ผู้นำสหภาพโซเวียต
ภายใต้รัฐธรรมนูญปี ค.ศ. 1977 ของสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (สหภาพโซเวียต) ประธานสภารัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาล และประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุดเป็นประมุขแห่งรัฐ ซึ่งประธานสภารัฐมนตรีนั้นเทียบเท่ากับนายกรัฐมนตรีในโลกที่หนึ่ง ในขณะที่ประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุดเทียบเท่าประธานาธิบดี ในประวัติศาสตร์เจ็ดสิบปีของสหภาพโซเวียตไม่มีผู้นำอย่างเป็นทางการในรัฐบาลสหภาพโซเวียต แต่ผู้นำโซเวียตมักจะนำประเทศผ่านตำแหน่งประธานสภารัฐมนตรีหรือเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (CPSU) ในอุดมการณ์ของวลาดิมีร์ เลนินประมุขแห่งรัฐโซเวียตเป็นแกนหลักของพรรคคอมมิวนิสต์
ผู้นำสหภาพโซเวียต Список руководителей СССР | |
---|---|
ที่พำนัก | พระราชวังเครมลิน, เครมลินแห่งมอสโก, กรุงมอสโก |
ผู้แต่งตั้ง | โดยการสนับสนุนในโปลิตบูโร คณะกรรมการกลางหรือสำนักเลขาธิการของคณะกรรมการกลาง |
สถาปนา | 30 ธันวาคม ค.ศ. 1922 |
คนแรก | วลาดิมีร์ เลนิน (นายกรัฐมนตรี) |
คนสุดท้าย | มีฮาอิล กอร์บาชอฟ (ประธานาธิบดี) |
ยกเลิก | 25 ธันวาคม ค.ศ. 1991 (สิ้นสุดพรรคคอมมิวนิสต์) 26 ธันวาคม ค.ศ. 1991 (การล่มสลายของสหภาพโซเวียต) |
ในยุคสตาลินในปี ค.ศ. 1920 ได้มีการจัดตั้งตำแหน่งเลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งมวลสหภาพซึ่งมีอำนาจเหมือนกับตำแหน่งผู้นำของสหภาพโซเวียต เพราะตำแหน่งนั้นได้ควบคุมทั้ง CPSU และรัฐบาลของสหภาพโซเวียต ตำแหน่งเลขาธิการถูกยกเลิกภายในปี ค.ศ. 1952 และต่อมาได้จัดตั้งขึ้นใหม่โดยนิกิตา ครุสชอฟ ภายใต้ชื่อเลขานุการลำดับที่หนึ่งคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต; ในปี ค.ศ. 1966 เลโอนิด เบรจเนฟ ได้ใช้ชื่อตำแหน่งใหม่ว่า เลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต เลขาธิการเหมือนกับตำแหน่งผู้นำของสหภาพโซเวียตจนกระทั่ง ค.ศ. 1990ตำแหน่งเลขาธิการขาดแนวทางที่ชัดเจนของความสำเร็จดังนั้นหลังจากการตายหรือถูกกำจัดของผู้นำโซเวียตคนก่อนมักจะทายาทมักจะต้องการการสนับสนุนของโปลิตบูโร คณะกรรมการกลาง อีกทั้งต้องใช้เวลาและการมีอำนาจในพรรค ในมีนาคม ค.ศ. 1990 ก็ถูกแทนที่ด้วยตำแหน่งประธานาธิบดีสหภาพโซเวียต
หลังการแต่งตั้งประธานาธิบดี ผู้แทนของสภาผู้แทนราษฎรของประชาชนได้ลงมติให้ลบมาตรา 6 จากรัฐธรรมนูญของสหภาพโซเวียตที่ระบุว่าสหภาพโซเวียตเป็นรัฐหนึ่งของบุคคลที่ควบคุมโดยพรรคคอมมิวนิสต์ซึ่งในการเปิดให้ประชาชนมีบทบาทนำในสังคม มากขึ้นทำอำนาจพรรคคอมมิวนิสต์อ่อนแอลงและประชาชนเริ่มมีอำนาจมากขึ้น เมื่อประธานาธิบดีหรือรองประธานาธิบดีตาย,ลาออกหรือถอดถอนออกจากของสหภาพโซเวียตจะถือว่ายังมีอำนาจอยู่จนถึงการแต่งตั้งหรือตั้งเลือก แต่ก็ไม่ได้มีทดสอบเพราะสหภาพโซเวียตได้ล่มสลายก่อน หลังจากล้มเหลวในการรัฐประหารสิงหาคม รองประธานาธิบดีก็ถูกแทนที่ด้วยการเลือกตั้งจากสมาชิกสภาของสหภาพโซเวียต
