญาณที่กล้ำแบบเอเอ็มและเอฟเอ็ม เอเอ็ม (การกล้ำแอมพลิจูด) และเอฟเอ็ม (การกล้ำความถี่) เป็นประเภทของการกล้ำสัญญาณ (การเข้ารหัส) สัญญาณไฟฟ้าจากวัสดุรายการมักมาจากสตูดิโอ ผสมกับคลื่นพาหะที่มีความถี่เฉพาะ จากนั้นจึงแพร่สัญญาณ ในกรณีของเอเอ็ม การผสมเสียง (การกล้ำสัญญาณ) ทำได้โดยการเปลี่ยน แอมพลิจูด (ความแรง) ของคลื่นพาหะตามสัดส่วนของสัญญาณดั้งเดิม ในทางตรงกันข้าม ในกรณีของเอฟเอ็ม เป็น ความถี่ ของคลื่นพาหะที่มีความหลากหลาย เครื่องรับวิทยุมีตัวถอดรหัสที่แยกเนื้อหาโปรแกรมต้นฉบับออกจากคลื่นออกอากาศ

ข้อมูลทางเทคนิค

เทคโนโลยีวิทยุเอเอ็มนั้นง่ายกว่าระบบส่งกำลังในระยะหลัง เครื่องรับเอเอ็มตรวจจับความแตกต่างของแอมพลิจูดของคลื่นวิทยุที่ความถี่หนึ่ง ๆ จากนั้นจึงขยายการเปลี่ยนแปลงของแรงดันสัญญาณเพื่อสั่งการไปยังลำโพงหรือหูฟัง อย่างไรก็ตาม ความเรียบง่ายของการส่งสัญญาณเอเอ็มยังทำให้เสี่ยงต่อการเกิด "ไฟฟ้าสถิต" (เสียงรบกวนวิทยุ, สัญญาณรบกวนความถี่วิทยุ) ที่เกิดจากกิจกรรมทางไฟฟ้า ทั้งในบรรยากาศตามธรรมชาติ เช่น ฟ้าผ่า และอุปกรณ์ไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ รวมถึงหลอดฟลูออเรสเซนต์ มอเตอร์ และระบบจุดระเบิดของรถยนต์ ในใจกลางเมืองใหญ่ สัญญาณวิทยุเอเอ็มอาจถูกรบกวนอย่างรุนแรงจากโครงสร้างโลหะและอาคารสูง ด้วยเหตุนี้ วิทยุเอเอ็มจึงมีแนวโน้มที่จะใช้งานได้อย่างดีที่สุดในพื้นที่ที่วิทยุความถี่เอฟเอ็มขาดตลาด หรือในพื้นที่ที่มีประชากรน้อย หรือพื้นที่ภูเขาที่การครอบคลุมเอฟเอ็มทำได้ไม่ดี ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งเพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวนซึ่งกันและกันระหว่างสถานีที่ทำงานในความถี่เดียวกัน โดยทั่วไปการส่งสัญญาณเอเอ็มจะต้องมีความแรงกว่าสัญญาณรบกวนประมาณ 20 เท่า เพื่อหลีกเลี่ยงการลดคุณภาพ ซึ่งตรงกันข้ามกับสัญญาณเอฟเอ็มซึ่งมี "ปรากฏการณ์ระงับ" หมายความว่าสัญญาณเอฟเอ็มที่โดดเด่นต้องการความแรงมากกว่าสัญญาณรบกวนเพียง 2 เท่า

เพื่อให้มีที่ว่างสำหรับสถานีเพิ่มขึ้นบนย่านความถี่ปานกลางในสหรัฐ ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1989 คณะกรรมการกำกับกิจการสื่อสารสหรัฐ (FCC) ได้ใช้มาตรฐานเอ็นอาร์เอสซี ที่จำกัดอัตราการส่งถ่ายข้อมูลเสียงสูงสุดไว้ที่ 10.2 กิโลเฮิรตซ์ และใช้งานได้จริงที่ 20.4 กิโลเฮิรตซ์ แต่ในขณะนั้นกระจายเสียงมากที่สุดได้ที่ 15 กิโลเฮิรตซ์ ส่งผลให้มีอัตราการส่งถ่ายเสียงสูงสุด 30 กิโลเฮิรตซ์ ข้อจำกัดทั่วไปอีกประการเกี่ยวกับความเที่ยงตรงของเอเอ็มเป็นผลมาจากการออกแบบ้ครื่องรับสัญญาณ แม้ว่าจะมีความพยายามบางอย่างในการปรับปรุงสิ่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านมาตรฐานเอแม็กซ์ ที่ใช้ในสหรัฐ

ดูเพิ่ม

• การกล้ำแอมพลิจูด
• ระบบสัญญาณการกล้ำแอมพลิจูด ซึ่งเป็นระบบดิจิทัลสำหรับเพิ่มข้อมูลบิตเรตต่ำให้กับสัญญาณออกอากาศแบบเอเอ็ม
• แคมดี รูปแบบวิทยุดิจิทัลไฮบริดสำหรับการแพร่ภาพเอเอ็ม
• กำลังการแผ่รังสีที่มีประสิทธิภาพ (ERP) ความหมายมาตรฐานของพลังงานความถี่วิทยุ
• การขยายย่านแพร่สัญญาณเอเอ็ม
• ประวัติวิทยุ
• เอ็มดับบลิวดีซิง งานอดิเรกในการรับสัญญาณในสถานีวิทยุเอเอ็มที่อยู่ห่างไกลจากย่านความถี่ปานกลาง

อ้างอิง