รายชื่อผู้นำ
รายชื่อต่อไปนี้เป็นเพียงบุคคลเหล่าที่มีความสามารถในการรวบรวมการสนับสนุนที่เพียงพอจากพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (CPSU) และ รัฐบาลนำไปการเป็นสู่ผู้นำสหภาพโซเวียต †หมายถึงผู้นำที่เสียชีวิตขณะดำรงตำแหน่ง
ชื่อ (เกิด–เสียชีวิต) | ภาพ | ดำรงตำแหน่ง | ส่วนร่วมการประชุม | หมายเหตุ |
---|---|---|---|---|
วลาดีมีร์ เลนิน (ค.ศ. 1870–1924) | 30 ธันวาคม 1922 ↓ 21 มกราคม ค.ศ. 1924† | การประชุมครั้งที่ 11-12 | ดำรงตำแหน่งประธานสภาประชาชนแห่งสหภาพโซเวียตและเป็นผู้นำของพรรค บอลเชวิคตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง เป็นผู้นำของรัสเซียสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (RSFSR) ตั้งแต่ ค.ศ. 1917 และเป็นผู้นำของสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (สหภาพโซเวียต) ตั้งแต่ ค.ศ. 1922 จนกระทั่งเสียชีวิต | |
โจเซฟ สตาลิน (ค.ศ. 1878–1953) | 21 มกราคม ค.ศ. 1924 ↓ 5 มีนาคม ค.ศ. 1953† | การประชุมครั้งที่ 13-19 | ดำรงตำแหน่งเลขาธิการประธานสถาคอมมิสซาร์ประชาชนจาก 3 เมษายน ค.ศ. 1922 จนถึงปี ค.ศ. 1934 เมื่อเขาลาออกจากตำแหน่ง และตำแหน่งยกเลิกในเดือนตุลาคมปี ค.ศ. 1952 สตาลินดำรงตำแหน่งประธานสภารัฐมนตรีแห่งสหภาพโซเวียตจาก 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1941 จนกระทั่งเขาเสียชีวิตที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1953 นอกจากนี้เขายังดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมจาก 19 กรกฎาคม ค.ศ. 1941 ถึงวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 1947 และประธานคณะกรรมการป้องกันรัฐในช่วงมหาสงครามรักชาติ และกลายเป็นเจ้าหน้าที่เท่านั้นที่จะดำรงตำแหน่งของประชาชนพลาธิการของเชื้อชาติ ค.ศ. 1921-1923. | |
เกออร์กี มาเลนคอฟ (ค.ศ. 1902–1988) | 5 มีนาคม ค.ศ. 1953 ↓ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1955 | การประชุมครั้งที่ 19 | ประสบความสำเร็จในการก้าวขึ้นมามีอำนาจหลังยุคสตาลิน แต่ถูกบังคับให้ลาออกจากตำแหน่งที่ภายในเดือนไม่กี่เดือน มาเลนคอฟ ดำรงตำแหน่งประธานสภารัฐมนตรีแห่งสหภาพโซเวียตซึ่งต้องสู้กับอำนาจของครุสชอฟ | |
นีกีตา ครุชชอฟ (ค.ศ. 1894–1971) | 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1955 ↓ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1964 | การประชุมครั้งที่ 20-21 | ทำหน้าที่เป็นเลขานุการของคณะกรรมการกลางของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (ตั้งแต่เดือนกันยายน ค.ศ. 1953) และประธานสภารัฐมนตรีจาก 27 มีนาคม ค.ศ. 1958 เพื่อให้วันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1964 ในขณะที่พักผ่อนหย่อนใจในอับคาเซีย, ครุชชอฟ ถูกตัวกลับมาเรียกโดย เลโอนิด เบรจเนฟ และได้ถูกไต่สวนในวันที่ 13 ตุลาคม ค.ศ. 1964 ในข้อหาสนับสนุน "กลุ่มต่อต้านพรรค"เขาถูกไล่ออกและหมดอำนาจลง. | |
เลโอนิด เบรจเนฟ (ค.ศ. 1906–1982) | 14 ตุลาคม ค.ศ. 1964 ↓ 10 พฤศจิกายน ค.ศ. 1982† | การประชุมครั้งที่ 23-26 | ทำหน้าที่เป็นเลขานุการของคณะกรรมการกลางของพรรคคอมมิวนิสต์และอำนาจร่วมกับเท่าเทียมกับประธานสภารัฐมนตรีอะเลคเซย์ โคซีกิน จนถึงช่วงคริสต์ทศวรรษ 1970 ก่อนจะรวมอำนาจไว้. | |
ยูรี อันโดรปอฟ (ค.ศ. 1914–1984) | 12 พฤศจิกายน 1982 ↓ 9 กุมภาพันธ์ 1984† | — | ทำหน้าที่เป็นเลขาธิการคณะกรรมการกลางของพรรคคอมมิวนิสต์ .และประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุดแห่งสหภาพโซเวียตจาก 16 มิถุนายน ค.ศ. 1983 จนถึงวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 1984 | |
คอนสตันติน เชียร์เนนโค (ค.ศ. 1911–1985) | 13 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1984 ↓ 10 มีนาคม ค.ศ. 1985† | — | ทำหน้าที่เป็นเลขาธิการคณะกรรมการกลางของพรรคคอมมิวนิสต์ และประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุดแห่งสหภาพโซเวียตจาก 11 เมษายน ค.ศ. 1984 to 10 มีนาคม ค.ศ. 1985. | |
มีฮาอิล กอร์บาชอฟ (ค.ศ. 1931–) | 11 มีนาคม ค.ศ. 1985 ↓ 19 สิงหาคม ค.ศ. 1991
| การประชุมครั้งที่ 27-28 | ทำหน้าที่เป็นเลขาธิการ 11 มีนาคม ค.ศ. 1985 และลาออกเมื่อวันที่ 24 สิงหาคม ค.ศ. 1991,ประธานของคณะกรรมการบริหารของศาลฎีกาโซเวียตตั้งแต่ 1 ตุลาคม 1988 จนกระทั่งสำนักงานถูกเปลี่ยนชื่อเป็นประธานศาลฎีกาโซเวียตใน 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1989 ไป 15 มีนาคม ค.ศ. 1990 และประธานาธิบดีสหภาพโซเวียตจาก 15 มีนาคม ค.ศ. 1990ถึง 25 ธันวาคม ค.ศ. 1991 วันหลังจากการลาออก กอร์บาชอฟ ตำแหน่งประธานสหภาพโซเวียตยุติลงไปอย่างเป็นทางการ | |
เกนนาดี ยานาเยฟ (ค.ศ. 1937–2010) (ผู้ยึดอำนาจ) | 19 สิงหาคม ค.ศ. 1991 ↓ 21 สิงหาคม ค.ศ. 1991 | — | เขาเข้ามากุมอำนาจในช่วงความพยายามรัฐประหารปี ค.ศ. 1991 และเป็นหัวหน้าคณะกรรมการสถานการณ์ฉุกเฉินแห่งรัฐ. |
รายชื่อทรอยก้า
ทรอยก้า คือชื่อเรียกกลุ่มอำนาจร่วมซึ่งมีเกิดขึ้นทั้งหมด 3 ครั้ง ครั้งแรกคือหลังการเสียชีวิตของเลนิน ครั้งสองคือหลังการเสียชีวิตของสตาลิน และครั้งสุดท้ายหลังการหมดอำนาจของครุชชอฟการปกครองสหภาพโซเวียตแบบไม่มีผู้นำคนเดียวแต่เป็นการกระจายอำนาจจากการที่คนในกลุ่มนั้นมีอำนาจพอ ๆ กัน
สมาชิก (เกิด–เสียชีวิต) | ดำรงตำแหน่ง | หมายเหตุ | ||
---|---|---|---|---|
↓ 1925 | เมื่อวลาดีมีร์ เลนินเริ่มมีสุขภาพไม่ดี ทรอยก้าก็ก่อตั้งขึ้นประกอบด้วยลฟ คาเมเนฟ โจเซฟ สตาลินและ กรีโกรี ซีนอฟเยฟ ทรอยก้าทลายลงไปเมื่อ คาเมเนฟ และ ซีนอฟเยฟ ตัดสินใจเข้าร่วมฝ่ายเลออน ทรอตสกี.. ต่อมา คาเมเนฟ, ซีนอฟเยฟ และทรอตสกี ถูกฆ่าตายจากคำสั่งกวาดล้างของสตาลิน | |||
เลฟ คาเมเนฟ (1883–1936) | โจเซฟ สตาลิน (1878–1953) | กรีโกรี ซีนอฟเยฟ (1883–1936) | ||
↓ 26 มิถุนายน 1953 | ในทรอยก้าประกอบด้วยลัฟเรนตีย์ เบรียาเกออร์กี มาเลนคอฟและ วยาเชสลาฟ โมโลตอฟ และสิ้นสุดลงเมื่อ โมโลตอฟ และมาเลนคอฟทรยศ เข้าร่วมกับฝ่าย นีกีตา ครุชชอฟ และได้จับกุม เบรียาและถูกฆ่าตายในเวลาต่อมา. | |||
ลัฟเรนตีย์ เบรียา (1899–1953) | เกออร์กี มาเลนคอฟ (1902–1988) | วยาเชสลาฟ โมโลตอฟ (1890–1986) | ||
↓ 16 มิถุนายน 1977 | ประกอบด้วยสมาชิกชั้นนำของกลุ่มผู้นำและประกอบด้วย เลโอนิด เบรจเนฟ เป็นเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์อะเลคเซย์ โคซีกิน เป็นนายกรัฐมนตรีและอะนัสตัส มีโคยัน เป็นประธานของคณะกรรมการบริหารของศาลฎีกาโซเวียต หลังจากนั้นนีโคไล ปอดกอร์นืยประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุด ได้ขึ้นมามีอำนาจแทน อะนัสตัส มีโคยัน ในช่วงการควบรวมกิจการอย่างค่อยเป็นค่อยไป และสลายไปเมื่อปอดกอร์นืยลงจากตำแหน่งในปี ค.ศ. 1977 ในฐานะประธานคณะกรรมการบริหาร | |||
เลโอนิด เบรจเนฟ (1906–1982) | อะเลคเซย์ โคซีกิน (1904–1980) | นีโคไล ปอดกอร์นืย (1903–1983) |
ดูเพิ่ม
อ้างอิง
- ↑ Armstrong 1986, p. 169.
- ↑ Armstrong 1986, p. 165.
- Armstrong 1986, p. 93.
- Armstrong 1986, p. 98.
- Ginsburgs, Ajani & van den Berg 1989, p. 500.
- Armstrong 1989, p. 22.
- Brown 1996, p. 195.
- Brown 1996, p. 196.
- Brown 1996, p. 275.
- Gorbachev, M. (5 September 1991). ЗАКОН Об органах государственной власти и управления Союза ССР в переходный период [Law Regarding State Governing Bodies of the USSR in Transition] (ภาษารัสเซีย). Union of Soviet Socialist Republics. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- ↑ Brown 2009, p. 53.
- ↑ Brown 2009, p. 59.
- ↑ Service 2009, p. 323.
- Service 1986, pp. 231–32.
- Service 2005, p. 154.
- ↑ Service 2009, p. 331.
- ↑ Service & 2009 332.
- Duiker & Spielvogel 2006, p. 572.
- Cook 2001, p. 163.
- Hill 1993, p. 61.
- ↑ Taubman 2003, p. 258.
- ↑ Service 2009, p. 377.
- Service 2009, p. 376.
- Service 2009, p. 426.
- ↑ Service 2009, p. 378.
- ↑ Brown 2009, p. 402.
- ↑ Service 2009, p. 428.
- Service 2009, p. 433.
- Brown 2009, p. 403.
- Paxton 2004, p. 234.
- ↑ Service 2009, p. 434.
- ↑ Europa Publications Limited 2004, p. 302.
- ↑ Paxton & 2004 235.
- Service 2009, p. 435.
- ↑ Gorbachev 1996, p. 771.
- Service 2009, p. 503.
- Paxton 2004, p. 236.
- Paxton 2004, p. 237.
- Tinggaard & Svendsen 2009, p. 460.
- Reim 2002, pp. 18–19.
- ↑ Rappaport 1999, pp. 141 & 326.
- Rappaport 1999, p. 140.
- Rappaport 1999, p. 325.
- Andrew & Gordievsky 1990, pp. 423–24.
- Marlowe 2005, p. 140.